บทที่ 499

เย่เฟยหลียืนกอดออกอยู่นอกหน้าต่าง มองดูผมที่ปลิวตามลมบนหน้าผากของฉู่เนี่ยนซี

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้คิดอะไรในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินเสียงดุจเดือนอันสุกใสของเขาก็ทำให้นางฉุกนึกถึงคำพูดของจักรพรรดิตอนที่อยู่สระอวี้ฮวาขึ้นมาได้ทันใด

นางต่อต้านความอ้างว้างที่เติมเต็มหัวใจของนางอีกครั้ง โดยรู้ว่าตอนนี้หากถามเขาออกไปว่าวันหนึ่งความกระตือรือร้นทั้งหมดนี้จะหายไปหรือไม่ เย่เฟยหลีก็คงจะต้องตอบว่า "ไม่" อย่างแน่นอน

ถึงตอนนี้จะไม่ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าอนาคตจะไม่หายไป

นางไม่ได้ถามอะไร เพียงแต่ตอบกลับไปเสียงเรียบว่า “ในเรือนอากาศอุดอู้ เลยออกมาสูดอากาศน่ะเจ้าค่ะ”

คืนนั้น ฉู่เนี่ยนซีนอนไม่หลับ นางพลิกตัวปรับท่านอนไปมา

ทันใดนั้นในคืนที่มืดมิดก็มีเสียงเย่เฟยหลีลุกจากเตียง เขาเดินมาถึงข้างเตียงของฉู่เนี่ยนซีก่อนจะวางผ้าห่มลงแล้วนอนลงข้าง ๆ ฉู่เนี่ยนซีและกอดนางไว้อย่างอ่อนโยน

“รีบนอนเถิด”

เดิมทีฉู่เนี่ยนซีคิดว่านางคงนอนไม่หลับแน่ ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากนอนเงียบ ๆ สักพักนางก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

วันรุ่งขึ้น ฮูหยินฉู่ก็เข้าไปในวังพร้อมผ้าที่หาจนทั่วเมืองหลวงกว่าจะหาซื้อมาได้

หลังจากมาถึงพระตำหนักอั