แชร์
บทที่ 371
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 372
“เจ้า…”องครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานต่อองค์จักรพรรดิ “กราบทูลองค์จักรพรรดิ ยามอารักขาของท่านมหาเสนาบดีไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องหรือลงมือใดใด้ลยพ่ะย่ะค่ะ”“เอาล่ะ ข้าจะส่งคนไปสอบสวนเรื่องนี้ ไป๋ชิง การดูแลที่บกพร่องของเจ้าทำให้นักโทษหลบหนีไปได้ แต่เนื่องจากเจ้าก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ข้าก็จะไม่ลงโทษเจ้าหนักมากนัก ข้าจะลงโทษเจ้าเป็นเวลาเพียงสามเดือน” องค์จักรพรรดิทรงตรัสเพื่อยุติการอภิปรายอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ไป๋ชิงยอมรับคำสั่งอย่างไม่เต็มใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้“ส่วนคนอื่น ๆ ก็กลับไปเถอะ ข้าจะส่งคนไปสอบสวนเรื่องนี้เอง” ใบหน้าขององค์จักรพรรดิมีร่องรอยของความโล่งใจ และเขาก็ลุกขึ้นยืนและพยุงไทเฮาออกไปด้วยกันฉู่เนี่ยนซีได้รับบาดเจ็บและอ่อนแรง ดังนั้นทั้งสามจึงพักในป่าห่างไกลชั่วคราวเพื่อหารือว่าจะทำอย่างไรต่อไปหัวหน้าหุบเขาแนะนำให้ไปที่หุบเขาสมุนไพรก่อน สิ่งนี้ไม่เพียงช่วยให้นางฟื้นตัว แต่ยังป้องกันไม่ให้คนทั่วไปหาเจออีกด้วย“ที่แท้ก็เป็นท่านหัวหน้าหุบเขาสมุนไพรนี่เอง ข้าช่างตาบอดเสียนี่กระไร” เย่เฟยหลีกล่าวด้วยความเคารพ“ข้าเองก็เกือบจะทำร้ายท่านอ๋องหลีแล้ว โปรดยกโท
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 373
เมื่อหมิ่นฮุ่ยเห็นว่าหัวหน้าหุบเขาให้ความสำคัญกับมันมาก นางจึงตอบรับอย่างจริงจังแล้วย้ายไปอยู่ข้าง ๆ ฉู่เนี่ยนซี เมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกายของฉู่เนี่ยนซี หมิ่นฮุ่ยก็พูดเบา ๆ ว่า “หมิ่นฮุ่ยช่วยคุณหนูทำแผลให้นะเจ้าคะ”“ขอบคุณ” ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่านางทำได้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพซึ่งเหมาะกับชื่อหมิ่นฮุ่ยของนางจริง ๆหมิ่นฮุ่ยช่วยประคองฉู่เนี่ยนซีให้นั่งลง ขณะที่นางกำลังคิดคำถามอยู่ในใจและวางแผนที่จะเอ่ยถามหัวหน้าหุบเขา แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมา หัวหน้าหุบเขาก็หายตัวไปแล้วนางมองหมิ่นฮุ่ยอย่างว่างเปล่า ในขณะนางมุ่งความสนใจไปที่การทำความสะอาดบาดแผลเท่านั้น ดูเหมือนว่านางก็ไม่รู้เรื่องเช่นกันมีโอกาสน้อยมากที่คนนอกจะได้เข้ามาในหุบเขาสมุนไพร โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากอยู่กับหัวหน้าหุบเขา ผู้คนในหุบเขาที่เห็นเหตุการณ์ในความมืดต่างก็ประหลาดใจและกระจายข่าวจนกลายเป็นหัวข้อหลักในการสนทนาเหยียนตั่วที่กำลังฟังอยู่ข้าง ๆ ดวงตาของนางดูราวมีแก้วใสกลิ้งวนอยู่ในนั้น จากนั้นนางก็จากไปอย่างเงียบ ๆหมิ่นฮุ่ยเกือบจะทำความสะอาดแผลของฉู่เนี่ยนซีเสร็จเรียบร้อยแล้ว และอ่างทองเหลืองก็กลายเป็นสีเลือดไปทั้งหมด สะท้อนอยู
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 374
มหาเสนาบดีฉู่กำลังประมวลผลเอกสารราชการทีละรายการอย่างไม่รู้สึกง่วงเลย เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อจุ่มพู่กันลงในหมึก ทันใดนั้น เอกสารทางการจากปีที่แล้วก็ถูกหมึกหยดอย่างรวดเร็ว“ในเมื่อไม่มีสมาธิแล้ว ก็มาพูดคุยกันดีกว่า”เสียงผู้หญิงเย็นชาดังขึ้นใกล้ประตู ผสมกับลมหนาวในคืนที่หนาวเย็น ซึ่งกวาดล้างความอบอุ่นในห้องหนังสือไปทั้งหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศเย็นหรือเสียงที่ทำให้มหาเสนาบดีฉู่สั่นสะท้านในทันทีหลังจากที่สตรีนางนั้นปิดประตู ดวงตาที่กระตือรือร้นแต่สงบของนางก็จ้องมองไปที่มหาเสนาบดีฉู่ เพียงครู่หนึ่ง นางก็มาหามหาเสนาบดีฉู่พลางใช้สองมือตบโต๊ะ บังคับให้มหาเสนาบดีฉู่มองเข้าไปในดวงตาของนางโดยตรง“หนิงเจิน...” มหาเสนาบดีฉู่พึมพำชื่อสตรีนางนั้น ชุดคลุมกันหนาวสีขาวเตะตาของเขา มีเสียงดังปังบนโต๊ะ พู่กันที่เขาถือในมือร่วงหล่นลงคนที่มาไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากหัวหน้าหุบเขา “ข้าถามเจ้าหน่อย ฉู่เนี่ยนซีเป็นลูกสาวของนายใหญ่หรือ?” เมื่อหัวหน้าหุบเขาได้ยินมหาเสนาบดีฉู่เรียกชื่อของนาง นางก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกลับมาดูอย่างเย็นชาอีกครั้ง แต่ดวงตาของนางมีความร้อนใจอยู่หน่อ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 375
“วังกระจอก ๆ นั่นไม่คณามือข้าหรอก” หัวหน้าหุบเขาเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม “อีกไม่นานข้าจะทำให้เนี่ยนซีกลับมาอย่างสมเกียรติและศักดิ์ศรี หากใครกล้าปฏิเสธนาง ข้าจะกระชากหัวมันทิ้งเสีย!”ทันทีที่หัวหน้าหุบเขาพูดจบ นางก็เปิดประตูและหายไปในความมืดโดยไม่ปรายตามามองแม้แต่น้อย มหาเสนาบดีฉู่ถอนหายใจ ยืนอยู่ที่ประตูอย่างจนใจและเป็นกังวลในขณะที่มองดูท้องฟ้าสีครามเข้มหัวหน้าหุบเขามาถึงพระตำหนักหย่างซินและค้นหาองค์จักรพรรดิแต่ไม่พบเขา ทันใดนั้นนางก็เห็นขันทีหนุ่มน้อยคนหนึ่งเดินมา หัวหน้าหุบเขาก็พุ่งไปบีบคอเขาด้วยมือขวา แล้วผลักเขาไปที่เสาข้าง ๆ แม้จะไม่ได้ใช้กำลังใดใดก็ตาม แต่ขันทีหนุ่มน้อยก็รู้สึกหวาดกลัวจนใบหน้าของเขาซีดและแขนขาอ่อนแรง“ถามหน่อยว่าจักรพรรดิขี้ระแวงนั่นอยู่ที่ไหน?” ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกไป ขันทีหนุ่มน้อยก็ตกใจมากจนน้ำตาไหล ท่าทางนี้ทำให้หัวหน้าหุบเขาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ“ฝะ...ฝ่าบาททรงอยู่ในห้องทรงงาน…” ขันทีหนุ่มน้อยพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตอบคำถามของหัวหน้าหุบเขา จากนั้นเขาก็ถูกหัวหน้าหุบเขาโยนลงกับพื้นยาวกับโยนลงโคลน“เจ้ากำลังทำเรื่องสารเลวอะไรอยู่? ว่าอย่างไร? เจ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 376
เมื่อพูดมาถึงจุดนี้แล้วองค์จักรพรรดิก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างโดดเดี่ยวและทำอะไรไม่ถูก ทุกคำพูดของหัวหน้าหุบเขาในตอนนี้ก็เหมือนเป็นการตบหน้า ทำให้เขาไม่สามารถมองที่หัวหน้าหุบเขาได้อีก“หนิงเจิน ข้าไม่ได้เป็นคนสั่งตัดหัวนาง ไม่เช่นนั้นจะ... ตอนนั้นข้าไม่มีทางเลือก ข้าไม่สามารถปล่อยให้เคอเอ๋อร์สร้างหายนะใดใดกับอาณาจักรของข้าได้…” องค์จักรพรรดิเริ่มพูดเป็นกันเองดูเหมือนว่ายิ่งอธิบายเท่าไหร่ก็ยิ่งไร้ประโยชน์ องค์จักรพรรดิจึงทรงหลับตาอย่างเหนื่อยหน่ายและไม่ได้ตรัสอะไรต่อหัวหน้าหุบเขาถอนหายใจช้า ๆ หันไปด้านข้างแล้วพูดว่า “นางปลอดภัยแล้ว”“ในเมื่อนางอยู่กับเจ้า ข้าก็โล่งใจ” องค์จักรพรรดิลืมตาราวกับมีก้อนหินหล่นไปจากหัวใจ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเบาขึ้นมากเมื่อเห็นว่าเขาเป็นห่วงฉู่เนี่ยนซีจริง ๆ เจ้าของหุบเขาก็ไม่ได้มองเขาด้วยสายตาคมกริบอีกต่อไป เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่นายใหญ่เคยทำ นางจึงพูดอย่างจนใจ “นายใหญ่ทุ่มเทไปกับเจ้ามากมาย แต่เพราะยังมีนางอยู่ ข้าถึงได้มารบกวนเจ้า ซึ่งเป็นการละเมิดความปรารถนาของนายใหญ่”นางหยิบกระดาษที่พับแล้วออกมาจากแขนเสื้อแล้วกางออกต่อหน้าองค์จักรพรรดิ ซึ่งในนั้น
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 377
ในที่สุดนางก็เห็นสตรีในอาภรณ์ขาวนั่งสง่างามอยู่ในห้องด้านหลัง พลางมองนางอย่างเยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่านางกำลังดูตลกฉากใหญ่อยู่เมื่อเห็นว่าไทเฮาทรงตื่นตระหนก องค์จักรพรรดิจึงก้าวไปข้างหน้าและทักทาย “เสด็จแม่ เหตุใดท่านถึงมาที่นี่?”“เหตุใดคนข้างนอกถึง…?”“ฝีมือข้าเอง มีอะไรไหม?” หัวหน้าหุบเขาตอบอย่างหยิ่งยโส ไม่อยากแม้แต่จะมองสีหน้าลังเลใจของเขาองค์จักรพรรดิหันกลับมาเตือนนางอย่างจนใจ แต่หัวหน้าหุบเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาขององค์จักรพรรดิอย่างไม่แยแสฮองเฮาเห็นใบหน้าของนางชัดเจน นางเหยียดนิ้วหยกของนางออกด้วยความหวาดกลัว และตะโกนไปที่ประตูด้วยเสียงที่เข้มงวด “ใครก็ได้รีบมาจับนางหัวขโมยคนนี้เร็ว!”ภาพที่ข้างกายฉู่เคอมีหญิงสาวคนหนึ่งคอยติดตามอย่างใกล้ชิดยังคงปรากฏอยู่ในใจของฮองเฮา และผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่อยู่ตรงหน้านาง ฮองเฮาคว้าแขนของไทเฮาแล้วกำชุดผ้าปักโดยไม่รู้ตัว “เสด็จแม่ คนผู้นั้นมีเลือดของฝั่งมณฑลตะวันตกไหลเวียนอยู่ ไม่รู้ว่าวันนี้นางต้องการจะทำอะไรถึงได้บุกมาที่วังอย่างอุกอาจเช่นนี้เพคะ”“ฮองเฮา!” องค์จักรพรรดิมองฮองเฮาด้วยความไม่พอใจและเตือนนางว่าอย่าพูดอะไรพล่อ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 378
เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ องค์จักรพรรดิก็รีบดึงหัวหน้าหุบเขาออกไปทันทีและพูดว่า “หนิงเจิน อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม”หัวหน้าหุบเขาลูบหน้าผากของตัวเองพลางหลับตาอย่างเหนื่อยหน่าย นางพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งเดียวเท่านั้น ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าสามวัน ไม่ว่าหนึ่งในพวกเจ้าจะเป็นใคร ต้องไปที่หุบเขาสมุนไพรของข้าแล้วขอโทษเนี่ยนซี แล้วจึงพานางกลับมาอย่างสมเกียรติ”“ฝันไปเถอะ!” ฮองเฮาโต้กลับอย่างดุเดือด“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้เจ้าเป็นคนไปก็แล้วกัน จำไว้ว่าเจ้ามีเวลาแค่สามวันเท่านั้น ถ้าไม่ทำตามที่เธอเสนอ ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีสิทธิ์ได้ฝันอีกต่อไป!” หลังจากพูดจบ หัวหน้าหุบเขาก็มองฮองเฮาอย่างพินิจพิเคราะห์“เสนียดนัก ฉู่เนี่ยนซีเป็นนักโทษ ยังทั้งยังปั่นหัวองค์จักรพรรดิ ข้าต้องการตัดหัวนาง แต่เจ้าก็ยังให้ฮองเฮาไปเชิญนางกลับมาน่ะหรือ?!” ไทเฮาพูดด้วยความเหลือเชื่อและโกรธเคือง“ถ้าเจ้าฆ่าฉู่เนี่ยนซี ข้าจะทำให้อาณาจักรรัตติกาลแห่งนี้ล่มจมฝังลงไปพร้อมกับนางด้วย ข้าพูดอะไรย่อมทำได้ตามนั้น! นอกจากนี้ข้าคือหนิงเจิน หัวหน้าหุบเขาสมุนไพร หากพวกเจ้ายังยัดเยียดข้อห
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 379
“ได้ ข้าจะกลับไปเขียนเอง” ไทเฮาเงยหน้ามองฮองเฮาอย่างเย็นชา “ฮองเฮา เก็บของแล้วเตรียมออกเดินทาง”เล็บของนางแทงเข้าไปในเนื้อแต่นางก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด ไฟในอกของนางก็ปะทุอย่างรุนแรงจนภายในใจของนางบิดเบี้ยว ฮองเฮาทำเพียงกำผ้าเช็ดหน้าและตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจฮองเฮาไม่ได้แข็งแกร่งเท่าผู้ที่ฝึกฝนวรยุทธ์ ร่างกายของนางอ่อนแอหลังจากอยู่ในวังหลังมาหลายปี นางใช้เวลาหนึ่งวันเต็มในการไปถึงป่าพิษ เมื่อนางลงจากรถม้า เท้าของนางก็อ่อนแรงมากจนแทบจะประคองตัวเองไม่ไหว โชคดีที่นางกำนัลอาวุโสฮวยเหรินคอยพยุงนางไว้ไม่ให้ล้มลงไปเหล่าองครักษ์หลายคนยกกล่องหนักหลายใบมาวางไว้ตรงหน้าฮองเฮา แล้วต่างประสานมือทูลว่า “ฮองเฮา ของทุกอย่างอยู่ที่นี่หมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาสั่งให้พวกเขาเปิดมันออก และอัญมณีที่อยู่ในนั้นก็ทำให้ดวงตาของผู้คนพร่ามัวทันที ฮองเฮามองดูกล่องที่ใส่ทอง เงิน เครื่องประดับ ของโบราณ ภาพเหมือนบุคคล และผ้าไหม พลางกัดกรามแน่น ระงับความโกรธของตัวเอง“ไปแจ้งหัวหน้าหุบเขาของพวกเจ้าว่าข้ามาที่นี่เพื่อนำของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้แทนคำขอโทษจากราชวงศ์ และขอให้หัวหน้าหุบเขาและพระชายาหลียอมรับมันไว้ด้วย” ฮองเฮา
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
