로그인공유
บทที่ 397
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 398
หลี่หลงหลินมองไปที่ซุนชิงไต้: "แต่ข้าทำคนเดียวไม่ได้! ท่านต้องช่วยข้า!" ซุนชิงไต้ตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล: "ตกลง!" เพื่ออาหาร จะขึ้นภูเขาหรือลงทะเลนางก็ไม่หวั่น ยิ่งไปกว่านั้น แค่ช่วยเหลือและเป็นลูกมือ ซุนชิงไต้กะพริบตากลมโต และถามว่า: "ท่านอยากให้ข้าช่วยอะไร?" หลี่หลงหลินครุ่นคิด แล้วพูดว่า: "พี่สะใภ้สาม ท่านเข้าไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาบ่อยๆ น่าจะคุ้นเคยกับเห็ดหลายชนิดใช่หรือไม่!" ซุนชิงไต้พูดอย่างภาคภูมิใจ: "แน่นอน! ไม่มีเห็ดชนิดไหนที่ข้าไม่รู้จัก!" หลี่หลงหลินตบต้นขาดังฉาด: "ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายมาก! ตอนนี้ท่านช่วยขึ้นเขาไป เก็บเห็ดป่ามาให้ข้าหนึ่งตะกร้า!" ซุนชิงไต้พูดอย่างดูถูก: "แค่นี้เองหรือ? รอเดี๋ยว ข้าจะไปเก็บมาให้ท่านสองตะกร้าเลย!" รถม้าจอดอยู่หน้าประตูเขาประจิม ซุนชิงไต้กระโดดลงจากรถม้าอย่างใจร้อน สะพายตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่ วิ่งเข้าไปในภูเขาเพื่อเก็บเห็ด หลี่หลงหลินไปที่โรงอาหารของเขาประจิม เพื่อตั้งใจที่จะแสดงฝีมือ เป้าหมายของเขาชัดเจนมาก คือการปรับปรุงอาหารของฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้รักการกินข้าวและกลายเป็นคนตะกละ! ในยุคนี้ของต้าเซี่ย เครื่องปรุงรสมีอยู่อย่างจำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 399
เมื่อทำผงปรุงรสไก่เสร็จ ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ซุนชิงไต้ท้องร้องโครกคราก นางนอนอยู่บนพื้น และพูดอย่างหมดแรง: "ทำไมยังไม่เสร็จอีก! ข้าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ข้าจะหิวตายอยู่แล้ว!" หลี่หลงหลินหัวเราะ: "เสร็จแล้ว! เสร็จแล้ว! รออีกครึ่งชั่วโมงก็จะเสร็จแล้ว!" เมื่อทำผงปรุงรสไก่เสร็จ ที่เหลือก็ง่ายมาก เพราะแค่ต้มบะหมี่ หลี่หลงหลินรู้ว่าซุนชิงไต้กินจุ จึงตั้งใจทำบะหมี่ห้าที่ จากนั้นก็ใส่ผงปรุงรสไก่และเกลือลงไปในน้ำ ทันใดนั้น กลิ่นหอมเข้มข้นก็ลอยอบอวลไปในอากาศ หลี่หลงหลินเองก็ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เริ่มน้ำลายสอ ซุนชิงไต้พยายามลุกขึ้น ถือตะเกียบในมือ มองไปที่เตาด้วยความอยากอาหาร น้ำลายในปากไหลเต็มพื้น "หอมจัง!" ซูเฟิ่งหลิงฝึกทหารมาทั้งวัน หิวโซมานานแล้ว นางยังไม่ทันได้ถอดชุดเกราะที่สวมใส่ ก็ได้กลิ่นอาหารหอม ๆ เลยรีบมาทันที ลั่วอวี้จู๋และกงซูหว่านก็ทยอยเข้ามาทีละคน คนหนึ่งใส่ชุดขาว คนหนึ่งใส่ชุดดำ รูปร่างบอบบาง กระโปรงพลิ้วไหว ดูแล้วสวยงามมาก "กลิ่นอะไรหอมขนาดนี้?" ลั่วอวี้จู๋ลูบจมูกสวยๆ ของนาง และพูดอย่างประหลาดใจ: "แม้แต่อาหารของหอเทียนเซียงก็ยังไม่หอมขนาดนี้!" กงซูหว่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 400
หลี่หลงหลินยิ้ม เขาไม่ถือสาซูเฟิ่งหลิง และยังตักบะหมี่ชามใหญ่ให้นางอีกด้วย ซูเฟิ่งหลิงกินคำเล็กๆ ก่อน แล้วดวงตาก็เป็นประกายทันที เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่บะหมี่ธรรมดา! ทำไมถึงอร่อยขนาดนี้? ซูเฟิ่งหลิงหิวมากแล้ว นางถือชามไว้ แล้วซดบะหมี่เสียงดัง ไม่มีใครหนีพ้นกฎแห่งความอร่อย ซูเฟิ่งหลิงก็เช่นกัน บะหมี่ที่เหลือเหลือน้อยแล้ว หลี่หลงหลินตักให้ตัวเองชามเล็กๆ แล้วลองชิม อันที่จริง รสชาติของผงปรุงรสไก่นี้ก็พอใช้ได้ เมื่อเทียบกับผงชูรสจริงๆ แล้ว ความอร่อยยังด้อยกว่าอยู่บ้าง แต่ในยุคที่เครื่องปรุงรสหายากและรสชาติอาหารจืดชืด ผงปรุงรสไก่ก็ย่อมเป็นราชาอย่างไม่ต้องสงสัย! หลังจากกินบะหมี่หนึ่งชามเสร็จ หลี่หลงหลินก็ยังรักษาสัญญา เขาทำบะหมี่หม้อใหญ่ให้ซุนชิงไต้ ปล่อยให้นางกินอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม หลี่หลงหลินเริ่มสัมภาษณ์ลั่วอวี้จู๋และกงซูหว่าน "พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้รอง" "พวกท่านคิดว่ารสชาติของบะหมี่นี้เป็นอย่างไร?" หลี่หลงหลินถาม ลั่วอวี้จู๋และกงซูหว่านพยักหน้าและให้คำวิจารณ์ในเชิงบวก ซูเฟิ่งหลิงกินบะหมี่หมดชามด้วยความอยากรู้อยากเห็น: "อร่อยจริงๆ! ทำไมถึงอร่อยขนาดนี้?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 401
ซุนชิงไต้เอ่ยตอบอย่างคล่องแคล่วหมดจด “เปล่า!”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ผงปรุงรสไก่ที่แท้จริงอร่อยกว่าที่ท่านชิมนับหมื่นเท่า!”บึ้ม!ซุนชิงไต้น้ำลายแตกฟอง วิ่งมาเขย่าแขนหลี่หลงหลินซ้ายทีขวาที เปล่งเสียงออดอ้อน “องค์ชายเก้า ท่านเป็นคนดีคนหนึ่ง! ของกินเลิศรสเช่นนี้ทำเยี่ยงไร ท่านรีบสอนหม่อมฉันเถอะ!”หลี่หลงหลินหัวเราะออกมา “พี่สะใภ้สาม ท่านทำอาหารต่อเถอะ! อีกเดี๋ยวข้าจะเขียนให้ท่าน!”“ได้เลย!”ซุนชิงไต้วิ่งออกไปอย่างมีความสุข หยิบหม้อต่อไป ต่อสู้กับบะหมี่ที่เหลือหลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ พูดว่า “อิงตามความหลักแหลมของพี่สะใภ้สาม ไปจนถึงความยึดมั่นในอาหารเลิศรส! ทำผงปรุงรสไก่ที่แท้จริงออกมาขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น! แต่จะทำผงปรุงรสไก่ ยังต้องใช้อุปกรณ์พิเศษมากมาย”กงซูหว่านตบอกของตน “เหล่านี้ยกให้ข้าเถอะ!”หลี่หลงหลินพยักหน้ายิ้มๆ “แล้วช่องทางการขายเล่า?”ลั่วอวี้จู่คลี่ยิ้มอ่อนโยน “เรื่องเล็ก ยกให้ข้าก็พอ!”หลี่หลงหลินพยักหน้า เอ่ยปากว่า “ต่อไปก็คือเผยแพร่เท่านั้น! สุราดีเองก็กลัวตรอกลึก! ต้องการขายผงปรุงรสไก่ ต้องหาตัวแทนตราสินค้าที่เหมาะสมสักคนหนึ่ง!”ตัวแทนตราสินค้า?ทุกคนได้ยินชื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 402
เช้าวันต่อมา ก่อนหลี่หลงหลินไปเข้าประชุมยังถือผงปรุงรสไก่หนึ่งขวดเข้าวังอีกด้วยฮ่องเต้หวู่ตื่นบรรทม ไปเยี่ยมคารวะไทเฮาแล้ว บัดนี้กำลังเสวยพระกระยาหารเช้าอาหารวางเต็มโต๊ะ ฮ่องเต้หวู่ไม่แตะต้องสักอย่างเดียว กินโจ๊กจืดช้าๆช่วยไม่ได้เห็นอาหารโอชะสีสันงดงามมากมาย กลับไม่สามารถกลืนลงไปได้มีเพียงโจ๊กจืดที่แม้รสอ่อนไปบ้าง แต่ยังฝืนกลืนเข้าปากได้เว่ยซวินเดินก้าวเล็กๆ เข้ามา ค้อมตัวพลางเอ่ย “ฝ่าบาท องค์ชายเก้าเข้าวังขอเยี่ยมคารวะ กำลังรออยู่ด้านนอกตำหนักพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ตรัสอย่างไม่พอพระทัย “เจ้าเก้าว่างงานเกินไปหรือ? เหตุใดมาขอเยี่ยมคารวะตั้งแต่เช้าเหมือนเจ้าสี่ก็มิปาน? เขาคงไม่คิดว่านี้คือความกตัญญูหรอกกระมัง?”ระยะนี้ฟ้ายังไม่ทันสว่างองค์ชายสี่ก็รออยู่หน้าพระที่นั่งหย่างซินเพื่อขอเยี่ยมคารวะฮ่องเต้หวู่เดิมทีฮ่องเต้หวู่ยังซาบซึ้งใจ คิดว่าองค์ชายสี่มีความกตัญญูทว่านานวันเข้า ฮ่องเต้หวู่ก็นึกรำคาญอยู่บ้างเรางานยุ่งปวดหัวมาตลอดทั้งวันแล้วองค์ชายเจ้าเองก็ไม่รู้จักหาทางคลายกังวลให้เราเช้าเยี่ยมคารวะ เย็นเยี่ยมคารวะ เว้นเสียแต่แสร้งกตัญญูยังมีความนัยอื่นอีก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 403
ก่อนหน้านี้ไม่ว่ากินสิ่งใดก็ล้วนไม่มีรสชาติ ยากจะกลืนลงไป!อึก...เพียงคำเดียว ดวงเนตรของฮ่องเต้หวู่ก็ทอประกายระยับรสชาติเข้มข้นระเบิดทั่วทั้งต่อมรับรส!รสชาติเลิศล้ำเหลือหลาย!ฮ่องเต้หวู่รู้สึกว่าตนเองมิได้กำลังกินโจ๊ก แต่ดื่มน้ำแกงไก่รสเข้มหนึ่งชาม!ภายในยังมีรสชาติหอมหวานของโจ๊กอีกด้วยความรู้สึกนั้นช่างเหลือจะเชื่อโดยแท้!ฮ่องเต้หวู่กินโจ๊กครึ่งถ้วยหมดภายในคำเดียว เช็ดพระโอษฐ์ตรัสว่า “เราไม่เคยกินโจ๊กอร่อยเพียงนี้มาก่อน! สหายเว่ย ไปนำโจ๊กมาให้เราอีกชาม!”เว่ยซวินตื่นเต้นแทบแย่ ขอบตาร้อนผะผ่าว “ฝ่าบาท พระองค์เสวยแล้ว! กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้...”ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเตือน “ใส่ยาด้วย!”ภายใต้การทำงานของผงปรุงรสไก่ ฮ่องเต้หวู่เสวยโจ๊กถึงสามชาม อิ่มแล้วก็เรอออกมา ตรัสอย่างสลดใจ “สบายยิ่งนัก! เรามิได้กินอิ่มนานมากแล้ว!”เว่ยซวินปาดน้ำตา “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! อาการประชวรของพระองค์หายดีแล้ว! ขอบคุณหมอเทวดาซุนมาก! นางยอดเยี่ยมเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เป็นดรุณีน้อยคนหนึ่ง กลับสามารถทำยารักษาอาการประชวรของพระองค์ได้ ช่างมีความสามารถโดยแท้!”ฮ่องเต้หวู่หันมองทางหลี่หลงหลิน ตรัสอย่างแปลกพร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 404
ฮ่องเต้หวู่มิได้ผิดคำพูดพระราชโองการหนึ่งฉบับก็ประกาศให้คนทั่วหล้ารู้ในวันนี้เลย!ชื่อของหมอเทวดาซุนชิงไต้ นับตั้งแต่นี้ไปเป็นชื่อที่ผู้คนต่างรู้จักทั่วบ้านทั่วเมืองชื่อที่มาพร้อมกับซุนชิงไต้ยังมียาเทวดาผงปรุงรสไก่อีกด้วยทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่ว่าพระญาติราชวงศ์ หรือพ่อค้าอันธพาล ทั้งหมดต่างพากันพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ตกลงวิชาแพทย์ของซุนชิงไต้ล้ำเลิศมากเพียงใดยาเทวดาผงปรุงรสไก่นี้ มีรสชาติเช่นไรทว่าไม่มีคนรู้กลับทำให้คนนับไม่ถ้วนประหลาดใจมากยิ่งขึ้น!ณ จวนสกุลซูฮูหยินผู้เฒ่าหลั่งน้ำตาเป็นสาย จับมือเล็กของซุนชิงไต้ “สวรรค์มีเมตตา! กงซูหว่านเป็นขุนนาง ซุนชิงไต้มีชื่อเสียงโด่งดังทั่วหล้า สร้างชื่อเสียงให้สกุลซู! ข้าดีใจมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋พูดยิ้มๆ “ฮูหยินผู้เฒ่า นี่มิใช่ความดีความชอบของสวรรค์! แต่เป็นความดีความชอบขององค์ชายเก้าเจ้าค่ะ!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “ใช่แล้ว! นับตั้งแต่องค์ชายเก้ามา ไม่เพียงกวาดล้างความชั่วร้ายของสกุลซู ทุกวันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ! พวกเจ้าแต่ละคนยังมีความสามารถมากยิ่งขึ้นไปอีกด้วย!”“เฮ้อ เว้นเสียแต่ซูเฟิ่งหลิงเด็กคนนี้ โง่เขลาเบาปัญญา ทำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 405
หลี่หลงหลินโคลงศีรษะ เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ความคิด? ความคิดอะไร? ไม่มีขอรับ”ฮูหยินผู้เฒ่าซูมองหลี่หลงหลิน ยิ้มแปลกประหลาด “แต่เหตุใดข้าคิดว่าท่านอยู่กับสะใภ้ทั้งสี่แล้วอารม์ดีมากเหลือเกิน ยิ้มหัวเราะตลอดทั้งวัน? ท่านบอกความจริงข้า ท่านคิดว่าพวกนางเป็นเช่นไร?”หลี่หลงหลินพูดตามสัตย์จริง “พี่สะใภ้ทั้งสี่งดงามอ่อนเยาว์ มีพรสวรรค์มากความสามารถ ล้วนเป็นสตรีที่หาได้ยากยิ่งบนโลกนี้!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูถอนหายใจ “ใช่แล้ว พวกนางล้วนเป็นสตรีมากความสามารถ น่าเสียดายชะตาอาภัพ เพิ่งแต่งงานเข้าสกุลซู สามีก็ตายไปแล้ว กลายเป็นแม่ม่าย!”“พวกนางยังอายุน้อย หรือจะรักษาตัวไปชั่วชีวิตกระนั้น?”“ข้าคิดหาสามีที่ดีให้พวกนางมาโดยตลอด ให้พวกนางแต่งออกไป”“ทว่าใต้หล้าจะมีชายสักกี่คนคู่ควรกับพวกนาง?”“มิหนำซ้ำข้าเองก็มิอาจหักใจ! หากพวกนางแต่งออกไป ก็กลายเป็นคนของบ้านอื่น ยากจะไม่ถูกบ้านสามีรังแก! เฮ้อ เพียงข้านึกถึงเรื่องนี้ก็ปวดใจยิ่งนัก!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพูดไป ร้องไห้ออกมาอย่างสุดระงับ ปาดน้ำตาหลี่หลงหลินเองก็ลำบากใจตามลั่วอวี้จู๋ กงซูหว่าน ซุนชิงไต้และหลิ่วหรูเยียน ล้วนเป็นสตรีโดดเด่นพบได้เพียงหนึ่งใน
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
