3 ไอ้เวร & ไอ้ตีน

3

ไอ้เวร & ไอ้ตีน

         “นึกว่าจะไปฟ้องพ่อ” เวลายิ้มให้เด็กน้อย กวาดตามองคนที่ถูกพามาอย่างสำรวจ

         ชายหนุ่มในชุดนักศึกษา เสื้ออยู่ในกางเกงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ใส่รองเท้าหนัง ผมสีน้ำตาลเข้มทรงทูบล็อกแสกกลาง ตาสีน้ำตาลอ่อน สวมแว่นเหมือนเด็กเนิร์ด แต่หน้าตาดูไม่เนิร์ดเลยสักนิด

         แม่งงง หล่อกว่าเขาอีก ไม่สิ หล่อกันคนละแบบ เขาน่ะ หล่อแบดๆ ขณะเจ้านั่นดูหล่อแบบสุขุมนุ่มลึก

         คงจะเป็นพวกเด็กภาคคอม ไม่ก็ปิโตร

         “พี่ครับ พี่คนนี้เขาทำผิดกฎหมาย ไม่ยอมดับบุหรี่สักทีด้วย” เจ้าเด็กนั่นเห็นว่าตัวเองมีแบ็กแล้วก็รีบฟ้องทันที

         “...” แรกๆ ก็เอ็นดูหรอกนะ ตอนนี้เริ่มคิ้วกระตุก อยากจะตบหัวมันสักป๊าบ

         “เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง น้องไปที่อื่นเถอะ อยู่ใกล้ควันบุหรี่มากๆ มันไม่ดี” คนมาใหม่โน้มตัวลงบอกเด็กชาย ก่อนจะดันหลังให้เขาออกไปจากบริเวณนี้

         “ช่วยสั่งสอนพี่เขาให้ด้วยนะครับ” ขณะที่เดินจากไปอย่างลังเล ก็ไม่วายที่จะหันหน้ากลับมากำชับพี่นักศึกษาที่เขาเป็นคนพามาช่วยจัดการ

         “ไม่ต้องห่วง พี่จัดการเรียบร้อยแน่นอน”

         “สู้ๆ นะครับพี่” เด็กนั่นทิ้งท้ายก่อนที่ร่างจะหายลับไปจากสายตา

         “หึ จะจัดการอะไรกูล่ะ”

         เวลาพ่นควันไปทางไอ้เด็กเนิร์ดอย่างไม่ยินดียินร้าย ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด

         “เปล๊า จะทำร้ายสุขภาพตัวเองยังไงมันก็เรื่องของนาย แต่ทีหลังเวลาดูดก็ช่วยดูดีๆ หน่อยว่า มีคนอยู่หรือเปล่า จะได้ไม่มีใครโดนควันบุหรี่มือสอง”

         “ใครจะไปคิดว่า ที่รกร้างจนไม่มีใครเดินผ่านมาขนาดนี้ จะมีเด็กบ้าหลงมาล่ะวะ”

         เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาหาเรื่องอะไร เวลาจึงเลิกสูบ บี้บุหรี่ลงบนพื้นผิวดำๆ ของม้าหินอ่อน

         “เออ เราว่าเราเข้าใจอยู่”

         “มึงอยู่ชั้นปีไหน”

         “ปีสอง”

         “ไม่ต้องมาพูดเราเริวอะไรเลย ขนลุก ปีเดียวกัน เรียกกูว่า เวลา แล้วกัน”

         “กูชื่อติน ไม่ใช่ตีนล่ะ เรียกให้ถูก”

         เจอประโยคดักคอเข้าไป เวลาถึงกับยิ้มเจ้าเล่ห์

         “เออ กูมีเรียนแลป ไปก่อนนะ ตีน...”

         ชายหนุ่มผมดำในเสื้อนักศึกษาเยินๆ เดินจากไปพร้อมกับหัวเราะร่า

         ในที่สุดก็มีคนโดนล้อชื่อเล่นเหมือนกับเขาสักที

         ใครจะไปนึกว่าคนที่เขาเพิ่งเจอ จะมาเรียนแลปด้วยกัน

         เพราะสัปดาห์ก่อนเพิ่งจะเปิดเทอม ตอนนั้นจึงยังเป็นช่วงแนะนำประมวลรายวิชา (Course Syllabus) พวกรายละเอียดหัวข้อที่จะเรียน การสอบ การตัดเกรด และเอกสารการเรียนต่างๆ

         ซึ่งแน่นอนว่า เวลาไม่ได้เข้าเรียน ได้แต่ฝากเพื่อนเก็บเอกสารมาให้ ก็เลยไม่รู้ว่ามีพวกเด็กคณะวิทยาศาสตร์ ภาคเคมีเทคนิคมาเรียนด้วย

         และเจ้าแว่นนั่นก็ดันบังเอิญอยู่ในพวกที่มาร่วมเรียนกับภาคเขาเสียด้วยสิ

         ได้ข่าวว่าปกติแล้วเวลาตัดเกรดรวมกัน วิศวะมักจะได้คะแนนดีกว่า ถ้าเทอมนี้เขาดันแพ้พวกเด็กวิทยา เห็นทีว่าจะได้อับอายขายขี้หน้า

         เพราะมัวแต่ไปเถลไถล นั่งเปิดดูของแจกจากระบบที่ได้มาที่ล็อกเกอร์ในห้องภาค กว่าเขาและเพื่อนๆ จะเข้ามาถึงห้องแลป ก็ใกล้เวลาเริ่มเรียนพอดี

         เวลาจ้องหน้าตินที่อยู่รวมกลุ่มกับพวกแก๊งเด็กวิทยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

         ไม่แปลกใจเลยที่มันจะเนิร์ดแบบภูมิฐาน เป็นพวกนักวิทยาศาสตร์นี่เอง

         “เอาละ แต่ละโต๊ะจะแปะรหัสนักศึกษาของพวกคุณไว้ ไปประจำโต๊ะแล้วเตรียมเริ่มการทดลองได้ สงสัยอะไรก็เรียกทีเอได้ทั้งสองคนล่ะ” หลังจากบรรยายขั้นตอนการทดลองคร่าวๆ ที่จะทำกันวันนี้เสร็จ อาจารย์ก็บอกให้นักศึกษากระจายตัวไปตามโต๊ะต่างๆ ส่วนพี่ทีเอที่พูดถึงก็คือผู้ช่วยอาจารย์ที่เป็นนักศึกษาปริญญาโทของคณะ

         เมื่อหาโต๊ะของตนเจอ เวลาจึงได้รู้ว่าแลปนี้จัดโต๊ะแบบคละคณะ ให้วิศวะสลับกับวิทยา และไอ้คนที่มาอยู่ข้างๆ เขา ดั๊นเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกัน

         โชคดีที่แลปนี้เป็นแลปเดี่ยว ไม่ต้องทำงานร่วมกัน

         “เจอกันอีกแล้วนะ เวร”

         “เพิ่งรู้จักกันก็ด่ากันเชียวนะ” คำทักทายของเด็กวิทยา ทำให้เวลาคิ้วกระตุก เขาวางสมุดบันทึกผลแลปและปากกาลงบนโต๊ะ

         “ชื่อมึงมันยาวไป เรียกสั้นๆ แบบนี้แหละ ง่ายดี”

         เวลาส่งนิ้วกลางไปให้ตินพร้อมกับทำปาก คอวอยอ แบบไม่มีเสียง ก่อนจะหันมาสนใจอ่านขั้นตอนการทำแลปที่ระบุไว้ในหนังสือโดยละเอียด

         วิชาปฏิบัติการทางเคมีสำหรับเคมีวิศวกรรม แอดวานซ์กว่าวิชาปฏิบัติการทางเคมีตอนปีหนึ่งขึ้นมาหน่อย แต่อุปกรณ์ส่วนใหญ่ก็คล้ายๆ กัน เลยไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก

         น่าเบื่อก็ตรงต้องจดผลการทดลองและวิเคราะห์ผลนี่แหละ

         [ระบบดีใจที่เห็นโฮสต์ตั้งใจเรียน]

         =*=

         [ยินดีด้วยที่ทำภารกิจที่หนึ่งสำเร็จลุล่วงมาด้วยดี ระบบขอมอบภารกิจที่สอง อ่านหนังสือเตรียมความพร้อมก่อนเรียน ให้แก่โฮสต์ ของรางวัลคือแต้ม 20 แต้มต่อการเตรียมการวิชาเรียนหนึ่งวัน บทลงโทษคือ ถูกหักอายุขัย 2 ปีต่อการขาดการเรียนรู้ล่วงหน้าหนึ่งวัน]

         หลังจากจบคาบแลปสูบพลังวิญญาณ ระบบก็ไม่เว้นช่วงให้เขาได้พักหายใจ จัดการให้แต้มสิบแต้ม และส่งต่อภารกิจใหม่ให้ทันที

         โอ๊ยยย กะจะไม่ให้เขาได้ไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อนเลยหรือไง!

         [โฮสต์เที่ยวมาเยอะแล้ว ถึงเวลาจริงจังกับการเรียนสักที]

         สุดท้ายก็จบลงตรงที่นักศึกษาหนุ่มคณะวิศวะปีสองกลับถึงบ้านไวกว่าปกติ ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตก พ่อแม่ยังไม่กลับบ้านจากการทำงานประจำ

         หดหู่ หดหู่ หดหู่จนจู๋หดแล้วโว้ยยย

         นั่งมองอุปกรณ์การเรียนที่ระบบมอบให้ พร้อมกับกองชีตแล้ว ก็ได้แต่นั่งเล่นหำตัวเองอย่างหดหู่

         เกิดมายังไม่เคยอ่านหนังสือล่วงหน้าเลย พึ่งแต่วันไนต์มิราเคิลมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนจึงจะผ่านพ้นมันไปได้

         “ระบบ ภารกิจนี้มันต้องอ่านแค่ไหนถึงจะผ่าน อ่านรอบเดียวก็พอใช่มั้ย”

         [โฮสต์ต้องอ่าน เข้าใจ และสามารถจำได้ จนถึงคาบเรียนเริ่มในวันพรุ่งนี้ จึงจะถือว่าสำเร็จ]

         “ถ้าอ่านแล้วเข้าใจง่ายแบบนั้น จะมีอาจารย์ไปไว้ทำไมกัน ไม่ต้องเข้าเรียนกันแล้วม้างงง”

         [เข้าใจในกรณีนี้คืออ่านแล้วจับใจความได้ พอเห็นภาพ ไม่จำเป็นต้องบรรลุขนาดนั้น หากโฮสต์อ่านจนผ่านเงื่อนไขแล้ว ระบบจะแจ้งเตือนให้เอง]

         “เฮ้อ...”

         ได้ยินดังนั้น เวลาก็ถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ใจปนกับโล่งใจ ใช้นิ้วเขี่ยๆ ชีตเรียนของวันพรุ่งนี้พร้อมกับเปิดไอแพดดูไปด้วย

         ทั้งไอแพด ปากกา ไฮไลต์ ไม้บรรทัด สมุดจด เครื่องพรินต์ขนาดพกพา ล้วนถูกบรรจุอยู่ในชุดอุปกรณ์การเรียนที่ระบบมอบให้

         เพราะไม่ได้อ่านหนังสือมานาน สมาธิจึงค่อนข้างจะไม่คงที่ ว่อกแว่กหยิบมือถือมาไถไปมาบ้าง แต่ความเงียบ บวกกับเสียงพลิกหน้ากระดาษ และเสียงขีดเขียน ทำให้แม่ที่เพิ่งกลับบ้านมา และย่องมาดูลูกที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะกลับบ้านก่อนเธอต้องตกใจ

         เธอปล่อยประตูให้เปิดแง้มไว้อย่างนั้น ก่อนจะวิ่งตึงตังลงไปหาสามี และโวยวายด้วยเสียงอันดังลั่น

         “พ่อๆ โลกจะแตกแล้ว ลูกเรามันอ่านหนังสือ!!”

         “หนังสือการ์ตูนอะนะ?”

         “หนังสือเรียนนี่แหละ ชีตเรียน แถมยังไฮไลต์อีก น้ำต้องท่วมแน่ๆ” กมลฉันท์ หญิงวัยสี่สิบห้าที่หน้าเด็กและยังสวยเหมือนคนอายุไม่ถึงสามสิบตาเบิกกว้าง มือลูบหน้าอกตัวเองอย่างใจหายใจคว่ำ

         “ก็คงจะมีควิซไม่ก็สอบย่อยแหละมั้ง”

         “ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ก็ขึ้นไปดูเองเลยสิ” เธอเริ่มโวย “ลูกเราขยันขึ้นจริงๆ”

         “ผมเชื่อคุณอยู่แล้ว” ธัชพล พ่อของเวลาทำเสียงอ่อย ปลอบให้คนรักเลิกของขึ้น ไม่งั้นเกรงว่าจะอดกินข้าวเย็น “ลูกเราตั้งใจเรียนก็ดีแล้ว เราก็อย่าไปกวนเขาเลย”

         ทั้งคู่ตัดสินใจที่จะทำหน้าที่ของตนไปเงียบๆ ไม่ทำเสียงดังรบกวนลูกชายที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออีก สงสัยคงเพราะเกรดที่ทำให้เขาเกือบจะถูกรีไทร์ จึงหันมาฮึดสู้ได้ในท้ายที่สุด

         เวลา ลูกของพวกเขาเคยเป็นเด็กที่เรียนค่อนข้างจะเก่งมาโดยตลอด แม้จะเกเร ชอบไปนอนค้างบ้านเพื่อน ไปเที่ยวเตร่อยู่บ่อยๆ แต่ก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไปลงติวเข้ม ติวข้อสอบเสียมากมาย จนสอบเข้าในคณะที่มีคะแนนสูงได้

         แต่ไม่รู้ว่าเพราะวิชาเรียนในมหาวิทยาลัยมันยากเกินไป หรือเพราะอะไรกันแน่ ลูกชายของตนจึงได้เกรดตกต่ำลงถึงเพียงนี้ จะให้พวกเขาโทษลูกตัวเองเสียทีเดียวก็ไม่ถูก เพราะได้ยินกิตติศัพท์ความยากของมหาวิทยาลัยนี้อยู่เหมือนกัน มีคนต้องดร็อปเรียน หรือเรียนไม่จบก็หลายคน

         ได้เห็นลูกของตนขยันขึ้นมาบ้าง ก็ได้แต่หวังว่าจะช่วยให้เขารอดพ้นจากการรีไทร์ได้ละนะ...

         คู่สามีภรรยาคิด โดยหารู้ไม่ว่า... ที่ลูกของตนขยันน่ะ เพราะถูกระบบเด็กเรียนบีบบังคับต่างหากล่ะ