8 แลกสร้อย

8

แลกสร้อย

         ทัศนียภาพของคณะวิทยาศาสตร์เป็นอะไรที่เขารู้สึกไม่คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

         ด้วยความที่มีภาควิชาและนักศึกษาเป็นจำนวนมาก ทำให้คณะวิทยาศาสตร์มีพื้นที่ใหญ่พอๆ กับคณะวิศวกรรมศาสตร์ และมีตึกสูงมากมาย ทั้งตึกเก่าและตึกใหม่

         อยู่มหาวิทยาลัยนี้มาปีกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบคณะนี้เลย

         “นายๆ ภาควิชาเคมีเทคนิคไปทางไหนเหรอ”

         เวลาสุ่มถามคนที่เดินผ่านไปมาอยู่ข้างใต้ตึกที่สูงที่สุดของคณะวิทยา

         “อยู่ทางโน้น เลยตึกเก่าๆ นั่นไปอีก อธิบายค่อนข้างยากแฮะ เดี๋ยวเรานำทางให้ก็แล้วกัน”

         ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเอ็นดูคนตัวโตที่ยืนนิ่งแอ็กท่าอยู่นาน เพราะไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดีหรือเปล่า ก็เลยเป็นคนเสนอตัวช่วยนำทางให้

         “ขอบใจมาก”

         เวลาไม่คิดจะปฏิเสธความหวังดีแต่อย่างใด ระหว่างที่เดินไปกับนักศึกษาชายคนนั้น เขาก็ถามเรื่องราวเกี่ยวกับคณะที่ไม่เคยคิดจะสนใจคณะนี้ไปด้วย

         “...คณะนี้มีชมรมอยู่สี่ชมรม บางชมรมก็ซ้ำกับของมหาวิทยาลัย ก็เลยไม่ค่อยมีคนในคณะนี้ไปเข้าร่วมเท่าไร เช่น พวกชมรมค่ายอาสา ชมรมอนุรักษ์ อะไรงี้”

         “อ่าฮะ” เวลาส่งเสียงรับรู้

         “เออ คุยมาตั้งนาน ลืมถามเลย เด็กวิศวะอย่างนายมีธุระอะไรที่ภาคเคมเทคกันแน่” เพราะวันนี้เวลาใส่เสื้อช็อปสีแดงมาเรียน จึงเป็นที่สังเกตได้อย่างง่ายดายว่า เขามาจากคณะวิศวะ

         “มาหาเพื่อนน่ะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ที่ภาคหรือเปล่านี่สิ”

         “ใครน่ะ เผื่อฉันจะรู้จัก”

         “ติน ปีสอง”

         “ที่ใส่แว่น ผมสีน้ำตาลทรงทูบล็อกปะ”

         “เย็ป คนนั้นแหละ”

         “งั้นนายน่าจะไปผิดที่แล้วแหละ ตอนนี้ตินน่าจะอยู่ที่ห้องสโมสรนิสิตของคณะ เห็นว่าวันนี้มีประชุมกัน เพื่อนเราก็ไปประชุมอยู่ด้วย”

         “เจ้านั่นมันเป็นเด็กกิจกรรมเหรอเนี่ย”

         “เป็นเพื่อนกันมาได้ไงเนี่ย หมอนั่นค่อนข้างจะดังเลยนะ พวกเด็กกิจกรรมนี่รู้จักกันหมดแหละ นอกจากจะเรียนเก่ง ได้เกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ศูนย์ และเป็นหัวหน้าชั้นปีแล้ว ขึ้นปีสามเมื่อไหร่ ตำแหน่งนายกสโมฯ ยังนอนมาอีกด้วย เห็นว่านายกสโมฯ คนปัจจุบันเริ่มทาบทามเขาไว้แล้ว”

         โพรไฟล์ดีต่างจากเขาลิบลับ คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกหมอนั่นมาเป็นเป้าหมาย

         การที่เวลามาคณะที่ไม่เคยมาในวันนี้ ก็เพราะภารกิจที่สี่ที่ระบบมอบให้... ภารกิจหาติวเตอร์

         เงื่อนไขของภารกิจก็คือ ติวเตอร์ที่หามาต้องเป็นติวเตอร์ที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขา สามารถติวให้ได้เป็นการส่วนตัว และต้องไม่ใช้เงินในการจ้าง

         ซึ่งไอ้เงื่อนไขหลังสุดนี่แหละ ที่ทำให้ทุกอย่างดูเป็นไปไม่ได้

         ทุกวันนี้โลกต้องขับเคลื่อนไปด้วยเงินทั้งนั้น ในเมื่อจะหาคนมาติวให้ แต่ไม่ให้เงิน แล้วจะให้อะไรกัน เวลายิ่งเป็นเงินเป็นทองอยู่ ถ้าเป็นเขา คงไม่คิดจะติวให้ใครฟรีๆ หรอก

         สุดท้ายนักศึกษาคณะวิทยาก็เลยเปลี่ยนเส้นทาง เดินนำเขาไปยังตึกที่อยู่ข้างๆ ตึกที่สูงที่สุดแทน ก่อนหย่อนเขาทิ้งไว้ยังหน้าห้องสโมสรนิสิตของคณะ

         “นั่งรอตรงนี้ได้ เดี๋ยวก็คงประชุมกันเสร็จแล้ว”

         “ขอบใจว่ะ”

         บอกลาคนนำทางเสร็จ เวลาก็ทำให้พื้นที่ตรงนี้เป็นเหมือนบ้านทันที เขาจัดการเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ไม้ยาวที่เชื่อมต่อกับโต๊ะ โดยที่ถอดเสื้อช็อปมาคลุมหน้าไว้

         ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงระบบก็เตือนขึ้น

         [โฮสต์ เป้าหมายออกมาแล้ว]

         ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง ตั้งแต่มีระบบเข้ามา เขาก็แทบไม่มีเวลาได้ทำตัวเป็นปลาเค็มอีกเลย น่าเบื่อชะมัด

         ไม่ต้องเสียเวลามองหาแต่อย่างใด เพราะคนที่เขาตามหานั้นโดดเด่นอยู่ท่ามกลางเหล่านักศึกษาคนอื่นที่เดินออกมาพร้อมกัน โดดเด่นทั้งในด้านความสูง หน้าตา และบุคลิก

         ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ ว่า บุคลิกและออร่าบางอย่าง ทำให้หมอนั่นดูโดดเด่นกว่านักศึกษาคนไหนไหน และให้ความรู้สึกถึงความเป็นผู้ใหญ่กว่า

         “ติน ขอคุยด้วยหน่อยดิ”

         หนุ่มวิศวะไม่ได้แคร์สายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสงสัย เพราะเขามัวแต่จดจ่ออยู่กับการคิดหาข้ออ้างมารวบรัดอีกฝ่ายให้กลายมาเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ได้

         “พ่อมาตามแล้วเหรอวะ” เด็กวิทยาคนหนึ่งแซว

         “พ่อกูที่ไหน กูนี่พ่อมัน” ตินย้อน

         “ไอ้ตีน!” เสียงโกรธเคืองดังมาจากคนที่จู่ๆ ก็จะมีพ่อบุญธรรม

         ไม่เอาพ่อบุญธรรมเว้ย แต่พ่อบุญทุ่มนี่ ยังพอน่าคิด...

         “ใจเย็นๆ พวก” หนุ่มวิทยาเพียงยิ้มน้อยๆ เขาโบกมือลาเพื่อน และยกมือไหว้รุ่นพี่ชมรมที่แยกย้ายกันไป

         “ถ้าจะกินข้าวเย็นก็ตามมาที่ร้านลุงซันนะ”

         รุ่นพี่คนหนึ่งพูดทิ้งท้ายกับติน ก่อนที่จะพากันเดินออกจากบริเวณนี้ซึ่งเป็นแหล่งที่ตั้งของห้องชมรมต่างๆ ของคณะวิทยาไป

         “ไม่นึกว่าจะเจอมึงที่คณะนี้” หลังจากมองส่งทุกคนจากไปแล้ว ตินก็มองไปยังคนที่วันนี้ใส่ช็อปภาคสีแดงสวย

         “อะ กูให้” คนที่ท่องในใจเป็นร้อยครั้งว่า ทำเพื่อภารกิจๆ ยื่นกล่องขนมช็อกโกแลตทรงลูกบาศก์ขนาดจิ๋วชื่อดังให้กับชายหนุ่มตรงหน้า ซึ่งเขาก็รับมันไปแต่โดยดี

         เออ ไอ้นี่นี่หลอกง่ายซะจริง ขอเสื้อช็อปก็ให้ ยื่นช็อกโกแลตให้ก็รับ

         “มีอะไรอีกหรือเปล่า”

         “ช่วยมาเป็นติวเตอร์ให้กูหน่อยดิ” เวลาพูดเสียงเรียบ พยายามทำตัวให้ดูเรียบร้อย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนหน้าตากวนประสาทจนคนหมั่นไส้มานักต่อนัก

         คนที่ได้ยินคำร้องขอโดยไม่ทันตั้งตัวได้แต่หรี่ตามอง “วิชาอะไรบ้างล่ะ”

         “ก็พวกวิชาที่เรียนคล้ายๆ กัน อย่างออเคม เคมีเอนจีเนียร์ แมตช์ ไรเงี้ย” เวลาหมายถึงวิชาเคมีอินทรีย์ วิศวกรรมเคมี และคณิตศาสตร์สำหรับวิศวกร

         “มึงจะจ่ายค่าตอบแทนยังไงล่ะ”

         “ก็ขนมหรือของกินอะไรก็ได้ที่มึงชอบ กูซื้อให้ได้หมด”

         “แล้วถ้ากูอยากกินมึงล่ะ”

         เพียงแค่มองหน้าคนพูด หนุ่มวิศวะก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายล้อเล่น

         “สัด เอาดีๆ ดิ๊ มึงนั่นแหละที่จะโดนกูกิน” บอกไว้ก่อนว่าเขาน่ะโซหลัว ชอบรุกเว้ย

         แต่มองๆ ดูอีกที ไอ้เด็กวิทยาคนนี้มันก็ค่อนข้างจะโอเค อยู่ในสเปกเขาเหมือนกันนะ ไม่เหมือนเด็กมอปลายกางเกงน้ำเงินคนนั้น

         “จะให้ติวให้ ยังไม่คิดจะลงทุนอะไรเลย เวลาของกูก็มีค่าเหมือนกันนะ”

         “กูให้เงินไม่ได้หรอกนะ ถ้ามึงไม่ติว กูไปถามคนอื่นก็ได้ ได้ข่าวว่าเพื่อนมึงก็มีคนเรียนเก่งเหมือนกันนี่ แถมยังหน้าตาดูใจดีด้วย น่าจะหลอกง่ายอยู่”

         ในเมื่อลีลานัก เขาไปขอให้คนอื่นติวให้ก็ได้หรอก ระบบก็ไม่ได้กำหนดแบบเฉพาะเจาะจงซะหน่อยว่าต้องเป็นใคร

         เวลาพาดเสื้อช็อปไว้บนบ่า ก้าวขาเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็หยุดชะงักเพราะถูกเด็กวิทยาดึงเสื้อยืดไว้

         “ปล่อยมือเลย! เสื้อยืดกูย้วยหมด” เวลาบ่น ก็ไม่ได้หวังให้รั้งเขาไว้เท่าไรหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็ช่วยเรียกหรือจับแขนเหมือนคนอื่นๆ เขาไม่ได้หรือไง นี่เล่นมาดึงเสื้อผ้า ทำอย่างกับรังเกียจเนื้อตัวของเขางั้นแหละ

         ...วันนี้อุตส่าห์อาบน้ำมาซะหอมฉุย หลังจากไม่ได้อาบมาตั้งสองวัน

         “กูยอมเป็นติวเตอร์ให้ก็ได้ แต่เอาเกียร์มึงมาเป็นของมัดจำ” ตินปล่อยมือจากเสื้อยืด ก่อนจะจ้องไปยังสร้อยคอห้อยจี้เฟืองที่โผล่พ้นเสื้อยืดออกมา

         “เดี๋ยววว กูจะเบี้ยวได้ไง มึงต่างหากล่ะที่จะเบี้ยวกู” เวลาขมวดคิ้ว แล้วไอ้นี่ก็มาขอถูกวันซะด้วยนะ ปกติเขาใส่สร้อยคอที่ไหน มีวันนี้ที่กะจะเริ่มวันใหม่แบบสดใสซะหน่อย ก็เลยหยิบมาใส่เล่นๆ

         “หรือไม่อยากให้กูติวให้?”

         “ครับๆ เอาไปเลยครับ คุณตินอยากได้อะไร กูประเคนให้ได้หมดเลย” เวลารีบถอดสร้อยคอให้อีกฝ่ายอย่างไว ไม่ได้รู้สึกเสียดายเลยสักนิด ถึงแม้การจะได้มาต้องผ่านการรับน้องอยู่เป็นเดือน แต่เพื่อการทำภารกิจให้สำเร็จ... เขายอมแลก

         “ส่วนนี่ของกู ยืนยันว่ากูไม่เบี้ยวแน่ๆ” ตินล้วงมือหยิบสร้อยคอที่ห้อยจี้อะตอมของคณะวิทยาออกมาจากกระเป๋ากางเกง จี้นี่เขาได้มาจากการเข้าร่วมห้องเชียร์ ฝึกร้องเพลงเชียร์อยู่ทุกวันจนเป๊ะสุดๆ

         แลกของกันเสร็จสรรพ ทั้งคู่ก็จัดการแลกไลน์กันต่อ

         “พรุ่งนี้เจอกันที่หอสมุดล่ะ” เวลายกมือลา

         “มึงจะพาเพื่อนคนอื่นมาให้กูติวด้วยมั้ย”

         “ไม่ละ กูจะติวกับมึงแค่สองต่อสอง”