บทกวีพันปี? เมื่อได้ยินคำนี้ ทั่วทั้งสวนหลวงพลันเงียบกริบ พระญาติในราชวงศ์ต่างงุนงง หลี่หลงหลินช่างกล้าพูดเหิมเกริมเสียจริง? บทกวียังไม่ได้แต่งด้วยซ้ำ แต่กลับกล้าประกาศว่าจะเป็นบทกวีพันปี? คิดว่าบทกวีพันปีนั้นหาง่ายเหมือนsy;ผักกาดหรือ? แต่ถึงกระนั้น... การเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ก็ช่วยเสริมความน่าเกรงขามได้ไม่น้อย! เซียวเซวียนเช่อหัวเราะเยาะ “บทกวีพันปี? อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดว่าบทกวีใด ๆ ที่เจ้าแต่งก็จะกลายเป็นพันปีได้? น่าขันสิ้นดี!” เซียวเม่ยเอ๋อร์เย้ยหยัน “ไม่นึกเลยว่า องค์ชายเก้าจะเป็นคนพูดจาพล่อยๆ และหยิ่งยโสเสียจริง! ข้าคงตาบอดเสียแล้วที่เคยคิดเลือกเจ้ามาเป็นราชบุตรเขย!” แม้หลี่หลงหลินจะถูกเยาะเย้ย ก็ยังคงสงบนิ่ง เพราะความจริงจะพิสูจน์ทุกอย่าง! รอให้ข้าท่องบทกวีนี้เสร็จ หวังว่าพวกเจ้าจะยังหัวเราะออกนะ! แต่ถึงอย่างนั้น หลี่หลงหลินก็ยังไม่รีบแต่งบทกวี เขาเอามือไพล่หลัง เงยหน้ามองพระจันทร์ที่สุกสกาวบนท้องฟ้า ราวกับกำลังครุ่นคิด การแต่งบทกวีนั้น! มักจะต้องมีการเก็บงำบางสิ่งบางอย่างไว้ เพื่อบ่มเพาะอารมณ์และสร้างบรรยากาศขึ้นมา! หากรีบเร่งจนเกินไป
ยอดเยี่ยมโดยแท้!กวีบทนี้ เทียบกับหม่านเจียงหงกวีบทนั้นแล้ว ยอดเยี่ยมไร้เทียมทาน!ฮองเฮาหลู่ หลินกุ้ยเฟย ไปจนถึงสนมในวังหลังทั้งหมด ทุกคนล้วนไม่สามารถรักษาความสุขุมเอาไว้ได้ สั่นสะท้านทั่วทั้งสรรพางค์กายดวงจันทราโคจรรอบหอสีชาด ดวงแขสาดประตูบานพระพร่างพราย แสงเพ็ญลอดหน้าต่างค่ำทำประกาย สาดแสงฉายผู้ใดเล่ามิเข้านอนพวกนางตราตรึงใจที่สุด กลับเป็นประโยคนี้!ความอยุติธรรมคือตนเองอยู่อย่างเดียวดายภายในวังหลัง เขียนพรรณนาความจริงต่อความอดกลั้นเพราะความเหงากระนั้นรึ?ถึงขั้นมีสนมยกมือปิดหน้า ร้องไห้ออกมาแล้วเซียวเม่ยเอ๋อร์ตกตะลึงเหม่อไป จับจ้องหลี่หลงหลินตาเขม็งนี่คือปีศาจอะไรกัน!เพียงออกจากปาก ก็คือบทกวีชั่วนิรันดร์!ความสามารถยอดเยี่ยมขั้นนี้ ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ใครสามารถเทียบได้บ้างเล่า?องค์ชายไร้ประโยชน์ของต้าเซี่ยคนหนึ่ง ก็มีพรสวรรค์ความสามารถเพียงนี้เพียงคิดดูก็รู้ราษฎร์ของต้าเซี่ยคือเสือหมอบมังกรซ่อนเร้น มีคนมากความสามารถมากน้อยเพียงใด?ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องการทำลายต้าเซี่ย ท้าทายอำนาจสามารถทำได้จริงหรือ?“ไม่ได้การ!”“องค์ชายเก้ามีความสามารถเกินไป!”
บทกวีของหลี่หลงหลินกลายเป็นบทกวีชั่วนิรันดร์!ดุจดาวล้อมเดือน กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน!รอจนถึงวันพรุ่งนี้ บทกวีชั่วนิรันดร์นี้ จะต้องเผยแพร่ไปทั่วทั้งเมืองหลวง ทุกครอบครัวต่างรู้กันอย่างถ้วนทั่ว!เซียวเม่ยเอ๋อร์คล้ายถูกคนเหวี่ยงหมัดแรงๆ ใส่!เจ็บจนไม่สามารถหายใจได้!เดิมทีนางวางแผน ให้หลี่หลงหลินขายหน้า!สรุปคือ กลับช่วยสร้างชื่อเสียงให้เขา!ทว่าเพียงคิดดูก็รู้ หลังผ่านวันนี้ไป ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินจะโด่งดังมากเพียงใด?ขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวสารอีกด้วย!ตนเองกลับกลายเป็นหินรองเท้าขึ้นสู่ที่สูงของหลี่หลงหลินไปแล้ว!เซียวเม่ยเอ๋อร์คิดว่าตนเองใกล้ทุกข์ใจตายแล้ว พูดกับเซียวเซวียนเช่อน้ำตาคลอหน่วย “ราชครู! ท่านเร่งคิดหาทางเร็วเข้า!”ขณะเดียวกันเซียวเซวียนเช่อเกิดความคิดวู่วามอยากตายขึ้นมา เสียใจภายหลังอย่างมาก!ทั้งๆ ที่ตนเป็นเผ่าหมานอี๋เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้แต่กลับปาไข่กระทบหิน มีวัฒนธรรมเหนือกว่าต้าเซี่ย?นี่ยังมิใช่ว่าป่วยอีกหรือ?อันดับแรกมีตำราพิชัยยุทธ์ ต่อมามีบทกวีพ่ายแพ้อย่างอนาถทั้งสองสนาม!ต้นตอก็คือ ตนเองดูเบามรดกทางวัฒนธรรมของต้าเซี่ยต่ำเกินไป ดูเบาค
เพียงลงมือก็คือทองคำนับร้อยจิน!หนึ่งจินเท่ากับสิบตำลึง ขนมไหว้พระจันทร์ทองคำตรงหน้า มีมากถึงหนึ่งพันตำลึง?อิงตามราคาทองคำในตอนนี้ สามารถซื้อคฤหาสน์หรูหราไม่เลวหนึ่งหลังภายในเมืองหลวงได้!ของขวัญนี้ล้ำค่ามากจริงๆ!ฮองไทเฮากลับสบถเสียงเย็น พูดอย่างหมิ่นแคลน “เชย!”หลี่หลงหลินชะงัก จากนั้นหลุดหัวเราะเสด็จย่าของตนท่านนี้ แม้อายุมากแล้ว แต่มุมมองทั้งสามกลับมั่นคง ไม่ใช่ผู้ชราเลอะเลือน!ขนมไหว้พระจันทร์ทองคำ?เชยจนทนไม่ไหว!แต่หลี่หลงหลินไม่ยอมรับไม่ได้เชยก็เชยจริง แต่แท้จริงแล้วคือความเรียบง่ายแต่ได้ผลดี!ขอถามบนโลกนี้ ใครบ้างสามารถปฏิเสธขนมไหว้พระจันทร์ทองคำได้?ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์การเงินของต้าเซี่ยในเวลานี้ ไม่สู้ดีมาโดยตลอดมิหนำซ้ำฮ่องเต้หวู่ยังเป็นคนหลงใหลในเงินทองคนหนึ่ง!ขนมไหวพระจันทร์ทองคำล้ำค่าเพียงนี้ ไม่เก็บก็เสียดาย ไม่ต้องการก็เสียเปล่า!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ขนมไหว้พระจันทร์ทองคำนี้ จริงใจมากเพียงพอ! แต่น่าเสียดาย ทำได้เพียงมอง ไม่สามารถกินได้! สหายเว่ย เจ้าเก็บแทนฮองไทเฮาเถอะ!”ไม่ว่าอย่างไร ขนมไหว้พระจันทร์ทองคำนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็รับไว้แล้ว!เซียวเ
ฮองไทเฮาเข้าใจในทันใด ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา “ที่แท้ก็เป็นขนมไหว้พระจันทร์ที่หลานสะใภ้ทำด้วยตนเอง! ถึงขั้น...ถึงขั้น....”เซียวเม่ยเอ๋อร์ยิ้มเย็น พูดประชด “พูดหนึ่งพันชมหนึ่งหมื่น ก็แค่ขนมไหว้พระจันทร์มิใช่หรือ? ราคาแพงที่สุดก็แค่ยี่สิบสามสิบตำลึง มีอะไรให้เสียดายกัน!”ฮองไทเฮาไม่สบอารมณ์ ถลึงตาใส่เซียวเม่ยเอ๋อร์หนึ่งปราด “เผ่าป่าเถื่อนก็คือเผ่าป่าเถื่อน! แม้ของขวัญเบาแต่น้ำใจหนักหลักการนี้ ก็ไม่เข้าใจหรือ?”เซียวเม่ยเอ๋อร์สำลักจนพูดไม่ออกหลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดว่า “เสด็จย่า ขนมไหว้พระจันทร์นี้ไม่เพียงเป็นน้ำใจของหลานและคนสกุลซู! ยิ่งไปกว่านั้น ราคาก็ไม่ธรรมดา! ขนมไหว้พระจันทร์ทุกอันอย่างน้อยก็ต้องจ่ายหนึ่งร้อยตำลึงพ่ะย่ะค่ะ!”หนึ่งร้อยตำลึง?ทุกคนล้วนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง ใบหน้าเผยแววเหลือจะเชื่อนี่คือขนมไหว้พระจันทร์อะไร?หนึ่งอันต้องจ่ายหนึ่งร้อยตำลึง?ภายนอกมองไม่ออก หรือว่าไส้ภายในมีของดีอยู่ ซ่อนรังนกหูฉลาม ตับมังกรไขกระดูกหงส์กระนั้น?แต่ ขนมไว้พระจันทร์นี้มีขนาดเท่าฝ่ามือ ต่อให้เป็นรังนกหูฉลาม ก็จ่ายเพียงสามถึงห้าตำลึงเท่านั้น!ภายในขนมไหว้พระจันทร์มิได้ห่อทองเอ
“ลูกรัก”“ดื่มเหล้าพิษจอกนี้!”“แม่ร่วมเดินสู่ยมโลกพร้อมกับเจ้า!”หลี่หลงหลินลืมตาขึ้น พบว่าตนอยู่ในชุดนักโทษ ถูกขังอยู่ในคุกที่มืดมิดหญิงงามในชุดชาววังแสนสง่า ร่ำไห้ดั่งสาลี่ต้องหยาดพิรุณ น้ำตานองหน้า มือถือจอกทอง ดวงหน้างามสะพรั่งเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังชั่วพริบตา ความทรงจำมากมายพรั่งพรูเข้ามาในความคิด!ราชวงศ์ต้าเซี่ย ราชวงศ์หนึ่งที่ไม่มีในหน้าประวัติศาสตร์!ข้าทะลุมิติกลายมาเป็นองค์ชายเก้า!หญิงงามในชุดชาววังตรงหน้า คือมารดาของข้า พระชายาโหรวสตรีที่ฮ่องเต้หวู่ทรงโปรดปรานมากที่สุด!ผู้สืบเชื้อสายแห่งราชวงศ์ สมาชิกราชสกุล ร่ำรวยสมบัติวิบูลย์ทรัพย์ สระสุราเมรัยพงไพรเนื้อ หญิงงามละลานตา ช่างเป็นสิ่งที่ผู้คนเสาะแสวงเสียเนี่ยกระไร!ทว่าหลี่หลงหลินกลับไม่ดีใจแม้แต่น้อยชื่อเสียงเรียงนามขององค์ชายเก้าแย่มาก เป็นเศษสวะที่ทุกคนทราบกัน!ไม่เพียงแค่นี้เขายังทำความผิดร้ายแรง ทำให้ฮ่องเต้หวู่พิโรธ สังหารสายเลือดเพื่อธำรงไว้ซึ่งความยุติธรรม!เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง!ต้องเป็นความผิดบาปใดกัน ทำให้ฮ่องเต้หวู่ไม่เห็นแก่ความเป็นพ่อเป็นลูก จำต้องสังหารตนให้ได้?ความทรงจำของหลี่
หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเป็นปมคิดไม่ถึงว่า ตนเกิดเป็นมนุษย์มาถึงสองชาติภพ ต้องเผชิญกับเหตุการณ์สิ้นหวังเช่นนี้!ความคิดความอ่านของฮ่องเต้หวู่ยากจะหยั่งถึง จิตใจลึกลับซับซ้อนดั่งเหวเสมือนทะเลราชวงศ์ต้าเซี่ย เต็มไปด้วยขุนนางน้อยใหญ่ ที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถ ฉลาดปราดเปรื่องดูไม่ออกหรือว่า ตนถูกปรักปรำ?พวกเขาต่างรู้ดีแก่ใจ!ถึงขึ้นที่ว่า แม้แต่แม่ทัพผู้เฒ่าซูก็ตระหนักรู้ว่า เป็นฝีมือของขุนนางชั้นสูงในราชสำนักที่ปล่อยข่าวรั่วไหล ทำให้ทหารตระกูลซูตกอยู่ในวงล้อม นำมาซึ่งความพ่ายแพ้!ดังนั้น แม่ทัพผู้เฒ่าซูจึงสู้สุดชีวิต ปกป้องและพาตนเองตีฝ่าวงล้อมออกมา!เพียงแต่น่าเสียดาย แม่ทัพผู้เฒ่าซูสู้รบเพียงลำพัง จนหมดแรงแล้วสิ้นใจในที่สุดก่อนตาย เขาทิ้งจดหมายเขียนด้วยเลือดไว้หนึ่งฉบับ ให้ตนนำไปให้ฮ่องเต้หวู่ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์!หลี่หลงหลินรีบกุมแผ่นอก พบว่าจดหมายเขียนด้วยเลือดยังอยู่ เขาจึงค่อยโล่งอก!จดหมายเขียนด้วยเลือดฉบับนี้ เป็นความหวังเดียวในการพลิกชะตาชีวิตของตน!ทว่าหลี่หลงหลินคิดทบทวนหลายครั้ง เขาไม่คิดจะเอาจดหมายเขียนด้วยเลือดฉบับนี้ออกมา แล้วให้ฮ่องเต้หวู่โดยตรงเหตุผลนั
เมืองหลวงจวนตระกูลซูพรึ่บ!ณ ลานกลางจวน ลำแสงสีเงินเคลื่อนผ่าน!นั่นไม่ใช่สายฟ้า แต่เป็นลำแสงสะท้อนจากหอกยาว!เงาตามติดการเคลื่อนไหวของหอก หอกพุ่งตัวดุจดั่งมังกร!นางสวมเสื้อเกราะ ด้านหลังมีผ้าคลุมสีแดงโบกสะบัด ไม่ได้สวมหมวกเกราะ ผมยาวสลวยถึงกลางหลังมัดรวบเป็นหางม้า พริ้วไหวขึ้นลงวีรชนผู้กล้าหาญ สตรีไม่แพ้บุรุษ!สตรีผู้นั้นคือซูเฟิ่งหลิงหลานสาวแม่ทัพผู้เฒ่าซู!ตึ้ง!หอกยาวในมือซูเฟิ่งหลิงทิ่มแทงด้วยความรุนแรง เจาะทะลุหุ่นไม้ แตกเป็นเสี่ยงๆ!บนศีรษะของหุ่นไม้มีแผ่นกระดาษติดไว้ สามตัวอักษร...หลี่หลงหลิน!หญิงสาวข้างกายปรบมือ “คุณหนู วิชาหอกของคุณหนูพัฒนาขึ้นอีกแล้วเจ้าค่ะ!”ซูเฟิ่งหลิงกำหมัดแน่น ทรวงอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ดวงตาหงส์น้ำตารื้น พูดด้วยความโมโห “วิชาหอกเก่งกาจ มีประโยชน์อะไร? ข้าเจ็บใจที่ไม่อาจสังหารไอ้คนสารเลวหลี่หลงหลินด้วยตนเอง ไม่อาจแก้แค้นให้ตระกูลซูที่จงรักภักดีได้!”พวกสตรีได้ยินเช่นนั้น ต่างก้มหน้าลง สีหน้าฉายความโกรธเคืองตระกูลซูจงรักภักดีทุกชั่วอายุคน ภักดีต่อต้าเซี่ย!เพราะคนสารเลวหลี่หลงหลิน ทำให้ผู้ชายของตระกูลซูตายอย่างอนาถ เหลือเพียงห