ตอนที่ 28 : (っ˘з(˘⌣˘)18+ (5)

หลังจากถูกเขาเคี่ยวกรำเรื่องบนเตียง มาอย่างหนักหน่วง ทำให้เธอมีความกล้าที่จะมองเรือนร่างของชายหนุ่มมากขึ้น  เขาเดินนำเข้าห้องน้ำโดยที่เนื้อตัวเปล่าเปลือย เผยให้เห็นแผ่นอกหนาอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม ผิวละเอียดสีแทนอย่างคนที่ออกแดดเป็นประจำ เส้นผมสีดำสนิท จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าอย่างลงตัว 

เธอเคยเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนในอินเทอร์เน็ตมาบ้าง แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายคนไหน มีกระดูกไหปลาร้าที่น่ามองแบบนี้มาก่อน และขณะที่เขาหันหน้ากลับมา สายตาของหญิงสาวก็เพิ่งจะเลื่อนมาจับจ้องอยู่ที่กล้ามเนื้อหน้าท้อง เห็นซิกซ์แพ็กของเขาเหมือนมีเส้นเอ็นนูนออกมา ทั้งดูแข็งแรงทั้งดูเซ็กซี่

เขายกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง รู้ว่าหญิงสาวพอใจในรูปร่างของเขา แต่กลับไม่รู้ว่าเรือนร่างของตัวเองมีความน่าหลงไหลมากมายเพียงใด เขาอดใจไม่ไหวจึงดึงมือให้เข้ามาอยู่ใต้ฝักบัวด้วยกัน แล้วกดจุมพิตหนักๆ บดเบียดริมฝีปากอวบอิ่มหลายครั้ง มือไม้เริ่มลูบไล้เปะปะ จับนั่นลูบนี่อย่างซุกซน

“ไม่เอานะ! ฉันหิวแล้วจริงๆ!” หญิงสาวประท้วงเสียงแผ่ว ผลักอกเขาเบาๆ เมื่อรู้ว่าเลือดลมกำลังแล่นพล่านเพราะการปลุกเร้าของเขา 

“แทนตัวเองว่าโรส!” หัวใจของชายหนุ่มเริ่มเต้นระส่ำ กระซิบกับซอกคอหอมกรุ่นเสียงแหบพร่า ขณะลูบไปที่หน้าท้องเนียนลื่นมือ

“อื้อ! โรส! โรสหิวแล้ว! รีบอาบน้ำนะคะ” เธอถูกรุกรานจนร่างอ่อนยวบ ใบหน้าแดงก่ำ จนตอบตะกุกตะกัก

เขาฟาดมือลงบนบั้นท้ายกลมแน่นอย่างขัดใจ จับตัวเธอหันหน้าเข้าหาผนัง โน้มตัวไปงับเม้มใบหูของเธอไว้ จนได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ระเหยเข้าจมูก กระตุ้นต่อมกระสันให้ตื่นตัวขึ้นมาทันที 

“เซ็กซี่เหลือเกิน!..ตามใจผมนะ~..ผมต้องการเดี๋ยวนี้~” คำพูดฟังดูเผด็จการ แต่น้ำเสียงกลับแหบพร่าอ่อนโยน แฝงไปด้วยความต้องการอันเอ่อล้น เขาดันร่างแข็งแรงเข้าชิด จับแก่นกายถูไถเนินเนื้อจากทางด้านหลัง แล้วออกแรงดุนดันจนผลุบหายเข้าไปด้านใน

“อาาา~..” เขาครางออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อพบความชุ่มชื้นที่ทำให้สอดใส่เข้าไปได้ง่ายขึ้น แสดงว่าเธอก็มีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วยเหมือนกัน ทำให้เห็นว่าเธอไม่ได้ใจแข็งอย่างที่เขาคิด 

เขารู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นผู้พิชิต เมื่อสามารถทำให้หญิงสาวผู้มีท่าทางเย็นชาและชอบต่อต้าน ยินยอมให้เขาย่ำยีได้ตามอำเภอใจ และทำให้เธอร้องครวญครางอย่างสุขสมใจได้ในทุกครั้ง 

“อื้อ!” 

พริมโรสร้องออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนลงไปด้านล่าง กอบกุมเนินเนื้ออย่างแผ่วเบา ใช้นิ้วร้อนนวดคลึงกลางกลีบให้ผลิออก ยั่วเย้าเล้าโลมกับเม็ดน้อยที่อ่อนไหว แล้วขยับวนไล้เคล้นคลึงเป็นวงกลม ขณะที่มืออีกข้างจับศีรษะให้หันข้างมาทางเขา แล้วประกบริมฝีปากจุมพิตอย่างดุเดือด พร้อมๆ กับขยับโยกลำเอ็นไปด้วยอย่างหนักหน่วง

เธอคิดอยากจะต่อต้านความเอาแต่ใจของเขา จะได้รู้จักควบคุมตัวเองเสียบ้าง แต่จากความใกล้ชิดก็ได้เรียนรู้ว่า ฝืนไปก็ไร้ประโยชน์ อารมณ์ราคะความต้องการของเขาแล่นไหลไปตามเส้นเลือดอยู่ตลอดเวลา ทั้งดิบเถื่อนทั้งเร่าร้อน เป็นนักรักที่เป็นจอมเผด็จการและชอบฝืนใจผู้อื่นอย่างร้ายกาจ

ทำไมความดื้อดึงเอาแต่ใจของคนผู้นี้ ถึงทำให้โกรธไม่ลงนะ? แต่กลับ…

ชายหนุ่มมีความรู้สึกว่า หญิงสาวยอมสยบให้เขาแล้วทั้งกายและใจ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดถึงความรู้สึกที่มีต่อเขา หรือแสดงความชัดเจนออกมาตรงๆ แต่ท่าทีที่อ่อนลงและเชื่อฟัง โดยไม่มีกิริยาอาการต่อต้านใดๆ ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าเธอยอมรับในตัวตนของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจแล้วจริงๆ

…………………….

“ที่รัก ผมถามไรหน่อยสิ” เขาถามขณะที่ฮาน่านำอาหารมาวางเรียบร้อยแล้วออกไป

“คะ?” เธอเพิ่งจะยื่นมือไปตักอาหาร เลยชะงักค้างอยู่

“ตอนที่คุณใกล้จะเสร็จน่ะ คุณพูดอะไรเหรอ? ผมรู้แต่ว่าเป็นภาษาฮิบรู ฟังออกแค่คำว่าขอบคุณสวรรค์ และความสุขอะไรสักอย่าง นอกนั้นฟังไม่เข้าใจ”

“ฉันพูดหรือคะ? ไม่เห็นจำได้ คุณหูฝาดไปหรือเปล่า?”

“คุณพูดนะ! และไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย ตอนนั้นผมฟังไม่เข้าใจ คิดว่าเป็นเพราะคุณถึงที่สุดของอารมณ์ เลยพูดไม่เป็นภาษาคล้ายกับคนละเมอ แต่พอครั้งล่าสุดมาเจอคำที่สะดุดหูพอดี”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้พูดอะไรออกไป เป็นสิ่งที่ไม่ดีหรือเปล่าคะ ฉันจะได้คอยระวังตัวเองไม่ให้ทำอีก!”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ผมกลับภูมิใจเสียอีก ที่สามารถทำให้อารมณ์คุณพลุ่งพล่านจนลืมตัวได้ขนาดนั้น!” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ คำพูดของเขาทำให้เธอรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ลืมตัวขึ้นมาทันที

“แต่สำหรับฉันอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าวันหนึ่งคุณลืมตัวขึ้นมาแล้วกัดฉันไม่เลือกพื้นที่แบบนี้ มีหวังฉันคงลายไปทั้งตัว ใส่เสื้อผ้าอะไรก็ปกปิดไว้ไม่ได้”

“ที่รัก! คุณพูดเหมือนไม่รู้ว่า ตามเนื้อตัวผู้ชายของคุณไปโดนอะไรมา!” พริมโรสสะอึก

“นั่น!..ฝีมือฉันหรือคะ?” หญิงสาวเบิกตาโตกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อคิดถึงตอนที่เห็นรอยจ้ำรอยขีดข่วนบนตัวเขาอย่างชัดเจนในห้องน้ำ เธอเคยเร่าร้อนขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ร่างกายผมเรียบเนียนไร้ริ้วรอย มาก่อนที่จะตกอยู่ในเงื้อมมือของคุณนะ” เขาเอื้อมมือโอบมารอบเอวเล็กบาง แล้วตวัดดึงให้ขึ้นมานั่งบนตักเขา ง่ายดายราวกับเป็นสิ่งของที่ไร้น้ำหนัก 

“อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานเมื่อตัวลอยขึ้น มือข้างหนึ่งค้ำยันไว้ที่อกแข็งแรง อีกข้างเกาะไหล่เขาไว้เป็นหลัก 

“แต่สัญญาว่าต่อไปผมจะระวัง ผมไม่อยากทำให้คุณต้องเจ็บตัวอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน ฝ่ามือสอดเข้าไปใต้เสื้อที่สวมอยู่ ไล้ที่เอวด้านหลังเรียบลื่นอย่างนุ่มนวล

“จริงๆ ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ เพียงแต่ฉันกังวลว่าคุณจะลืมตัวกัดบริเวณที่เสื้อผ้าปกปิดไม่ได้ อันนั้นจากความสุขจะกลายเป็นความทุกข์ขึ้นมาทันที” หญิงสาวพูดไปด้วย หัวแม่มือก็ไล้เคราปลอมที่รกรุงรังของเขาไปด้วย 

“จริงของคุณ ผมว่า…”

“โอ๊ะ! ฉันเข้ามาขัดคอหรือเปล่าคะ? แหม! เป็นมื้อเย็นที่เร่าร้อนมากเลยทีเดียว” นิ้วชี้ขาวเนียนแตะมุมปากที่ยิ้มนิดๆ ราวกับประหลาดใจ ดูดัดจริตสุดๆ

ทั้งพริมโรสและผู้พันอิฟราอิม ไม่ได้ตระหนกตกใจกับการมีบุคคลที่สามเข้ามาขัดจังหวะ จนถึงกับทำให้ต้องผละออกจากกันเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ทั้งคู่กลับใช้สายตาที่ใช้มองดูคนโง่จ้องเขม็ง ทำให้อีกฝ่ายขัดเขินจนวางตัวไม่ถูกไปเองเสียอย่างนั้น

“สวัสดีตอนเย็นค่ะคุณคามิลล่า ได้ยินจากฮาน่าว่าคุณถามหาฉัน มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าคะ?” ขณะที่ทักทาย เธอก็ลุกขึ้นจากตักชายของหนุ่มอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง ริมฝีปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ความเย็นชาผุดขึ้นมาในใจ

เธอรู้สึกว่าคนที่เลวถึงขั้นไม่มีใครอยากจะตอแยด้วย มีตัวตนอยู่จริงในโลกใบนี้ ไม่ได้เป็นแค่ตัวละครในนิยายที่เคยอ่าน ผู้หญิงคนนี้อยากมีอยากได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ โดยไม่คำนึงถึงผลลัพธ์และวิธี ไม่รู้ว่าหนังหน้าต้องหนาขนาดไหน ถึงได้ทำเรื่องอย่างนี้ออกมาได้ 

แต่ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว คงต้องโทษที่ตัวเราเองด้วย จะทำตัวไร้เดียงสาอยู่ในวงการนี้ได้อย่างไร! 

ในเมื่อคิดว่าตัวเองฉลาด แล้วคิดจะบีบผู้อื่นไว้ในกำมืออย่างไรก็ได้ เธอก็ไม่ขัดศรัทธาถ้าจะดึงให้มาร่วมเล่นอะไรที่สนุกๆ

คามิลล่าอดหัวเราะในใจไม่ได้ เธอคิดมาโดยตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก แต่คิดไม่ถึงว่าที่แท้ก็ไม่ได้ฉลาดอะไรขนาดนั้น จนถึงตอนนี้แล้วตัวเองตายยังไงก็คงยังไม่รู้กระมัง! 

รูปร่างหน้าตาสวยแล้วอย่างไร? สุดท้ายก็เป็นได้แค่คนโง่เขลา และก็ทำให้คนอื่นชอบไม่ลงเอาเสียเลย!!

“เอ่อ..ฉันเป็นห่วงคุณน่ะค่ะ เมื่อคืนก็แยกตัวไปนอนเสียเร็ว มื้อเช้ามื้อกลางวันก็งดทานข้าวอีก รู้สึกเป็นห่วงว่าคุณอาจจะไม่สบาย อุ๊ย! ฝ่าบาทมาแล้ว!”

ฮาน่าเดินตามหลังเข้ามาดูความเรียบร้อย เพราะได้เวลาอาหารเย็นพอดี ถ้าสมาชิกมาครบก็จะได้เสริฟอาหารเพิ่มได้เลย พริมโรสหันไปเห็นฮาน่าเข้ามาก็มองเขม็ง ฮาน่าสบตานายหญิงแล้วเดินออกไป

สุลต่านโอมาร์เดินควงแขนเข้ามาพร้อมลูกสาว ซึ่งพอเห็นพริมโรสก็โดดเข้ามาหาทันที

“พี่สาว! หายไปไหนมาทั้งวัน หนูถามฮาน่าบอกว่าออกไปข้างนอก แล้วก็ไม่ชวนหนูไปด้วย ไม่กลัวหนูจะงอนเลยหรือไง?” พริมโรสได้ยินคำตัดพ้อ ก็หัวเราะ

“ต้องโทษคุณอา พี่สาวก็ถูกบังคับโดยไม่ตั้งตัวเหมือนกันเพคะ”

“หรือคะ?” สาวน้อยหันไปมองผู้เป็นอา โดยมีเครื่องหมายคำถามแปะไว้ที่หน้าผาก สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัยใคร่รู้อย่างปิดไม่มิด

“ไม่ต้องมาอยากรู้อยากเห็น ความลับ!” พริมโรสลอบยิ้มในใจ เขาตอบได้อย่างเฉียบขาดรวบรัด ห้ามมิให้ผู้ใดกล้าซักถามได้อีก

ฮาน่าเดินนำเด็กๆ ลำเลียงอาหารเสริฟบนโต๊ะ ซึ่งพอรับประทานไปได้สักพัก ผู้สูงศักดิ์ที่สุดในห้องก็หันมาคุยกับพริมโรส

“พรุ่งนี้ผมจะพายาร่าไปขี่ม้า ไปด้วยกันไหมครับ?” 

“น่าสนใจเพคะ แต่เกรงว่าจะไม่สะดวกเสียแล้ว หม่อมฉันติดงานสำคัญ คงต้องขอตัว”

“หนูอยากให้พี่สาวไปด้วยจังเลย! เสด็จพ่อมีเวลาให้อีกวันเดียวก่อนจะไปสะสางภารกิจต่อ”

“ถ้าอย่างนั้น พี่สาวยิ่งไม่สมควรไปด้วยเลยเพคะ ฝ่าบาทควรใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่า โดยไม่มีผู้ใดรบกวน” 

ประโยคสุดท้าย พริมโรสได้ปรายตาไปมองหญิงสาว คนที่นัยน์ตาพราวระยับไปด้วยความตื่นเต้น กำลังมองบุรุษผู้งามสง่าเหนือธรรมดาด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มหลงใหล คาดหวังว่าจะได้รับคำเชิญให้ติดสอยห้อยตามไปด้วย ซึ่งพอรู้ว่ามีคนมองอยู่ก็หันมาสบตาแล้วหน้าแดง มองตอบกลับมาอย่างท้าทาย