LOGINShare
บทที่ 477
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 478
ฮ่องเต้หวู่รีบก้าวไปข้างหน้า ช่วยพยุงฮองเฮาหลู่นั่งลงบนเก้าอี้ และพูดด้วยความประหลาดใจ “ฮองเฮา เจ้าบอกข้าว่าอย่าไปสืบ”ฮองเฮาหลู่ส่ายหัว “หม่อมฉันมาเปลี่ยนใจทีหลังเพคะ! แต่นั่นไม่ได้สำคัญ! สิ่งสำคัญคือ...เจ้าเก้าได้พบอะไรในตำหนักเย็น! ถึงได้ทำให้ฉินกุ้ยเฟยตื่นตระหนก จนถึงขั้นวางเพลิงฆ่าตัวตายเช่นนี้!”ทุกคนต่างอยากรู้ แม้แต่ฮองเฮาหลู่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นแต่เมื่อวานนี้นางเห็นการตายของฉินกุ้ยเฟย ชั่วขณะนั้นนางตื่นตระหนกจนไม่ได้ถามเนื่องจากองค์ชายสี่และตู้เหวินยวนต้องการสืบต่อ จึงให้หลี่หลงหลินพูดความจริงต่อหน้าทุกคนจะดีกว่าฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดว่า “เจ้าเก้า พูดมา!”หลี่หลงหลินพยักหน้า แล้วเล่าสิ่งที่ตนค้นพบเมื่อวานนี้ออกมาอย่างละเอียดยิ่งฮองเฮาหลู่ฟังมากเท่าไรก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินว่ามีบ่อเลือดอยู่ในคุกใต้ดินตำหนักเย็น ใบหน้าก็ซีดเผือดอย่างอดไม่ได้จริงๆ แล้วนางเองก็เตรียมใจเอาไว้แล้วแต่ไม่คิดเลยว่าฉินกุ้ยเฟยจะเสียใจจนเป็นบ้าได้ถึงขั้นนี้!ฮ่องเต้หวู่ก็ตกใจเช่นกันฉินกุ้ยเฟยใช้เลือดมนุษย์เป็นอาหารยุงและแพร่ระบาดโรคมาลาเรียอยู่ในตำหนักเย็น?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 479
โทษเบาหน่อยก็ถูกกักบริเวณ หากโทษหนักก็ถูกประหารชีวิตฮองเฮาหลู่ส่ายหัวเบาๆ “ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมเพคะ!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “ทำไม?”ฮองเฮาหลู่เอ่ยว่า “เรื่องนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์เท่านั้น แต่มันยังเกี่ยวข้องกับโรคระบาดด้วย วันข้างหน้า ถ้าโรคมาลาเรียแพร่กระจายออกไป ราษฎรจะคิดว่านี่เป็นความผิดของฉินกุ้ยเฟยอย่างแน่นอน!”“อย่างไรนางก็เป็นสนมของฝ่าบาท!”“เกรงว่าราษฎรจะเอาความโกรธแค้นนี้มาระบายกับฝ่าบาทและราชวงศ์เพคะ!”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่โกรธเคืองความกังวลของฮองเฮาหลู่ กลับเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เพราะมันจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน“แล้วจะทำอย่างไรล่ะ?”ฮ่องเต้หวู่เดินไปกลับไปกลับมา ครุ่นคิดอย่างหนัก “หรือจะบอกว่าฉินกุ้ยเฟยตายเพราะอุบัติเหตุ ทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก?”หลี่จือและตู้เหวินยวนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแย้มในทันที “ฝ่าบาททรงพระปรีชา...”“ฝันไปเถอะ!”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปทันที ตำหนิอย่างโกรธเคือง “พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิด! ฉินกุ้ยเฟยทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ หากว่าข้าไม่ลงโทษนาง สวรรค์คงไม่อาจทนได้! แล้วก็เจ้าเจ้าสี่ อย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 480
ฮ่องเต้หวู่โบกมือ ให้เว่ยซวินถอยออกไปในห้องโถงหยั่งซินขนาดใหญ่ เหลือเพียงฮ่องเต้หวู่และหลี่หลงหลินเท่านั้นฮ่องเต้หวู่ก้าวเท้าไปหาหลี่หลงหลิน ตบไหล่ของเขา “เจ้าเก้า ลำบากเจ้าแล้ว! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าให้เจ้าอยู่ทำไม?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เสด็จพ่อไม่วางพระทัย!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “ใช่! ตอนนี้ข้าไม่ไว้ใจใครเลย! รวมถึงฮองเฮาด้วย! มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าเชื่อได้! ให้ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นรัชทายาทดีหรือไม่...”ครั้งนี้ ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้หยั่งเชิงหลี่หลงหลิน แต่ตั้งใจที่จะแต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาทจริงๆต้าเซี่ยมีปัญหาทั้งภายในและภายนอก และความขัดแย้งก็เกิดขึ้นไม่หยุดฮ่องเต้หวู่รู้สึกว่าภาระที่เขาแบกรับนี้หนักเกินไป!เขาต้องการใครสักคนมาแบ่งปันความกดดันของตนอย่างเร่งด่วนหลี่หลงหลินคือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังกตัญญูอีกด้วยถ้าหลี่หลงหลินได้ดูแลแคว้นในฐานะรัชทายาทฮ่องเต้หวู่ก็คงได้ผ่อนคลายลงบ้างหลี่หลงหลินส่ายหัว เอ่ยขัดจังหวะ “เสด็จพ่อ ไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วตรัสด้วยความไม่พอใจ “อะไรนะ? เจ้าไม่อยากจะแบ่งเบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 481
“หากเจ้าได้เป็นองค์รัชทายาท...” หลี่หลงหลินส่ายหัว แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “เสด็จพ่อ หากลูกได้เป็นองค์รัชทายาท! รับรองว่าไม่เกินหนึ่งเดือน เหล่าเชื้อพระวงศ์จะต้องก่อกบฏ ราชวงศ์ต้าเซี่ยจะแตกแยก แคว้นจะต้องล่มสลายในพริบตา!” ฮ่องเต้หวู่หยุดชะงัก เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “ร้ายแรงถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?” หลี่หลงหลินพยักหน้า และเอ่ยอย่างหนักแน่น “อาจจะร้ายแรงกว่านั้นด้วยซ้ำ! ต้าเซี่ยในตอนนี้ เปรียบเสมือนคนป่วยระยะสุดท้าย! ทนรับยาแรงของลูกไม่ได้หรอก!” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “ถ้าอย่างนั้นควรจะทำเช่นไร? หรือว่า ต้าเซี่ยมีแค่หนทางเดียวคือล่มสลาย?” หลี่หลงหลินส่ายหัว “ไม่! ยังมีอีกทางหนึ่ง นั่นคือการขูดกระดูกเพื่อรักษาพิษ! ควบคุมอำนาจของราชสำนักและเหล่าขุนนางทีละขั้นตอน นำอำนาจของจักรพรรดิกลับมาอยู่ในมือเสด็จพ่ออีกครั้ง!” ฮ่องเต้หวู่ร่างกายสั่นสะท้าน และใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ถึงค่อยเอ่ยว่า “วิสัยทัศน์ที่เจ้าวาดไว้นั้นไม่เลว! เพียงแต่ พูดนั้นง่ายกว่าทำ!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม “แน่นอนว่าไม่ง่าย! แต่ว่า มีข้าคอยช่วยเหลือท่าน ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้!” ฮ่องเต้หวู่ดวงตาเป็นประกาย “เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 482
ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วมุ่น “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องการทำอะไรกันแน่?” หลี่หลงหลินหัวเราะเยาะ “เสด็จพ่อ นี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสมคบคิดกับฉินกุ้ยเฟย ก่อความวุ่นวายในวังหลวงก่อน จากนั้นก็ก่อความวุ่นวายในราชสำนัก สุดท้ายก็ทำให้เมืองหลวงปั่นป่วน ทำให้ไม่มีเวลาไปสนับสนุนเมืองซั่วเป่ย!” “ทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายติดอยู่ในเมืองเดียวดาย กำลังใจตกต่ำ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโจมตีครั้งใหญ่ ยึดเมืองซั่วเป่ยได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ!” “เมื่อเสียเมืองซั่วเป่ยไป ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็สามารถบุกตรงเข้ายึดเมืองหลวงได้!” “ถึงตอนนั้น ไม่ว่าเสด็จพ่อจะเลือกปกป้องเมืองหลวง สู้ตายกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ หรือจะอพยพลงใต้ หลีกหนีภัยพิบัติ” “จุดจบของต้าเซี่ย ก็ถูกกำหนดไว้แล้ว!” ฮ่องเต้หวู่เข้าใจอย่างถ่องแท้ เอ่ยอย่างกัดฟันกรอด “ต้องการยึดเมืองซั่วเป่ย ต้องก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงก่อน! แผนร้ายกาจจริง ๆ! ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไปเรียนรู้กลอุบายเช่นนี้มาจากไหนกัน!” ชาวต้าเซี่ยเป็นชนชาติที่หยิ่งทะนง ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นอกจากต้าเซี่ยแล้ว ที่อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 483
โชคดีที่แม้ฮ่องเต้หวู่จะยังดื้อรั้นอยู่บ้าง แต่ก็ทรงเชื่อใจตน และรับฟังคำพูดของตน ต้าเซี่ยกำลังสั่นคลอน ราวกับอาคารที่ใกล้พังทลาย ไม่สามารถทนต่อพายุฝนได้อีกต่อไป! หากเกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้น ตั้งแต่วังหลัง ราชสำนัก ไปจนถึงประชาชน ไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อน และสูญเสียชีวิต ที่สำคัญที่สุดคือ จะทำให้ประชาชนโกรธแค้น สูญเสียความเชื่อมั่น! ใจประชาชนคือใจสวรรค์ เสียงประชาชนคือเสียงสวรรค์! หากเสียความไว้ใจของประชาชนไป ต้าเซี่ยก็คงล่มสลาย! ต่อให้เป็นเทพเซียนมา ก็ช่วยอะไรไม่ได้! “ผู้ที่เก่งในการต่อสู้ จะโจมตีที่จิตใจเป็นหลัก!” “ในชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ มีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?” หลี่หลงหลินเดินอยู่ในพระราชวัง พลางขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ว่าอย่างไร ต้าเซี่ยจำเป็นต้องรักษาสถานการณ์ให้มั่นคง จึงจะรับมือกับการโจมตีของเผ่าหมานในครั้งต่อไปได้! ฮ่องเต้หวู่รับปากว่าจะโน้มน้าวฮองเฮา ไม่ให้เกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้นมา เช่นนั้นวังหลังต้องสงบสุขแน่ ฉินกุ้ยเฟยตายอย่างน่าอนาถ องค์ชายสี่ก็ถูกกักบริเวณ ขุนนางฝ่ายบุ๋นที่นำโดยตู้เหวินยวนเสียหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 484
สตรีในจวนตระกูลซูต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด หรือว่า เรื่องสำคัญที่หลี่หลงหลินจะประกาศ คือฮ่องเต้หวู่ทรงตำหนิ และตระกูลซูจะต้องรับเคราะห์ด้วยหรือ? หลี่หลงหลินส่ายหัว “เสด็จพ่อตรัสว่า จะไม่ติดใจเอาความเรื่องการตายของฉินกุ้ยเฟยอีกต่อไป!” คำพูดของเขาหมายความว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่ต้องการให้เรื่องบานปลาย ไม่ต้องการไล่ล่าลูกสมุนที่เหลืออยู่ของฉินกุ้ยเฟย และไม่เอาผิดองค์ชายสี่ แต่สตรีในตระกูลซูกลับเข้าใจผิดแล้ว พวกนางคิดว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่เอาผิดหลี่หลงหลิน จึงพากันอุทานออกมา “อิทธิพลขององค์ชายเก้า ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!” “ไม่เอาความ ฉินกุ้ยเฟยก็ตายเปล่าๆสิ!” “ฮ่าฮ่าฮ่า คราวนี้องค์ชายสี่กับตู้เหวินยวนคงแค้นใจจนอกแตกตาย!” หลี่หลงหลินเผยยิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มอย่างอารมณ์ดี และถามว่า “องค์ชายเก้า ฮ่องเต้หวู่ได้ตรัสหรือไม่ว่า เจ้าจะได้แต่งงานกับเฟิ่งหลิงเมื่อไหร่?” ไม่แปลกที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูจะรีบร้อน อยากให้ซูเฟิ่งหลิงแต่งงานกับหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินในตอนนี้ กำลังรุ่งโรจน์ เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่ พิงต้นไม้ใหญ่แล้วร่มเย็น หากตระกูลซูต้องการกลับมารุ่งเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 485
ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหก แม้จะเป็นแค่หมอหลวงธรรมดา หรือแม้แต่เด็กจุดเตา ก็เป็นเรื่องที่ทำให้วงศ์ตระกูลรุ่งเรือง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นหมอหลวงนั้นยากเย็นเพียงใด? นั่นเป็นตำแหน่งที่ได้รับการสืบทอดจากตระกูล! หากเจ้าเป็นหมอหลวง ลูกหลานของเจ้าก็จะเป็นหมอหลวง ตั้งแต่นั้นมาก็จะได้รับเงินเดือนจากราชสำนัก ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน มีคนมากมายแย่งกันเข้าไป! ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างไม่เข้าใจ “น้องสาม เจ้าไม่ชอบกฎระเบียบมากมายในวังหลวงหรือ? รู้สึกว่าไม่มีอิสระหรือ?” ซุนชิงไต้ส่ายหัว “ไม่ใช่!” หลิ่วหรูเยียนถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่า หัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหกตำแหน่งเล็กเกินไป? อยากเป็นแพทย์หลวงใหญ่หรือ?” ซุนชิงไต้ยังคงส่ายหัว เหล่าสตรีต่างก็งุนงง หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าทำไมพี่สะใภ้คนที่สามถึงไม่อยากเข้าวัง เป็นหมอหลวง!” เหล่าสตรีต่างก็เงยหน้าขึ้น มองหลี่หลงหลินอย่างตกตะลึง “ทำไม?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม “เพราะว่า... อาหารในห้องเครื่องหลวงไม่อร่อยเอาเสียเลย!” ซุนชิงไต้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ดึงแขนเสื้อของหลี่หลงหลิน เช็ดน้ำม
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1267
เถี่ยจู้เริ่มเหนื่อยล้า อยากจะโยนไม้ท่อนสองอันในมือทิ้งลงทะเลเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลว่าจะมีโชคหล่นจากฟ้าอีกต่อไป แต่พอนึกถึงรสชาติอันโอชะของปลาหวงฮื้อใหญ่ ก็ทำให้เขายังคงยืนหยัดต่อไปได้ ตึง ตึง ตึง... สุ่ยเซิงพลันหรี่ตาลง ชี้ไปยังที่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า: “ทางนั้นดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว!” ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา มองไปยังทิศที่สุ่ยเซิงชี้ ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า: “มีคลื่นนี่ หรือว่าลมใหญ่กำลังจะมา?” ไร้ลมไหนเลยจะมีคลื่น เพียงแค่ทะเลมีคลื่นซัดสาดขึ้นมากะทันหัน ก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานลมใหญ่จะพัดมาถึง สุ่ยเซิงส่ายหน้า สีหน้าแน่วแน่ แล้วเอ่ยว่า: “ไม่...ไม่ใช่คลื่น แต่เป็นปลา!” “ฝูงปลา!” “ไม่! คือคลื่นปลา!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงตาค้าง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาแหวกว่ายถาโถมเข้ามาหาพวกเขาราวกับกระแสน้ำ นานๆ ครั้งก็จะมีปลาใหญ่กระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำ ดุจดังเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว สุ่ยเซิงตะโกน: “เร็วเข้า! ตักปลา!” เพียงชั่วพริบตา ฝูงปลาก็เข้ามาล้อมเรือประมงไว้แล้ว เหวี่ยงอวน สาวอวน ทุกคนไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย ต่างกลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ ออกเรี่ยวแรงทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1266
รุ่งเช้า ณ ท่าเทียบเรือตงไห่ อรุณรุ่งตะวันออกฉาย แสงทองสาดส่องนภา เหล่าชาวประมงต่างแย่งกันเข็นเรือประมงลงสู่ทะเล ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังต่ออนาคต “ท่านแม่ ไม่ต้องมาส่งแล้ว ข้าไปกับเถี่ยจู้ไม่เป็นอันใดหรอก วางใจเถิด” สุ่ยเซิงเอ่ยลามารดา วิ่งเหยาะๆ มายังท่าเทียบเรือ ขึ้นเรือประมงไปพร้อมกับเถี่ยจู้และชาวประมงเพื่อนบ้านอีกสองสามคน “สุ่ยเซิง เร็วเข้าสิ เหลือแค่เจ้าแล้ว!” สุ่ยเซิงยิ้มซื่อๆ พลางล้วงห่อกระดาษเคลือบน้ำมันสองห่อออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เถี่ยจู้ เถี่ยจู้สงสัยเล็กน้อย: “นี่คืออันใด?” สุ่ยเซิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ยัดเยียดให้ข้าตอนจะออกมา บอกว่าเป็นปลาทอดกรอบที่ทำจากปลาหวงฮื้อใหญ่เมื่อวานนี้ เก็บไว้หลายวันก็ไม่เสีย ให้พวกเราเอาไว้กินเป็นเสบียงแห้งในทะเล” เถี่ยจู้ทำหน้าอิจฉา: “สุ่ยเซิง ท่านแม่ของเจ้าช่างรอบคอบนัก ยังเตรียมเสบียงแห้งให้เจ้าด้วย แต่ว่าปลาที่องค์รัชทายาทแจกเมื่อวานหอมจริงๆ! เมื่อวานข้ากินไปตั้งสามตัว ทำเอาท้องที่หิวมาหลายวันของข้าอิ่มแปล้ไปเลย” คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างพูดคุยถึงวิธีการปรุงปลาหวงฮื้อใหญ่กันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างบอกเป็นเส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1265
หลู่จงหมิงไม่เคยเห็นปลามากมายเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป! เหล่าขุนนางที่อยู่รอบๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน พูดไม่ออก “องค์รัชทายาท แจกปลาเถิด!” “พวกเราต้องการกินปลา!” ชาวบ้านชูแขนโห่ร้อง แม้ว่าหลี่หลงหลินจะนำปลาทั้งหมดมากองไว้บนท่าเทียบเรือแล้ว แต่ก็ยังคงให้ทหารตระกูลซูเฝ้าไว้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะแจกจ่ายปลาให้แก่ชาวบ้าน หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าเคยพูดเมื่อใด ว่าจะแจกปลาเหล่านี้ให้เปล่าๆ?” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชาวบ้านมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าตกตะลึง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าหลี่หลงหลินรับปากเองหรอกหรือ ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? บัดนี้เหตุใดจึงกลับคำเล่า? “ทุกคนเห็นหรือไม่? นี่แหละองค์รัชทายาท ปากก็พร่ำบอกว่าจะให้ชาวบ้านได้กินเนื้อ แต่บัดนี้กลับตระบัดสัตย์!” หลู่จงหมิงเดินมาหน้าชาวบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน หลู่จงหมิงฉวยโอกาสทันที ไม่อาจปล่อยให้หลี่หลงหลินชนะใจประชาชนไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าพูดเมื่อใดว่าจะไม่ให้ชาวบ้านกินเนื้อ?” หลู่จงหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในน้ำเต้าของหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1264
ยามเย็น ณ ท่าเรือตงไห่ เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นเข้าสู่ท่าเรือ บนท่าเทียบเรือมีผู้คนเนืองแน่น ล้วนเป็นชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุก ทั้งยังมีขุนนางผู้มีอำนาจไม่น้อยที่มารอสมน้ำหน้าหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงได้ยินว่าวันนี้หลี่หลงหลินออกทะเลไปจับปลา จึงมารออยู่ที่ท่าเทียบเรือตลอดทั้งวัน เพื่อรอที่จะหยามเกียรติหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงมองเรือใหญ่ที่กำลังเทียบท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน: “ยังกล้าคุยโวโอ้อวด ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? ช่างเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ปลาที่จับได้ในทะเลตงไห่แค่นั้น ยังไม่พอให้ตดด้วยซ้ำ!” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยสมทบ: “พระเชษฐภาดา เดี๋ยวรอตอนที่เอาปลาออกมา พวกเราต้องหยามเกียรติเขาสักครา ต้องระบายความแค้นนี้ให้ได้!” พระเชษฐภาดาแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา: “ชาวบ้านมากมายขนาดนี้กำลังจ้องมองอยู่ที่ท่าเรือ ถึงเวลานั้นหากหลี่หลงหลินเอาปลาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร!” เรือใหญ่เทียบท่า ชาวบ้านกรูกันเข้ามา ล้อมเรือใหญ่ไว้แน่นขนัด “กลิ่นคาวปลาแรงมาก!” พอชาวบ้านเข้าใกล้เรือใหญ่ กลิ่นคาวปลาก็ปะทะเข้าหน้าทันที “กลิ่นคาวปลาขนาดนี้ ต้องจับปลามาได้มากเท่าใดกัน?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1263
เหล่าทหารต่างพากันคุกเข่าคำนับหลี่หลงหลิน ในสายตาของเหล่าทหาร วิธีการของหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดกับวิชาเซียน เหล่าทหารเคยประสบพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ที่ไหนกัน? ต่างมองหลี่หลงหลินเป็นดั่งเทพเจ้า หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ: “กลับเรือ” หลี่หลงหลินยืนเอามือไพล่หลัง ท่าทางสงบนิ่ง ราวกับว่าปลามากมายเพียงนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา ซูเฟิ่งหลิงประหลาดใจเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท กลับเรือเลยหรือ? ในทะเลตอนนี้ยังมีปลาอีกกว่าครึ่งที่ยังไม่ได้จับ หรือว่าจะไปเช่นนี้?” ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ปลาเหล่านี้หากต้องการ ก็สามารถจับขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย หลี่หลงหลินเอ่ยเรียบๆ: “กลับเรือเดี๋ยวนี้ ชักช้าไม่ได้แม้แต่น้อย” “ทำสิ่งใดให้พอประมาณ อีกอย่างปลาเหล่านี้ก็เพียงพอสำหรับบรรเทาความเดือดร้อนเฉพาะหน้าของชาวบ้านทะเลตงไห่แล้ว การจับปลาเพิ่มขึ้นอีกมีแต่จะเพิ่มภาระในการเก็บรักษา” “ปลาเหล่านี้เมื่อพ้นน้ำ ไม่นานก็จะตาย หลังจากตายก็จะเน่าเสีย เช่นนั้นมิใช่เป็นการสิ้นเปลืองหรอกหรือ?” “ดังนั้นจึงต้องรีบกลับถึงท่าเรือตงไห่ก่อนที่ปลาจะเน่าเสีย” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ารับ ถ่ายทอดคำสั่งของหลี่หลงหลิน ให้ก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1262
ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาบนผิวน้ำราวกับคลุ้มคลั่ง พุ่งชนเรือไม่หยุด หากเป็นเรือลำเล็ก เกรงว่าปลาเหล่านี้คงทำให้เรือล่มได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “พี่สะใภ้รอง นำอวนที่ข้าให้ท่านทำมา” กงซูหว่านเพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจึงให้นางเสริมความแข็งแรงให้อวนเป็นสองชั้น หากเป็นอวนธรรมดา เกรงว่าจะทนรับน้ำหนักฝูงปลาที่หนาแน่นเช่นนี้ไม่ไหว กงซูหว่านยังคงสงสัยอยู่ว่า อวนนี้จะทนทานได้จริงหรือ ซูเฟิ่งหลิงไม่กล้าล่าช้าแม้แต่น้อย ออกคำสั่งให้ทหารกองทัพตระกูลซูร่วมแรงกันตักปลา ในที่สุดซูเฟิ่งหลิงก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงยืนกรานที่จะนำทหารสามร้อยนายนี้มาด้วย หากอาศัยเพียงเหล่าพี่สะใภ้ไม่กี่คน เกรงว่าไม่รู้เมื่อใดจะจับปลาเหล่านี้ให้แล้วเสร็จ เพียงแค่สาวอวนครั้งเดียว ก็สามารถจับปลาได้หลายพันชั่ง! เหล่าทหารเคยเห็นภาพเช่นนี้ที่ไหนกัน! พวกเขาต่างออกแรงทั้งหมดที่มี เร่งจับปลาอย่างสุดกำลัง หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ มองดูปลาที่จับขึ้นมาอวนแล้วอวนเล่า รู้สึกพอใจยิ่งนัก เพียงครู่เดียว ความเคลื่อนไหวปั่นป่วนในทะเลก็สงบลงมาก ปลาบนดาดฟ้าเรื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1261
ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเสียจริง กงซูหว่านพอจะมีความรู้เรื่องการจับปลาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยเห็นวิธีการเช่นนี้ของหลี่หลงหลินมาก่อน: “องค์รัชทายาท พระองค์กำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ?” ซูเฟิ่งหลิงแค่นเสียงเย็นชา: “ดูคล้ายพิธีขอพรจากพญามังกร ข้าว่าให้ข้ากลับไปนำกองทัพตระกูลซูเข้าป่าล่าสัตว์ยังจะดีกว่า อย่างน้อยพวกสัตว์ป่าก็ยังมองเห็นจับต้องได้ ทะเลกว้างใหญ่เช่นนี้ แม้แต่เงาปลายังไม่เห็นสักตัว” หลี่หลงหลินยังคงเคาะต่อไปตามจังหวะ ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว: “ถูกต้อง ข้ากำลังขอพรจากพญามังกร ให้เขาประทานปลาลงมาจากฟ้าให้ข้า” ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยเสียงเข้ม: “องค์รัชทายาท บนฟ้าแม้แต่ขนมเปี๊ยะก็ไม่หล่นลงมา ยิ่งไม่มีทางที่จะมีปลาหล่นลงมา ข้าว่าพวกเรารีบกลับเรือกันเถอะ วันนี้พญามังกรคงไม่อยู่” หลี่หลงหลินเอ่ยเรียบๆ: “ในเมื่อเขาไม่อยู่ ข้าก็คือเขา!” ทุกคนตกตะลึง ไม่รู้เลยว่าหลี่หลงหลินต้องการจะเล่นอะไรกันแน่ กงซูหว่านเอ่ยเบาๆ: “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมีเชื้อสายมังกร แต่เรื่องในทะเลนี้ไม่เหมือนกับเรื่องในราชสำนักที่จะคาดเดาได้ง่ายนัก อย่างไรเสียฝูงปลาเหล่านี้ก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของผู้คน มิเช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
