ตอนที่ 3 สบตาอสรพิษ

กรีนรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอนั้นถูกบีบอัดจากใต้ผืนน้ำ ขณะที่ร่างกายของเธอถูกดูดลงไปในน้ำวนอย่างรวดเร็ว เธอพยายามจะดิ้นรนและขัดขืน แต่แรงน้ำอันมหาศาลกลับดูดกลืนร่างกายของเธอลงไปอย่างไม่ปราณี

แสงอาทิตย์ที่เคยส่องกระทบผิวน้ำค่อย ๆ เลือนลางหายไปจนหมดสิ้น ความมืดมิดตามแผ่ปกคลุมไปทั่วทุกแห่ง เหมือนราวกับว่าเธอถูกขังอยู่ในโลกที่ไม่มีแสงสว่าง มันเงียบสงบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อาศัยอยู่เลย

แรงดันน้ำที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ปอดของเธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจ หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ภาพของครอบครัว เพื่อนฝูง ผุดขึ้นมาในความคิด เธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตตามปกติอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้โอกาสนั้นจะเลือนลางไปทุกที

ในขณะที่กำลังจะหมดสติ กรีนเห็นภาพของธงสีแดงผืนเดิมอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้มันกลับไม่ใช่สีแดงแต่เป็นสีดำมืดทั้งยังดูน่ากลัวมากกว่าเดิม

เมื่อร่างของกรีนจมลงลึกขึ้นเรื่อย ๆ ความเงียบสงบภายใต้ผืนน้ำกลับดูน่ากลัว ความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่รอบตัวกรีนนั้นดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด มันเหมือนกับหลุมดำที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งที่เข้ามาใกล้

กรีนพยายามจะขยับร่างกายเพื่อหนีจากความมืดมิด แต่ก็ทำได้เพียงแค่ดิ้นรนอย่างไร้ผล ร่างกายของเธอเริ่มจะอ่อนล้าและหมดแรงลง    ทุกที

ในความมืดมิดนี้ กรีนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกลืนหายไป กลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเลสาบแห่งนี้ ร่างกายที่กำลังจมดิ่งภาพบางอย่างปรากฏฉายขึ้นมาในความคิดเป็นเมืองที่มีเพียงแสงไฟของคบเพลิงตั้งเรียงรายอยู่ตามทาง กรีนเห็นตัวเองกำลังเดินเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง ปกคลุมไปด้วยความมืดที่มีเพียงแสงรำไรของแสงจันทร์ รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ความเยือกเย็นที่สัมผัสกับผิวกาย แสงของหิ่งห้อยแข่งกันส่องแสงระยิบระยับเพื่อเชื้อเชิญผู้มาเยือน กลิ่นความดิบชื้นของผิวดินสัมผัสกับจมูกของเธอทำให้รู้สึกเหมือนจริงแม้เธอนั้นกำลังจมดิ่งอยู่ท่ามกลางทะเลสาบก็ตาม…

เธอนั้นเพียงคิดว่าชีวิตของเธอที่ผ่านมาอาจจะถูกใช้จนคุ้มแล้ว และในเมื่อชีวิตของเธอนั้นกำลังจะสูญสิ้นเธอก็พร้อมจะปล่อยทุกอย่างไป แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกกลัวและเสียใจที่ต้องจากโลกนี้ไปโดยไม่ได้บอกลากับใครเลย

ร่างของกรีนลอยเคว้งอยู่ในน้ำ เส้นผมของเธอขยับไปตามกระแสน้ำ ใบหน้าของเธอซีดเซียวและไร้ชีวิตชีวา ดวงตาคู่สวยปิดลงอย่างสงบราวกับกำลังหลับใหล

เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เริ่มจะขาดรุ่งริ่งและเปียกชุ่ม ในขณะที่ร่างของกรีนค่อย ๆ จมลงสู่ก้นทะเลสาบ เธอก็ได้แต่หวังว่าจะมีใครสักคนมาพบร่างของเธอ

ร่างกายที่ดำดิ่งยังไม่ทันลงไปถึงก้นทะเลสาบ แต่กลับมีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงให้เธอลอยกลับขึ้นมาเหนือผิวน้ำอีกครั้ง ใบหน้าสวยสัมผัสกับอากาศเมื่อโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำจึงทำให้เธอพยายามกอบโกยอากาศเข้าไปในปอดอย่างโหยหา ร่างกายที่เคยชาวาบจากความหนาวเย็นของใต้น้ำพยายามตะเกียกตะกายหาทางกลับขึ้นฝั่ง

ร่างบางสำลักน้ำที่เข้าไปภายในร่างกายสลับกับพยายามกอบโกยอากาศเข้าสู่ปอด ดวงตาสวยดูวิตกกังวล ในขณะที่พยายามหาทางขึ้นฝั่ง เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบทางตรงหน้าที่สามารถขึ้นไปได้ แต่เพราะร่างกายที่อ่อนล้าทำให้เธอนั้นเคลื่อนตัวได้ช้า เสียงหายใจหอบของเธอบ่งบอกถึงความอ่อนล้าที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ร่างบางค่อย ๆ ตะเกียกตะกายคลานขึ้นฝั่งอย่างอ่อนแรง พร้อมนอนพาดลงไปกับขอบบางอย่างที่เป็นโคลนเปียกแฉะและมีเถาวัลย์อยู่เต็มไปหมด

เมื่อหลับตาลงให้กับความเหนื่อยล้า เธอกลับลืมไปแล้วว่าที่แห่งนี้มันไม่ใช่สถานที่ที่ตนเองนั้นรู้จักหรือคุ้นเคย เมื่อร่างกายเข้าสู่สภาวะปกติ ดวงตาสีน้ำตาลทองกระพริบถี่เพื่อรับแสงอีกครั้ง แต่เมื่อมองไปทางไหนเธอก็ไม่พบแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา มีเพียงแสงที่คล้ายกับแสงจันทร์ทำหน้าที่นำทาง

หมอกหนาปกคลุมไปทั่วบริเวณ และความหนาวเย็นที่สัมผัสกับร่างกาย ทำให้เธอถึงกับขนลุกไปทั้งตัว เสื้อผ้าของเธอที่สวมใส่ฮู้ดผ้าร่มและกางเกงยีนส์ที่ขาดไปบางส่วนจากน้ำวน ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกอุ่นขึ้นแม้แต่น้อย และด้วยความกลัวก็ยิ่งทำให้เธอหนาวสั่นเหมือนคนจับไข้

ความหนาวเย็นและความมืดเป็นสิ่งที่เธอเกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด มันยิ่งดึงดูดความรู้สึกหวาดกลัวของเธอออกมา ทำให้เธออ่อนแอ และยิ่งมองไปไกลเท่าไหร่หนทางก็ยังคงไร้แสงสว่าง ร่างบางขยับเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความเฉอะแฉะ พร้อมกับสำรวจร่างกายของตัวเอง ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใดทำให้เธอสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ร่างเล็กมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง พื้นที่แห่งนี้เป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ที่มีหลุมอยู่ทั่วทุกบริเวณและเธอก็กำลังนั่งอยู่บนขอบของปากหลุมที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำและเถาวัลย์

“นี่ฉันอยู่ที่ไหน…” กรีนพึมพำกับตัวเองด้วยความงุนงง

บรรยายกาศอึมครึมและความเงียบสงัดทำให้เสียงหยดน้ำที่ตกกระทบผืนน้ำดังก้องเพิ่มความน่ากลัวอย่างชัดเจน เมื่อพยายามกลับมาตั้งสติอีกครั้ง และสังเกตรอบกายที่ไร้ผู้คน แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่รอบตัว

“นะ…นั่น…สะ...เสียงอะไร…”

ร่างกายที่อ่อนแรงพยายามลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าไปหาเสียงนั้นด้วยความสงสัย จากพื้นน้ำกลายเป็นพื้นโคลนยิ่งยากต่อการเดินเข้าไปหาเป้าหมายแต่กลับไม่พบอะไรเลย กรีนทำได้เพียงเงี่ยหูฟังไปตามจุดต่าง ๆ และเดินไปทางที่ได้ยินเสียงตกกระทบของกิ่งไม้อีกครั้ง มันดังวนอยู่รอบตัวเธอเหมือนกำลังหลบหนีจากการถูกค้นพบ

เสียงดังกรอบแกรบของกิ่งไม้ยังคงดังอยู่เรื่อย ๆ สร้างความหงุดหงิดให้กับร่างบางได้ไม่น้อย เพราะไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนมันกลับย้ายไปส่งเสียงอีกทางด้านหนึ่งของเธอเสมอ ก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบไปอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอเดินเข้าไปยังทางที่เป็นทางราบเรียบคล้ายทางเดิน สายตาก้มมองพื้นที่เปียกชุ่มและเฉอะแฉะตลอดเวลา เพราะความสว่างนั้นไม่อาจจะส่องถึงทำให้ต้องเพ่งสายตาในการเดินไปข้างหน้ามากกว่าปกติ เสียงนั้นกลับมาอีกครั้งทำให้ร่างบางถึงกับชะงักไป เพราะมันได้ยินชัดกว่าทุกครั้ง

มีเสียงบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เธอ ความเย็นที่สัมผัสกับร่างกายอีกครั้ง ทำให้เธอนั้นถึงกับเสียวสันหลังวาบ เพราะทางที่เดินมาเหมือนเป็นทางตัน และมีต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ตรงบริเวณนั้น ในใจเธอคิดเพียงว่ามันอาจจะสูงใหญ่จนเป็นเงาดำน่ากลัว ตาเรียวสวยค่อย ๆ เงยขึ้นเพื่อมองสิ่งตรงหน้า แต่ต้นไม้ต้นนี้กลับมีพื้นผิวที่แตกต่างไปมันดูคล้ายกับเกล็ดของอะไรบางอย่าง

เสียงหัวใจที่เต้นระรัวจนสัมผัสได้ ด้วยความคิดไปต่าง ๆ นานา และความแปลกของสิ่งตรงหน้านั้นอาจจะไม่ใช่ในสิ่งที่คิด แต่เมื่อยิ่งไล่สายตามองมันเท่าไหร่ มันกลับยิ่งมองชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ความเลื่อมมันของเกล็ดที่ดำสนิท และแสงสีทองที่ปลายเกล็ดสะท้อนกับแสงจันทร์ สิ่งที่เห็นยิ่งเด่นชัดในความคิดของเธอว่านี่ไม่น่าจะใช่ต้นไม้อีกต่อไป

กรีนเงยใบหน้าขึ้นมองจนสบสายตาเข้ากับดวงตาเรียวคมสีเหลืองทองเป็นประกายที่เด่นชัดออกมาจากความมืด รูปร่างของมันแผ่รังสีของความน่ากลัวออกมา ดูมีอำนาจและความดุดัน บ่งบอกถึงความดุร้ายและน่ากลัว และนั่นคือ อสรพิษ…

เสียงหายใจหอบระรัวของกรีนเพิ่มขึ้นจากความตื่นกลัว ร่างอัน     น่ากลัวเริ่มขยายรังสีแห่งความร้าย ขาเรียวค่อย ๆ ถอยก้าวออกมาอย่าง   ช้า ๆ เพราะตระหนักได้ถึงสิ่งที่อันตรายต่อชีวิตของเธอ

ร่างสูงใหญ่มองหญิงสาวโดยไม่ละสายตาดวงตาจับจ้องทุกความเคลื่อนไหวกับสิ่งแปลกตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างปรากฏขึ้นมาในความคิด เขารู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าเรียวสวยนี้ การสวมใส่เสื้อผ้าและหน้าตาของเธอที่ผิดแปลกไปจากคนในพื้นที่ หยดน้ำที่เกาะตามเรือนร่างทำให้ผิวพรรณของเธอดูเปล่งประกายเนียนสวยตัดกับผิวขาวใสที่กำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว  

สายตาสั่นระริกพร้อมหยาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมา  มันเต็มไปด้วยความคับแน่นในอกจนเริ่มหายใจไม่ออก ร่างบางที่หอบหนักขึ้น ด้วยความกลัวที่เกาะกินหัวใจจนแขนขาอ่อนแรงเซล้มลงไปกับพื้น สายตาที่สอดประสานกับร่างสูงใหญ่ทำให้หัวใจของกรีนเต้นรัวก่อนที่สติจะดับวูบไป