2 เปลี่ยนอนาคต

2

เปลี่ยนอนาคต

         เพราะคาบนี้ใช้เวลาเรียนทั้งหมดสามชั่วโมง ระหว่างพักเบรก เวลาจึงมีเวลาได้พูดคุยกับระบบที่ตนเพิ่งได้รับมาหมาดๆ จนเข้าใจในระดับหนึ่ง

         ระบบเด็กเรียนนี้ มีภารกิจสูงสุดคือการที่เขารอดพ้นจากการถูกรีไทร์ และเรียนจบได้ภายในสี่ปี

         ไม่รู้ว่าเจ้าระบบนี่มาจากไหน ใครเป็นคนสร้าง และเข้ามายึดร่างของเขาได้ยังไง แต่แค่ชื่อของระบบและภารกิจที่ต้องทำก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนแล้วว่า เขากำลังจะเจอกับนรก!

         ระบบคนรวย ระบบทำธุรกิจ ระบบอัจฉริยะ ระบบหล่อขั้นเทพ หรือระบบหมูหมากาไก่ที่ไหนไม่ยอมมา ดั๊นมาเจอกับระบบเด็กเรียน ทีนี้มันก็นรกน่ะสิ

         ระบบเด็กเรียนมันต่างจากระบบอัจฉริยะก็ตรงที่...

         มีของรางวัลที่ทำให้เรียนเก่งโดยไม่ต้องอ่านหนังสือ ไม่ต้องเข้าเรียนมั้ย?

         [ของอย่างนั้นไม่มีหรอกโฮสต์ โฮสต์ต้องพยายามด้วยตัวเอง ด้วยความสามารถของตัวเองเท่านั้น]

         แล้วคนที่ติวเป็นบ้าเป็นหลัง จิ้มข้อสอบจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ และจู่ๆ ก็ค้นพบความจริงว่า เนื้อหาในระดับอุดมศึกษายากกว่าที่เคยเรียนมาเยอะ แถมสอบก็ยังใช้โชคสุ่มเดาข้อสอบไม่ได้ ต้องเขียนตอบอย่างเดียว จนเกรดตกแบบเขา จะเอาความสามารถที่ไหนมาทำภารกิจสำเร็จกัน

         ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกถึงความเป็นไปไม่ได้ อิมพอสซิเบิลเวรี่ เวรี่มัช

         [โฮสต์ทำได้แน่นอน ระบบเชื่อในตัวโฮสต์]

         แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ?

         [โฮสต์ก็จะโดนบทลงโทษแสนสาหัส และระบบก็จะโดนเช่นกัน]

         นี่ไง! นายก็จะโดนเช่นกัน งั้นนายก็ต้องช่วยฉัน เอาของวิเศษออกมาสิ

         [เอาละ เห็นแก่ความพยายามทำตัวเจ้าเล่ห์ของโฮสต์ ระบบจะฉายอะไรให้ดู]

         จากนั้นภาพหน้าจอโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ในห้องเรียนตรงหน้าก็มืดสนิท ก่อนที่โลกทั้งใบจะสว่างขึ้นอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกถึงร่างกายของตัวเองอีกต่อไป

         เขาเหมือนเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ที่ผ่านมายังฉากฉากนี้เท่านั้น

         เหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่ เป็นภาพของเขาที่หน้าตาไม่แตกต่างไปจากเดิม เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามที่ไม่สามารถดึงเกรดเฉลี่ยให้กลับขึ้นมาสูงกว่าสองจุดศูนย์ศูนย์ได้ สุดท้ายจึงถูกรีไทร์

         หลังจากถูกรีไทร์ เขาก็หางานพาร์ตไทม์ทำไปเรื่อย และลงเรียนมหาวิทยาลัยเปิดไปด้วย แต่เพราะขึ้นชื่อว่าปริญญาตรี ยังไงก็ต้องให้เวลากับมัน เมื่อทำงานแล้วได้เงินมากกว่า มีสิ่งที่น่าสนใจในโลกภายนอกมากกว่า สุดท้ายเขาก็ละทิ้งการเรียนไป แถมยังตัดขาดการติดต่อกับเพื่อนร่วมคณะไปโดยสิ้นเชิง

         นอกจากเขาที่ถูกรีไทร์แล้ว ยังมีรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่ยืดเวลาเรียนไปจนครบแปดปี แต่สุดท้ายก็เรียนไม่จบ

         ทั้งคู่ได้เจอกันอีกครั้ง และตัดสินใจทำธุรกิจร่วมกัน โดยที่รุ่นพี่คนนั้นลงทุนเสียแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนเขาเป็นฝ่ายลงแรงซะเป็นส่วนใหญ่

         แต่เนื่องจากเป็นช่วงเศรษฐกิจไม่ดี ประกอบกับมีคู่แข่งเข้ามาลงทุนในด้านนี้เยอะ ไม่มีคอนเน็กชันเหมือนเพื่อนวิศวะคนอื่นๆ ที่เรียนจบ และได้งานดีๆ กันไป สุดท้ายพวกเขาก็หมุนเงินไม่ทัน จนต้องลดจำนวนพนักงาน และขายกิจการทิ้งไปในที่สุด

         ส่วนพ่อแม่ของเวลานั้น เพราะลูกเรียนไม่จบ และไม่สนใจที่จะเรียนอีก พวกเขาจึงเก็บความเป็นห่วงไว้ในใจเต็มไปหมด จนแสดงออกมาเป็นการทะเลาะกับลูกชาย ด้วยหวังดีอยากให้เขากลับไปเรียนต่อด้านใดก็ได้ อย่างน้อยจะได้มีใบปริญญาเป็นทางผ่าน เพื่อที่จะได้ทำอะไรสะดวกในอนาคต

         พอทะเลาะกัน แล้วเริ่มทำธุรกิจ เวลาจึงย้ายออกไปอยู่ตัวคนเดียว สุดท้ายก็ห่างกับพ่อแม่มากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ติดต่อกันอีก มารู้ข่าวอีกทีก็ตอนพวกเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปแล้ว

         เมื่อไม่เหลือทั้งเงินและครอบครัว เวลาก็กลายเป็นคนเร่ร่อน รับจ้างทำงานโน่นนี่นั่นไปเรื่อย และยังสูบบุหรี่หนักขึ้น เพราะเสียใจเรื่องพ่อแม่ของตนไม่หาย จนสุดท้ายก็ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติไม่ได้

         ทุกอย่างดูล่องลอยเลือนราง ภาพจริงเหมือนภาพฝัน ความฝันไม่มีทางเป็นจริง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่สามารถหาความสุขให้ตัวเองได้อีกต่อไป

         [นี่แหละคืออนาคตที่จะเกิดขึ้น]

         เวลาถูกดึงกลับมาอยู่ในห้องเลกเชอร์อีกครั้ง รับรู้ได้ถึงรูปรสกลิ่นเสียงเหมือนปกติ แต่ความรู้สึกหวิวๆ ที่สัมผัสได้ผ่านภาพอนาคตยังคงตกค้างอยู่ ไม่ได้จางหายไป

         เขาเม้มปากแน่น พยายามดึงสติของตนกลับคืนมา

         มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับการรีไทร์เท่าไรเลย ในเมื่อเขารู้อนาคตแล้ว เขาก็แค่เลือกที่จะไม่ไปทางนั้น ก็น่าจะเปลี่ยนอนาคตได้นี่

         [ถึงโฮสต์จะเปลี่ยนมันยังไง สุดท้ายก็จะลงเอยใกล้เคียงเดิมอยู่ดี]

         ไม่น่าจะขนาดนั้นหรอกมั้ง

         [ทางเดียวที่โฮสต์จะรอดคือต้องเรียนให้จบ]

         ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ เหรอ

         [ไม่มี]

         ถ้าอย่างนั้นขอดูภารกิจอื่นหน่อย จะได้ทำใจถูก

         [ระบบไม่สามารถเปิดเผยภารกิจต่อไปได้ จนกว่าโฮสต์จะผ่านเงื่อนไขของการทำภารกิจก่อนหน้า]

         โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ งั้นก็ช่างแม่งมันเถอะ

         เมื่อจบคาบเรียนสามชั่วโมงอันหฤโหดของช่วงเช้าไปเรียบร้อยแล้ว เสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

         [ยินดีด้วยกับโฮสต์ที่ทำภารกิจแรกสำเร็จ ได้รับแต้มทั้งหมด 10 แต้ม และของรางวัลการผ่านภารกิจครั้งแรกเป็นชุดอุปกรณ์ช่วยในการเรียนรู้]

         [เนื่องจากโฮสต์ไม่มีกระเป๋า ของรางวัลจึงถูกส่งไปยังล็อกเกอร์ส่วนตัวโดยอัตโนมัติ]

         มีแต้ม งั้นก็ต้องมีร้านค้าไว้ใช้แต้มแลกของน่ะสิ

         [ใช่แล้ว โฮสต์]

         ยังไม่ทันที่จะได้ซักถามอะไรต่อ แก๊งเพื่อนก็เร่งให้เขารีบเดินไปกินข้าวด้วยกันเสียก่อน ซึ่งก็ไม่พ้นโรงอาหารคณะอักษรศาสตร์

         ไม่ได้ไปมองสาว เพราะสาวคณะนี้หนีไปกินโรงอาหารคณะอื่นหมด แต่พวกเขาเลือกที่นี่ เพราะอาหารอร่อยและคิวน้อย

         ใช่ สาวอักษรฯ ชอบไปกินอาหารที่โรงอาหารคณะเขา จนแทบจะไม่มีพื้นที่นั่ง พวกเขาเลยมักจะมากินข้าวที่คณะอักษรฯ แทน

         “พวกมึงสั่งข้าวเหนียวไก่ทอดให้กูทีนะ เดี๋ยวกูไปซื้อยาทำแผลให้ไอ้เวรมันก่อน เห็นสภาพแล้วทนไม่ได้จริงๆ” คิขุสั่ง ทิ้งชีตเรียนไว้จองที่ ก่อนจะเดินลิ่วๆ ไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลนัก

         “เมื่อไหร่มึงจะเลิกเรียกชื่อเหี้ยๆ นั่นสักทีวะ” คนที่มีแผลถลอกเต็มตัวตะโกนตามไป เขาชื่อเวลา ไม่ได้ชื่อเวร!

         “ตลอดไป...” หญิงสาวเพียงชูสามนิ้วให้จากข้างหลัง โดยไม่หันกลับมามอง

         กวนประสาทฉิบหาย

         “พวกมึงไปกันก่อนเลย กูขอไปดูดบุหรี่หน่อย”

         หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ เวลาที่ถูกบังคับให้ล้างแผล ป้ายยาเบต้าดีนจนเป็นที่พอใจของคิขุแล้ว ก็ขอตัวออกมาจากแก๊งเพื่อนที่ชวนกันไปหาที่หลับนอนในห้องภาค

         พักกลางวันของพวกเขาก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก ไม่ไปสิงโต๊ะกรูป ก็เล่นกีฬา หรือไปสิงห้องภาค ถ้าไม่มีเรียนคาบบ่ายก็ชวนกันไปเดินห้าง ไม่ก็แยกย้ายกันไป

         “ระบบ คลังซื้อขายนี่มันเปิดยังไงล่ะ” ขณะที่กำลังเดินหาที่ดูดบุหรี่ซึ่งปลอดคน ก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

         [แค่โฮสต์นึกคำว่า เปิดคลังเด็กเรียน ก็จะเข้าถึงได้]

         เพียงแค่นึกตาม ทัศนียภาพต้นไม้สูงผอมแห้งที่ถูกปลูกอย่างประปรายก็จางลง ถูกแทนที่ด้วยภาพโฮโลแกรมคลังสินค้าเหมือนกับในเกมไม่มีผิด สินค้าที่ระบุไว้มีทั้งหมดหนึ่งหมื่นชนิด แต่เขาสามารถซื้อได้เพียงสินค้าที่หน้าหนึ่งเท่านั้น หน้าอื่นยังคงเป็นสีเทา ไม่สามารถกดซื้อได้

         [เงื่อนไขในการปลดล็อกสินค้าก็คือการผ่านภารกิจในแต่ละขั้น]

         ปากกาสีช่วยในการอ่าน... นาฬิกาปลุกคนขยัน... เทียนหอมช่วยให้จิตใจสงบ... โคมไฟสว่างไสวไม่มีวันดับ...

         เอิ่มมม แต่ละอย่างช่าง...

         ถึงแม้สินค้าที่เขาซื้อได้ในตอนนี้จะมีเพียงไม่กี่อย่าง แต่ราคาเริ่มต้นของมันก็คือหนึ่งร้อยแต้ม นั่นเท่ากับว่าเขาต้องเข้าเรียนสิบคาบถึงจะได้แต้มพอซื้อ ไม่อยากจะคิดถึงพวกสินค้าที่อยู่หน้าหลังๆ เลย ชาตินี้ก็คงเก็บแต้มซื้อไม่ได้ละมั้ง

         “มีวิธีอื่นที่จะได้แต้มอีกมั้ย”

         ในที่สุดชายหนุ่มก็หาที่ที่เหมาะสมในการคลายเครียดได้ เขาหยิบไฟแช็กขึ้นมาจ่อปลายมวนบุหรี่ สูดนิโคตินเข้าปอดเพื่อดับความเครียดที่มีแววว่า จะไม่หายไปง่ายๆ เพราะการที่เขาต้องทำตามภารกิจของระบบก็เหมือนกับการเตรียมสอบอยู่ตลอดเวลา

         ไม่รู้สมองจิ๋วๆ ของเขาจะรับความรู้ได้หมดไหม ความรู้ยิ่งชอบผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอยู่ด้วย ถ้ามีของวิเศษที่ช่วยให้จดจำได้นานขึ้นก็ดีสิ

         “ใครให้ลุงสูบบุหรี่ในที่สาธารณะกันน่ะ!”

         เสียงของเด็กผู้ชายที่ตะโกนห่างออกไปไม่ไกล ขัดขวางช่วงเวลาอายชอปปิงของชายหนุ่ม

         “เจ้าหนู พ่อแม่อยู่ไหน ทำไมมาวิ่งเล่นในที่เปลี่ยวแบบนี้”

         ที่ที่เขามาพักผ่อนคือข้างหลังตึกเก็บของเก่าขนาดชั้นเดียว รอบด้านเต็มไปด้วยพุ่มไม้และหญ้าสูง มีเพียงม้าหินอ่อนแตกหักเก่าๆ ถูกตั้งอยู่เท่านั้น

         “พ่อของผมเป็นภารโรง และผมรู้ว่าพี่ทำผิดกฎหมาย”

         ท่าทางเท้าสะเอวเชิดหน้าดุนั่น ทำให้เวลาขำมากกว่าจะกลัว

         “ไปเล่นที่อื่นไป๊ เด็กอ้วน”

         “ฮึ่มมม ผมจะฟ้อง!” เด็กน้อยเห็นว่าทำอะไรนักศึกษาหนุ่มไม่ได้ ก็เลยสับเท้าเล็กๆ วิ่งจากไป ซึ่งคนโดนเด็กหาเรื่องก็ได้แต่ยักไหล่อย่างไม่สนใจ นิ้วยังคงหนีบมวนบุหรี่อยู่

         “นี่เลยครับพี่ คนคนนี้แหละ ที่ไม่ยอมไปสูบบุหรี่ในที่ที่มหา’ลัยจัดไว้”

         แต่เสียงของเจ้าเด็กน้อยก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่ถูกลากมาด้วย