LOGINShare
บทที่ 481
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 482
ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วมุ่น “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องการทำอะไรกันแน่?” หลี่หลงหลินหัวเราะเยาะ “เสด็จพ่อ นี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสมคบคิดกับฉินกุ้ยเฟย ก่อความวุ่นวายในวังหลวงก่อน จากนั้นก็ก่อความวุ่นวายในราชสำนัก สุดท้ายก็ทำให้เมืองหลวงปั่นป่วน ทำให้ไม่มีเวลาไปสนับสนุนเมืองซั่วเป่ย!” “ทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายติดอยู่ในเมืองเดียวดาย กำลังใจตกต่ำ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโจมตีครั้งใหญ่ ยึดเมืองซั่วเป่ยได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ!” “เมื่อเสียเมืองซั่วเป่ยไป ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็สามารถบุกตรงเข้ายึดเมืองหลวงได้!” “ถึงตอนนั้น ไม่ว่าเสด็จพ่อจะเลือกปกป้องเมืองหลวง สู้ตายกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ หรือจะอพยพลงใต้ หลีกหนีภัยพิบัติ” “จุดจบของต้าเซี่ย ก็ถูกกำหนดไว้แล้ว!” ฮ่องเต้หวู่เข้าใจอย่างถ่องแท้ เอ่ยอย่างกัดฟันกรอด “ต้องการยึดเมืองซั่วเป่ย ต้องก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงก่อน! แผนร้ายกาจจริง ๆ! ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไปเรียนรู้กลอุบายเช่นนี้มาจากไหนกัน!” ชาวต้าเซี่ยเป็นชนชาติที่หยิ่งทะนง ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นอกจากต้าเซี่ยแล้ว ที่อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 483
โชคดีที่แม้ฮ่องเต้หวู่จะยังดื้อรั้นอยู่บ้าง แต่ก็ทรงเชื่อใจตน และรับฟังคำพูดของตน ต้าเซี่ยกำลังสั่นคลอน ราวกับอาคารที่ใกล้พังทลาย ไม่สามารถทนต่อพายุฝนได้อีกต่อไป! หากเกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้น ตั้งแต่วังหลัง ราชสำนัก ไปจนถึงประชาชน ไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อน และสูญเสียชีวิต ที่สำคัญที่สุดคือ จะทำให้ประชาชนโกรธแค้น สูญเสียความเชื่อมั่น! ใจประชาชนคือใจสวรรค์ เสียงประชาชนคือเสียงสวรรค์! หากเสียความไว้ใจของประชาชนไป ต้าเซี่ยก็คงล่มสลาย! ต่อให้เป็นเทพเซียนมา ก็ช่วยอะไรไม่ได้! “ผู้ที่เก่งในการต่อสู้ จะโจมตีที่จิตใจเป็นหลัก!” “ในชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ มีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?” หลี่หลงหลินเดินอยู่ในพระราชวัง พลางขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ว่าอย่างไร ต้าเซี่ยจำเป็นต้องรักษาสถานการณ์ให้มั่นคง จึงจะรับมือกับการโจมตีของเผ่าหมานในครั้งต่อไปได้! ฮ่องเต้หวู่รับปากว่าจะโน้มน้าวฮองเฮา ไม่ให้เกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้นมา เช่นนั้นวังหลังต้องสงบสุขแน่ ฉินกุ้ยเฟยตายอย่างน่าอนาถ องค์ชายสี่ก็ถูกกักบริเวณ ขุนนางฝ่ายบุ๋นที่นำโดยตู้เหวินยวนเสียหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 484
สตรีในจวนตระกูลซูต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด หรือว่า เรื่องสำคัญที่หลี่หลงหลินจะประกาศ คือฮ่องเต้หวู่ทรงตำหนิ และตระกูลซูจะต้องรับเคราะห์ด้วยหรือ? หลี่หลงหลินส่ายหัว “เสด็จพ่อตรัสว่า จะไม่ติดใจเอาความเรื่องการตายของฉินกุ้ยเฟยอีกต่อไป!” คำพูดของเขาหมายความว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่ต้องการให้เรื่องบานปลาย ไม่ต้องการไล่ล่าลูกสมุนที่เหลืออยู่ของฉินกุ้ยเฟย และไม่เอาผิดองค์ชายสี่ แต่สตรีในตระกูลซูกลับเข้าใจผิดแล้ว พวกนางคิดว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่เอาผิดหลี่หลงหลิน จึงพากันอุทานออกมา “อิทธิพลขององค์ชายเก้า ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!” “ไม่เอาความ ฉินกุ้ยเฟยก็ตายเปล่าๆสิ!” “ฮ่าฮ่าฮ่า คราวนี้องค์ชายสี่กับตู้เหวินยวนคงแค้นใจจนอกแตกตาย!” หลี่หลงหลินเผยยิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มอย่างอารมณ์ดี และถามว่า “องค์ชายเก้า ฮ่องเต้หวู่ได้ตรัสหรือไม่ว่า เจ้าจะได้แต่งงานกับเฟิ่งหลิงเมื่อไหร่?” ไม่แปลกที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูจะรีบร้อน อยากให้ซูเฟิ่งหลิงแต่งงานกับหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินในตอนนี้ กำลังรุ่งโรจน์ เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่ พิงต้นไม้ใหญ่แล้วร่มเย็น หากตระกูลซูต้องการกลับมารุ่งเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 485
ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหก แม้จะเป็นแค่หมอหลวงธรรมดา หรือแม้แต่เด็กจุดเตา ก็เป็นเรื่องที่ทำให้วงศ์ตระกูลรุ่งเรือง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นหมอหลวงนั้นยากเย็นเพียงใด? นั่นเป็นตำแหน่งที่ได้รับการสืบทอดจากตระกูล! หากเจ้าเป็นหมอหลวง ลูกหลานของเจ้าก็จะเป็นหมอหลวง ตั้งแต่นั้นมาก็จะได้รับเงินเดือนจากราชสำนัก ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน มีคนมากมายแย่งกันเข้าไป! ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างไม่เข้าใจ “น้องสาม เจ้าไม่ชอบกฎระเบียบมากมายในวังหลวงหรือ? รู้สึกว่าไม่มีอิสระหรือ?” ซุนชิงไต้ส่ายหัว “ไม่ใช่!” หลิ่วหรูเยียนถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่า หัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหกตำแหน่งเล็กเกินไป? อยากเป็นแพทย์หลวงใหญ่หรือ?” ซุนชิงไต้ยังคงส่ายหัว เหล่าสตรีต่างก็งุนงง หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าทำไมพี่สะใภ้คนที่สามถึงไม่อยากเข้าวัง เป็นหมอหลวง!” เหล่าสตรีต่างก็เงยหน้าขึ้น มองหลี่หลงหลินอย่างตกตะลึง “ทำไม?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม “เพราะว่า... อาหารในห้องเครื่องหลวงไม่อร่อยเอาเสียเลย!” ซุนชิงไต้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ดึงแขนเสื้อของหลี่หลงหลิน เช็ดน้ำม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 486
เมื่อรู้ว่าสิ่งที่หลี่หลงหลินประกาศไม่ใช่เรื่องร้าย แต่เป็นเรื่องดีมาก เหล่าสตรีในตระกูลซูต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ จนกระทั่งแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน “พี่สะใภ้ใหญ่!” หลี่หลงหลินเรียกลั่วอวี้จู๋ไว้ ลั่วอวี้จู๋หันกลับมา ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “องค์ชาย มีอะไรจะชี้แนะหรือ?” หลี่หลงหลินเกาหัว “ข้าอยากจะขอให้พี่สะใภ้ช่วยกระจายข่าวการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ที่โรงเรียนทหารซีซาน! โรคมาลาเรียกำลังระบาด โรคระบาดใกล้จะมาถึง เราต้องการคนจำนวนมาก...” ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเล็กน้อย “กระจายข่าว เรื่องง่าย ๆ!” หลี่หลงหลินรีบกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณพี่สะใภ้มาก!” “แต่ว่า...” ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจ ดวงตาคู่สวยจ้องมองหลี่หลงหลิน “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขัดใจองค์ชายนะ! แต่เกรงว่าจะมีนักเรียนมาสมัครน้อยมาก!” หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น “ทำไม?” ลั่วอวี้จู๋กล่าว “หากท่านรับสมัครนักเรียนจากประชาชนทั่วไป ไม่จำกัดเพศ ย่อมมีคนแห่กันมาสมัคร! แต่ท่านกลับต้องการรับสมัครบุตรสาวจากตระกูลชนชั้นสูง นี่เป็นเรื่องยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์!” “พูดตามตรง ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงทำเช่นนี้” “หรือว่า บรรดาคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 487
นอกจากเรื่องงานแล้ว ท่านไม่เคยเหยียบเข้ามาในตำหนักเฟิ่งซีเลยหรือ? ถึงแม้หม่อมฉันจะอาศัยอยู่ในตำหนักเฟิ่งซี แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับตำหนักเย็นเลย! หลู่ฮองเฮาทรงรู้สึกเศร้าใจ แต่ก็ยังฝืนยิ้ม “ฝ่าบาท มีเรื่องอะไรหรือเพคะ?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องของฉินกุ้ยเฟย เราไม่คิดจะเอาความอีกต่อไป!” หลู่ฮองเฮาตกใจ “ฝ่าบาท พระองค์เคยสัญญากับหม่อมฉันแล้วไม่ใช่หรือเพคะ ว่าจะใช้เรื่องไสยศาสตร์เป็นข้ออ้าง ตรวจสอบวังหลัง กวาดล้างสมุนของฉินกุ้ยเฟย! พระองค์เป็นถึงฮ่องเต้หวู่ จะผิดคำพูดได้อย่างไร!” ฮ่องเต้หวู่โกรธขึ้นมา “ใช่! เราผิดคำพูด! แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากเกิดเรื่องไสยศาสตร์ขึ้น จะมีอีกกี่คนที่ต้องตาย? จะมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อน ครอบครัวแตกแยก?” “ราชวงศ์ต้าเซี่ยในตอนนี้ บอบช้ำมากพอแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว!” หลู่ฮองเฮาก็โมโหขึ้นเช่นกัน “แต่ว่า นางเป็นคนทำตัวเอง...” ฮ่องเต้หวู่แค่นเสียงเอ่ย พลางมองหลู่ฮองเฮาด้วยสายตาคมกริบ “ในตอนนั้น เจ้าทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย ฆ่าคนไปมากมาย เพื่อที่จะให้องค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ คนที่ตายโดยไม่ได้รับความเป็นธรรมจากน้ำมือเจ้า พวกเขาทำตัวเองเช่น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 488
สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไป “ดี! เจ้าเลี้ยงชายชู้ในตำหนักเฟิ่งซีใช่หรือไม่!” หลู่ฮองเฮาตกตะลึง “ไม่มีเพคะ... ฝ่าบาท พระองค์พูดอะไร? ทำไมต้องใส่ร้ายหม่อมฉัน?” ดวงตาของฮ่องเต้หวู่ลุกเป็นไฟ “ถ้าเจ้าไม่ได้เลี้ยงผู้ชายอื่น ทำไมต้องพรมน้ำหอมด้วย? บอกมา! เจ้าปิดบังอะไรเราอยู่!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลู่ฮองเฮาก็ทรงเข้าใจ ในตอนนั้น ตอนที่พระนางกับฮ่องเต้หวู่ยังรักกันดี ก็เคยมีเรื่องแบบนี้จริง ๆ พูดตามตรง หลู่ฮองเฮาก็ไม่คิดว่า เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ฮ่องเต้หวู่จะยังจำได้! “ฝ่าบาท!” หลู่ฮองเฮาน้ำตาไหลพราก พร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย “หม่อมฉันไม่ได้ทำจริง ๆ เพคะ! น้ำหอมนี่แค่...” ตอนแรกพระนางตั้งใจจะบอกความจริง ว่าเป็นแค่น้ำยากันยุงที่หลี่หลงหลินส่งมาให้ แต่หลู่ฮองเฮาเป็นคนฉลาดมาก จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงร้องไห้เสียงดัง “หลายปีมานี้ หม่อมฉันคิดถึงฝ่าบาทตลอด รอให้ฝ่าบาทเสด็จมาที่ตำหนักเฟิ่งซี ให้หม่อมฉันได้ปรนนิบัติฝ่าบาท!” “แต่ฝ่าบาทก็ไม่เคยเสด็จมา...” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก เอ่ยเสียงสั่นเครือ “เจ้าหมายความว่า... เจ้ารอเราอยู่ตลอด!” หลู่ฮองเฮาพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ฮ่องเต้หว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 489
“ได้ยินมาว่าเป็นน้ำหอมดอกไม้ที่องค์ชายเก้าคิดค้นขึ้น ไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมเย้ายวนใจ ยังสามารถไล่ยุงได้อีกด้วย...” “โรคมาลาเรียในวังหลวงระบาดหนัก ได้ยินมาว่ายุงเป็นพาหะ น้ำหอมดอกไม้สามารถไล่ยุงได้!” “ต่อให้ไล่ยุงไม่ได้ ถ้าสามารถทำให้ฮ่องเต้หวู่เสด็จมาได้ ต่อให้แพงแค่ไหนข้าก็ยอมซื้อ!” เหล่าพระสนมต่างก็ตื่นเต้น เที่ยวเสาะแสวงหาสถานที่ที่ขายน้ำหอมดอกไม้นี้ หลี่หลงหลินถือโอกาสนี้ ส่งน้ำหอมดอกไม้ไปให้เว่ยซวินอีกชุดหนึ่ง เว่ยซวินดีใจมาก รีบขึ้นราคาน้ำหอมดอกไม้ แล้วขายให้เหล่าพระสนม หลังจากที่เหล่าพระสนมใช้แล้ว ก็พบว่าน้ำหอมดอกไม้อาจจะไม่ได้ดึงดูดผู้ชาย แต่ไล่ยุงได้ผลดีมาก หลู่ฮองเฮาเป็นแบบอย่างของสตรีทั่วแผ่นดิน สิ่งที่พระนางใช้ ย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด! ประกอบกับการบอกต่อของเหล่าพระสนม น้ำหอมดอกไม้จึงกลายเป็นกระแส ไม่เพียงแต่ได้รับความนิยมในวังหลวง ยังแพร่กระจายออกไปนอกวังอีกด้วย กลุ่มแรกที่ได้รับอิทธิพลจากกระแสนี้ คือกลุ่มชนชั้นสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บุตรสาวของขุนนางที่ไม่ค่อยออกจากบ้าน พวกนางอาศัยชื่อของการชุมนุมบทกวี มาพบปะกัน และพูดคุยถึงเรื่องราวที่น่าสนใจต่างๆ ที
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1046
เขาประจิมจดหมายนิรนามหลั่งไหลเข้ามาดั่งหิมะหนิงชิงโหวและเหล่าบัณฑิตหยิ่งยโสกำลังจัดการกับจดหมายเหล่านี้ จนแทบไม่มีเวลาพักแต่จดหมายมีมากเกินไปจริงๆถึงจะพยายามแล้ว พวกเขาก็ยังจัดการไม่ทันจนสุดท้าย หนิงชิงโหวต้องขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่ได้มา มีแต่ซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ และหลิ่วหรูเยียนที่เดินทางมายังเขาประจิม“รัชทายาทล่ะขอรับ?”หนิงชิงโหวไม่เห็นหลี่หลงหลิน ก็รู้สึกแปลกใจซูเฟิ่งหลิงมุ้ยปาก “เจ้าสุนัขนั่น โรคขี้เกียจกำเริบอีกแล้ว! ซ่อนตัวอยู่ในห้องของ ไม่ยอมออกมา ให้พวกเรามาช่วยแทน!”ตอนนี้ภาพลักษณ์ของหลี่หลงหลินในสายตาชาวบ้านสูงส่งราวกับเทพเจ้าอาจจะมีแค่ซูเฟิ่งหลิงที่กล้าเรียกเขาแบบนั้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยา คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่หลิ่วหรูเยียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงแย้งว่า “น้องหญิง เจ้าเข้าใจองค์รัชทายาทผิดแล้ว! เขาไม่ได้ขี้เกียจ แต่กำลังทำสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งอยู่ต่างหาก”ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกหึงหวง “เรื่องสำคัญ? ข้าไม่เห็นรู้เลย? แล้วพี่สะใภ้สี่รู้ได้อย่างไร?”ใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียนแดงก่ำ รีบแก้ตัว “องค์รัชทายาทขังตัวเองอยู่ในห้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1045
เขาตกใจสะดุ้งโหยง รีบคว้ากระดานประตูขึ้นมาปิดร้านอย่างรวดเร็ว“ท่านแม่!”“ท่านพ่อหนีออกจากคุกมาแล้ว!”“พวกเราเก็บข้าวของ เงินทองของมีค่า แล้วหนีไปเถิด...”เจิ้งเทียนฉินยังเยาว์วัย ไม่เคยประสบเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษในชั่วพริบตามารดาของเขาก็ปาดน้ำตาไปพลางบ่นไปพลาง “ดูสิ! เรื่องวุ่นวายอะไรเช่นนี้? แต่เดิมพวกเราก็อยู่กันดีๆ เหตุใดจู่ๆ กลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”เจิ้งถูฮู่เกาศีรษะพลางเอ่ย “เจ้าลูกชาย เมียข้า เจ้าสองคนพูดอะไรกัน? ใครบอกว่าข้าหนีออกจากคุกมา? ข้าน่ะเดินออกจากคุกใหญ่กรมอาญาทางประตูใหญ่เชียวนะ!”เมื่อได้ยินดังนั้น สองแม่ลูกกลับยิ่งแตกตื่นมากกว่าเดิมเดินออกมาทางประตูใหญ่หรือ!?หรือว่าภายในคุกเกิดการจลาจล? เหล่านักโทษลุกฮือขึ้นสังหารผู้คุม ก่อนจะแหกคุกออกมากันหมด!?คุกใหญ่กรมอาญานั้นเคร่งครัดยิ่งนัก ไม่เพียงมีกองทหารคอยดูแล ยังมีองครักษ์เสื้อแพรประจำการอีกด้วย กล่าวได้ว่าปลอดภัยราวกำแพงเหล็ก!ทว่าได้ยินมาว่าครานี้ในคุกมีนักโทษอยู่แน่นขนัด ถูกกักขังไว้นับหมื่นคน เกินขีดจำกัดที่คุกสามารถรองรับได้ไปมากโข!เมื่อคนมากเกินควบคุม ข้อผิดพลาดก็ย่อมเก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1044
เจิ้งถูฮู่เพิ่งหลุดพ้นจากคุกของกรมอาญาได้ ก็รีบเร่งกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นลูกชายของเขา เจิ้งเทียนฉิน กำลังปรึกษากับมารดาอยู่ “ท่านแม่ ต่อให้เราต้องขายหม้อขายกระทะก็ต้องช่วยท่านพ่อออกมาจากคุกให้ได้! ที่นั่นข้าเคยไปมาแล้ว มันไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้เลย!”เจิ้งเทียนฉินมีท่าทางสุภาพเรียบร้อย ดูไม่เหมือนลูกชายของคนขายเนื้อ แต่กลับดูเหมือนบัณฑิตเสียมากกว่าความจริงแล้วเจิ้งเทียนฉินเคยเข้าศึกษาเล่าเรียน และมีพรสวรรค์ไม่เลว เขาขยันเรียนมาก จนสามารถสอบผ่านเป็นทงเซิงได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเจิ้งถูฮู่ดีใจมาก จัดงานเลี้ยงใหญ่ เชิญเพื่อนบ้านมาร่วมฉลองกินเลี้ยงหมูย่างติดต่อกันถึงสามวันความรักของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่เขาคิดว่าในที่สุดตระกูลเจิ้งของตนก็จะได้บัณฑิตสืบสกุล นำชื่อเสียงมาสู่วงศ์ตระกูลเสียทีแต่ใครจะคาดคิดว่านั่นกลับเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายเจิ้งเทียนฉินเรียนหนังสือเก่ง ไม่เพียงแต่เจิ้งถูฮู่เท่านั้น แม้แต่อาจารย์ของเขาก็ฝากความหวังไว้กับเขาอย่างมากทว่า...ครั้งแรกที่เขาเข้าสอบมณฑล ไม่เพียงแต่สอบตกหมดสภาพอย่างสิ้นเชิง แต่ยังถูกจับขังคุกอีกด้วยข้อหาคือทุจริตในการสอบ!เจิ้งถูฮู่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1043
หลี่หลงหลินมองใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงก่อนจะยิ้มแล้วกล่าวว่า “วีรบุรุษยิ่งใหญ่ ข้าเป็นไม่ได้หรอก งั้นเป็นพ่อของวีรบุรุษยิ่งใหญ่แทนดีไหม เจ้าคิดว่าอย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนถามด้วยความไม่เข้าใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “เสด็จพ่ออยากให้ข้าเป็นรัชทายาทสำเร็จราชการแทน ก็ชัดเจนว่าอยากพึ่งลูกกิน! แต่สิ่งที่เขาทำนี้ กลับทำให้ข้านึกอะไรบางอย่างออก!”“เสด็จพ่อพึ่งพาไม่ได้ พวกเราต้องรีบมีลูกให้เร็วที่สุด แล้วทุ่มเททุกอย่างเพื่อฝึกเขาให้เก่งกาจ จากนั้นส่งต่อบัลลังก์ให้เขา ให้เขากลายเป็นวีรบุรุษของชาติบ้านเมือง!”“ข้าจะได้เป็นพ่อของวีรบุรุษ!”“ฮ่าๆ บนพึ่งพาพ่อ ล่างพึ่งพาลูก ข้านี่มันอัจฉริยะจริง ๆ!”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง จ้องเขาด้วยความตกตะลึงถึงขีดสุดพึ่งพาพ่อก็ว่าน่าละอายแล้ว!หลี่หลงหลิน ไอ้เจ้าหมานี่ คิดจะพึ่งพาลูกตัวเองด้วยงั้นหรือ?ซูเฟิ่งหลิงก้มมองหน้าท้องแบนราบของตนเอง พลันรู้สึกเศร้าใจ “ลูกน้อยของแม่ เจ้าช่างโชคร้ายเสียจริง ยังไม่ทันได้เกิด ก็ต้องเจอพ่อแบบนี้เข้าเสียแล้ว...”เดี๋ยวก่อน!ซูเฟิ่งหลิงฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที ใบหน้างามแดงระเรื่อ น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1042
ในที่สุดจางอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงจับผิดสำนักปราชญ์ไม่ปล่อย จับบัณฑิตขังคุกทีละคนสำนักปราชญ์อาจมีอำนาจทางวาจา แต่กลับไร้ซึ่งกำลังทหารคนธรรมดาไร้ความผิด แต่หากมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าติดตัว ก็อาจนำภัยมาสู่ตนนี่ไม่ใช่เนื้อชิ้นโตแล้วจะเป็นอะไร?หลี่หลงหลินยิ้ม “เงินแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ไป! ตามข้าไปพบฉินฮั่นหยางกันอีกครั้ง!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินจึงพาซูเฟิ่งหลิงและจางอี้ไปยังห้องขังของฉินฮั่นหยางอีกครั้ง“รัชทายาท!”“ท่านช่างใจร้ายนัก!”ฉินฮั่นหยางจ้องหลี่หลงหลินเขม็ง ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟความเจ้าเล่ห์ขององค์รัชทายาทผู้นี้ ช่างน่ากลัวจนทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดหลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าขี้เกียจพูดมาก! ราคาเดียว หนึ่งล้านตำลึง ขาดแม้แต่ตำลึงเดียวก็ไม่ได้!”ฉินฮั่นหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”หลี่หลงหลินแสยะยิ้ม “ดี! ข้าชี้ทางสว่างให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมเดิน เลือกที่จะเดินบนสะพานไม้ซุง! อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน! ไป!”เมื่อสิ้นเสียงหลี่หลงหลินไม่รอให้ฉินฮั่นหยางได้ตอบโต้ใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป“???”ฉินฮั่นหยางมองตามหลังหลี่หลงหลินด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1041
“ขออภัยด้วย!”“ศิษย์ขอไปก่อน หากออกไปได้ ข้าจะหาทางช่วยอาจารย์ออกมาให้ได้ขอรับ!”เหล่าบัณฑิตรีบเขียนจดหมายให้คนทางบ้านส่งเงินมาให้ เมื่อจะจากไปยังไม่ลืมคำนับคารวะต่อหน้าบัณฑิตเช่นฉินฮั่นหยางฉินฮั่นหยางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธพวกเจ้าช่างทรยศนัก!ทิ้งข้าไว้เช่นนี้หรือ?พวกเจ้ารู้จักคำว่าเคารพครูบาอาจารย์หรือไม่? จิตใจของพวกเจ้าเหี่ยวเฉาเสียจนสิ้นดีแล้วหรือ?ตำราที่พวกเจ้าอ่านมา หรือว่าลงกระเพาะสุนัขไปแล้วงั้นรึ?สิ่งที่ฉินฮั่นหยางไม่อาจรับได้ยิ่งกว่าคือแม้แต่อาจารย์วัยชราหลายคนก็ทนไม่ไหว ต่างหยิบเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาแล้วออกจากคุกไป“ช่าง...”“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”“สำนักปราชญ์เลี้ยงคนเหล่านี้ไว้เสียข้าวสุกจริงๆ!”“ยามสุขร่วมเสพ ยามทุกข์ร่วมต้านทานไม่ได้!”เหล่าบัณฑิตโดยมีฉินฮั่นหยางเป็นผู้นำ มองไปยังบัณฑิตและอาจารย์ที่จากไปด้วยความอิจฉาความจริงแล้ว พวกเขาก็อยากจากไปเช่นกันคุกเป็นสถานที่เช่นไร ใครที่เคยอยู่ย่อมรู้ซึ้งมันไม่ใช่ที่ที่มนุษย์จะอาศัยอยู่ได้อีกอย่าง ฉินฮั่นหยางใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานาน ย่อมไม่อาจทนทุกข์เช่นนี้ได้ปัญหาคือเงินหนึ่งล้านตำลึงมันมากมายเกินไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1040
จางอี้มีสีหน้างุนงงเงินไถ่ชีวิตราษฎรเพียงหนึ่งอีแปะบัณฑิตต่ำที่สุดหนึ่งร้อยตำลึงสูงที่สุดหนึ่งล้านตำลึงความแตกต่างนี้ช่างราวกับฟ้าและเหวโดยแท้นี่เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินต้องการลงมือกับสำนักปราชญ์!ฉินฮั่นหยางโมโหตัวสั่น จับจ้องหลี่หลงหลิน “ผู้สูงศักดิ์ราคาแพง? คนจนราคาถูก? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น พูดเย้ยหยัน “เรายังอยากถามเจ้า เกิดและเติบโตโดยพ่อแม่เฉกเดียวกัน ถือสิทธิ์อะไรพวกเจ้าบัณฑิตสูงส่งกว่าหนึ่งขั้น? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”ฉินฮั่นหยางชะงักไป ไม่พูดอีกหลี่หลงหลินคร้านจะพูดไร้สาระ หันหน้าหาจางอี้ ออกคำสั่ง “ทำตามที่เราบอก!”จางอี้พยักหน้า มาที่ด้านหน้าคุก ถ่ายทอดคำพูดเมื่อครู่ของหลี่หลงหลินหนึ่งรอบเหล่าราษฎรฮือฮา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าเปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อหนึ่งอีแปะ ก็สามารถแลกกับอิสระได้แล้วหรือ?จริงหรือนี่?ทว่า เหล่าราษฎรกลับกังวลประการแรกคือตนเองออกมารับชมความครึกครื้น บนตัวไม่มีเงินแม้อีแปะเดียวประการที่สองคือรัชทายาทมิได้หลอกคนเพียงครั้งเดียวหากเขาหลอกตนจะทำเช่นไร?เจิ้งถูฮู่กลับดีใจมาก ยื่นเงินหนึ่งก้อนออกไป “นี่คือเงินหนึ่งตำลึง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1039
จางอี้เตรียมการไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ทางหนึ่งสั่งผู้อยู่ใต้อาณัติ ใช้ปลอกดาบเคาะตีที่กรงเหล็ก ตะคอกนักโทษภายในคุก ทางหนึ่งคุ้มกันหลี่หลงหลิน ก้าวเท้าฉับไวเข้าไปยังส่วนลึกที่สุด ชี้ประตูห้องขังแห่งหนึ่ง “องค์ชาย ฉินฮั่นหยางอยู่ข้างในนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉินฮั่นหยางอยู่ห้องขังเดี่ยวไม่ใช่เพราะเขาเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิ มีสิทธิพิเศษอะไรแต่เพราะมีตัวอย่างของซ่งชิงหลวน หากฉินฮั่นหยางอยู่ที่คุกด้านนอก ตายไปอย่างคลุมเครือ จางอี้ก็ยากจะหาข้อแก้ตัว รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรนี้เขาก็ไม่ต้องทำแล้วเพราะเหตุนี้ฉินฮั่นหยางไม่เพียงขังอยู่ในห้องขังเดี่ยว ประตูยังมีองครักษ์เสื้อแพรเฝ้าอีกสองคน รับรองไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดหลี่หลงหลินผลักเปิดประตูเข้าห้องขัง ได้เห็นฉินฮั่นหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ“ฮึๆ รัชทายาท เจ้ามาหาข้าว่องไวถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”“อะไรกัน?”“เจ้ามาเชิญข้าออกไปหรือ?”“บอกเจ้า ข้าอยู่ที่นี่สบายมากนัก! เว้นเสียแต่เจ้าคุกเข่าบนพื้น โขกศีรษะสามครั้ง ขอร้องให้ข้าออกไป! หาไม่แล้ว ชาตินี้ข้าก็จะอยู่ที่นี่!”เสียงฉินฮั่นหยางแหบพร่า ใบหน้าประดับยิ้มเย็นหลายวันมานี้ เขาด่าอย่างหยาบคาย เสียงแห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1038
หลี่หลงหลินลูบจมูก สบมองหนิงชิงโหวอย่างพูดไม่ออก “สหายร่วมสำนักศึกษาของเจ้านี้คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เพียงแค่ตัวอักษรของจดหมายนิรนามก็สามารถหาตัวเขาได้แล้วกระนั้น?”หนิงชิงโหวยิ้มแห้ง “องค์ชาย ท่านยังไม่รู้ คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านฉลาดปราดเปรื่องเหนือกว่ามนุษย์ เป็นปีศาจ...”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่าตนเองให้เสด็จพ่อยกเว้นเก็บภาษีราษฎรสามปี พวกเขายังพูดว่าตนเป็นปีศาจอีกนะคนดี เป็นได้ยากยิ่ง!“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...”หลี่หลงหลินใคร่ครวญ พูดกับหนิงชิงโหว “เจ้าไปบอกให้ซูเฟิ่งหลิงเตรียมรถม้า ไปที่คุกใหญ่กับข้า”หนิงชิงโหวค้อมตัว “น้อมรับคำสั่ง”ครู่ต่อมารถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปสู่คุกใหญ่กรมอาญาบัดนี้คุกใหญ่กรมอาญามีคนเนืองแน่น ภายในถูกยัดไว้แน่นเอียด เสียงโอดครวญดังระงมผู้คุมเรือนจำต้องควบคุมนักโทษมากถึงเพียงนี้ ยุ่งแทบตายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เหนื่อยเสียจนพูดไม่ออกหากไม่ใช่เพราะจางอี้พาองครักษ์เสื้อแพรมาคุมเชิง พวกเขากล้าโมโหแต่ไม่กล้าพูดอันใด ป่านนี้คงหนีหายไม่ทำแล้วเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงลงจากรถม้า จางอี้รีบเข้าไปต้อนรับ โค้งคำนั
