LOGINShare
บทที่ 64
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 65
เจ้าของโรงเตี๊ยมทำหน้าลำบากใจพลางพูดว่า “ท่านทั้งสอง ขออภัยอย่างยิ่ง ตอนนี้โรงเตี๊ยมของเรามีห้องว่างเหลือเพียงห้องเดียวเท่านั้น”“เหลือห้องเดียว?!”ฉงชูโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับฉินซูว่า “องค์… เอ่อ นายท่าน พวกเราไปหาโรงเตี๊ยมที่อื่นกันเถิด”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย กำลังจะหันหลังกลับแต่ในเวลานั้น เจ้าของโรงเตี๊ยมก็เตือนว่า “ท่านทั้งสอง บอกตามตรง ตอนนี้โรงเตี๊ยมในเมืองนี้ส่วนใหญ่ก็เต็มหมดแล้ว”ฉงชูโม่มิเชื่อเลยสักนิด เยาะเย้ยว่า “เจ้าหลอกใครกัน เมืองนี้มีขนาดเท่านี้ โรงเตี๊ยมก็ต้องมีอย่างน้อยแปดหรือสิบแห่ง แค่นี้ก็เต็มแล้วงั้นหรือ?”เจ้าของโรเตี๊ยมพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านมิทราบ ทางราชสำนักได้ส่งข่าวมาว่า องค์จักรพรรดิจะรวมเหล่าบัณฑิตทั่วแคว้นมาสักการะขงจื๊อในวันผู้สูงอายุ”“ดังนั้น บัณฑิตจากบริเวณใกล้เคียงก็เลยมาที่นี่ทั้งหมด แล้วยังมีคนจากสำนักบู๊ลิ้มบางส่วน พวกเขาก็มาพักที่เมืองอวี๋หางของเราด้วยเช่นกัน”“มิใช่ข้าจะคุยโม้ ทว่าหากมาช้ากว่านี้อีกนิด ห้องพักที่ดีที่สุดห้องสุดท้ายของเราก็จะไม่มีเหลือแล้ว”เขายังพูดมิทันจบ ก็มีชายหนุ่มสองคนสวมชุดบัณฑิตเดินเข้ามาจากนอกประตู
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 66
“ฟิ้ว!”ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมคมแหวกผ่านอากาศ ลูกธนูแหลมคมพุ่งตรงเข้ามาจากนอกหน้าต่างราวกับสายฟ้าม่านตาของฉงชูโม่หดตัวเล็กน้อย มือเรียวดั่งหยกยื่นออกไปคว้าลูกธนูที่พุ่งเข้ามาไว้ในมือทันที!นางขว้างลูกธนูกลับไปเพียงชั่วพริบตา เสียงร้องโหยหวนก็ดังมาจากภายนอกทันใดนั้น ก็มีคนตะโกนว่า “แย่แล้ว ถูกจับได้ หนีเร็ว!”ฉงชูโม่ยิ้มเย็นชาและพูดกับฉินซู “ท่านอยู่ที่นี่เงียบ ๆ อย่าออกมา”หลังจากที่นางพูดจบ นางก็คว้าดาบยาวขึ้นมา พลันกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปด้วยความคล่องแคล่วราวกับมังกรทะลวงประตูเมื่อเห็นสิ่งนี้ฉินซูได้แต่ส่ายหน้าอย่างช่วยมิได้และพูดว่า “แม้จะเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่ง แต่ยังไร้ประสบการณ์ในยุทธภพนัก มองมิออกด้วยซ้ำว่านี่เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ”และเป็นเช่นนั้นจริง ๆมินานหลังจากที่ฉงชูโม่ออกไป ร่างสองร่างก็พุ่งเข้ามาจากนอกหน้าต่างอย่างว่องไว!เป็นคนชุดดำสองคน แม้ว่าจะปิดหน้าไว้ แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร!ฉินซูเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาด้วยแววตาเรียบเฉย และถามอย่างมิใส่ใจว่า “มีเพียงพวกเจ้าสองคนเองรึ?”หนึ่งในนั้นหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่า องค์รัชทายาท ทรงกล้าหาญมากจริ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 67
“แกร๊ง!”ดาบใหญ่เล่มนั้นหักเป็นชิ้น ๆ ร่างของเขาปลิวออกไปเหมือนกับว่าวป่านขาดก่อนที่เขาจะตกถึงพื้น เขาก็กระอักเลือดออกมาหลายคำเมื่อร่างกระแทกพื้น เขาก็สิ้นใจไปแล้ว!ฉงชูโม่มิรีรอ พลันกระโดดขึ้นไปในอากาศ ชักดาบคมกริบออกจากฝัก!“ฟึ่บ!”แสงเย็นวาบผ่าน ปราณแห่งดาบอันแหลมคมหลายสายพุ่งตรงไปยังคนชุดดำเหล่านั้น“อ๊าก!!”หลังจากกรีดร้องดังขึ้นหลายครั้ง คนชุดดำเหล่านั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้นทั้งหมด!ที่ขาของพวกเขามีรูเลือดอยู่ เลือดสดไหลออกมาอย่างควบคุมมิได้ฉงชูโม่ยกดาบคมกริบของนางขึ้น และถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “บอกมา! ใครส่งพวกเจ้ามา?”คนชุดดำคนหนึ่งทนความเจ็บปวดและตะเบ็งเสียงออกมาว่า “จะฆ่าก็ฆ่าเลย ไยต้องพูดให้มากความ!”“คิดว่าข้ามิกล้าฆ่าเจ้ารึ!”ฉงชูโม่ยกดาบขึ้นและฟันลงไป ศีรษะของคนที่เพิ่งพูดเมื่อครู่ก็กลิ้งไปกับพื้นทันที!เมื่อคนอื่นเห็นสิ่งนี้ คนที่เหลือก็ต่างหวาดกลัวพวกเขามิคาดคิดว่า ฉงชูโม่ที่เป็นเพียงสตรีจะมีความเด็ดขาด และฆ่าคนโดยมิลังเลเช่นนี้ฉงชูโม่จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยเสียงเย็น “ข้าจะถามเป็นครั้งสุดท้าย บอกข้ามาใครอยู่เบื้องหลังพวกเจ้า มิเช่นนั้นก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 68
ฉินซูกางมือออกแล้วพูดว่า “ไม่มี เจ้าไล่ตามคนพวกนั้นไปแล้ว จะเกิดอะไรได้อีกเล่า”ฉงชูโม่อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วจากลักษณะของคนกลุ่มเมื่อครู่ ชัดเจนว่าพวกเขากำลังใช้กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำแต่เหตุใดถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเตี๊ยมเลยเล่า?ฉินซูบิดขี้เกียจแล้วพูดว่า “นี่ก็เริ่มดึกแล้ว ข้าจะนอนพักสักประเดี๋ยว หากอาหารมาส่งเมื่อไรเจ้าก็ปลุกข้าด้วย”หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงไปอย่างที่ว่าเมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉงชูโม่ก็เบะปาก คร้านเกินกว่าจะพูดอะไรสองเค่อ(1)ต่อมา ทางโรงเตี๊ยมก็นำอาหารมาให้เมื่อมองดูอาหารอร่อย ๆ บนโต๊ะ ฉงชูโม่ก็รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างนางเรียกฉินซูสองครั้ง จากนั้นจึงหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา ตั้งใจจะกินฉินซูเอ่ยอย่างเมินเฉย “เจ้านี่กล้ากินดีจริง ๆ มิกลัวว่าอาหารจะมีพิษหรือ?”ฉงชูโม่พูดอย่างมั่นใจ “ไม่มีพิษในอาหาร ถ้ามีพิษหม่อมฉันก็ต้องได้กลิ่นแล้ว”“โอ้? จมูกดีเพียงนั้นเชียว เกิดปีจอหรือ?” “ท่านน่ะสิเกิดปีจอ หม่อมฉันฝึกวิชายุทธที่ทำให้ประสาทรับกลิ่นคมชัด หม่อมฉันสามารถได้กลิ่นสารพิษทุกชนิด”ฉินซูลุกขึ้นนั่งและถามอย่างสงสัยว่า “ดมกลิ่นพิษได้ทุกชนิดจริง ๆ ห
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 69
ฉินซูเย้ยหยันและพูดว่า “เจ้าคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องจวิ้นอ๋องติดต่อกับสำนักบู๊ลิ้มเท่านั้นหรือ?”"แล้วมิใช่หรือ?"“หึ เช่นนี้เอง สตรีหน้าอกใหญ่ มักไร้สมอง”ขณะที่ฉินซูพูด ดวงตาของเขาก็เลื่อนลงไปมองที่หน้าอกของฉงชูโม่ฉงชูโม่พูดด้วยท่าทางสับสน “สตรีมีสมองหรือไม่... เกี่ยวอะไรกับขนาดตรงนั้นว่าเล็กหรือใหญ่ด้วยเล่า?”“นี่มิใช่ประเด็น ประเด็นก็คือ หากจวิ้นอ๋องคนใดต้องการเสริมตำแหน่งของเขา หรืออยากจะก้าวขึ้นสูงกว่านี้ จำเป็นต้องมีอำนาจหนุนหลัง อำนาจนี้อาจมาจากขุนนาง หรือไม่ก็จากสำนักบู๊ลิ้มพวกนี้”“ท่านพูดเช่นนี้ พี่น้องของท่านแต่ละพระองค์ต่างก็ติดต่อกับสำนักในยุทธภพด้วยกันทุกพระองค์ แล้วท่านเล่า? สำนักใดสนับสนุนท่านอยู่?”ฉินซูยักไหล่และพูดว่า "แย่หน่อย ตัวข้าไม่มีสำนักบู๊ลิ้มใดอยู่ในมือเลย""ไม่มีจริงหรือ?"“แน่นอนสิ ทุกคนรู้ดีว่าข้าจะถูกปลดหลังจากวันชุนเฟินปีหน้า สำนักบู๊ลิ้มใดจะโง่มาคบค้าสมาคมกับข้าที่เป็นองค์รัชทายาทรอวันปลดเล่า? เพี้ยนไปแล้วหรือ?”ฉงชูโม่ขมวดคิ้วและมิพูดอะไรเพราะนางค้นพบว่า แม้ว่าสิ่งที่ฉินซูพูดจะฟังดูแปลก ๆ แต่ทั้งหมดก็เป็นเรื่องจริงแม้ว่าสำนักบู๊ลิ้มเหล
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 70
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของหยางเหอก็ดำมืดลง เขาตวาดว่า “ตาเฒ่าหวัง อย่าทำเรื่องให้วุ่นวาย อย่าลืมเป้าหมายของเราที่มาครั้งนี้”“ฮ่าฮ่า ก็แค่ฆ่าองค์รัชทายาทที่กำลังจะถูกปลด ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ถูกวางยาพิษแล้ว องค์รัชทายาทที่กำลังจะถูกปลดเราก็ฆ่าเขาได้ง่าย ๆ สาวงามผู้นี้ ข้าขอสนุกก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ตาเฒ่าหวังมองไปที่ฉงชูโม่ และน้ำลายไหลออกมาจากมุมปากโดยมิรู้ตัวเขามิได้พบเจอกับคนที่มีความงามเช่นนี้มาหลายปีแล้วเมื่อเห็นมือปีศาจที่ยื่นเข้ามาใกล้ ฉงชูโม่ก็ต้องการพยายามที่จะหลบ แต่ในเวลานี้นางอ่อนแรงเสียจนมิสามารถทำอะไรได้เลยที่เลวร้ายกว่านั้นคือ ตอนนี้นางรู้สึกว่าหัวหนักเท้าลอย เปลือกตาหนักอึ้ง นึกอยากจะหลับเสียให้ได้นางหวั่นเกรง แต่นางมิรู้ว่าจะทำอย่างไรนางมิเคยคิดเลยว่า ตนซึ่งเป็นถึงแม่ทัพชั้นหนึ่งที่ได้รับการขนานนามว่า ในเมืองหลงเฉิงนางเป็นบุคคลที่เก่งเป็นรองเพียงหัวหน้าโหรหลวง จะตกไปอยู่ในมือของตาแก่ตัณหากลับพวกนี้จากนั้นนางก็กัดฟันและใช้แรงเฮือกสุดท้ายขู่ออกไปว่า “หากเจ้ากล้า… แตะ... ต้องข้า ข้ารับรองว่าพวกเจ้าจะต้องตายโดยไร้ที่ฝัง!"ตาเฒ่าหวังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ฮ่าฮ่าฮ่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 71
ฉินซูกล่าวด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “แค่เบญจพิษอัมพฤกษ์ก็คิดจะโค่นข้าลงให้ได้แล้ว พวกเจ้าไร้เดียงสาเกินไป หรือกำลังดูถูกตัวข้าผู้เป็นองค์รัชทายาทกันแน่?”“นี่… เป็นไปได้อย่างไร? ท่านมิเป็นอะไรได้อย่างไร!”ตาเฒ่าหวังแทบมิเชื่อสายตาตัวเองเนื่องจากพิษของคางคกเฒ่า แม้แต่ฉงชูโม่ผู้มีฝีมือสูงส่งก็ยังเอาตัวมิรอด ฉินซูองค์รัชทายาทไร้ค่าผู้นี้ ควรจะสลบไปนานแล้วสิตอนนี้กลับกัน ฝ่ายตรงข้ามดูเหมือนมิเป็นอะไรเลย แถมดูแข็งแรงมีชีวิตชีวาอีกด้วย“ข้าอยากจะถามอะไรสักหน่อย คนกลุ่มแรกที่มาก่อนหน้านี้ เป็นพวกเดียวกับเจ้าหรือไม่?”ดวงตาของตาเฒ่าหวังกะพริบเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พึมพำด้วยท่าทางที่ตระหนักรู้บนใบหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านต้องทานยาแก้พิษสำหรับเบญจพิษอัมพฤกษ์มาล่วงหน้าแน่ ดังนั้นท่านขึงมิเป็นอะไร ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่!”พอพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ฉินซู ไปลงนรกเสีย!”ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ส่งฝ่ามือไปที่ศีรษะของฉินซูเต็มแรง ราวกับกำลังจะทุบหัวของฉินซูให้แตกเป็นเสี่ยง ๆด้วยปราณบริสุทธิ์อันแข็งแกร่งของเขา แค่ฝ่ามือของเขาก็เพียงพอที่จะผ่าหินทลายทองคำได้แล้วดังนั้นการตบให้ห
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 72
ทันทีที่ตาเฒ่าหวังพูดจบ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำสลับแดงร่างกายที่ผอมแห้งของเขาก็เริ่มขยายตัวขึ้น ทำให้เสื้อคลุมบนร่างพองตัวสูงขึ้นเห็นได้ชัดว่า เขารู้ตัวดีว่าต้องตายแน่ ๆ จึงใช้วิชาลับทำลายตัวเอง พยายามที่จะใช้พิษในร่างกายเพื่อให้ฉินซูตายไปพร้อมกันฉินซูยิ้มอย่างดูแคลนและฟาดเขาขึ้นไปในอากาศ!“ฟุ่บ!”ร่างของตาเฒ่าหวังระเบิดออกกลายเป็นละอองเลือดฉินซูเหลือบมองไปที่แขนที่ขาดของอีกฝ่ายที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น และเตะมันออกไปนอกหน้าต่างส่วนร่างของหยางเหอ เขาก็ฟาดร่างนั้นด้วยฝ่ามืออีกครั้งในห้องมีรอยคราบเลือดจาง ๆ เพียงสองรอยเท่านั้น“ยุ่งยากจริง ๆ!”ฉินซูพึมพำและโบกแขนเสื้อของเขาไปบนพื้นกระแสลมสองสายพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเขา กวาดไปทั่วพื้นครู่หนึ่งก่อนจะกลายเป็นสายลมอ่อนที่พัดออกไปทางหน้าต่างหลังจากทำทั้งหมดนี้ ฉินซูก็ไปที่หน้าต่าง และมองออกไปภายนอกหลังจากจ้องมองออกไปภายนอกเป็นเวลานาน เขาก็พึมพำออกมา “เจ้าโง่สองคนนี้ไม่มีพวกพ้องมาช่วยเลย ช่างกล้าหาญจริง ๆ”เขายืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินไปยังด้านหลังฉงชูโม่ เอื้อมมือไปจิ้มหลังของฉงชูโม่เบา ๆ สองสามครั้งจากนั้นจึ
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 280
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 279
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 278
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 277
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 276
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 275
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 274
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 273
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 272
