ตอนที่ 25 : Kissing Intimate

คามิลล่านั่งจิบไวน์อยู่ที่ระเบียงหน้าห้องพัก ด้วยสีหน้าและแววตาที่เรียบเฉย เบื้องหน้าคือสวนไม้ดอกร่มรื่น สายลมที่พัดเอื่อยเฉื่อย สามารถทำให้ผู้คนจิตใจปลอดโปร่งและคลายความตึงเครียดได้โดยไม่รู้ตัว

เธอดึงขาขาวนวลเนียน ขึ้นมาวางไว้บนเบาะที่เป็นโซฟาหวายเทียมทรงกลม สำหรับวางกลางแจ้ง ทอดแขนเรียวยาวไว้บนพนักด้านหลัง แล้ววางแก้มนุ่มไว้บนต้นแขนกลมกลึง ทอดถอนใจออกมาอย่างผ่อนคลายและมีความสุข หนทางข้างหน้าราบรื่นมากกว่าที่เธอคิด และคงจะดีไม่น้อยถ้าเธออยู่ในฐานะสตรีอันดับหนึ่งของประเทศนี้ เธอปราถนาที่จะได้รับความรักความสนใจจากชายที่สูงส่งและสง่างามผู้นั้น เพียงได้อยู่ร่วมกับเขาสักคืนหนึ่ง ชีวิตนี้ของเธอก็เปี่ยมสุขแล้ว

หญิงสาวหมุนแก้วไวน์ในมือ น้ำสีแดงไหลวนจนเกิดเป็นประกายสะท้อนรับกับแสงแดด พลันนึกสาสมใจในผลสำเร็จบางอย่าง ทำให้ทอดถอนใจออกมาอย่างมีจริตมารยา ตามความเคยชิน 

แต่ในขณะที่มุมปากหยักโค้งขึ้น แววตาชิงชังก็ฉายชัดอยู่บนใบหน้า การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยนี้ ทำให้ความงดงามที่ดูเย้ายวน เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายไปได้ในพริบตา

อย่าโทษฉัน! ต้องโทษที่เธอมันขัดหูขัดตา ดึงดูดความสนใจทั้งหมดของเขาไป!!

“หึๆ เป็นใครที่ควรจะขอบคุณฉันกันนะ ผู้หญิง? หรือผู้ชาย?” หญิงสาวรำพึงออกมากับอากาศ เสียงหัวเราะอย่างสะใจดังขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบและสุขสดชื่น ในกระแสเสียงยังแฝงไว้ด้วยความสมหวัง และความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสาแก่ใจ!

จากนี้ไปในสายตาของเขา จะมีแค่เพียงฉันเท่านั้นที่คู่ควร!!

………………………..

พริมโรสลืมตาตื่นอย่างสลึมสลือ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงตื่นขึ้นมา ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกง่วงงุนอยู่ เธอรู้สึกเพลียจนแทบไม่อยากจะขยับเขยื้อน ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับหนังตา สักพักอาการแสบไส้แสบพุงก็แผ่ซ่านไปทั่วช่องท้อง 

ที่แท้..พยาธิกำลังก่อม็อบประท้วง!!

ภายในห้องค่อนข้างมืด ดูไม่รู้เลยว่าเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน เธอเอื้อมมือจะไปหยิบนาฬิกาที่หัวนอน พลันรู้สึกปวดร้าวไปตลอดทั้งร่าง เหมือนกับเพิ่งจะใช้กล้ามเนื้อเคี่ยวกรำทำศึกสงครามตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ผมเผ้าปัดป่ายไปมายุ่งเหยิง สภาพไร้ชีวิตชีวาราวกับวิญญาณเร่ร่อน

หญิงสาวหดมือกลับ จากนั้นค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นแต่กลับลุกไม่ได้ เธอเหลียวหาสาเหตุ จึงเห็นท่อนแขนของมนุษย์หนาหนักพาดขวางลำตัวอยู่ 

พริมโรสสะดุ้งสุดขีดด้วยความตกใจ รีบหันขวับไปมองด้านหลัง แล้วก็ต้องชาวาบตั้งแต่ปลายมือยันปลายเท้า ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาซ้ำๆ อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเห็นร่างอึมครึมของผู้ชายตัวใหญ่ นอนหงายหลับตาอยู่ข้างๆ

เธอพยายามโฟกัสผ่านแสงสลัวเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่ก็ยังเห็นไม่ชัดนัก จึงค่อยๆ เอี้ยวตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง แม้แต่ลมหายใจก็ยังอั้นไว้ 

“เฮ้ย!!” พอสองตาเห็นภาพคมชัดก็ถึงกับผงะออก สมองมึนงงอย่างหนักราวกับมีก้อนหินขนาดยักษ์หล่นลงมาใส่หัว รีบยกมืออุดปากไว้ ทั้งๆ ที่ตะเบ็งเสียงอุทานออกไปแล้วลั่นห้อง 

ทำไมเขาถึงมานอนเปลือยกายในห้องนี้เล่า?? หรือว่า!!

พอคิดได้ดังนั้น มือไม้ก็รีบรูปคลำร่างกายตัวเองไปทั่ว ปรากฏว่าสภาพก็ไม่แตกต่าง ปลายเล็บกลมมนจิกผ้าห่มไว้แน่น นัยน์ตาคู่สวยหันมองคนที่นอนอยู่ด้านข้างอย่างตื่นตระหนก

ผู้ชายสมควรตาย นอนสบายอย่างไม่รู้สึกรู้สม แขนข้างหนึ่งยังพาดอยู่ที่ตัวเธอ ผ้าห่มปิดไว้เพียงช่วงเอว เผยให้เห็นเส้นโค้งนูนลาดสูงต่ำของกล้ามเนื้อกำยำในแสงสลัว แม้แต่แขนก็ยังเห็นกล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนนิดๆ ดูๆ ไปแล้วก็น่ากัดอยู่ไม่น้อย พริมโรสหน้าร้อน กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อคิดได้ว่า ตัวเองเพิ่งจะทำเรื่องน่าอายกับผู้ชายเรือนร่างยั่วน้ำลายผู้นี้

เดี๋ยว!! ทำไมต้องเขิน!?! เพิ่งจะเสียพรมแดนไป ควรจะรังเกียจเขาไม่ใช่หรือไง!!  โกรธสิ!!  ต้องโกรธ!!

พริมโรสตั้งสติ ค่อยๆ ผ่อนตัวลงนอนหงาย พยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในช่วงที่ผ่านมา ความรู้สึกที่จำได้ชัดเจนครั้งสุดท้าย คือเธอเห็นเขาเข้ามาในห้องน้ำ และเธอได้ร้องขอให้เขาพาไปโรงพยาบาล จากนั้นเขาก็เข้ามาแตะตัว แล้วก็?.. แล้วก็?..

หญิงสาวเบิกตาโตกว้าง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เนื้อตัวแดงก่ำในความมืด ยกมือเรียวสองข้างขึ้นปิดปากที่อ้าค้างอย่างตื่นตะลึง 

สวรรค์!! เป็นฉันที่จูบเขาก่อน!!

ภาพจำในช่วงเวลานั้น ค่อยๆ ย้อนมาทีละช็อตอย่างต่อเนื่องราวกับวีดีโอ บางช่วงจำได้แม่น บางช่วงจำได้เพียงเลือนลาง แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือก่อนที่เธอจะเพลียจนหลับ เธอได้กอดเขาไว้แน่น ร้องขอให้เขาร่วมรักอย่างน่าอับอาย แล้วครวญครางด้วยความรู้สึกที่สุขสมอย่างถึงใจ!!  ถึงอารมณ์!!

ต๊าย! ตายๆๆๆ!! สตรีอย่างเธอมันน่าอายเกินไปแล้ว!! ตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นเธอที่รุกเขาก่อน!!..จบกันๆ!!

พริมโรสหลับตาปี๋ พลิกตัวนอนคว่ำซุกหน้าลงกับหมอน กรีดร้องออกมาโดยไร้สุ้มเสียง แล้วส่ายศีรษะถูหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง  กำหมัดทุบอากาศ ด้วยความอัดอั้นตันใจ   ไว้ทุกข์ให้กับการกระทำที่น่าอับอายที่สุดแห่งปีของตัวเอง 

ถ้าหากเหตุการณ์นี้ เธอเป็นฝ่ายที่ถูกเขากระทำชำเรา ย่อมสามารถเผชิญหน้าได้อย่างเกรี้ยวกราด ระเบิดโทสะระบายอารมณ์ได้อย่างเต็มที่ ก่นด่าได้อย่างไม่ต้องเกรงใจใคร สุดท้ายแล้วก็จะยืนอยู่เหนือทุกปัญหา กลายเป็นผู้กุมดวงชะตา สามารถชี้เป็นชี้ตายคนผู้หนึ่งได้ แต่ทว่าตอนนี้ จะเอาอะไรไปต่อต้าน ล้วนเป็นเธอที่ไปร่วมมือกับเขาทำร้ายตัวเอง

หญิงสาวนิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก็เบี่ยงตัวนอนตะแคง น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ รู้สึกคับแค้นอยู่ภายในใจ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น ใครได้รับประโยชน์จากการกระทำแบบนี้บ้าง ถ้าไม่ใช่ผู้พันแล้วจะเป็นใคร? 

อ๊ะ! ตื่นแล้ว??

พริมโรสชะงัก เมื่อจู่ๆ ก็มีวงแขนดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดอย่างแนบชิด แล้วจับตัวเธอให้หันหน้าเข้าหา หญิงสาวตกใจนัยน์ตาเบิกโพลง เพราะยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเผชิญหน้ารับกับความจริง เธอขายขี้หน้าเกินกว่าที่จะให้เขามองหน้าในระยะประชิด 

“อย่ามองนะ!..อย่ามอง!” หญิงสาวร้องเสียงหลง รีบซุกหน้าลงกับอกกว้างในทันที คิดเอาเองว่าการที่หดแข้งหดขาม้วนเป็นก้อนกลมๆ เหมือนตัวนุ่มนิ่มอย่างนั้นแล้ว จะสามารถพรางสายตาได้อย่างมิดชิดสมบูรณ์แบบ

ชายหนุ่มนึกขันในใจ เขารู้สึกตัวตื่นพร้อมๆ กับที่หญิงสาวขยับตัว แต่แอบลืมตามองเธอผ่านช่องเล็กๆ เพื่อสังเกตดูปฏิกิริยา จากนั้นก็เห็นเธอลุกขึ้นนั่ง แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ จนเขาสามารถสูดกลิ่นกายหอมๆ และรู้สึกถึงแรงกระทบของลมหายใจที่เป่ารดริมฝีปากเขาเบาๆ นาทีต่อมาเธอก็ทำท่าแปลกๆ เหมือนกำลังจะทะเลาะกับตัวเอง ดูน่ารักและน่าหัวเราะอยู่ไม่น้อย

เขายกยิ้มมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง จับจ้องหญิงสาวด้วยความรักที่อ่อนโยนลึกซึ้ง ความรู้สึกที่แสนพิเศษสายหนึ่งค่อยๆ ผุดขึ้นในอก มันเป็นสิ่งที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ตั้งแต่วันที่เขาได้พบกับเธอ

ผู้หญิงคนนี้..ทำไมทำให้เขาอิ่มเอมใจได้ถึงเพียงนี้นะ!

เขาโอบเธอให้เข้ามาชิดอย่างหวงแหน กดจุมพิตหนักแน่นไปที่ผมสลวย ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ระเหยเข้าจมูก ซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกันกับที่ติดอยู่ที่ผิวกายของเธอ มือเรียวใหญ่ลูบไล้ผมยาวสลวยที่ปัดป่ายไปมาอย่างอ่อนโยน แล้วยกขึ้นประทับที่ริมฝีปาก แตะจุมพิตเบาๆ ด้วยความหลงใหล

หัวใจที่บีบแน่นมาตลอดของเขาคลายลงครึ่งหนึ่ง เกิดจากความกลัวที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจ เขากลัวว่าเธอจะโกรธ กลัวว่าเธอจะเกลียดเขาที่เห็นแก่ตัว และกลัวว่าเธอจะไม่รับฟังคำอธิบายใดๆ แต่จนถึงตอนนี้ เธอกลับไม่ตำหนิเขาเลยสักคำ ราวกับจะอภัยโทษให้เสียอย่างนั้น เธอช่างเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีเสียเหลือเกิน

ความซึ้งใจให้ทำชายหนุ่มอดใจไม่ไหว เขาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าออก แล้วก้มลงกดจุมพิตไรผมข้างขมับ จูบไล้บางเบาเลาะเล็มลงมาที่ซอกหู ไถลลงไปซุกไซ้และขบเม้มที่ซอกคอ ผิวที่เนียนนุ่มได้รับแรงสัมผัสของไรเคราที่เพิ่งจะงอกใหม่ ถูกกดย้ำซ้ำๆ จึงอ่อนไหว เกิดความรู้สึกคันยุบยิบไปทั่วจนแทบจะกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ 

“อื้อ..อื๊อ!” ก้อนเนื้อนุ่มขยับตัวยุกยิก เพราะรู้สึกสยิวจนจั๊กจี้ จึงพยายามหดตัวให้ดูกลมยิ่งขึ้นไปอีก เพื่อหลบหลีกการรุกรานของเขา

“หยุดๆ! มัน..มันจั๊กจี้! ฮ่ะๆๆ” แต่ยิ่งห้ามกลับยิ่งกลายเป็นการยั่วยุ มีหรือที่ชายหนุ่มจะละทิ้งโอกาสที่จะได้กลั่นแกล้งเธอไปได้โดยง่าย ซุกไซ้ไรเคราไปทั่วบริเวณลำคอทันทีที่มีช่องโหว่

เขาหัวเราะเสียงต่ำเบาๆ เมื่อใบหน้านวลขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้ จึงอ้าปากงับที่ปลายจมูก หญิงสาวทำคอย่นพยายามจะมุดตัวหนี แต่เขาก็ตามซุกไซ้จนไปงับริมฝีปากล่างของเธอไว้ได้ พอหลบไปซ้ายก็งับที่ติ่งหู หนีไปทางขวาก็งับแถวซอกคอ ตอนนี้จึงเป็นการเล่นเกมไล่ล่า ที่ตามไล่งับบริเวณใบหน้าไปทั่ว

“พอแล้วๆ!” หญิงสาวตวาดก้องและกำลังจะกลิ้งตัวลงจากเตียง แต่แล้วก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อหนีไม่พ้นท่อนแขนแข็งแกร่งดุจปลอกเหล็ก ที่ยื่นมาโอบเอวรั้งเอาไว้เสียก่อน 

“ม๊ายยย!! ปล่อย!!”

เขาดึงกลับมาแล้วจับกดลงบนที่นอนนุ่ม พันธนาการไว้ในอ้อมแขนเขาอย่างแน่นหนา จากนั้นเลื่อนขึ้นมาจับมือเล็กไว้แน่น ประสานสิบนิ้วกับมือเรียวแล้วกดไว้เหนือศีรษะ จนเรือนร่างเปลือยเปล่า ถูกกดทับไว้ด้วยกายกำยำที่แข็งแกร่ง และหนักอึ้งราวกับก้อนหิน 

เขาจุมพิตอย่างหนักหน่วงดุดัน จูบจนริมฝีปากของหญิงสาวบวมแดงก่ำ ลมหายใจหอบกระชั้นอย่างหนักหน่วงไปด้วยกันทั้งคู่ 

เขาจุมพิตไปทั่วใบหน้าของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างลุ่มหลง ก่อนจะเวียนมาจูบริมฝีปากของเธออีกครั้ง ด้วยความเร่าร้อนดูดดื่ม รอจนกระทั่งจูบจนพอใจแล้ว ถึงยอมปล่อยริมฝีปากแดงก่ำเป็นอิสระ

“คิดว่าเป็นฝีมือผมหรือเปล่า?” ริมฝีปากอวบเม้มเข้าหากัน ส่ายหน้าแทนคำตอบ

“แล้วจะไม่ถามหรือว่าเกิดอะไรขึ้น?”

หญิงสาวพยายามเบี่ยงตัวออกขยับตัวจะลุก เธอรู้สึกว่าเคลื่อนไหวได้ดีขึ้น อาการปวดตามเนื้อตัวค่อยคลายลงบ้างแล้ว ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนตะแคง ดึงผ้าห่มมาพาดกลางลำตัวไว้อย่างไม่ได้ใส่ใจนัก ยันศอกข้างหนึ่งรองรับศีรษะ มองดูร่างขาวนวลเนียนลุกนั่งคล้ายพับเพียบบนที่นอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวแล้วกอดไว้ด้วยสองแขนเรียวบาง ผมดำยาวสลวยปัดป่ายไปมายุ่งเหยิง ทิ้งตัวลงมาบังด้านข้างราวกับม่านไหม ดูน่ารักและเซ็กซี่

“ก็พอจะเดาได้ และรู้เหมือนกันว่ามันไม่ปกติ..” จู่ๆ เธอก็หน้าแดงขึ้นมา แล้วพูดด้วยเสียงที่เบาราวกับยุงบิน “จริงๆ แล้วฉันเป็นคนที่หวงเนื้อหวงตัวมากเลยนะ คงเป็นเพราะฤทธิ์ยานั่นทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง ต่อให้เมาก็ต้องไม่จู่โจมผู้ชายก่อนแน่ๆ!” หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับคำพูดของตัวเอง “ใช่ๆ ฉันมั่นใจ!”  

“บอกใคร?”

“คุณไง! ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด”

“อ้อ! นึกว่ากำลังย้ำเตือนตัวเอง แต่ผมไม่ได้เข้าใจผิดนะ ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้”

“หือ?” หญิงสาวอึ้งไปนิดหนึ่ง งงในงงไปอีก ไม่แน่ใจว่าเธอกับเขาเข้าใจตรงกันหรือเปล่า

ไม่ได้เข้าใจผิดเพราะรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้น หรือไม่ได้เข้าใจผิดเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนแบบนี้?? 

นี่เขาเมาหรือเป็นเราที่กำลัง..งง?

“แล้วทำไมคุณถึงไม่โกรธผมล่ะ?”

“แค่กๆ คือฉันถูก..เอ่อ..เสียประโยชน์ไปแล้ว ถ้ายังโกรธอีกจะได้ประโยชน์อะไรเพิ่มขึ้นมา” พริมโรสแสร้งทำเป็นไอกลบเกลื่อน พลางนึกไปว่าที่เขาถามแบบนี้ ต้องไม่รู้แน่ๆ ว่า ที่เธอร้องขอเขาอย่างเร่าร้อนในช่วงหลังๆ นั้น ไม่ได้เกิดจากฤทธิ์ยาร้อยเปอร์เซ็นต์

“แต่ผมก็ทำผิดจริงๆ ทำทั้งๆ ที่รู้…”

“แต่เรื่องนี้คุณไม่ได้เป็นคนก่อ แล้วฉันก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็..ก็ถือว่าทำผิดแค่ครึ่งเดียวแล้วกัน” หญิงสาวรีบพูดตัดบท ผลักภาระไปให้เขาอย่างหมดจด สกิลการแถของเธอได้พัฒนาขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว