เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 61
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 62
“มิใช่อย่างนั้นเพคะ หม่อมฉันแค่รู้สึกแปลกใจกับคำพูดเมื่อครู่ของท่าน 'หากความรักของทั้งสองนั้นมั่นคงและยืนยาว จะต้องคำนึงถึงการอยู่ใกล้ชิดกันทุกเช้าค่ำไปด้วยเหตุใดกัน' องค์รัชทายาท คำนี้ช่างไพเราะเหลือเกินเพคะ”แววตาที่หลินชิงเหยาจ้องมองฉินซู เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมฉินซูอดมิได้ที่จะยิ้มออกมาประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ แตกต่างจากโลกที่เขาข้ามมิติมาอย่างมากด้วยเหตุนี้ ความรู้ที่เขามีจึงมีประโยชน์ในโลกใบนี้เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “มิใช่เรื่องใหญ่อันใด แต่ครั้งนี้ข้าอาจจะต้องออกไปสิบวันครึ่งเดือน ดังนั้นตอนนี้…”เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วอุ้มหลินชิงเหยาขึ้นในอ้อมแขนหลินชิงเหยาร้องออกมา แต่เมื่อตั้งสติได้ นางก็หน้าแดงเล็กน้อยและโอบแขนรอบคอของฉินซูฉินซูมิพูดอะไร หันหลังแล้วเดินก้าวใหญ่ไปทางโรงอาบน้ำตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เขาได้ลองเล่นในน้ำพุร้อน เขาก็ตกหลุมรักความรู้สึกนั้นไปแล้วหลังจากเข้าไปในโรงอาบน้ำ เขาก็จูบไปที่ริมฝีปากเล็ก ๆ ที่สวยงามของหลินชิงเหยา ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบสนองอย่างรู้ใจมินานนัก อาภรณ์ก็กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นข้าง ๆ บ่ออาบน้ำผิวน้ำในบ่ออาบน้ำที่เคยสงบ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 63
จากนั้นน้ำเสียงของนางก็เย็นชาลงอย่างกะทันหัน แล้วพูดต่อว่า “แน่นอน หากองค์รัชทายาทอยากตายเอง ข้าก็ก้าวก่ายมากมายขนาดนั้นมิได้”เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินชิงเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย มิพูดอะไรอีกดวงตาของฉงชูโม่กลอกกลับไปมองอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างแผ่วเบาว่า “องค์รัชทายาท หม่อมฉันจะล่วงหน้าไปก่อน พวกเราจะพบกันที่ป่าท้อนอกประตูเมืองทิศใต้”พูดจบนางก็หันหลังกลับและเดินออกไปก่อนหลินชิงเหยาถามด้วยความสับสนเล็กน้อย “องค์รัชทายาท ไฉนพี่หญิงชูโม่ถึงมิรอท่านเล่าเพคะ?”“ใครจะไปรู้ บางทีนางอาจจะไปบอกลาเซี่ยหลาน เพราะพวกนางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน”ฉินซูอยู่กับหลินชิงเหยาสักพัก จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดลำลองภายใต้สายตาที่ลังเลขอหลินชิงเหยา ในที่สุด ฉินซูวางห่อผ้าไว้บนหลังม้าแล้วขี่ม้าออกไป มินาน เขาก็มาถึงป่าท้อนอกเมืองทิศใต้เห็นฉงชูโม่รออยู่ที่นั่นแล้ว“องค์รัชทายาท เวลาล่วงเลยมามากแล้ว พวกเราออกเดินทางกันเถิด พยายามไปให้ถึงเมืองอวี๋หางก่อนตะวันตกดิน”“ได้ ไปกันเถอะ”ฉินซูสะบัดแส้ ควบม้าตะบึงไปทางทิศใต้“พี่ใหญ่สวี รอข้าก่อนนะ!”ฉงชูโม่พึมพำ มองไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ค
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 64
“ข้าน้อยแน่ใจว่ามีองค์รัชทายาทคนเดียว จะว่าไปก็แปลกจริง องค์รัชทายาทออกไปโดยไม่มีองครักษ์หรือผู้ติดตาม...”ฉินเหยี่ยนมีสีหน้าเหี้ยมโหด กล่าวด้วยเจตนาสังหาร “อยู่คนเดียว ถือว่าเป็นเรื่องดี!”ขุนนางประจำจวนอ๋องซุนฉีที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินดังนั้นก็ถามด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง หรือว่าท่านทรงจะ…”ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็ทำท่าปาดคอเมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าขององครักษ์ก็ซีดเผือดการลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาท เป็นอาชญากรรมร้ายแรง!แต่เขาก็มิกล้าพูดอะไร รีบก้มหน้าลง ทำเหมือนมิเห็นมิได้ยินสิ่งใด ฉินเหยี่ยนหัวเราะอย่างเย็นชา “เรื่องนี้เรามิสามารถลงมือเองได้ ซุนฉี เจ้าเอาป้ายของข้าไปที่สำนักอาทิตย์อัสดง”“ข้าน้อยรับบัญชา!”ซุนฉีรับคำสั่งด้วยความเคารพ จากนั้นก็ควบม้าออกจากเมืองหลงเฉิง ตรงไปยังสำนักอาทิตย์อัสดงที่ชานเมือง ในเวลาเดียวกัน จวนอ๋องหนิง จวนอ๋องฉี และจวนอ๋องอื่น ๆ ก็ส่งคนออกจากเมืองไปยังทิศทางต่าง ๆ กันหนึ่งชั่วยามต่อมาสำนักบู๊ลิ้มรอบเมืองหลงเฉิง ก็เริ่มมีความเคลื่อนไหวนกพิราบสื่อสารจำนวนมากบินขึ้นไปบนฟ้า มุ่งหน้าไปทางทิศใต้......ดวงอาทิตย์เคลื่อนต่ำลง แสงสุดท้ายของวันย้อ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 65
เจ้าของโรงเตี๊ยมทำหน้าลำบากใจพลางพูดว่า “ท่านทั้งสอง ขออภัยอย่างยิ่ง ตอนนี้โรงเตี๊ยมของเรามีห้องว่างเหลือเพียงห้องเดียวเท่านั้น”“เหลือห้องเดียว?!”ฉงชูโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับฉินซูว่า “องค์… เอ่อ นายท่าน พวกเราไปหาโรงเตี๊ยมที่อื่นกันเถิด”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย กำลังจะหันหลังกลับแต่ในเวลานั้น เจ้าของโรงเตี๊ยมก็เตือนว่า “ท่านทั้งสอง บอกตามตรง ตอนนี้โรงเตี๊ยมในเมืองนี้ส่วนใหญ่ก็เต็มหมดแล้ว”ฉงชูโม่มิเชื่อเลยสักนิด เยาะเย้ยว่า “เจ้าหลอกใครกัน เมืองนี้มีขนาดเท่านี้ โรงเตี๊ยมก็ต้องมีอย่างน้อยแปดหรือสิบแห่ง แค่นี้ก็เต็มแล้วงั้นหรือ?”เจ้าของโรเตี๊ยมพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านมิทราบ ทางราชสำนักได้ส่งข่าวมาว่า องค์จักรพรรดิจะรวมเหล่าบัณฑิตทั่วแคว้นมาสักการะขงจื๊อในวันผู้สูงอายุ”“ดังนั้น บัณฑิตจากบริเวณใกล้เคียงก็เลยมาที่นี่ทั้งหมด แล้วยังมีคนจากสำนักบู๊ลิ้มบางส่วน พวกเขาก็มาพักที่เมืองอวี๋หางของเราด้วยเช่นกัน”“มิใช่ข้าจะคุยโม้ ทว่าหากมาช้ากว่านี้อีกนิด ห้องพักที่ดีที่สุดห้องสุดท้ายของเราก็จะไม่มีเหลือแล้ว”เขายังพูดมิทันจบ ก็มีชายหนุ่มสองคนสวมชุดบัณฑิตเดินเข้ามาจากนอกประตู
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 66
“ฟิ้ว!”ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมคมแหวกผ่านอากาศ ลูกธนูแหลมคมพุ่งตรงเข้ามาจากนอกหน้าต่างราวกับสายฟ้าม่านตาของฉงชูโม่หดตัวเล็กน้อย มือเรียวดั่งหยกยื่นออกไปคว้าลูกธนูที่พุ่งเข้ามาไว้ในมือทันที!นางขว้างลูกธนูกลับไปเพียงชั่วพริบตา เสียงร้องโหยหวนก็ดังมาจากภายนอกทันใดนั้น ก็มีคนตะโกนว่า “แย่แล้ว ถูกจับได้ หนีเร็ว!”ฉงชูโม่ยิ้มเย็นชาและพูดกับฉินซู “ท่านอยู่ที่นี่เงียบ ๆ อย่าออกมา”หลังจากที่นางพูดจบ นางก็คว้าดาบยาวขึ้นมา พลันกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปด้วยความคล่องแคล่วราวกับมังกรทะลวงประตูเมื่อเห็นสิ่งนี้ฉินซูได้แต่ส่ายหน้าอย่างช่วยมิได้และพูดว่า “แม้จะเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่ง แต่ยังไร้ประสบการณ์ในยุทธภพนัก มองมิออกด้วยซ้ำว่านี่เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ”และเป็นเช่นนั้นจริง ๆมินานหลังจากที่ฉงชูโม่ออกไป ร่างสองร่างก็พุ่งเข้ามาจากนอกหน้าต่างอย่างว่องไว!เป็นคนชุดดำสองคน แม้ว่าจะปิดหน้าไว้ แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร!ฉินซูเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาด้วยแววตาเรียบเฉย และถามอย่างมิใส่ใจว่า “มีเพียงพวกเจ้าสองคนเองรึ?”หนึ่งในนั้นหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่า องค์รัชทายาท ทรงกล้าหาญมากจริ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 67
“แกร๊ง!”ดาบใหญ่เล่มนั้นหักเป็นชิ้น ๆ ร่างของเขาปลิวออกไปเหมือนกับว่าวป่านขาดก่อนที่เขาจะตกถึงพื้น เขาก็กระอักเลือดออกมาหลายคำเมื่อร่างกระแทกพื้น เขาก็สิ้นใจไปแล้ว!ฉงชูโม่มิรีรอ พลันกระโดดขึ้นไปในอากาศ ชักดาบคมกริบออกจากฝัก!“ฟึ่บ!”แสงเย็นวาบผ่าน ปราณแห่งดาบอันแหลมคมหลายสายพุ่งตรงไปยังคนชุดดำเหล่านั้น“อ๊าก!!”หลังจากกรีดร้องดังขึ้นหลายครั้ง คนชุดดำเหล่านั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้นทั้งหมด!ที่ขาของพวกเขามีรูเลือดอยู่ เลือดสดไหลออกมาอย่างควบคุมมิได้ฉงชูโม่ยกดาบคมกริบของนางขึ้น และถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “บอกมา! ใครส่งพวกเจ้ามา?”คนชุดดำคนหนึ่งทนความเจ็บปวดและตะเบ็งเสียงออกมาว่า “จะฆ่าก็ฆ่าเลย ไยต้องพูดให้มากความ!”“คิดว่าข้ามิกล้าฆ่าเจ้ารึ!”ฉงชูโม่ยกดาบขึ้นและฟันลงไป ศีรษะของคนที่เพิ่งพูดเมื่อครู่ก็กลิ้งไปกับพื้นทันที!เมื่อคนอื่นเห็นสิ่งนี้ คนที่เหลือก็ต่างหวาดกลัวพวกเขามิคาดคิดว่า ฉงชูโม่ที่เป็นเพียงสตรีจะมีความเด็ดขาด และฆ่าคนโดยมิลังเลเช่นนี้ฉงชูโม่จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยเสียงเย็น “ข้าจะถามเป็นครั้งสุดท้าย บอกข้ามาใครอยู่เบื้องหลังพวกเจ้า มิเช่นนั้นก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 68
ฉินซูกางมือออกแล้วพูดว่า “ไม่มี เจ้าไล่ตามคนพวกนั้นไปแล้ว จะเกิดอะไรได้อีกเล่า”ฉงชูโม่อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วจากลักษณะของคนกลุ่มเมื่อครู่ ชัดเจนว่าพวกเขากำลังใช้กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำแต่เหตุใดถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเตี๊ยมเลยเล่า?ฉินซูบิดขี้เกียจแล้วพูดว่า “นี่ก็เริ่มดึกแล้ว ข้าจะนอนพักสักประเดี๋ยว หากอาหารมาส่งเมื่อไรเจ้าก็ปลุกข้าด้วย”หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงไปอย่างที่ว่าเมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉงชูโม่ก็เบะปาก คร้านเกินกว่าจะพูดอะไรสองเค่อ(1)ต่อมา ทางโรงเตี๊ยมก็นำอาหารมาให้เมื่อมองดูอาหารอร่อย ๆ บนโต๊ะ ฉงชูโม่ก็รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างนางเรียกฉินซูสองครั้ง จากนั้นจึงหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา ตั้งใจจะกินฉินซูเอ่ยอย่างเมินเฉย “เจ้านี่กล้ากินดีจริง ๆ มิกลัวว่าอาหารจะมีพิษหรือ?”ฉงชูโม่พูดอย่างมั่นใจ “ไม่มีพิษในอาหาร ถ้ามีพิษหม่อมฉันก็ต้องได้กลิ่นแล้ว”“โอ้? จมูกดีเพียงนั้นเชียว เกิดปีจอหรือ?” “ท่านน่ะสิเกิดปีจอ หม่อมฉันฝึกวิชายุทธที่ทำให้ประสาทรับกลิ่นคมชัด หม่อมฉันสามารถได้กลิ่นสารพิษทุกชนิด”ฉินซูลุกขึ้นนั่งและถามอย่างสงสัยว่า “ดมกลิ่นพิษได้ทุกชนิดจริง ๆ ห
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 69
ฉินซูเย้ยหยันและพูดว่า “เจ้าคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องจวิ้นอ๋องติดต่อกับสำนักบู๊ลิ้มเท่านั้นหรือ?”"แล้วมิใช่หรือ?"“หึ เช่นนี้เอง สตรีหน้าอกใหญ่ มักไร้สมอง”ขณะที่ฉินซูพูด ดวงตาของเขาก็เลื่อนลงไปมองที่หน้าอกของฉงชูโม่ฉงชูโม่พูดด้วยท่าทางสับสน “สตรีมีสมองหรือไม่... เกี่ยวอะไรกับขนาดตรงนั้นว่าเล็กหรือใหญ่ด้วยเล่า?”“นี่มิใช่ประเด็น ประเด็นก็คือ หากจวิ้นอ๋องคนใดต้องการเสริมตำแหน่งของเขา หรืออยากจะก้าวขึ้นสูงกว่านี้ จำเป็นต้องมีอำนาจหนุนหลัง อำนาจนี้อาจมาจากขุนนาง หรือไม่ก็จากสำนักบู๊ลิ้มพวกนี้”“ท่านพูดเช่นนี้ พี่น้องของท่านแต่ละพระองค์ต่างก็ติดต่อกับสำนักในยุทธภพด้วยกันทุกพระองค์ แล้วท่านเล่า? สำนักใดสนับสนุนท่านอยู่?”ฉินซูยักไหล่และพูดว่า "แย่หน่อย ตัวข้าไม่มีสำนักบู๊ลิ้มใดอยู่ในมือเลย""ไม่มีจริงหรือ?"“แน่นอนสิ ทุกคนรู้ดีว่าข้าจะถูกปลดหลังจากวันชุนเฟินปีหน้า สำนักบู๊ลิ้มใดจะโง่มาคบค้าสมาคมกับข้าที่เป็นองค์รัชทายาทรอวันปลดเล่า? เพี้ยนไปแล้วหรือ?”ฉงชูโม่ขมวดคิ้วและมิพูดอะไรเพราะนางค้นพบว่า แม้ว่าสิ่งที่ฉินซูพูดจะฟังดูแปลก ๆ แต่ทั้งหมดก็เป็นเรื่องจริงแม้ว่าสำนักบู๊ลิ้มเหล
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 307
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 306
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 305
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 304
