ตอนที่ 30

เขาโอบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลม ซึ่งหญิงสาวก็ยินยอมแต่โดยดี ไม่มีอาการขัดขืนแต่อย่างใด ทำให้เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย เธอมีบุคลิกที่ขัดแย้งในตัวเองอยู่หลายอย่าง ทั้งอ่อนหวานทั้งขี้โมโห บอบบางแต่ก็กล้าหาญ ภายนอกดูเยือกเย็นแต่ทว่าภายในกลับเร่าร้อน

“เด็กโง่! เขาชอบตัวอยากคบหาจริงจัง แล้วยังไม่รู้ตัวเองอีก เด็กไอทีเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า?”

“ฝ่าบาทจะทำอย่างนี้กับหม่อมฉันไม่ได้นะ!” หญิงสาวสูดจมูกเข้าไปฟืดใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากประท้วงออกมา

“ทำอะไรไม่ได้? กอดคุณแบบนี้น่ะ?”

“ไม่ใช่!”

“แล้วอะไร? หรือที่บอกว่าชอบคุณ?”

“นั่นล่ะ! บอกชอบเขาแต่มาว่าเขาโง่ มีใครเขาทำกันแบบนี้บ้าง!!”

“ก็แล้วไม่ใช่หรือไง? ถ้าฉลาดจริงป่านนี้คงรู้ใจกันไปตั้งนานแล้ว”

“แล้วเด็กไอทีมาเกี่ยวอะไรด้วย?”

“เด็กไอทีส่วนใหญ่ไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำ โดยเฉพาะคุณ! อาการออกชัดมาก!” พริมโรสตวัดสายตาค้อนเขาแวบหนึ่ง ส่งเสียงเฮอะเบาๆ อย่างไม่พอใจ

“หม่อมฉันไม่ได้ราคะขึ้นตา ตัณหาแล่นไปตามเส้นเลือดอย่างฝ่าบาทนี่ ใครเขาอยากจะไปฉลาดในเรื่องแบบนั้นกัน!”

“ตลกและ ราคะไม่ใช่โรคเบาหวาน ที่จะแทรกซ้อนเข้าไปในตาได้ง่ายๆ ผมไม่ได้หื่นกับทุกคนที่เจอหรอกนะ ผมเป็นกับคุณคนเดียว!” หญิงสาวแค่นเสียงเฮอะออกมาอย่างดูแคลนอีกครั้ง

 “จะให้เชื่อ?” 

“ไม่เอาน่า ผมขี้เกียจจะเถียงกับคุณ เรื่องของเราตอนนี้จากข้าวสารกลายมาเป็นข้าวสุกไปแล้ว ข้ามขั้นตอนการคบหาดูใจไปเลยแล้วกัน เอาเป็นว่าเราแต่งงานกันนะ!”

“ฝะ..ฝ่าบาท!..” หญิงสาวตะลึงงันไปนิดหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาง่ายๆ แบบนี้ 

ชายหนุ่มยกมือทาบริมฝีปากอวบอิ่มทันที ปิดกั้นเสียงประท้วงนั้นไว้ก่อน

“ไม่เอาไม่ต้องพูดเยอะ! ฟังผมพูดก็พอ โอเคไหม?” พริมโรสพยักหน้า เขาจึงเอามือออก แต่เธอก็ชิงพูดขึ้นก่อนที่จะไม่มีโอกาส

“แต่ว่าเรื่องพระคู่หมั้นล่ะ?..”

“ผมรู้ว่าคุณกังวลเรื่องนี้ แต่ไม่ต้องห่วง..ผมหาทางออกสำหรับเราไว้แล้ว เพียงแต่คุณจะซีเรียสไหมถ้าผมไม่มีตำแหน่งและอำนาจในการปกครองอีก?”

“หมายถึงจะสละตำแหน่งมกุฏราชกุมาร?”

“อืม ถ้าไม่มีตำแหน่งนั้นแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องแบกภาระของราชวงศ์หรือภาพลักษณ์ของประเทศ ไม่ว่าใครก็เอากฎตระกูลมาบังคับใช้กับผมไม่ได้ ผมสามารถใช้ชีวิตคู่เหมือนคนธรรมดาสามัญทั่วไป และสามารถแต่งงานกับคุณได้แล้ว”

“หม่อมฉันรู้จักผู้พันอิฟราอิม ก่อนที่จะรู้จักมกุฏราชกุมารเสียอีก คิดหรือว่าหม่อมฉันจะใส่ใจ…” หญิงสาวชะงักคำพูดตัวเอง ที่ฟังดูเหมือนเป็นกับการยอมรับกลายๆ ว่ามีใจให้เขา จึงเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ 

“เอ่อ..หม่อมฉันหมายถึงถ้าหม่อมฉันคิดอยากจะคบกับใครสักคนขึ้นมา นอกจากตัวเขาแล้ว อะไรอื่นก็ไม่มีผลต่อจิตใจ”

“ผมรู้ หลังกลับจากประชุมสุดยอดผู้นำฯ ผมจะเรียกประชุมสภาอาวุโสแล้วประกาศลาออกจากตำแหน่ง อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ถ้าไม่ได้เป็นผู้สืบทอดแล้ว จะมีใครกระตือรือล้นอยากจะแต่งงานกับผมจนออกนอกหน้าอีกไหม!”

“แต่ว่า…”

“ที่รัก! คุณจะหาข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธผมอีก งัดมาเลย! ผมจะตีให้แตกทุกๆ ปัญหา ดูซิว่าคุณจะตัดผมออกจากชีวิตได้อีกไหม!” 

ติ๊ดๆๆ ตี๊ดดด!!  ติ๊ดๆๆ ตี๊ดดด!! 

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เขาหยิบขึ้นมาสไลด์เพื่อรับสาย

“ว่าไง?”

“ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ ผู้หมวดจอมทัพหายตัวไประหว่างปฏิบัติภารกิจ!”

“อะไรนะ!?! หายไปได้ยังไง คนอื่นๆ ล่ะ?” พอพูดจบเขารีบเปิดสปีคเกอร์โฟนที่โทรศัพท์ทันที

“ทีมที่เข้าไปพร้อมกับผู้หมวด คาดว่าน่าจะเสียชีวิตเกือบทั้งหมด เราส่งทั้งโดรนสอดแนม ทั้งเฮลิคอปเตอร์จิ๋วลาดตระเวณตามพื้นที่โดยรอบ แต่ก็ยังหาตัวไม่พบ ตอนนี้กำลังคนที่เหลือเตรียมลอบเข้าไปค้นหาผู้รอดชีวิตภายในอาคารแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ส่งหน่วยรบพิเศษเข้าไป ค้นหาผู้รอดชีวิตและตัวประกันมาให้ได้! อยู่ต้องพบคน ตายต้องพบศพ!”

“พ่ะย่ะค่ะ! เอ่อ..มีข่าวร้ายอีกข่าวกระหม่อม”

“อะไร?”

“ทีมที่เข้าไปช่วยเหลือพระชนนี มีฝ่ายตรงข้ามแทรกซึมเข้ามา ทำให้ฝ่ายนั้นรู้ตัวก่อนที่ทีมช่วยเหลือจะเข้าไปถึง และได้ส่งสารตอบโต้รัฐบาลโดยการสังหารผู้ติดตามส่วนพระองค์ ขณะนี้ยังไม่พบเส้นทางการหลบหนี และไม่มีข่าวคืบหน้าเรื่องความปลอดภัยของพระชนนีพ่ะย่ะค่ะ”

"อืม..เรื่องพระชนนี ทางกองกำลังหลักจะจัดการเอง"

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“แล้วทางผู้กองเตวิชล่ะ?”

“ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี พบตัวประกันแล้ว ผู้ก่อการร้ายถูกสังหารทั้งหมด ตอนนี้เคลื่อนย้ายกองกำลังออกจากพื้นที่เป้าหมายแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ดี! ส่งหน่วยทหารราบไปคุ้มครองตัวประกันระหว่างทางด้วย อ้อ! ใช้โดรนบินสนับสนุนข้อมูลทางอากาศตลอดเส้นทางการเคลื่อนย้าย รวมทั้งตรวจสอบพื้นที่เป้าหมายหลังถอนกองกำลังออกมาแล้ว และค้นหาเส้นทางการหลบหนีของฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียด!”

“รับทราบ! พ่ะย่ะค่ะ!”

“น่าเป็นห่วงจริง หม่อมฉันอยากลงพื้นที่ร่วมทีมค้นหาด้วยเพคะ”

“ไม่จำเป็น! ผมมีหน่วยรบพิเศษที่มีคุณภาพสูงที่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดีรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว คุณมีภารกิจที่สำคัญกว่านั้น!” หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ มองบุรุษชนชั้นสูงอย่างสงสัย เครื่องหมายคำถามตัวใหญ่ลอยอยู่บนหัว

ภารกิจที่สำคัญกว่า?? มีอะไรสำคัญไปกว่าการเร่งค้นหาผู้รอดชีวิตอีกเล่า!!

“คุณต้องเดินทางไปร่วมประชุมผู้นำอเมริโกย-อาเซียนกับผม ครั้งนี้ทีแลนด์จะเป็นเจ้าภาพจัดการประชุมฯ ถือว่าพักภารกิจได้กลับไปเยี่ยมบ้านชั่วคราว”

“อ้อ! ต้องไปกี่วันเพคะ?”

“สามวัน แต่คุณต้องไปวันนี้!”

“ต้องเร่งด่วนขนาดนั้นเลย?”

“คุณจะไปในฐานะ หัวหน้าหน่วยพิเศษราชองครักษ์ส่วนพระองค์ ดังนั้นต้องผ่านการฝึกเฉพาะกิจภายในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนได้รับตำแหน่ง คุณต้องไปที่ค่ายคืนนี้ จากนั้นเราจะเดินทางกันวันมะรืน”

เคยถามความสมัครใจสักคำไหม..ว่าอยากได้ตำแหน่งนั้นหรือเปล่า!!

“เยส เซอร์!” มือเรียวขวายกขึ้นอย่างรวดเร็วและแข็งแรง แตะแนวหางตาอยู่ในท่าวันทยาหัตถ์ บ่นในใจก็ส่วนบ่นในใจ แต่ก็ยินยอมพร้อมรับคำสั่งและปฏิบัติตามแต่โดยดี “ต้องเริ่มจากฝึกพื้นฐานระดับไหนเพคะ?”

“ผมอ่านประวัติผลงาน และประสบการณ์การทำงานของคุณที่ผ่านมาแล้ว บุคคลที่เคยได้รับการฝึกจากกองพันลาดตระเวณมังกรทะเล ซึ่งเป็นหน่วยที่ได้รับการยอมรับจากยูเอสซีลอเมริกา ยกย่องให้เป็นหน่วยซีลของทีแลนด์ และเป็นหน่วยรบพิเศษที่มีผลงานติดอันดับเก้าของโลก  

หลังจากนั้นได้ย้ายหน่วยไปเป็นพลซุ่มยิง จนได้รับฉายาว่า   เครื่องจักรสังหารหนึ่งนัดต่อหนึ่งหัว เป็นสไนเปอร์ฝีมือระดับพระกาฬ จากการสอดแนมและซุ่มโจมตีในภารกิจที่อัฟกานิสถาน และยังสามารถยิงปืนไรเฟิลต่อต้านรถถังได้อีก จนได้รับเหรียญตราสองแถบชัยสมรภูมิ ซึ่งมีทหารที่มีผลงานโดดเด่นเพียงสามสิบเก้าคนของประเทศเท่านั้น ที่ได้รับเกียรติสูงสุดนี้ เป็นการการันตีความสามารถขั้นสุด ที่บุคลากรหน่วยรบพิเศษทั่วไปไม่สามารถจะทำได้ คงไม่จำเป็นต้องผ่านการฝึกพื้นฐานอะไรนั่นอีก”

“ข้อมูลลับทางทหารระดับนี้ ฝ่าบาทก็ยังสามารถเสาะหามาจนได้ นับได้ว่าศักยภาพงานข่าวกรองของเปเรซไม่เป็นรองใครจริงๆ”

“อย่าหาว่าผมอวดอำนาจ อะไรที่ผมอยากรู้และอยากได้ไม่เคยมีอะไรที่รอดมือผมไปได้สักอย่าง”

“เจอกับตัวอย่างนี้ก็เชื่อแล้วเพคะ”

“แต่ผมไม่เข้าใจอยู่อย่าง ในเมื่อผลงานคุณโดดเด่นระดับนี้ สามารถไต่ระดับได้มากกว่าร้อยเอกแน่ๆ ทำไมถึงลาออกจากราชการ เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไรพิเศษเพคะ หม่อมฉันแค่ไม่อยากก้าวหน้าในอาชีพโดยแลกกับการทำลายชีวิตผู้อื่น อีกอย่าง..การที่ย้ายมาอยู่กับสำนักข่าวกรองฯ ก็เป็นงานที่ตรงกับสาขาที่เรียนมาพอดี ใช้ความรู้ความสามารถที่มีเติบโตได้เหมือนกัน”

“ดูเหมือนจะมีแนวคิดที่เรียบง่าย แต่ความเป็นอยู่กลับโลดโผนกว่าที่คิด! ตรรกะคุณมักจะย้อนแย้งแบบนี้อยู่เสมอเลยรึ?

“หม่อมฉันไม่ชอบงานนั่งโต๊ะ ที่เข้าออกงานตรงเวลา ได้ออกไปบู๊ภาคสนาม ให้ชีวิตพอมีสีสันบ้างนิดหน่อย ก็พอใจแล้วเพคะ ว่าแต่ว่าทำไมต้องให้หม่อมฉันทำหน้าที่หัวหน้าหน่วย แค่สวมรอยเป็นองครักษ์ผู้ติดตามไม่ได้หรือเพคะ?”

“ผมวางแผนไว้ว่าจะให้คุณอยู่ข้างกายผมตลอด และไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด จะเปิดเผยหรือไม่ คุณจำเป็นต้องมีอำนาจและกองกำลังส่วนตัวคุ้มครองตัวเองไว้ด้วย และการที่จะทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาปฏิบัติตามคำสั่ง และเป็นที่ยอมรับ จำเป็นต้องผ่านการทดสอบขั้นสุดท้าย ก่อนที่จะได้รับการติดตราสัญลักษณ์ไว้บนหน้าอก และที่ให้คุณเป็นหัวหน้าหน่วยมีเหตุผลสองประการ อย่างแรกผมไม่อยากทิ้งคุณไว้ที่นี่ แต่ก็พาไปอย่างเปิดเผยไม่ได้ อย่างที่สอง ผมได้รับรายงานมาว่าจะมีการลอบสังหาร ด้วยความสามารถที่คุณมี สามารถดูแลตัวเองได้อย่างแน่นอน” 

พริมโรสหันขวับไปสบตาอย่างตกใจ ใบหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินข่าวนี้

“หมายถึงว่าจะมีการลอบสังหารองค์สุลต่าน แต่ฝ่าบาทไปในฐานะผู้แทนพระองค์ เลยกลายเป็นเป้าไปด้วยอย่างนั้นหรือเพคะ?”

“ไม่ใช่! เป้าหมายคือผม ต่อให้อยู่ในประเทศก็ยังโดนอยู่ดี”

“ทราบไหมเพคะว่าใครบงการอยู่เบื้องหลัง?”

“รู้! แต่ยังสืบหาที่อยู่ไม่ได้! กว่าจะมาถึงวันนี้ผมสร้างศัตรูไว้เยอะ ค่าหัวผมอยู่ในอันดับต้นๆ ของประเทศ อ้อ! มีเรื่องอยากจะเตือนสักหน่อยเกี่ยวกับพี่ชายของผม อย่าให้ความสนิทสนมกับเขามากนัก”

“ทำไมเพคะ มีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างนั้นหรือ?”

“ผมหึง!!” พริมโรสถลึงตา เหนื่อยใจกับความปลิ้นปล้อนของเขา เธออุตส่าห์เป็นห่วง นึกว่าจะมีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนซ่อนอยู่ ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ 

“คุณไปเตรียมตัวที่ฝั่งตะวันตกได้แล้ว เดี๋ยวจะมีคนไปรับ”

“เพคะ! อุ๊ย!” หญิงสาวรับคำอย่างหนักแน่น แล้วก็ร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะในขณะที่กำลังจะหันหลังเดินออก ได้ถูกมือลึกลับคว้าเอวเอาไว้แล้วกระชากแรงเข้าหาตัว จนร่างบอบบางปลิวไปปะทะกับอกกว้าง

“จูบทีก่อน!” 

“ฝ่าบาท!..อื้อ!”