4 วันพิเศษ

4

วันพิเศษ

         โอ้ พระเจ้าจอร์จ มันมหัศจรรย์มาก!!!

         เวลาอุทานในใจไม่หยุดตั้งแต่เริ่มเรียนคาบแรกยันคาบสุดท้ายของวัน

         จากที่เคยคิดว่าจะง่วง ต้องคอยถ่างตาฟังอาจารย์สอนแบบเมื่อวาน... วันนี้กลับเข้าใจเนื้อหาเกือบจะทุกอย่างได้จนไม่ง่วงอีกต่อไป แถมยังรู้สึกสนุกไปกับการจดเลกเชอร์อีก

         สิ่งนี้มันสุดยอด!

         แต่ถ้าให้เลือกระหว่างต้องอ่านหนังสือล่วงหน้าทุกวิชา กับมาเรียนเอาทีเดียวในห้องเรียน เขาขอเลือกอย่างหลังจะดีกว่า เพราะจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น

         อย่างเช่น...

         “ปะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปแดกก๋วยเตี๋ยวกัญชา แล้วไปร้านเหล้าหลังมอกัน” ธีโอเสนอ

         “จัดไปพวก” ภูเขาตอบรับโดยไม่ต้องคิด

         “ไม่เอาร้านชิลลี่โฮมแล้วนะ กูไม่ชอบนักดนตรี” คิขุว่า

         “โดนเขาหักอกมาก็อย่าพาลดิวะ” ธีโอพูดอย่างคนรู้ลึกรู้จริง ซึ่งเรื่องนี้คนเขารู้กันไปทั้งภาคแล้วว่า ยายคิขุแอบชอบมือกลอง แต่ไม่กล้าจีบ สุดท้ายเลยโดนสาวคณะเศรษฐศาสตร์คาบไปแดก

         “ก็กู-ไม่-ชอบ”

         “กูไปด้วยดิ” เหล่าเพื่อนร่วมภาคที่นั่งอยู่ข้างหลังเสนอหน้ากันมา โดยไม่สนใจบรรยากาศอันมาคุเลยสักนิด

         “เอาดิ ไปกันเยอะๆ หนุกดี เหมาแม่งทั้งร้านเลย”

         สุดท้ายเด็กภาคเคมีหลายคนก็ยกโขยงกันไปถล่มร้านก๋วยเตี๋ยวเจ๊ง๊อ แต่ถูกพวกนักศึกษาเรียกกันว่าก๋วยเตี๋ยวกัญชา เพราะทั้งอร่อยและยิ่งกินยิ่งติด ชีวิตรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปหากไม่ได้กิน

         และแน่นอนว่า คนที่เมื่อวานเครียดจัดอย่างเวลาก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน ไม่ได้ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนแค่วันเดียว รู้สึกเหมือนจิตวิญญาณมันขาดหาย ร่างกายเหมือนคนขาดสารอาหารจำเป็น

         [ยินดีด้วยกับโฮสต์ที่ทำภารกิจแรกสำเร็จอีกครั้ง ได้รับแต้มทั้งหมด 10 แต้ม]

         [ยินดีด้วยกับโฮสต์ที่ทำภารกิจที่สองในวันนี้สำเร็จ ได้รับแต้มทั้งหมด 20 แต้ม และของรางวัลการผ่านภารกิจครั้งแรกเป็นลูกอมดูดจ๊วบๆ]

         ชื่อของที่ได้มา ทำให้ชายหนุ่มรีบเปิดดูข้อมูลทันที

         <ลูกอมดูดจ๊วบๆ>

         คุณสมบัติ: เมื่อกินแล้วนอนหลับหนุนหนังสือ ความรู้จากหนังสือเล่มนั้นจะเข้าไปอยู่ในสมองทั้งหมดโดยไม่ต้องอ่าน และสามารถจดจำได้ตลอดชีวิต

         ข้อควรระวัง: ต้องอมลูกอมให้ละลายในปากจนหมด และหนังสือที่ใช้ได้ผลต้องไม่มีน้ำหนักเกิน 500 กรัม

         เปิดคลังเด็กเรียน

         ทันทีที่เห็นคุณสมบัติอันเลิศล้ำของลูกอม เวลาก็รีบเปิดคลังค้นหาของสิ่งนี้ทันใด ก่อนจะพบว่ามันมีขายอยู่ในหน้าหลังๆ ของคลัง และใช้แต้มถึงห้าพันแต้มในการแลกเปลี่ยน

         ต่อให้เขาเรียนยันแปดปี ก็คงจะแลกมันมาไม่ได้

         [ใช่แล้วโฮสต์ ของบางอย่างถูกใส่ไว้ยั่วน้ำลายเฉยๆ ต่อให้ทำภารกิจมากแค่ไหนก็ซื้อมันมาไม่ได้]

         ก็โหดร้ายเกิ๊นนน ถ้ามันจะซื้อไม่ได้ขนาดนั้น ไม่ใส่ไว้ในคลังซะเลยยังจะดีกว่า

         [อย่าเพิ่งท้อสิโฮสต์ โฮสต์ยังมีโอกาสสุ่มได้ลูกอมอยู่]

         สุ่ม? ทำยังไงถึงจะได้สุ่ม

         [หากโฮสต์ทำภารกิจผ่านด้วยเงื่อนไขสูงสุด โฮสต์จะได้รับอั่งเปาสำหรับสุ่มสินค้าจากร้านค้าระบบ]

         ซักถามไปมา ชายหนุ่มจึงได้รู้ว่า การที่จะทำภารกิจให้ผ่านในระดับสูงสุดนั้น ต้องทำให้บียอน ให้มันเว่อร์วังยิ่งกว่าสิ่งที่ภารกิจให้มา และหากทำสำเร็จ ก็จะได้ยินเสียงประกาศส่งอั่งเปาจากระบบ

         นี่ถ้าไม่ถามคงจะไม่รู้หรอกว่ามีอะไรอย่างนี้ด้วย เจ้าระบบนี่ช่างอมพะนำเสียจริง

         เพราะมัวแต่คุยกับระบบเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็เดินตามเพื่อนๆ เข้ามาในร้านเหล้าเป็นที่เรียบร้อย

         “พี่ๆ เอาโปรเบียร์สามโปร” และเจ้าพวกนี้ก็เตรียมเมากันตั้งแต่ห้าโมงเย็น ร้านเพิ่งเปิด พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะตก

         “เป็นอะไร เงียบผิดปกตินะจารย์” ภูเขาทักเวลาที่นั่งเงียบตั้งแต่ตอนกินก๋วยเตี๋ยว

         “ใช่ๆ จารย์แปลกไปนะ อินเลิฟหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ ก็ตั้งใจเรียนวะ ขยันเรียนยิ่งกว่าพวกเด็กเนิร์ดคณะเราอีก” ธีโอเสริม

         “สมองได้รับการกระทบกระเทือนมาหรือเปล่า ต้องเป็นเพราะสาเหตุนี้แน่ๆ เลย พอมึงโผล่มาพร้อมกับสภาพเละเหมือนหมา ก็กลายมาเป็นเด็กขยัน” คิขุวิเคราะห์อย่างคนที่ดูซีรีส์มาเยอะ

         “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ อย่าคิดไปไกล ไม่ใช่ละครสืบสวน ไม่ต้องมาบีบคั้นกู” เวลาบอกปัด หยิบแก้วเบียร์ที่พนักงานเพิ่งบริการเทให้ขึ้นมากระดก

         วันนี้พวกเขามากันทั้งหมดสิบชีวิต ขามาน่ะนับได้ แต่ขากลับไม่จำเป็นต้องนับ เพราะเดี๋ยวก็มีคนรู้จักจากคณะเดียวกันบ้าง คณะอื่นบ้าง แวะเวียนกันมาแจม จนสุดท้ายก็นั่งปนกันไปหมดเหมือนอย่างทุกครั้ง

         ด้วยความที่เป็นร้านเหล้าหลังมอย่านชานเมืองหลวง จึงมีแต่นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเขาซะเป็นส่วนใหญ่ ส่วนน้อยก็คือพวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว ชอบมาส่องน้องๆ นักศึกษา ไม่ก็มารำลึกความหลังกัน

         เพราะนั่งนอกร้าน ไม่ได้นั่งในโซนห้องแอร์ พวกเพื่อนๆ เลยส่งเสียงตะโกน พูดคุยข้ามหัวกันไปมาอย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องเกรงใจคนที่มาเพื่อฟังดนตรีสดอย่างเดียว

         “เฮ้ย ใครกินไก่คั่วเกลือกูหมดวะ เพิ่งสั่งมาเอง” ภูเขาร้องลั่น เมื่อหันมาจากการส่องสาวอีกที กับแกล้มก็หายหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่เกลือสักเม็ด

         “จะโวยวายทำไมวะ ก็สั่งเพิ่มเอาดิจารย์” ต้าแคะหูเพราะเสียงที่ดังอยู่ข้างตนจนแก้วหูแทบแตก

         “กูไม่ได้มีเงินเหมือนพวกมึงนะเว้ย สั่งเยอะ หารไม่ไหว”

         “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเสี่ยเป๋ช่วยออก ใช่มั้ยวะ ไอ้เป๋”

         “สัด กูเลี้ยงเฉพาะวันพิเศษ ขืนเลี้ยงทุกวัน ต่อให้มีเงินเป็นสิบล้านก็ไม่พอพวกมึงแดกหรอก” เสี่ยเป๋ หรือชื่อเล่น เปเป้ รีบดักคอทันที

         “วันนี้ก็วันพิเศษนะ...” ต้าเกริ่น

         “??”

         “วันที่ไอ้เวรตั้งใจเรียนไง”

         “เออว่ะ” เปเป้กับภูเขาร้องขึ้นพร้อมกัน

         “เป็นไงล่ะ เถียงไม่ออกเลยทีนี้” ต้ายักคิ้ว

         “วกมาเรื่องกูอีกแล้ว กูตั้งใจเรียนแล้วมันผิดตรงไหนวะ คนอย่างกูจะขยันไม่ได้หรือไง” คนที่โดนนินทาโวยวาย

         “ก็ไม่นึกว่าจะมีวันนี้นี่หว่า” ต้าว่า ส่วนคนอื่นๆ ในวงเหล้าก็พยักหน้าเห็นด้วย

         “ถ้ากูได้เกรดเอทุกวิชา พวกมึงจะไม่หัวใจวายตายกันเลยหรือไงวะ”

         “โห่ อย่ามาโม้ซะให้ยาก”

         “เป็นไปไม่ได้หรอก”

         “ขนาดท็อปภาคยังทำไม่ได้เลย เลิกฝันเหอะมึง”

         เสียงไม่เชื่อของเหล่าเพื่อนๆ ผสมปนเปกันไปหมด

         “เออ กูก็พูดไปงั้นแหละ” เวลาโต้กลับ และหวังว่าระบบจะไม่ให้ภารกิจยากๆ แบบนี้ด้วยละ

         ...ใช่มั้ยระบบ? ชายหนุ่มชักเริ่มไม่แน่ใจจนต้องถาม

         [ระบบก็ไม่รู้เหมือนกันโฮสต์ ระบบไม่ได้รับอนุญาตให้รู้ภารกิจล่วงหน้า]

         คนฟังเริ่มเหงื่อแตกซิก คนที่ได้เอทุกวิชาที่อยู่รุ่นเดียวกันกับเขา เท่าที่รู้มีเพียงสามคนเท่านั้น แถมยังอยู่คนละภาคกับเขาอีก พวกนั้นมันอมนุษย์ มันไม่ใช่คน!

         [โฮสต์ อย่าลืมว่า ยังมีภารกิจที่สองที่ต้องทำอยู่]

         ระบบแจ้งเตือนเมื่อเห็นว่า เขาเริ่มจะเถลไถลนานขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีวี่แววว่าจะกลับบ้านสักที

         เอาน่า หยวนๆ หน่อย พรุ่งนี้มีเรียนวิชาเดียว อ่านชั่วโมงเดียวก็ทัน

         ระบบเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบ [ตามใจโฮสต์]

         ยิ่งดึก ร้านเหล้าก็ยิ่งคึกคักมากขึ้น มีคนรู้จักแวะเวียนมาทักทายเสียมากมาย ไม่เว้นแม้แต่สายรหัส

         “อ้าว พี่เซ็ต หวัดดีครับพี่” เวลายกมือไหว้ท่วมหัวทักทายพี่รหัสของตน

         “เออ เจริญๆ นะมึง เดี๋ยววันหลังกูเอาชีตของสายรหัสให้ เอาของเทอมหนึ่งไปก่อนนะ เทอมสองยังไม่ว่างเก็บ ยังกระจายอยู่ที่หอ”

         “ครับๆ พี่ มีชีตสรุปของพี่เจนด้วยใช่มั้ยพี่” เวลาหมายถึงชีตของป้ารหัสตน

         สิ่งที่ทำให้วันไนต์มิราเคิลของเขาเป็นไปได้ก็คือชีตพี่เจนนี่แหละ ได้มาทีก็ซีร็อกกันกระจายไปทั่วทั้งภาค และก็พาให้รอดการติดเอฟกันมาได้

         เขาน่ะ ไม่หวงความรู้แบบพวกคณะอื่นหรอกนะ มีอะไรก็แบ่งเพื่อนหมด คนในภาคนี้รักกันจะตาย

         “มีๆ ส่วนชีตของกูก็ไม่มีจดอะไรเหมือนเดิมนะ ไม่ต้องห่วง ไม่รกสายตาแน่นอน”

         สมกับเป็นสายรหัสเดียวกัน ชีตเรียนว่างเปล่าขาวสะอาดสุดๆ ส่งต่อมาก็มีประโยชน์ในแง่ที่ไม่ต้องพรินต์ใหม่ แต่จะไม่มีประโยชน์ในกรณีที่อาจารย์อัปเดตเนื้อหาในสไลด์ใหม่

         แล้วเขาก็เพิ่งได้ไอแพดฟรีจากระบบมา ยังไม่คุ้นกับการจดเลกเชอร์ในไอแพดเสียด้วยสิ

         หลังจากพี่รหัสเดินจากไป เหล่าเพื่อนๆ ที่เคยไปค่ายอาสาของวิศวะด้วยกันก็เดินมาทักทาย

         “ลมอะไรหอบมาร้านนี้เนี่ย ปกติเห็นอยู่แต่ร้านชิลลี่โฮมกันนี่” ตัวประกอบเอ เด็กภาคยานยนต์เดินเข้ามาทัก

         “ต้องถามคิขุโน่นนน” เวลาโบ้ยไปทางหญิงสาวที่กำลังแลกไอจีกับหนุ่มที่เดินมาขออยู่

         เป็นงี้ทุกที พอเมาแล้วเฟลิร์ตเขาไปทั่ว แต่พอสร่างก็ไล่บล็อกหมดทุกคน ไม่แปลกที่เพื่อนเขาจะหาแฟนไม่ได้สักที... ก็นิสัยมันเป็นซะอย่างเงี้ย

         “มาๆ ชนแก้วกันหน่อย” แล้วตัวประกอบเอก็หยิบแก้วเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะพวกเขามาชวนชนแก้ว

         แน่ะ หลอกแดกเบียร์กันเก่งจริงๆ ไอ้พวกนี้ แก้วตัวเองก็ไม่ยอมเอามา

         แดกเบียร์จนปลีกตัวไปดูดบุหรี่แก้เมาเป็นสิบรอบแล้ว เหล่าพวกพ้องก็ไม่มีทีท่าจะแยกย้ายกันกลับสักคน สงสัยกะอยู่กันยันร้านปิด เพราะพรุ่งนี้มีเรียนช่วงสายแค่ชั่วโมงเดียว

         “จารย์ๆ ดูโต๊ะนั้นดิ คนที่มาใหม่มีแต่คนหล่อๆ ทั้งนั้นเลย” ภูเขาชี้ไปทางโต๊ะที่อยู่ไกลออกไปสองโต๊ะ

         “หล่อสู้จารย์ไม่ได้หรอก” ธีโออวย

         ไอ้นี่ก็ชอบหลอกเพื่อนเสียเหลือเกิน หลอกจนมันหลงตัวเอง ทำเอาสาวเหม็นขี้หน้ากันไปหมดแล้ว

         “พวกเล่นมองมาทางนี้ด้วยแฮะ คนรู้จักใครปะวะ” ต้าถาม

         “พวกแกจำไม่ได้หรือไง ก็เด็กวิทยา ที่มาทำแลปเดียวกันกับเราวันก่อนไง” คิขุเฉลยให้

         “เออว่ะ ก็ว่าแม่งหน้าคุ้นๆ เข้าไปทักทายกันหน่อยดีกว่า” เปเป้ที่เริ่มเมาได้ที่แล้วไม่ชวนเปล่า ยังจะคว้าแขนคนใกล้ตัวที่สุดอย่างเวลาไปด้วย ซึ่งคนที่เริ่มเมาแล้วเหมือนกันก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด

         มีเพื่อนเยอะเข้าไว้สิดี สร้างคอนเน็กเชิ่น

         “หวัดดีพวกกก แลปหน้าฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเว้ยยย”