ตอนที่ 29

“ความจริงผมก็ไม่ได้ลาพักผ่อนมานานแล้ว ปีนี้เลยคิดว่าจะพักยาวๆ สักหลายวัน รอให้คุณว่างก่อนก็ได้ค่อยไป ดีไหมย่าร่า?”

“เพคะ ลูกรอได้ ขอแค่มีพี่สาวไปด้วย”

“ตามหมายกำหนดการ วันมะรืนฝ่าบาทต้องไปร่วมประชุมอเมริโกย-อาเซียนสมัยพิเศษนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ใช่ว่า..เปเรซยังมีผู้แทนพระองค์ อย่างมกุฏราชกุมารอยู่หรอกหรือ ก่อนหน้านี้เขาก็ทำหน้าที่แทนฉันบ่อยไป” 

“เย้! ท่านอาจะไม่อยู่หลายวัน!”

ผู้พันอิฟราอิมหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาดุดันเยียบเย็นสบประสานเข้ากับดวงตายั่วยุท้าทายของพี่ชาย เขากัดฟันกรอด ในใจรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมขึ้นมา เกิดอารมณ์พาลไปยังหลานสาวด้วย

เย้กับผีสิ! ทำไมต้องดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้นด้วย!!

ปิ๊ด!!  ปิ๊ด!!  ปี๊ดดดด!!

ท่ามกลางบรรยากาศภายในห้องอาหารที่กำลังอึมครึม พลันมีเสียงปริศนาคล้ายเสียงนกหวีดดังขึ้นมาเบาๆ ยังมีสั่นที่ปลายเสียงเล็กน้อย เนื่องจากภายในห้องกำลังตกอยู่ในความเงียบ เสียงประหลาดนั้น จึงได้ยินกันถนัดชัดเจน

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ คามิลล่าจะลุกพรวดขึ้น ทุกคนหันไปมองด้วยความตระหนกตกใจ ต่างก็จ้องมองความผิดปกติของใบหน้านวลหวานที่กำลังเขียวคล้ำ ตัวแข็งเกร็ง สองขาก็บีบกระชับเข้าหากันแน่น ราวกับพยายามข่มกลั้นความอึมครึมบางอย่าง ที่ใกล้มาถึงขีดสุดของความอดทนแล้ว

“ฉะ..ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย..ขอตัว!!” พูดจบก็หมุนกายผลุนผลันจากไปด้วยสีหน้าปั้นยาก ราวกับว่ามีไฟไล่ตามมาลนก้นจนต้องรีบเผ่นหนีกระเจิดกระเจิงไปอย่างนั้น

พริมโรสเพิ่งจะได้เห็นตัวอย่างชัดๆ ของคำว่าไฟลนก้นมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

ท่ามกลางอาการนิ่งอึ้งตะลึงงัน จากความคาดเดาส่วนตัวของแต่ละคน มีเพียงฮาน่าเท่านั้นที่หลุดเสียงพรืดออกมา แล้วรีบหันหลังใช้เสียงไอกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเอง เป็นเพราะเธอกลั้นขำเอาไว้ไม่ไห วกับผลงานที่ได้เห็นตรงหน้า นายหญิงของเธอช่างสรรหาเรื่องสนุกๆ มาทำได้ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ

ไม่มีทางที่ใครจะรู้ว่านี่เป็นฝีมือของเธอ นายหญิงได้กำชับไว้ว่าให้นำผ้าสะอาดชุบน้ำในขวดเล็กที่เตรียมไว้ให้ เช็ดในจานของแขกสาวผู้ไม่มีกาลเทศะคนนั้น ก่อนที่จะนำอาหารมาเสริฟ ซึ่งเธอก็พอจะเดาได้ว่าน้ำใสๆ ในขวดเล็กนั้นคืออะไร

“เขาเป็นอะไรของเขาคะ? ทำไมต้องเดินตัวตรงแล้วหนีบขาเอาไว้เสียแน่นอย่างนั้นด้วย หรืออยู่ๆ จะเกิดอาการขาล็อคขึ้นมา?”

เสียงเล็กๆ ของยาร่าที่พูดไล่หลังมาเข้าหู กระทบต่อมอับอายขายขี้หน้าเข้าอย่างรุนแรง รู้สึกโมโหจนอยากจะด่าคน แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มด่าจากคนไหนก่อน เธออุตส่าห์กระมิดกระเมี้ยนแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมาจนได้ โชคยังดีที่ไม่มีกลิ่น ไม่เช่นนั้นคงต้องเอาหน้าเดินต่างเท้ากันแล้ว 

ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของใคร!! ยัยจิ้งจอกเน่าเหม็น! ฉันจะทำให้เธอ..แม้นึกเสียใจก็ยังไม่ทัน!!

“เอ่อ..ฝ่าบาท หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” พริมโรสลุกขึ้น พูดขอตัวกับองค์สุลต่านทันที

“เดี๋ยว! ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ..” สุลต่านโอมาร์พยายามรั้งหญิงสาวไว้

“ขอเป็นวันอื่นเถอะกระหม่อม วันนี้เราสองคนเพลียมาทั้งวันแล้ว!” ผู้พันอิฟราอิมตัดบททันทีเพราะรู้เจตนาของพี่ชายว่ากำลังจะทำอะไร

หญิงสาวหน้าแดง เพราะเผลอคิดลึกไปกับคำว่าเพลียของเขา ซึ่งสุลต่านโอมาร์ก็มองมาทางเธอพอดี เลยต้องรีบก้มหน้า ลุกเดินออกมาโดยเร็ว

พริมโรสสะดุ้ง เมื่อเดินออกมาจากห้องอาหารได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกใครคนหนึ่งคว้าข้อมือไปกำไว้แน่น เธอพยายามสะบัดมือออกหลายครั้ง แต่เขากลับออกแรงบีบมือมากขึ้น จนทำให้รู้สึกเจ็บ เลยจำต้องปล่อยให้เขาจับจูงแต่โดยดี

เขาดึงมือเธอให้เข้าไปในห้องนอนของเขา จากนั้นก็กดล็อกประตูแล้วคล้องโซ่ และล็อกด้วยระบบดิจิตอลอีกชั้นหนึ่ง โดยทั่วไปจะติดระบบล็อกแบบนี้ไว้ด้านนอกประตู แต่เขากลับติดตั้งไว้ภายใน ซึ่งก็เป็นการป้องกันการโจรกรรม ที่ได้ผลโดยสมบูรณ์แบบ อยู่เหมือนกัน เพราะคงเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด

เธอเข้าใจที่เขาจำเป็นต้องล็อกอย่างแน่นหนา เพราะห้องของเขาเป็นประตูที่จะทะลุไปเรือนตะวันตกได้ 

“ผมสั่งลูกน้องให้ไปติดตั้งล็อกดิจิตอลฝั่งคุณด้วยเหมือนกัน ลูกน้องผมรายงานว่า มิสแอนเดอร์สันมาป้วนเปี้ยนที่หน้าประตูห้องคุณเมื่อคืน รู้สึกว่าจะติดโซ่ที่คล้องอยู่เลยเข้ามาในห้องไม่ได้”

“วุ่นวายถึงเพียงนี้เชียว ถึงกับสะเดาะกุญแจได้ด้วย!”

“แล้วเรื่องที่คุณโดนวางยา ในกล้องวงจรปิดคืนนั้นมีเพียงคามิลล่าที่มาชวนให้คุณดื่ม จำได้ไหม?”

“ค่ะ ฉันก็แน่ใจว่าเป็นเขา เพียงแต่ไม่รู้จุดประสงค์ที่แน่ชัด! เราคงต้องสืบกันจริงจังแล้วล่ะค่ะว่าเขาเป็นใครกันแน่! และจุดประสงค์ที่แท้จริงคืออะไร!”

“ผมเห็นด้วย จะสั่งลูกน้องจัดการให้ แต่ตอนนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาพูด แล้วเดินนำไปนั่งที่โซฟา หญิงสาวเดินตามมานั่งฝั่งตรงกันข้าม

“ผมยังไม่ได้บอกคุณเรื่องหนึ่ง ที่ไม่ได้เปิดเผยก่อนหน้านี้ก็เพราะว่า ผมต้องปกปิดตัวตนจากคนขององค์กรลับ และพวกสหพันธ์ฯ แล้วยังมีงานของคุณอีก หวังเพียงคุณจะเข้าใจ”

“หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ ฝ่า..บาท!”

“หืม? คุณรู้!!  ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก็ตอนที่ฝ่าบาทออกไปรับโทรศัพท์ หม่อมฉันก็เลยเสิจหารูปของพระองค์ในอินเทอร์เน็ต บอกตรงๆ ว่าแต่ละรูปดูไม่เหมือนในปัจจุบันนี้สักเท่าไหร่ ถึงจะเอาหนวดเครานั่นออกแล้วก็ยังไม่เหมือน”

“ดีกว่าหรือแย่กว่า?”

“นี่ใช่ประเด็นที่ควรจะกังวลเรื่องหน้าตาไหมเพคะ?”

“ผมรู้ตัวเองอยู่แล้วว่าหน้าตาดี แต่ผมเป็นห่วงความรู้สึกของคุณมากกว่า”

“ถ้าอารมณ์ ณ ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร แต่ว่าตอนนี้…” หญิงสาวกัดริมฝีปาก หลุบตาลง หันหนีไปมองทางอื่น

เขาเห็นท่าทีต่อต้านอันไร้สุ้มเสียงของหญิงสาวแล้ว รู้สึกใจไม่ดี จึงลุกขึ้นมานั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกัน โอบหญิงสาวเข้ามาในวงแขนกอดไว้หลวมๆ 

“บอกผม อย่าเก็บความรู้สึกไว้เอาไว้คนเดียว ดีไม่ดีอย่างไรก็ขอให้พูดสิ่งที่คิดออกมาตามตรง..นะ”

“ตอนนี้ความรู้สึกมันแตกต่างออกไป เรื่องราวของเรามันพัวพันจนหม่อมฉันวางตัวไม่ถูก ดังนั้น..หม่อมฉันคิดว่าพวกเราควรจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจะดีกว่า และระวังไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เพื่อความราบลื่นในการทำงาน และการใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างปกติ” เขาเอนตัวออกเพื่อมองหน้า

“เรามีอะไรกันลึกซึ้งถึงขนาดนั้น จะให้ทำเหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้นได้อย่างไร! คุณใจร้ายเกินไปแล้ว จะตัดผมออกจากชีวิตโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของผมอย่างนี้ไม่ได้! ผมไม่ยอม!” 

“ฝ่าบาท! เลิกล้อหม่อมฉันเล่นได้แล้ว พูดกันตามตรงเลยก็ได้ หม่อมฉันไม่ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ และไม่อยากเป็นของเล่นของใคร ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม” หญิงสาวพูดพร้อมดันตัวเองออกจากอ้อมแขนเขา แต่ก็ไม่สำเร็จ เขายิ่งรั้งเข้าไปกอดไว้แน่น

“ฮาบิบที คุณมองไม่เห็นความจริงใจของผมบ้างเลยหรือ? ต้องให้ทำยังไง คุณถึงจะเชื่อ?”

“หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาทจริงใจ แต่หม่อมฉันไม่เชื่อความจริงจังในความสัมพันธ์ ด้วยเชื้อชาติ ศาสนา และสถานะ ก็ทำให้เห็นได้ถึงความแตกต่างกันอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ต้องคิดถึงเรื่องความเหมาะสม แค่คบกันเกินกว่าความเป็นเพื่อนก็ยังไม่สมควร!”

“พริมโรส! ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็นโรคดูถูกตัวเองขนาดนี้ แล้วยังดูถูกความรู้สึกของผมด้วย ทำไมมองผมในแง่ร้ายอย่างนั้น!”

“เพราะโลกใบนี้มันโหดร้ายอยู่แล้ว หม่อมฉันแค่มองโลกจากความเป็นจริง ไม่ได้คิดดูถูกตัวเองหรือใคร คนที่เกิดมาอยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่นนับแสน ความลำบากใจในการใช้ชีวิตมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แม้แต่เรื่องที่ทำให้มีความสุขและความทุกข์ที่สุด ก็ยังไม่เหมือนกันเลย” 

เห็นได้ชัดว่าเธอปฏิเสธทุกทางอย่างชัดเจน เขาแทบหมดคำที่จะพูด รู้สึกถึงความอ้างว้างอย่างไร้ขีดจำกัด เหมือนถูกใครบีบเค้นกดทับที่หน้าอก โทสะพวยพุ่งขึ้นมาแทบจะหักห้ามไม่อยู่ 

เขาคลายมือที่โอบกอดร่างบางอย่างน้อยใจ เอนหลังพิงพนักโซฟาคล้ายคนที่กำลังจะหมดแรง หันหน้ามองเมินไปทางอื่น ปกปิดแววตาที่กำลังหวั่นวิตก อย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูกของตัวเองเอาไว้ มือที่วางไว้ที่พักแขนกำไว้แน่นพยายามสะกดอารมณ์ สมองคิดหาวิธีที่จะหว่านล้อม หน่วงเหนี่ยวความรู้สึกของเธออย่างเร่งด่วน

“คุณนี่ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาเลยใช่ไหม? มนุษย์ไม่ได้เกิดมาจากก้อนหิน เหมือนในนิทานหรอกนะ!” เขาพูดโดยไม่ได้หันไปมอง

พริมโรสหน้าซีดจนแทบไม่มีสีเลือด เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อนจริงๆ รู้สึกรังเกียจในความอ่อนต่อโลกของตัวเองขึ้นมาในทันใด เหมือนคนที่กำลังถูกมัดแขนมัดขา หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ แม้แต่สติสัมปชัญญะก็ยังถูกแช่แข็ง

“ผมไม่ได้พูดขึ้นมาเพื่อให้คุณกลัว แค่อยากจะตอกย้ำให้รู้ไว้ว่า เราไม่ไ่ด้ป้องกันอะไรเลย และไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งเสียด้วย ถ้าคุณยังไม่รู้!” เขาเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ แต่คำพูดกลับไม่ละเว้นคน

หญิงสาวใบหน้าหม่นมืดขอบตาแดงก่ำ น้ำตาคล้ายจะหยาดหยดอยู่รอมร่อ ตอนนี้เธอได้กลายเป็นคนโง่งมคนหนึ่งไปแล้ว ไม่เคยรู้สึกอับจนหนทางเช่นนี้มาก่อน เธอยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตของใคร และใจก็ไม่แข็งพอที่จะทำลายชีวิตบริสุทธิ์ของผู้อื่น

แม้แต่สวรรค์ก็ยังคิดที่จะกลั่นแกล้งเธอด้วยวิธีเช่นนี้!!

“ผู้หญิง! คิดไม่ออกบอกไม่ถูกอย่างแรกก็ร้องไห้ไว้ก่อน สองคร่ำครวญ สามฆ่าตัวตาย ทางออกก็มีแต่กลับไม่เลือก!” เขาตวัดเสียงคล้ายจะโมโห

ชายหนุ่มยั่วโทสะหญิงสาว เพื่อต้องการให้เธอได้คิด และยอมทำตามเงื่อนไขของเขาแต่โดยดี ไม่เช่นนั้นก็จะดื้อดึงยึดถือแต่เหตุผลของตัวเองเป็นสำคัญ แล้วกันเขาออกจากชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ยอมรับไม่ได้ และจะป้องกันทุกทางไม่ให้มันเกิดขึ้น 

“คุณก็พูดได้สิ! ลอยตัวอยู่เหนือปัญหาแล้วนี่ ไม่ต้องมาแบกโลกไว้ทั้งใบอย่างฉันเสียหน่อย ถ้ารู้จักยับยั้งชั่งใจตั้งแต่แรก ฉันจะต้องมาร้องไห้แบบนี้ไหม!! ฮือๆ” 

ในที่สุดน้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจ ก็หลั่งไหลออกได้จนได้ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ระบายโทสะใส่ เขากลับมาว่าร้ายเธอก่อนเสียอีก เธอไม่เพียงโกรธเขา แต่ยังโกรธตัวเองด้วย

ผู้ชายน่าตาย! ปากร้าย! น่ารังเกียจ!