6 เสื้อช็อปใคร

6

เสื้อช็อปใคร

         “ช่วยด้วยๆ ช่วยลูกช้างด้วย”

         ร่างสูงของหนุ่มตี๋ขาวในชุดเสื้อกล้ามสีขาวเน่าๆ กางเกงบ็อกเซอร์ วิ่งใส่ตีนหมา โกยแน่บลงมาจากหอพักชั้นสี่ ทำให้คนที่บังเอิญเดินผ่านสับสนงุนงงไปหมด

         “ไฟไหม้ๆๆๆ หนีก่อน หนีๆๆ”

         แต่พอได้ยินเสียงร้องโวยวายว่าไฟไหม้ คนเดินผ่านก็เริ่มตกใจตาม ส่วนพวกที่อยู่ห้องข้างเคียงหรือห้องที่ชายหนุ่มวิ่งผ่าน ก็มีเปิดประตูออกมาดูบ้างประปราย สงสัยว่าจะไฟไหม้ได้ยังไง ในเมื่อไม่มีเสียงสัญญาณเตือนภัยดังเลยสักแอะ

         เวลาไม่รีบร้อนตามไป เขาคว้าเสื้อและกางเกงนักศึกษาของเพื่อนในตู้เสื้อผ้า เข็มขัด รองเท้าผ้าใบเน่าๆ พร้อมกับกระเป๋าคาดเอวที่บรรจุของใช้ส่วนตัวของภูเขามา ปิดไฟปิดแอร์ หยิบกุญแจ ปิดล็อกประตูห้อง ก่อนจะเดินตามไปอย่างชิลๆ เดินหล่อๆ หนีบกระเป๋าหนังของตนไปด้วย และคอยบอกคนที่ชะเง้อหน้าออกมามองว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อนเขาเพียงแค่ตื่นตูมไปเองเท่านั้น

         ตามลงไปจนถึงข้างหน้าหอ จึงได้เห็นเพื่อนของตนที่นั่งแผ่หลาอ้าขาโชว์ไข่หอบแฮ่กอยู่บนพื้น

         “ไอ้เวร มึงหลอกกู” เหนื่อยแทบตายก็ยังมีแรงยกนิ้วชี้หน้าด่าเพื่อนทรยศ เพื่อนทรพี!

         “กูหลอกตรงไหน ไฟไหม้จริงๆ”

         คำพูดและสีหน้าจริงจังของเพื่อน ทำให้ภูเขาเริ่มสงสัย

         “ไหม้จริงเหรอวะ”

         “จริงๆ แต่กูดับไปแล้ว” เวลาโกหกหน้าตาย “มึงรีบวิ่งออกมาก่อน กูเลยไม่ทันได้พูดต่อ”

         ภูเขาที่ตื่นเต็มตาแล้ว แหงนหน้ามองเพื่อนตน เกือบจะเชื่อท่าทางมั่นใจนั่นอยู่แล้ว แต่ดันนึกอะไรขึ้นได้

         “ไอ้สัด ไม่ต้องมาหลอกกู มึงบอกให้รีบหนี โกหกไม่เนียนนะมึง”

         “แล้วไง” เวลายักไหล่รับอย่างกวนๆ “ไหนๆ มึงก็ตื่นแล้ว แต่งตัว แล้วไปเรียนกัน” เขาโยนเสื้อผ้าทั้งหมดลงบนตัวเพื่อนเชื้อสายจีน

         “ไม่ กูไม่ไปไหนทั้งนั้น”

         เวลากวาดมองคนพูดที่ยังคงนั่งแหมะอยู่กับพื้นช้าๆ ก่อนจะปรายตาไปทางเหล่าผู้เช่าที่เปิดประตูชะโงกหน้ามาดูคนเพี้ยนที่โวยวายเสียงดัง

         “มึงจะนั่งโชว์ไข่อยู่อย่างนี้เนี่ยนะ?”

         “ทีเมื่อคืนมึงยังนอนดูดาวบนกระโปรงรถคนอื่นได้เลย”

         ประโยคเด็ดถูกปล่อยออกมา ทำเอาคนฟังถึงกับงง เพราะจำเหตุการณ์หลังกลับจากร้านเหล้าไม่ได้เลยสักนิด

         “อย่ามามั่ว กูไม่เชื่อหรอก” เวลาพูด

         “หึๆ” เสียงหลุดหัวเราะขำเบาๆ ของคนที่เดินผ่านมา ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง

         เป็นเด็กวิทยาภาคเคมีเทคนิค วิชาหลักเคมีวิศวกรรม คนที่ทำแลปข้างๆ เวลานั่นเอง

         “นี่ไง ตินก็เป็นพยานได้ เขาเห็นมึงนอนเมื่อวาน” ภูเขารีบดึงตินมาเป็นพวกทันที

         ระบบ เมื่อคืนฉันทำอะไรไปบ้าง

         [โฮสต์ร้องเพลงในรถแท็กซี่ ชมดาวชมท้องฟ้าบนกระโปรงรถ แล้วก็ไม่ยอมนอนบนเตียง เตะผ้าห่มลงพื้น ก่อนจะนอนกอดผ้าห่มแล้วหลับไป]

         ได้รับคำบรรยายอย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว เวลาก็ได้แต่ยอมรับความจริง พฤติกรรมการเมาแบบใหม่มาอีกแล้วสินะ ครั้งก่อนๆ อย่างมากเขาก็แค่ยืนเถียงกับเสาไฟฟ้า ไม่ได้เพ้อหนักขนาดนี้

         “ก็คนมันเมานี่ ไม่เคยเห็นคนเมาหรือไง” พูดเสร็จ เวลาก็หันไปหาติน “นายน่ะ เอาเสื้อช็อปมาดิ๊” เขาหาเรื่องเอาเสื้อที่อีกฝ่ายพาดบ่าอยู่มาหน้าด้านๆ

         “มึงจะเอาเสื้อช็อปของวิทยาไปทำไม” ตินถาม

         นอกจากเสื้อกาวน์เวลาทำแลปแล้ว นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ก็มีเสื้อช็อปเช่นกัน แต่ไม่ได้มีกันครบทุกภาค และมักจะเริ่มมีกันตอนปีสอง

         สีกรมท่าเป็นสีเสื้อช็อปของภาควิชาเขา ซึ่งวันนี้เขากะหยิบมาใส่เล่นๆ ทับเสื้อยืด เพราะไม่อยากใส่เสื้อเชิ้ตก็เท่านั้น

         “ก็มึงหัวเราะกู... ดังนั้นมึงต้องเอาช็อปมาให้กูยืม” จะได้กลบสภาพเน่าๆ ของเสื้อนักศึกษาที่เขาใส่ซ้ำด้วย

         “ซักก่อนคืนด้วยล่ะ” เด็กวิทยาโยนเสื้อช็อปของตนให้อีกฝ่ายอย่างง่ายดาย “ดูแลเพื่อนมึงดีๆ ด้วยล่ะ ทำคนเขาตกใจหมด”

         จากนั้นตินก็เดินกลับเข้าหอไปอีกครั้ง เพราะกะจะหยิบเสื้อช็อปอีกตัวในห้องมาใส่แทน

         ฝ่ายเวลาที่ตั้งใจจะวางท่า กะเบ่งอำนาจข่มใส่เพื่อขู่กรรโชกของรักของหวงอีกฝ่ายมาอย่างเต็มที่ และควรจะรู้สึกดีที่เอาคืนคนที่หัวเราะเยาะตนได้สำเร็จ กลับงงเป็นไก่ตาแตกให้กับความว่าง่ายของเด็กวิทยาคนนั้น

         ถ้าถูกพวกนักเลงไถเงิน มันจะไม่ให้ไปจนหมดเนื้อหมดตัวเลยหรือไงกัน?

         [โฮสต์ เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบนาทีก่อนจะเริ่มชั้นเรียน]

         ชายหนุ่มมองเสื้อช็อปที่ปักคำว่า ‘Faculty of Science’ ในมือ แล้วก็หยิบมันมาสวม เขาเลิกสนใจสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะลากเพื่อนตนให้ลุกขึ้นมา

         “ไปเรียนได้แล้ว”

         “เออ กูไปเรียนก็ได้ แต่มึงต้องให้กูเอาคลิปมึงไปให้คนอื่นดูนะ”

         “ดูอย่างเดียวพอ ไม่ต้องส่งต่อล่ะ” เวลาทำท่าเหมือนจำใจยอม ทั้งที่ปกติแล้วคลิปของเขาก็ถูกเอาให้เพื่อนคนอื่นดูอยู่ตลอดนั่นแหละ ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน สงสัยไอ้ภูเขามันจะลืม

...

         สุดท้าย เวลาก็พาภูเขามาเข้าเรียนได้เป็นผลสำเร็จ โดยที่เขาอาศัยช่วงเวลาบนรถแท็กซี่ในการอ่านบทเรียนล่วงหน้าจนทันในที่สุด

         แม่งงง เหนื่อยยิ่งกว่ามีสอบอีก ไอ้การที่ต้องอ่านแข่งกับเวลาให้ทันเนี่ย

         “ไอ้เวร มึงใส่เสื้อของใครมาวะ” คิขุถาม

         “ช็อปคณะวิทยานี่หว่า” ธีโออ่านตัวหนังสือที่อกขวาของเสื้อ

         “เออ กูหยิบมามั่วๆ น่ะ”

         “มึงไปนอนห้องภูเขามาจริงเปล่าวะ ไอ้ภูเขาจะมีช็อปวิทยาได้ไง” คิขุจับผิด

         “ไม่เชื่อ ก็ถามมันเองดิ๊” เวลาโบ้ยไปทางหนุ่มตี๋ที่ตอนนี้นอนฟุบโต๊ะอย่างหมดสภาพ เพราะต้องนั่งแต่งตัวในรถแท็กซี่ บุญแค่ไหนแล้วที่รถยอมจอดรับคนบ้าที่ใส่แต่เสื้อกล้ามกับกางเกงบ็อกเซอร์แบบมันน่ะ

         “มันนอนห้องกูจริง แต่ช็อปนั่นน่ะของเด็กวิทยาที่ชื่อตินโน่น”

         “อ้าว สันดานเก่ายังไม่เลิกอีกเหรอ ไปดอยของคนอื่นมาอีกแล้วนะมึง” ธีโอด่า

         ไม่มีหรอกการซงการแซวแบบที่ทุกคนคาดหวัง ไอ้เพื่อนพวกนี้มันรู้สันดานเขาดี ชอบไปดอยของคนอื่นมาใช้มั่วซั่วไปหมด แล้วก็คืนบ้างไม่คืนบ้างเพราะลืม

         “หรือมึงจะดมเสื้อนักศึกษาเน่าๆ ของกูล่ะ” เวลาท้า ทำท่าจะถอดเสื้อช็อปออก แล้วยื่นเสื้อข้างในให้เพื่อนดม จนธีโอต้องยอมแพ้

         โชคดีที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดี ภูเขาที่เพิ่งฟื้นคืนชีพ กำลังจะหยิบมือถือออกมาเปิดคลิปคนเมาเรื้อนให้เพื่อนคนอื่นได้ดู เลยต้องพักไว้ก่อน

         เข้าห้องมายังไม่ทันที่จะให้นักศึกษาได้เตรียมตัวเตรียมใจใดๆ อาจารย์ก็แจ้งข่าวร้ายเรื่องควิซก่อนเรียนทันที

         “สแกนคิวอาร์โค้ดนี้แล้วตอบให้ครบทุกคำถามล่ะ ไม่ต้องห่วง ควิซนี้คิดเป็นคะแนนแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ผมเพิ่มให้เป็นพิเศษสำหรับคนที่เตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา”

         เมื่อเปิดแบบฟอร์มควิซที่มีทั้งหมดห้าข้อดู เวลาก็ค้นพบว่ามีแต่เรื่องง่ายๆ ที่เขารู้มาหมดแล้ว จึงสามารถตอบได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว

         [ต้องยกความดีความชอบให้ระบบนะเนี่ย]

         ระบบที่ดูจริงจังมาโดยตลอด พูดอย่างขี้เล่น

         แต่คนที่อ่านน่ะมันคือเขาต่างหากเล่า

         “มีอะไรให้ช่วยปะพี่”

         “อ้าว เวลา คนชอบดูดาวนี่เอง เมื่อคืนนี้ได้ไปดูดาวที่ไหนอีกหรือเปล่า”

         แทนที่จะตอบคำถามเขา พี่ปีสามในภาคดั๊นมาล้อเขาเรื่องนี้แทน

         เรื่องนอนดูดาวบนกระโปรงรถกลายเป็นที่โจษจันกันไปทั่วภาคอย่างรวดเร็ว แรกๆ ก็โดนล้ออยู่แค่ชั้นปีสอง แต่พอผ่านไปหลายวัน ไม่รู้ว่าเพราะความดังของเขาที่ทำให้คนมักจะสนใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว หรือเพราะอะไรกันแน่ ข่าวถึงได้กระจายไปทุกชั้นปีได้ โชคยังดี ที่ภาคอื่นยังไม่รู้ ไม่งั้นคงโดนล้อยันลูกบวชของจริง

         ที่เขามาถามก็เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของภารกิจที่สาม เรียนดีแล้ว กิจกรรมต้องเด่นด้วย เนื่องจากสองวันนี้มีกิจกรรมโอเพ้นเฮ้าส์ของมหาวิทยาลัย ที่มักจะถูกจัดขึ้นทุกสองปี จึงไม่มีการเรียนการสอน และเหล่านักศึกษาต้องช่วยกันจัดการตกแต่งตึกภาคให้เรียบร้อย รวมถึงทำป้าย ทำสื่อต่างๆ หรือจัดกิจกรรมเพื่อแนะนำให้น้องๆ มัธยมปลายได้รู้จักกับภาควิชาเคมี คณะวิศวกรรมศาสตร์กันมากขึ้น

         และไอ้รุ่นพี่ที่เขามาถามก็ทำหน้าที่ฝ่ายดูแลความเรียบร้อย คอยดูภาพรวมต่างๆ และจัดคนไปช่วยเสริมยามขาดแคลนแรงงาน

         เอาจริงๆ งานโอเพ่นเฮ้าส์นี้ ไม่ต้องมาช่วยกันทุกคนก็ได้ เพราะไม่ได้มีการหักคะแนนอะไร แต่พอเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการเรียน เป็นเรื่องของความสามัคคีแล้วละก็ คณะเขาก็รักพวกพ้อง และให้ความร่วมมือได้ดีไม่แพ้คณะอื่น

         ...ซะเมื่อไหร่ล่ะ!

         เจ้าพวกนี้มันแห่กันมาส่องนักเรียนสาวๆ สวยๆ ต่างหาก

         พอมีเด็กสาวมัธยมปลายน่ารักๆ หลุดมานะ เล่นล้อมหน้าล้อมหลังพาแนะนำคณะซะจนน้องหลายๆ คนเริ่มกลัวเลย บางคนก็แกล้งเนียนไปช่วยคณะอื่นที่มีสาวๆ เยอะด้วยซ้ำ เรียกได้ว่ากะจะฟันยับทั้งเด็กมอปลายและเด็กมหาวิทยาลัย

         “แต่ละฝ่ายมีคนช่วยครบหมดแล้ว นายไปคอยเดินเก็บขยะกับรอเก็บงานก็แล้วกัน” พี่คอนเน่ว่า

         “ก็ได้พี่ ชิลดี”

         จากนั้นเวลาก็เลยมีโอกาสเดินไปเดินมา และแอบอู้ได้สะดวก เพราะระบบไม่ได้ระบุสักหน่อยว่า ให้เขาช่วยเรื่องอะไร และต้องช่วยมากแค่ไหน

         [ถึงโฮสต์จะอาศัยช่องโหว่เก่งแค่ไหน แต่ภารกิจนี้จะได้แต้มตามระดับความช่วยเหลือนะ ยิ่งช่วยกิจกรรมมาก ยิ่งได้แต้มมาก]

         เอ้า แล้วทำไมไม่บอกกันก่อน

         [ระบบบอกแล้วว่า ของรางวัลภารกิจนี้คือแต้มขั้นต่ำ 10 แต้ม]

         ขณะที่กำลังลุกขึ้นยืน กะจะไปเสนอตัวช่วยเพื่อนพาน้องทำกิจกรรมแจกของสักหน่อย ก็มีเด็กนักเรียนชายมอห้ากางเกงน้ำเงินเดินเข้ามาหาเขาเสียก่อน

         “พี่ช่วยพาผมเดินดูภาควิชาพี่หน่อยสิครับ”