1 ระบบเด็กเรียน

1

ระบบเด็กเรียน

         [90%... 100% ระบบเด็กเรียน ถูกติดตั้งสำเร็จ]

         ลืมตามาได้ไม่นาน เสียงแปลกๆ ก็ดังก้องอยู่ข้างในหัวไปหมด นัยน์ตาสีเทาเข้มกวาดมองรอบตัวอย่างประเมินสถานการณ์

         เวลา เป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาเคมี ชั้นปีที่สอง เขามีผมดำสนิททรงแดนดี้คัต ผมหน้าม้าสไตล์เกาหลีรับกับคิ้วดกดำได้เป็นอย่างดี ตาเรียวสองชั้นโฉบเฉี่ยว จมูกโด่ง และมุมปากที่ดูเหมือนเหยียดยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทำให้หน้าตาของเขาดูดุดันและกวนตีนไปพร้อมๆ กัน

         หุ่นที่ดูกำยำแข็งแรงและมีกล้ามขนาดพอดีเพราะการเล่นบาสตอนนี้รู้สึกระบมไปหมด รอยถลอกตามแขนที่โผล่พ้นร่มผ้าเสื้อนักศึกษาแขนสั้นตอนนี้ปนเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกจากพื้น

         เขาค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นจากพื้นคอนกรีตที่ตนนอนอยู่ บริเวณนี้เป็นจุดที่ห่างจากภาควิชาของเขาพอสมควร แต่ก็พอจะมีคนเดินผ่านไปมาอยู่บ้าง

         มีนักศึกษาคนหนึ่งเห็นสภาพของเขาก็ทำท่าจะเดินมาช่วย แต่ชายหนุ่มยกมือห้ามไว้ แล้วส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร... ยังไม่ตาย

         ร่างกายของเขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมาย มีแค่รอยถลอก ห้อเลือด ฟกช้ำดำเขียวนิดๆ หน่อยๆ แต่หัวนี่สิ ยังปวดตุบๆ อยู่เลย

         จำได้ว่าตอนที่กำลังทะเลาะกับคนอื่น จู่ๆ ก็ดันปวดหัวแทบระเบิดจนเผลอสลบไป

         ไอ้พวกคู่กรณีก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด คงกลัวว่า เขาจะตายจนวิ่งหนีหางจุกตูดไปหมดแล้วมั้ง

         [ยินดีด้วยโฮสต์ คุณได้รับระบบเด็กเรียน เพื่อฉลองการติดตั้งสำเร็จ ระบบขอมอบภารกิจแรกให้ คือเข้าเรียนตรงต่อเวลาทุกครั้ง ห้ามหลับในคาบเรียน ตั้งใจฟัง และจดเลกเชอร์ทุกครั้ง รางวัลคือแต้ม 10 แต้มต่อคาบเรียน]

         “เสียงเชี่ยอะไรวะ”

         [โฮสต์ รีบทำภารกิจด้วย ไม่งั้นจะโดนบทลงโทษ ถูกหักอายุขัย 1 ปี]

         “หักก็หักไปดิวะ ไม่ได้จะอยากอายุยืนอยู่แล้ว”

         ถึงจะค่อนข้างมั่นใจว่า เสียงดังมาจากในหัวของตน แต่เวลาก็ลุกขึ้นเดินออกจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว เผื่อจะโดนพวกชอบแกล้งคน แอบตั้งกล้องถ่ายคลิปลงติ๊กต็อก

         [หากเข้าเรียนคาบต่อไปสาย โฮสต์จะถูกจั๊กจี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม]

         ว็อตเดอะฟัก! เอาจริงดิ กูต้องทำด้วยเรอะ!?

         [ระบบไม่เคยโกหก เพื่อไม่ให้โฮสต์ตัดสินใจผิดพลาด ระบบจะโชว์บทลงโทษให้ดู]

         ยังไม่ทันที่จะได้ทักท้วงอะไร ความรู้สึกเหมือนมีมือล่องหนเข้ามาจั๊กจี้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย ก็ทำให้ชายหนุ่มต้องดิ้นพล่าน กลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

         “ฮ่าๆๆ โอ๊ย ฮ่าๆ ใครวะ จั๊กจี้ หยุดนะโว้ย ฮ่าๆ” หัวเราะตัวโยนจนต้องนั่งยองๆ ลงกับพื้น ทำให้คนเดินผ่านหันมามองเหมือนเห็นคนบ้า

         ...ก็กำลังจะบ้าจริงๆ นั่นแหละ

         ผ่านไปสองนาที การทรมานนี้ก็สิ้นสุดลง เวลายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าตาจากการหัวเราะ ก่อนจะรู้สึกหดหู่เมื่อต้องยอมรับความจริง

         ผูกติดกับระบบอะไรไม่ผูก มาผูกกับระบบเด็กเรียน กูล่ะจะบ้า!

         [โฮสต์ คุณมีเวลาเหลือแค่ห้านาทีเท่านั้น]

         ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นดูเวลา ซึ่งก็เหลือเวลาเพียงห้านาทีจริงอย่างที่ระบบบอก แล้ววิชาต่อไปที่เขาต้องเข้าเรียนดันอยู่ที่ตึกภาควิชา ห่างจากจุดนี้ไปค่อนข้างไกลเสียด้วยสิ มีทางเลือกเดียวคือต้องวิ่งไปเท่านั้น

         ผ่านไปสี่นาที ห้าสิบสามวินาที สามร้อยมิลลิวินาที หนุ่มหน้าตาแบดบอยก็วิ่งพรวดเข้าไปยังประตูขนาดใหญ่ที่เปิดค้างไว้อยู่ ถลาเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดก่อนจะหอบตัวโยนเหมือนลูกหมา พยายามสูดหายใจเข้าเต็มปอดโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาของอาจารย์ประจำวิชา

         มองก็มองไปสิ เขาเข้าเรียนตรงเวลาซะอย่าง ก่อนหน้านี้เข้าสายตลอด ก็ไม่เห็นจะมีใครว่า นักเรียนตั้งเกือบร้อย จะมาสนใจอะไรเขาแค่คนเดียว

         นั่งพักเหนื่อยไป มองอาจารย์กำลังจัดอุปกรณ์การสอนไป ก็นึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้...

         เขาจำได้ว่า เขากำลังเดินผ่านข้างหลังตึกภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้าที่มักมีนักศึกษาแวะมาสูบบุหรี่กันเป็นปกติ แต่คราวนี้กลับมีเสียงสนทนาอันชวนระคายหูดังขึ้นเสียก่อน

         “เรียบร้อยแล้วดิวะ มือระดับนี้”

         “โห เอาว่ะ แม้แต่สาวฮอตที่ระวังตัวแจ ผู้ชายคนไหนก็จีบไม่ติด จารย์ผมก็ยังจะเก็บแต้มได้”

         “ยากกว่าสาวเนิร์ด แต่อ่อนระทวยง่ายกับผู้ชายนิดหน่อย แต่ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงข้าหรอกว่ะ แค่มอมเหล้านิดหน่อยก็หมดเรี่ยวแรง ลูบไล้ใช้ลีลาเพิ่มอีกนิด ก็สมยอมอย่างง่ายดายแล้ว เสียอยู่อย่างเดียว ไม่นึกว่าจะซิง เลยไม่มันเลย”

         คนที่เดินผ่านมาอย่างเวลาถึงกับหยุดเท้า

         “กี่แต้มแล้วครับคุณพี่”

         “เลิกนับไปแล้วว่ะ”

         “ต้องถามว่ามีสาวคณะไหนยังไม่เสร็จพี่เบิ้มของกูมากกว่า ทั้งสายเที่ยวผับ สายเนิร์ด เสร็จลูกพี่กูมาหมดแล้ว”

         “เก็บแต้มกับการหลอกลวงคนนี่มันน่าภูมิใจตรงไหนกันวะ” เวลาเดินเข้าไปพูดแทรกอย่างไม่เกรงกลัว

         “พวกขี้อิจฉาโผล่มาอีกคนแล้วสินะ” เบิ้มโยนบุหรี่ลงกับพื้น ใช้รองเท้าผ้าใบค่อยๆ ขยี้มันให้ดับ ในขณะที่พวกลิ่วล้อที่ยืนพิงกำแพงกันอยู่ก็ขยับไปใกล้ลูกพี่ตน ตั้งท่าข่มขู่เต็มที่

         “จะวันไนต์สแตนด์ หรือจะไปหิ้วผู้หญิงที่เขาสมยอมตั้งแต่แรกน่ะไม่ผิด แต่มึงเล่นลดทอนสติของอีกฝ่ายลงก่อน แล้วล่อลวงให้ยอมมีอะไรด้วยทั้งที่อีกฝ่ายไม่อยาก มันก็ไม่ต่างอะไรจากการข่มขืนนั่นแหละวะ”

         เรื่องเก็บแต้มน่ะมีมานมนานแล้ว ไม่ใช่เพียงฝั่งผู้ชายเท่านั้น ผู้หญิงก็ยังมีการเก็บแต้มกันเลย

         แต่ไอ้พวกหลอกลวงผู้หญิง หลอกเป็นแฟน มอมเหล้า ฟันแล้วทิ้งเนี่ย น่ารังเกียจฉิบหาย เขาน่ะเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด

         “อ้าว ไอ้นี่! กูได้ของกูมาอย่างถูกต้อง แล้วมันหนักหัวอะไรมึงวะ”

         “กูก็แค่สมเพชพวกนรกส่งมาเกิด ไร้มนุษยธรรมในจิตใจน่ะ”

         “คิดว่ามึงสูงส่งนักหรือไงวะ อยากเจอของต่ำอย่างตีนกูบ้างมั้ยล่ะ”

         ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปลายเท้าของเบิ้มก็ยกขึ้นมายันคนที่เข้ามาแส่ทันที มือเรียวยาวของเวลายกขึ้นมาปัดท่อนขานั้นออกอย่างง่ายดายตามประสาคนที่ออกกำลังกายบ่อยๆ

         ฝ่ายตัวประกอบ เห็นลูกพี่ของตนจัดการเปิดเรียบร้อย ก็เลยพุ่งเข้ามาตาม กะจะล็อกตัวเด็กต่างภาคไว้ให้ลูกพี่ได้จัดการตามใจชอบ แต่คนถูกหมายตามีหรือจะปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบ เขากระโดดยันคนที่พุ่งมาใกล้เข้าให้ทีหนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

         “อย่ามาให้เจอหน้าอีกนะมึง” เสียงตะโกนไล่หลัง โดยไม่มีคนวิ่งตามมาแต่อย่างใด เพราะพวกเขาต้องเข้าไปเรียนแลปต่อ ซึ่งเป็นคาบที่ไม่สามารถขาดเรียนได้

         ส่วนเวลาที่กำลังวิ่งหนีอยู่ก็ชะลอความเร็วลง ก่อนที่อาการปวดแปลบจะแล่นขึ้นมาที่หัว... ปวดจนหัวแทบจะระเบิด เส้นเลือดที่ศีรษะเต้นตุบๆ เหมือนหาทางที่จะทะลุออกมา

         “อ๊ากกก”

         เท้าที่วิ่งอยู่ถูกหยุดลงกะทันหัน ร่างกายสูงใหญ่ทรุดลงกับพื้น พร้อมกับสติที่ขาดหายไป

         ...นั่นคือเรื่องราวทั้งหมดที่เขาจำได้

         หลังจากที่นั่งพักชั่วคราวจนหายเหนื่อยแล้ว เวลาจึงย้ายก้นของตัวเองไปยังที่นั่งด้านบนของสโลปห้องเลกเชอร์ขนาดใหญ่ ซึ่งมีเหล่าเพื่อนซี้นั่งอยู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่า การที่ทั้งอาจารย์และคนอื่นมองเขากันให้พรึ่บ เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนดิน และรอยถลอกตามแขน ไม่ใช่เพราะว่าเขามาเข้าห้องเรียนเป็นคนสุดท้ายแต่อย่างใด

         “จารย์ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาวะ เละเทะเชียว” ธีโอ ชื่อฝรั่งแต่หน้าไท้ไทย ทักเพื่อนของตน

         “เออ หมาบ้าภาคไฟ” เขาหมายถึงภาคไฟฟ้า

         [ยินดีด้วยที่โฮสต์มาทันเวลา แต่อย่าลืมล่ะว่า ภารกิจแรกต้องตั้งใจเรียนและจดเลกเชอร์ด้วย]

         แล้วถ้าเป็นพวกวิชาแลปกับวิชาช่างล่ะ ต้องจดมั้ย?

         [โฮสต์รู้อยู่แก่ใจ ยังจะถามอีก]

         โอ้ เจ้าระบบนี่ก็ไม่โง่แฮะ รู้ทันหมด เหมือนมีเครื่องอ่านใจเลย

         “สงสัยวันนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศใต้ มีคนมาเรียนทันด้วย” คิขุ ผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มเหน็บ

         “พูดมาก เอาปากกากับกระดาษมายืมหน่อยดิ”

         “ไม่-ให้-โว้ย” ยักคิ้วอย่างกวนตีนเสร็จ ก็หันไปใส่ใจส่องไอจีสตอรีคนอื่นในมือถือต่อ

         “ขอให้มึงหาทางลงจากคานไม่ได้”

         “ขอบคุณ ขอบใจ ขอบพระทัย แต๊งกิ้ว” หญิงสาวผมยาวที่ไม่ได้แต่งหน้า แต่สภาพก็พอดูได้พูดอย่างไม่ยี่หระ

         คณะวิศวะขึ้นชื่อว่าผู้หญิงน้อยก็จริง แต่ภาคเขาดันรวมผู้หญิงไว้ซะเยอะยิ่งกว่าภาคอื่น แรกๆ เขาก็เลยต้องทำตัวให้เกียรติเจ้าพวกนี้นิดหนึ่ง แต่ใคร้ จะไปคิดว่าทำคุณให้โทษ โปรดสัตว์ได้บาป เจ้าพวกนี้ดั๊นทำตัวเถื่อนใส่เขาซะได้

         เพราะงี้แหละผู้หญิงวิศวะถึงไม่ค่อยมีใครเอา

         ป่าเถื่อนซะยิ่งกว่าผู้ชายวิศวะหลายๆ คนอีก

         “ไอ้เขา ขอยืมปากกาหน่อยดิ” เวลายังไม่ละความพยายาม เขาหันไปยืมเพื่อนอีกคนแทน

         เพราะกะว่าจะโดดเรียนคาบนี้ อุปกรณ์การเรียนต่างๆ เลยยังอยู่ในห้องภาคหมด ไม่ได้หยิบอะไรมาสักอย่าง จะแวะก็ไม่ทัน

         “ยืมแล้วก็คืนด้วยล่ะจารย์ ไม่ใช่ดอยไปอีก” ภูเขา หนุ่มหล่อตี๋ขาวยื่นปากกาพร้อมกับเศษซากกระดาษที่ฉีกออกจากสมุดจดมาให้

         “กระดาษน่ะเอามาเยอะๆ หน่อย แค่นี้จะจดอะไรได้ ขอเบอร์สาวยังไม่ได้เลยมั้ง”

         “พูดอย่างกับจารย์สนใจสาวงั้นแหละ”

         “กูได้หมดแหละ แค่ยังไม่เจอที่ถูกใจเฉยๆ”

         เพื่อนๆ ของเวลาต่างรู้ดีว่า เขาชอบมองทั้งผู้ชายและผู้หญิง มีรสนิยมแบบไม่จำกัดเพศ

         “อะ เอาไป สงสัยนอกจากพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศใต้แล้ว ควายยังออกลูกเป็นลิงอีกนะ” ภูเขามองคนที่ยืดหลังตรง ตั้งท่าตั้งใจฟังอาจารย์สอนพร้อมกับมือก็จดเลกเชอร์ไปด้วยอย่างเหลือจะเอ่ย

         แม่เจ้าโว้ยยย เพื่อนกูเปลี๊ยนไป