LOGINShare
บทที่ 482
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 483
โชคดีที่แม้ฮ่องเต้หวู่จะยังดื้อรั้นอยู่บ้าง แต่ก็ทรงเชื่อใจตน และรับฟังคำพูดของตน ต้าเซี่ยกำลังสั่นคลอน ราวกับอาคารที่ใกล้พังทลาย ไม่สามารถทนต่อพายุฝนได้อีกต่อไป! หากเกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้น ตั้งแต่วังหลัง ราชสำนัก ไปจนถึงประชาชน ไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อน และสูญเสียชีวิต ที่สำคัญที่สุดคือ จะทำให้ประชาชนโกรธแค้น สูญเสียความเชื่อมั่น! ใจประชาชนคือใจสวรรค์ เสียงประชาชนคือเสียงสวรรค์! หากเสียความไว้ใจของประชาชนไป ต้าเซี่ยก็คงล่มสลาย! ต่อให้เป็นเทพเซียนมา ก็ช่วยอะไรไม่ได้! “ผู้ที่เก่งในการต่อสู้ จะโจมตีที่จิตใจเป็นหลัก!” “ในชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ มีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?” หลี่หลงหลินเดินอยู่ในพระราชวัง พลางขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ว่าอย่างไร ต้าเซี่ยจำเป็นต้องรักษาสถานการณ์ให้มั่นคง จึงจะรับมือกับการโจมตีของเผ่าหมานในครั้งต่อไปได้! ฮ่องเต้หวู่รับปากว่าจะโน้มน้าวฮองเฮา ไม่ให้เกิดเหตุวุ่นวายจากเรื่องไสยศาสตร์ขึ้นมา เช่นนั้นวังหลังต้องสงบสุขแน่ ฉินกุ้ยเฟยตายอย่างน่าอนาถ องค์ชายสี่ก็ถูกกักบริเวณ ขุนนางฝ่ายบุ๋นที่นำโดยตู้เหวินยวนเสียหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 484
สตรีในจวนตระกูลซูต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด หรือว่า เรื่องสำคัญที่หลี่หลงหลินจะประกาศ คือฮ่องเต้หวู่ทรงตำหนิ และตระกูลซูจะต้องรับเคราะห์ด้วยหรือ? หลี่หลงหลินส่ายหัว “เสด็จพ่อตรัสว่า จะไม่ติดใจเอาความเรื่องการตายของฉินกุ้ยเฟยอีกต่อไป!” คำพูดของเขาหมายความว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่ต้องการให้เรื่องบานปลาย ไม่ต้องการไล่ล่าลูกสมุนที่เหลืออยู่ของฉินกุ้ยเฟย และไม่เอาผิดองค์ชายสี่ แต่สตรีในตระกูลซูกลับเข้าใจผิดแล้ว พวกนางคิดว่า ฮ่องเต้หวู่ไม่เอาผิดหลี่หลงหลิน จึงพากันอุทานออกมา “อิทธิพลขององค์ชายเก้า ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!” “ไม่เอาความ ฉินกุ้ยเฟยก็ตายเปล่าๆสิ!” “ฮ่าฮ่าฮ่า คราวนี้องค์ชายสี่กับตู้เหวินยวนคงแค้นใจจนอกแตกตาย!” หลี่หลงหลินเผยยิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มอย่างอารมณ์ดี และถามว่า “องค์ชายเก้า ฮ่องเต้หวู่ได้ตรัสหรือไม่ว่า เจ้าจะได้แต่งงานกับเฟิ่งหลิงเมื่อไหร่?” ไม่แปลกที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูจะรีบร้อน อยากให้ซูเฟิ่งหลิงแต่งงานกับหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินในตอนนี้ กำลังรุ่งโรจน์ เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่ พิงต้นไม้ใหญ่แล้วร่มเย็น หากตระกูลซูต้องการกลับมารุ่งเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 485
ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหก แม้จะเป็นแค่หมอหลวงธรรมดา หรือแม้แต่เด็กจุดเตา ก็เป็นเรื่องที่ทำให้วงศ์ตระกูลรุ่งเรือง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นหมอหลวงนั้นยากเย็นเพียงใด? นั่นเป็นตำแหน่งที่ได้รับการสืบทอดจากตระกูล! หากเจ้าเป็นหมอหลวง ลูกหลานของเจ้าก็จะเป็นหมอหลวง ตั้งแต่นั้นมาก็จะได้รับเงินเดือนจากราชสำนัก ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน มีคนมากมายแย่งกันเข้าไป! ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างไม่เข้าใจ “น้องสาม เจ้าไม่ชอบกฎระเบียบมากมายในวังหลวงหรือ? รู้สึกว่าไม่มีอิสระหรือ?” ซุนชิงไต้ส่ายหัว “ไม่ใช่!” หลิ่วหรูเยียนถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่า หัวหน้าแพทย์หลวงขั้นหกตำแหน่งเล็กเกินไป? อยากเป็นแพทย์หลวงใหญ่หรือ?” ซุนชิงไต้ยังคงส่ายหัว เหล่าสตรีต่างก็งุนงง หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าทำไมพี่สะใภ้คนที่สามถึงไม่อยากเข้าวัง เป็นหมอหลวง!” เหล่าสตรีต่างก็เงยหน้าขึ้น มองหลี่หลงหลินอย่างตกตะลึง “ทำไม?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม “เพราะว่า... อาหารในห้องเครื่องหลวงไม่อร่อยเอาเสียเลย!” ซุนชิงไต้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ดึงแขนเสื้อของหลี่หลงหลิน เช็ดน้ำม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 486
เมื่อรู้ว่าสิ่งที่หลี่หลงหลินประกาศไม่ใช่เรื่องร้าย แต่เป็นเรื่องดีมาก เหล่าสตรีในตระกูลซูต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ จนกระทั่งแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน “พี่สะใภ้ใหญ่!” หลี่หลงหลินเรียกลั่วอวี้จู๋ไว้ ลั่วอวี้จู๋หันกลับมา ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “องค์ชาย มีอะไรจะชี้แนะหรือ?” หลี่หลงหลินเกาหัว “ข้าอยากจะขอให้พี่สะใภ้ช่วยกระจายข่าวการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ที่โรงเรียนทหารซีซาน! โรคมาลาเรียกำลังระบาด โรคระบาดใกล้จะมาถึง เราต้องการคนจำนวนมาก...” ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเล็กน้อย “กระจายข่าว เรื่องง่าย ๆ!” หลี่หลงหลินรีบกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณพี่สะใภ้มาก!” “แต่ว่า...” ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจ ดวงตาคู่สวยจ้องมองหลี่หลงหลิน “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขัดใจองค์ชายนะ! แต่เกรงว่าจะมีนักเรียนมาสมัครน้อยมาก!” หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น “ทำไม?” ลั่วอวี้จู๋กล่าว “หากท่านรับสมัครนักเรียนจากประชาชนทั่วไป ไม่จำกัดเพศ ย่อมมีคนแห่กันมาสมัคร! แต่ท่านกลับต้องการรับสมัครบุตรสาวจากตระกูลชนชั้นสูง นี่เป็นเรื่องยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์!” “พูดตามตรง ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงทำเช่นนี้” “หรือว่า บรรดาคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 487
นอกจากเรื่องงานแล้ว ท่านไม่เคยเหยียบเข้ามาในตำหนักเฟิ่งซีเลยหรือ? ถึงแม้หม่อมฉันจะอาศัยอยู่ในตำหนักเฟิ่งซี แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับตำหนักเย็นเลย! หลู่ฮองเฮาทรงรู้สึกเศร้าใจ แต่ก็ยังฝืนยิ้ม “ฝ่าบาท มีเรื่องอะไรหรือเพคะ?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องของฉินกุ้ยเฟย เราไม่คิดจะเอาความอีกต่อไป!” หลู่ฮองเฮาตกใจ “ฝ่าบาท พระองค์เคยสัญญากับหม่อมฉันแล้วไม่ใช่หรือเพคะ ว่าจะใช้เรื่องไสยศาสตร์เป็นข้ออ้าง ตรวจสอบวังหลัง กวาดล้างสมุนของฉินกุ้ยเฟย! พระองค์เป็นถึงฮ่องเต้หวู่ จะผิดคำพูดได้อย่างไร!” ฮ่องเต้หวู่โกรธขึ้นมา “ใช่! เราผิดคำพูด! แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากเกิดเรื่องไสยศาสตร์ขึ้น จะมีอีกกี่คนที่ต้องตาย? จะมีอีกกี่คนที่ต้องเดือดร้อน ครอบครัวแตกแยก?” “ราชวงศ์ต้าเซี่ยในตอนนี้ บอบช้ำมากพอแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว!” หลู่ฮองเฮาก็โมโหขึ้นเช่นกัน “แต่ว่า นางเป็นคนทำตัวเอง...” ฮ่องเต้หวู่แค่นเสียงเอ่ย พลางมองหลู่ฮองเฮาด้วยสายตาคมกริบ “ในตอนนั้น เจ้าทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย ฆ่าคนไปมากมาย เพื่อที่จะให้องค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ คนที่ตายโดยไม่ได้รับความเป็นธรรมจากน้ำมือเจ้า พวกเขาทำตัวเองเช่น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 488
สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไป “ดี! เจ้าเลี้ยงชายชู้ในตำหนักเฟิ่งซีใช่หรือไม่!” หลู่ฮองเฮาตกตะลึง “ไม่มีเพคะ... ฝ่าบาท พระองค์พูดอะไร? ทำไมต้องใส่ร้ายหม่อมฉัน?” ดวงตาของฮ่องเต้หวู่ลุกเป็นไฟ “ถ้าเจ้าไม่ได้เลี้ยงผู้ชายอื่น ทำไมต้องพรมน้ำหอมด้วย? บอกมา! เจ้าปิดบังอะไรเราอยู่!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลู่ฮองเฮาก็ทรงเข้าใจ ในตอนนั้น ตอนที่พระนางกับฮ่องเต้หวู่ยังรักกันดี ก็เคยมีเรื่องแบบนี้จริง ๆ พูดตามตรง หลู่ฮองเฮาก็ไม่คิดว่า เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ฮ่องเต้หวู่จะยังจำได้! “ฝ่าบาท!” หลู่ฮองเฮาน้ำตาไหลพราก พร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย “หม่อมฉันไม่ได้ทำจริง ๆ เพคะ! น้ำหอมนี่แค่...” ตอนแรกพระนางตั้งใจจะบอกความจริง ว่าเป็นแค่น้ำยากันยุงที่หลี่หลงหลินส่งมาให้ แต่หลู่ฮองเฮาเป็นคนฉลาดมาก จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงร้องไห้เสียงดัง “หลายปีมานี้ หม่อมฉันคิดถึงฝ่าบาทตลอด รอให้ฝ่าบาทเสด็จมาที่ตำหนักเฟิ่งซี ให้หม่อมฉันได้ปรนนิบัติฝ่าบาท!” “แต่ฝ่าบาทก็ไม่เคยเสด็จมา...” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก เอ่ยเสียงสั่นเครือ “เจ้าหมายความว่า... เจ้ารอเราอยู่ตลอด!” หลู่ฮองเฮาพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ฮ่องเต้หว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 489
“ได้ยินมาว่าเป็นน้ำหอมดอกไม้ที่องค์ชายเก้าคิดค้นขึ้น ไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมเย้ายวนใจ ยังสามารถไล่ยุงได้อีกด้วย...” “โรคมาลาเรียในวังหลวงระบาดหนัก ได้ยินมาว่ายุงเป็นพาหะ น้ำหอมดอกไม้สามารถไล่ยุงได้!” “ต่อให้ไล่ยุงไม่ได้ ถ้าสามารถทำให้ฮ่องเต้หวู่เสด็จมาได้ ต่อให้แพงแค่ไหนข้าก็ยอมซื้อ!” เหล่าพระสนมต่างก็ตื่นเต้น เที่ยวเสาะแสวงหาสถานที่ที่ขายน้ำหอมดอกไม้นี้ หลี่หลงหลินถือโอกาสนี้ ส่งน้ำหอมดอกไม้ไปให้เว่ยซวินอีกชุดหนึ่ง เว่ยซวินดีใจมาก รีบขึ้นราคาน้ำหอมดอกไม้ แล้วขายให้เหล่าพระสนม หลังจากที่เหล่าพระสนมใช้แล้ว ก็พบว่าน้ำหอมดอกไม้อาจจะไม่ได้ดึงดูดผู้ชาย แต่ไล่ยุงได้ผลดีมาก หลู่ฮองเฮาเป็นแบบอย่างของสตรีทั่วแผ่นดิน สิ่งที่พระนางใช้ ย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด! ประกอบกับการบอกต่อของเหล่าพระสนม น้ำหอมดอกไม้จึงกลายเป็นกระแส ไม่เพียงแต่ได้รับความนิยมในวังหลวง ยังแพร่กระจายออกไปนอกวังอีกด้วย กลุ่มแรกที่ได้รับอิทธิพลจากกระแสนี้ คือกลุ่มชนชั้นสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บุตรสาวของขุนนางที่ไม่ค่อยออกจากบ้าน พวกนางอาศัยชื่อของการชุมนุมบทกวี มาพบปะกัน และพูดคุยถึงเรื่องราวที่น่าสนใจต่างๆ ที
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 490
ภายในพริบตา ในวันเปิดรับสมัครของโรงเรียนแพทย์ซีซาน เหล่าสตรีในตระกูลซูต่างแต่งหน้าสวยงาม สวมชุดหรูหรา มาที่เขาประจิมเพื่อให้กำลังใจซุนชิงไต้ ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็มาด้วย นางถือไม้เท้าหัวมังกร สวมชุดคลุมสีแดงสด เป็นที่สะดุดตาอย่างมาก แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิง แต่ในวัยเยาว์เคยออกรบ สร้างผลงานมากมาย ชุดคลุมตัวนี้ ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงประทานให้ เป็นสิ่งที่มีค่ามาก! การที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูสวมชุดคลุมตัวนี้ในวันนี้ แสดงให้เห็นว่านางให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากแค่ไหน “ฮ่าฮ่า” “ครั้งที่แล้วที่โรงเรียนทหารซีซานเปิดรับสมัคร ก็มีผู้คนมากมาย คึกคักมาก!” “ข้าพลาดโอกาสนั้นไป ครั้งนี้ต้องชดเชย!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มแย้มแจ่มใส หัวใจเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ใช่เจ้าค่ะ” ลั่วอวี้จู๋ในชุดกระโปรงสีขาวสง่างาม ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ แต่ในใจกลับร้อนรนมาก เมื่อเห็นหลี่หลงหลินเดินมา ลั่วอวี้จู๋ก็รีบดึงเขาไปด้านข้าง พูดด้วยความร้อนใจ “องค์ชาย คราวนี้แย่แล้ว!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม “แย่อะไร?” ลั่วอวี้จู๋มองเขาอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ยังมีอารมณ์เล่นอีก! ท่านย่าอยากมาดูความคึกคักที่เขาประจิม ห้ามเท่าไหร่ก็ห้ามไม
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1267
เถี่ยจู้เริ่มเหนื่อยล้า อยากจะโยนไม้ท่อนสองอันในมือทิ้งลงทะเลเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลว่าจะมีโชคหล่นจากฟ้าอีกต่อไป แต่พอนึกถึงรสชาติอันโอชะของปลาหวงฮื้อใหญ่ ก็ทำให้เขายังคงยืนหยัดต่อไปได้ ตึง ตึง ตึง... สุ่ยเซิงพลันหรี่ตาลง ชี้ไปยังที่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า: “ทางนั้นดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว!” ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา มองไปยังทิศที่สุ่ยเซิงชี้ ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า: “มีคลื่นนี่ หรือว่าลมใหญ่กำลังจะมา?” ไร้ลมไหนเลยจะมีคลื่น เพียงแค่ทะเลมีคลื่นซัดสาดขึ้นมากะทันหัน ก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานลมใหญ่จะพัดมาถึง สุ่ยเซิงส่ายหน้า สีหน้าแน่วแน่ แล้วเอ่ยว่า: “ไม่...ไม่ใช่คลื่น แต่เป็นปลา!” “ฝูงปลา!” “ไม่! คือคลื่นปลา!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงตาค้าง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาแหวกว่ายถาโถมเข้ามาหาพวกเขาราวกับกระแสน้ำ นานๆ ครั้งก็จะมีปลาใหญ่กระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำ ดุจดังเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว สุ่ยเซิงตะโกน: “เร็วเข้า! ตักปลา!” เพียงชั่วพริบตา ฝูงปลาก็เข้ามาล้อมเรือประมงไว้แล้ว เหวี่ยงอวน สาวอวน ทุกคนไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย ต่างกลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ ออกเรี่ยวแรงทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1266
รุ่งเช้า ณ ท่าเทียบเรือตงไห่ อรุณรุ่งตะวันออกฉาย แสงทองสาดส่องนภา เหล่าชาวประมงต่างแย่งกันเข็นเรือประมงลงสู่ทะเล ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังต่ออนาคต “ท่านแม่ ไม่ต้องมาส่งแล้ว ข้าไปกับเถี่ยจู้ไม่เป็นอันใดหรอก วางใจเถิด” สุ่ยเซิงเอ่ยลามารดา วิ่งเหยาะๆ มายังท่าเทียบเรือ ขึ้นเรือประมงไปพร้อมกับเถี่ยจู้และชาวประมงเพื่อนบ้านอีกสองสามคน “สุ่ยเซิง เร็วเข้าสิ เหลือแค่เจ้าแล้ว!” สุ่ยเซิงยิ้มซื่อๆ พลางล้วงห่อกระดาษเคลือบน้ำมันสองห่อออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เถี่ยจู้ เถี่ยจู้สงสัยเล็กน้อย: “นี่คืออันใด?” สุ่ยเซิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ยัดเยียดให้ข้าตอนจะออกมา บอกว่าเป็นปลาทอดกรอบที่ทำจากปลาหวงฮื้อใหญ่เมื่อวานนี้ เก็บไว้หลายวันก็ไม่เสีย ให้พวกเราเอาไว้กินเป็นเสบียงแห้งในทะเล” เถี่ยจู้ทำหน้าอิจฉา: “สุ่ยเซิง ท่านแม่ของเจ้าช่างรอบคอบนัก ยังเตรียมเสบียงแห้งให้เจ้าด้วย แต่ว่าปลาที่องค์รัชทายาทแจกเมื่อวานหอมจริงๆ! เมื่อวานข้ากินไปตั้งสามตัว ทำเอาท้องที่หิวมาหลายวันของข้าอิ่มแปล้ไปเลย” คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างพูดคุยถึงวิธีการปรุงปลาหวงฮื้อใหญ่กันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างบอกเป็นเส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1265
หลู่จงหมิงไม่เคยเห็นปลามากมายเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป! เหล่าขุนนางที่อยู่รอบๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน พูดไม่ออก “องค์รัชทายาท แจกปลาเถิด!” “พวกเราต้องการกินปลา!” ชาวบ้านชูแขนโห่ร้อง แม้ว่าหลี่หลงหลินจะนำปลาทั้งหมดมากองไว้บนท่าเทียบเรือแล้ว แต่ก็ยังคงให้ทหารตระกูลซูเฝ้าไว้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะแจกจ่ายปลาให้แก่ชาวบ้าน หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าเคยพูดเมื่อใด ว่าจะแจกปลาเหล่านี้ให้เปล่าๆ?” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชาวบ้านมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าตกตะลึง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าหลี่หลงหลินรับปากเองหรอกหรือ ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? บัดนี้เหตุใดจึงกลับคำเล่า? “ทุกคนเห็นหรือไม่? นี่แหละองค์รัชทายาท ปากก็พร่ำบอกว่าจะให้ชาวบ้านได้กินเนื้อ แต่บัดนี้กลับตระบัดสัตย์!” หลู่จงหมิงเดินมาหน้าชาวบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน หลู่จงหมิงฉวยโอกาสทันที ไม่อาจปล่อยให้หลี่หลงหลินชนะใจประชาชนไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าพูดเมื่อใดว่าจะไม่ให้ชาวบ้านกินเนื้อ?” หลู่จงหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในน้ำเต้าของหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1264
ยามเย็น ณ ท่าเรือตงไห่ เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นเข้าสู่ท่าเรือ บนท่าเทียบเรือมีผู้คนเนืองแน่น ล้วนเป็นชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุก ทั้งยังมีขุนนางผู้มีอำนาจไม่น้อยที่มารอสมน้ำหน้าหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงได้ยินว่าวันนี้หลี่หลงหลินออกทะเลไปจับปลา จึงมารออยู่ที่ท่าเทียบเรือตลอดทั้งวัน เพื่อรอที่จะหยามเกียรติหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงมองเรือใหญ่ที่กำลังเทียบท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน: “ยังกล้าคุยโวโอ้อวด ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? ช่างเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ปลาที่จับได้ในทะเลตงไห่แค่นั้น ยังไม่พอให้ตดด้วยซ้ำ!” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยสมทบ: “พระเชษฐภาดา เดี๋ยวรอตอนที่เอาปลาออกมา พวกเราต้องหยามเกียรติเขาสักครา ต้องระบายความแค้นนี้ให้ได้!” พระเชษฐภาดาแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา: “ชาวบ้านมากมายขนาดนี้กำลังจ้องมองอยู่ที่ท่าเรือ ถึงเวลานั้นหากหลี่หลงหลินเอาปลาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร!” เรือใหญ่เทียบท่า ชาวบ้านกรูกันเข้ามา ล้อมเรือใหญ่ไว้แน่นขนัด “กลิ่นคาวปลาแรงมาก!” พอชาวบ้านเข้าใกล้เรือใหญ่ กลิ่นคาวปลาก็ปะทะเข้าหน้าทันที “กลิ่นคาวปลาขนาดนี้ ต้องจับปลามาได้มากเท่าใดกัน?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1263
เหล่าทหารต่างพากันคุกเข่าคำนับหลี่หลงหลิน ในสายตาของเหล่าทหาร วิธีการของหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดกับวิชาเซียน เหล่าทหารเคยประสบพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ที่ไหนกัน? ต่างมองหลี่หลงหลินเป็นดั่งเทพเจ้า หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ: “กลับเรือ” หลี่หลงหลินยืนเอามือไพล่หลัง ท่าทางสงบนิ่ง ราวกับว่าปลามากมายเพียงนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา ซูเฟิ่งหลิงประหลาดใจเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท กลับเรือเลยหรือ? ในทะเลตอนนี้ยังมีปลาอีกกว่าครึ่งที่ยังไม่ได้จับ หรือว่าจะไปเช่นนี้?” ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ปลาเหล่านี้หากต้องการ ก็สามารถจับขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย หลี่หลงหลินเอ่ยเรียบๆ: “กลับเรือเดี๋ยวนี้ ชักช้าไม่ได้แม้แต่น้อย” “ทำสิ่งใดให้พอประมาณ อีกอย่างปลาเหล่านี้ก็เพียงพอสำหรับบรรเทาความเดือดร้อนเฉพาะหน้าของชาวบ้านทะเลตงไห่แล้ว การจับปลาเพิ่มขึ้นอีกมีแต่จะเพิ่มภาระในการเก็บรักษา” “ปลาเหล่านี้เมื่อพ้นน้ำ ไม่นานก็จะตาย หลังจากตายก็จะเน่าเสีย เช่นนั้นมิใช่เป็นการสิ้นเปลืองหรอกหรือ?” “ดังนั้นจึงต้องรีบกลับถึงท่าเรือตงไห่ก่อนที่ปลาจะเน่าเสีย” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ารับ ถ่ายทอดคำสั่งของหลี่หลงหลิน ให้ก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1262
ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาบนผิวน้ำราวกับคลุ้มคลั่ง พุ่งชนเรือไม่หยุด หากเป็นเรือลำเล็ก เกรงว่าปลาเหล่านี้คงทำให้เรือล่มได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “พี่สะใภ้รอง นำอวนที่ข้าให้ท่านทำมา” กงซูหว่านเพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจึงให้นางเสริมความแข็งแรงให้อวนเป็นสองชั้น หากเป็นอวนธรรมดา เกรงว่าจะทนรับน้ำหนักฝูงปลาที่หนาแน่นเช่นนี้ไม่ไหว กงซูหว่านยังคงสงสัยอยู่ว่า อวนนี้จะทนทานได้จริงหรือ ซูเฟิ่งหลิงไม่กล้าล่าช้าแม้แต่น้อย ออกคำสั่งให้ทหารกองทัพตระกูลซูร่วมแรงกันตักปลา ในที่สุดซูเฟิ่งหลิงก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงยืนกรานที่จะนำทหารสามร้อยนายนี้มาด้วย หากอาศัยเพียงเหล่าพี่สะใภ้ไม่กี่คน เกรงว่าไม่รู้เมื่อใดจะจับปลาเหล่านี้ให้แล้วเสร็จ เพียงแค่สาวอวนครั้งเดียว ก็สามารถจับปลาได้หลายพันชั่ง! เหล่าทหารเคยเห็นภาพเช่นนี้ที่ไหนกัน! พวกเขาต่างออกแรงทั้งหมดที่มี เร่งจับปลาอย่างสุดกำลัง หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ มองดูปลาที่จับขึ้นมาอวนแล้วอวนเล่า รู้สึกพอใจยิ่งนัก เพียงครู่เดียว ความเคลื่อนไหวปั่นป่วนในทะเลก็สงบลงมาก ปลาบนดาดฟ้าเรื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1261
ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเสียจริง กงซูหว่านพอจะมีความรู้เรื่องการจับปลาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยเห็นวิธีการเช่นนี้ของหลี่หลงหลินมาก่อน: “องค์รัชทายาท พระองค์กำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ?” ซูเฟิ่งหลิงแค่นเสียงเย็นชา: “ดูคล้ายพิธีขอพรจากพญามังกร ข้าว่าให้ข้ากลับไปนำกองทัพตระกูลซูเข้าป่าล่าสัตว์ยังจะดีกว่า อย่างน้อยพวกสัตว์ป่าก็ยังมองเห็นจับต้องได้ ทะเลกว้างใหญ่เช่นนี้ แม้แต่เงาปลายังไม่เห็นสักตัว” หลี่หลงหลินยังคงเคาะต่อไปตามจังหวะ ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว: “ถูกต้อง ข้ากำลังขอพรจากพญามังกร ให้เขาประทานปลาลงมาจากฟ้าให้ข้า” ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยเสียงเข้ม: “องค์รัชทายาท บนฟ้าแม้แต่ขนมเปี๊ยะก็ไม่หล่นลงมา ยิ่งไม่มีทางที่จะมีปลาหล่นลงมา ข้าว่าพวกเรารีบกลับเรือกันเถอะ วันนี้พญามังกรคงไม่อยู่” หลี่หลงหลินเอ่ยเรียบๆ: “ในเมื่อเขาไม่อยู่ ข้าก็คือเขา!” ทุกคนตกตะลึง ไม่รู้เลยว่าหลี่หลงหลินต้องการจะเล่นอะไรกันแน่ กงซูหว่านเอ่ยเบาๆ: “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมีเชื้อสายมังกร แต่เรื่องในทะเลนี้ไม่เหมือนกับเรื่องในราชสำนักที่จะคาดเดาได้ง่ายนัก อย่างไรเสียฝูงปลาเหล่านี้ก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของผู้คน มิเช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
