แชร์
บทที่ 148
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 149
“ข้าโตขนาดนี้แล้วนะ จะทำตัวเองหลงทางได้อย่างไรเล่า?!” เหยียนตั่วทำหน้าบูดบึ้ง สีหน้าไม่พอใจ“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเจ้าค่ะ แต่ท่านยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ถ้าเจอคนไม่ดีจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”“คนไม่ดี? ยังมีที่เลวกว่าข้าอีกเหรอ?” เหยียนตั่วเลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มตรงมุมปาก “เอาล่ะ ข้าแค่อยากจะมาดูว่าพี่ชายข้ามอบอำพันทะเลก้อนนั้นแก่ใครก็เท่านั้น ตอนนี้รู้แล้ว จะไม่กลับได้เหรอ? ไปเถอะ”เหยียนตั่วเอ่ยจบ ก่อนจะเดินนำไป สาวใช้อีกสองสามคนหันมามองหน้ากันก่อนจะรีบตามนางไปด้วยคำสัญญาของฉู่เนี่ยนซี หอการแพทย์จึงกลับมาทำการได้ตามปกติ เถ้าแก่จ้าวเมื่อได้รับการรักษาก็เริ่มดีขึ้นในทุก ๆ วัน เขาปิดหอหุยชุนเร็วขึ้นและมาที่หอการแพทย์เนื่องจากนึกถึงบุญคุณของฉู่เนี่ยนซี และเรื่องราวเหล่านี้ก็เป็นหัวข้อที่ประชาชนเริ่มนำมาพูดคุยกันทางด้านเย่ฉงเฉิง นับตั้งแต่ที่เขาออกจากหอการแพทย์ ไปที่จวนอ๋องหลี เขาก็เริ่มปลีกวิเวกศึกษาตำรา การเปลี่ยนแปลงของเขาทำให้เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่และเหล่าองค์ชายคนอื่น ๆ เกิดความสงสัย หลังจากที่สอบถามบางอย่างไปจึงรู้ว่าเป็นเพราะคำพูดหนึ่งของซีซานเชิง สิ่งนี้ทำให้จักรพรรดิเริ่มสนใจในต
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 150
ฉู่เนี่ยนซีฟังคำตอบของเขาแล้วก็รู้สึกหดหู่ในใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก“อืม ที่ทะเลสาบลมแรง ต้องสวมเสื้อผ้าให้หนาหน่อย หากกลับมาป่วยอีก การรักษาอาการบาดเจ็บของท่านที่ผ่านมาจะเสียเปล่าเอาได้!” ฉู่เนี่ยนซีพูดทีละคำ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห จนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มโกรธอย่างไม่มีเหตุผล “แล้วก็ ขอให้ท่านไปเที่ยวกับซ่างกวานเยียนให้สนุกแล้วกันเจ้าค่ะ”เอ่ยเสร็จ ฉู่เนี่ยนซีก็หันหลังกลับด้วยความโกรธเย่เฟยหลีฟังแล้วก็สับสนเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนคว้านางทันที“นี่ไม่เกี่ยวกับ…”“ถ้าพี่หญิงอยากไป ก็ไปด้วยกันกับพวกเราสิเจ้าคะ”เย่เฟยหลีกำลังจะอธิบาย แต่เสียงของซ่างกวานเยียนก็ดังออกมาจากหลังประตูเสียก่อนรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของนาง เดินเข้ามาด้วยท่าทางสูงส่งสง่างามจากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ฉู่เนี่ยนซีทันที ก่อนจะดึงมือนางขึ้นมา “พี่หญิง เพราะอาการของท่านอ๋องช่วงนี้เขาจึงไม่ค่อยได้พักผ่อน ทำไมเราไม่ออกไปพักผ่อนด้วยกันสักหน่อยเล่าเจ้าคะ?”ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองไปยังมือที่ถูกนางจับไว้อย่างเย็นชา ก่อนจะดึงมือตัวเองกลับ“ท่านอ๋องบาดเจ็บก็เพราะข้า ข้าก็ต้องรักษาเขาอยู่แล้ว แต่มันก็มีแค่นั้น เรื่องทะเล
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 151
ประมาณหนึ่งชั่วยาม**ต่อมา เย่เฟยหลีก็พาฉู่เนี่ยนซีและซ่างกวานเยียนขึ้นรถม้าไปยังทะเลสาบในเขตชานเมือง ฉู่เนี่ยนซีทำสีหน้าไร้ความรู้สึกมาตลอดทาง ไม่สนใจเย่เฟยหลีแม้แต่น้อย หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็มาถึงเป็นที่เรียบร้อย เนื่องจากเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง จึงมีเรือหลายลำลอยอยู่ในทะเลสาบเป็นกลุ่ม ๆ กลุ่มละสองสามลำ ทันทีที่ทั้งสามลงจากรถม้า พวกเขาก็เห็นบุรุษคนหนึ่งในชุดสีดำเดินลงจากเรือลำใหญ่บนฝั่ง “ไม่คิดว่าน้องสามจะมาล่องทะเลสาบกับเขาด้วย?” เย่เหลียนโบกพัดจิ๋วในมือสองสามครั้ง ผมบนหน้าผากของเขาถูกพัดไปตามลม ทำให้เขาดูราวกับบุรุษรูปงาม ฉู่เนี่ยนซีและเย่เฟยหลีต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าเย่เหลียนจะอยู่ที่นี่ด้วย! “ว่ากันว่าทิวทัศน์ของทะเลสาบในเขตชานเมืองนั้นสวยงามมาก ข้าควรจะเอาอย่างพี่รอง โดยการมาเยี่ยมชมที่นี่และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบ่อย ๆ ” “โอ้~ ข้าคงไม่มีความสุขเท่าน้องสามกระมังที่มีชายาล้อมหน้าล้อมหลัง” ขณะที่พูด เย่เหลียนก็มองไปยังฉู่เนี่ยนซี เย่เฟยหลีที่เห็นก็รีบเอาตัวมาบังไว้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ได้ยินมาว่าหลังจบงานเลี้ยงที่จวนเสนาบดีพี่รองได้รับบ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 152
อ๋องหลีขมวดคิ้ว หากวันนี้เขาจากไปอีก ผู้คนก็จะพากันครหาว่าพี่น้องในราชวงศ์ไม่ถูกกัน อ๋องหลีตั้งใจทำตัวห่างเหินกับอ๋องเหลียน อยากให้มีกำแพงแห่งความบาดหมางเกิดขึ้นในหมู่พี่น้อง หากปล่อยไว้เช่นนี้ ก็จะเป็นการทำให้ตัวเขาเสียหน้า อีกทั้งยังถูกเย่เหลียนหัวเราะเยาะด้วย ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้ามองเย่เฟยหลีแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง เรือของเรายังมาไม่ถึง ไปเรือลำเดียวกับท่านอ๋องเหลียนดีกว่าเพคะ” ในเวลานี้ คำพูดของผู้เป็นภรรยาน่าจะดีที่สุด เพราะถึงอย่างไรทุกคนก็มีหน้ามีตาให้ต้องรักษา เย่เฟยหลีเหลือบมองฉู่เนี่ยนซีด้วยสายตาที่มีความรักเจือปนอยู่ในนั้น “ได้! ข้าจะฟังเจ้า” ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้ว่าเขากำลังแสดงหรือจริงจัง พูดง่าย ๆ ก็คือดวงตาของเขาเร่าร้อนจนจู่ ๆ นางก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ซ่างกวานเยียนที่อยู่ข้าง ๆ กำชายเสื้อของตัวเองไว้ กระทั่งฉู่หว่านเอ๋อร์ดึงนางให้สงบลง เย่เหลียนที่เฝ้าดูอยู่ก็ครุ่นคิดอยู่ในใจ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเย่เฟยหลีจะตกหลุมรักสตรีนางนี้เข้าแล้วจริง ๆ ? เช่นนั้น...เขาคงต้องแย่งมาให้ได้ หน้าตาจะอัปลักษณ์แค่ไหนไม่สำคัญ ขอแค่มีประโยชน์ก็พอ ตอนนี้นางไม่ได้เป็นเพียงบุตรสาว
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 153
“ไม่ล่ะ เจ้าไปจับกลุ่มของตัวเองเถอะ” ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้ามอง เสียงของนางเย็นชาและไม่มีความหวั่นไหวใดใด “แต่พี่หญิง ท่าน…” ซ่างกวานเยียนดูลังเลและเป็นกังวล ฉู่เนี่ยนซีถึงกับสาปแช่งในใจ สตรีมากมารยาผู้นี้นี่วุ่นวายไม่เลิกราเลยจริง ๆ! แต่เมื่อคนที่อยู่รอบ ๆ เห็นสีหน้าของทั้งสองคน พวกเขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าซ่างกวานเยียนเป็นคนจิตใจดี ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีเป็นคนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ต่างพูดกันว่า “คุณหนูซ่างกวาน ในเมื่อคนอื่นไม่เห็นคุณค่าของท่าน เหตุใดถึงยังไม่ยอมแพ้?” “นั่นสิ เมื่อนับจากความสามารถของท่าน ท่านคงคว้าที่หนึ่งมาได้ แต่หากท่านพานางไปด้วย อย่าว่าแต่ที่หนึ่งเลย ท่านคงได้ที่โหล่เสียด้วยซ้ำ” ทุกคนคุยกัน แต่ไม่มีใครสนใจฉู่เนี่ยนซีเลย เย่เฟยหลีมองดูเหตุการณ์ด้วยสายตาเคร่งขรึม และมองไปยังผู้คนที่กำลังพูดคุยกันด้วยสายตาที่เย็นชา และจำทุกอย่างไว้ในใจ ซ่างกวานเยียนทำสีหน้าลำบากใจและโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ไม่ใช่ พี่หญิงแค่ปิดบังความสามารถเอาไว้ไม่ให้ใครรู้เท่านั้น ในแง่ของความสามารถ เยียนเอ๋อร์เป็นเพียงแสงหิ่งห้อย จะกล้าดีไปแข่งกับพรสวรรค์ของพี่หญิงได้อย่างไร?” เ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 154
ดังนั้น นางจึงดึงแขนเสื้อของซ่างกวานเยียนอย่างเงียบ ๆ และกระซิบว่า “ท่านพี่ซ่างกวาน หว่านเอ๋อร์จะต้องชนะให้ได้” ฉู่เนี่ยนซีที่เห็นสีหน้าของทั้งสองคนอย่างชัดเจน ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยอยู่ในใจ แล้วจงใจพูดว่า “น้องหญิง ดูสิ นี่คือรางวัลของวันนี้ เราจะชนะด้วยกันเป็นกลุ่มอย่างแน่นอน” ฉู่เนี่ยนซีพูด จากนั้นก็หันหน้าไปทางฉู่หว่านเอ๋อร์ “แล้วน้องหว่านเอ๋อร์ล่ะ เจ้าจะไปด้วยกันกับพวกเราหรือไม่?” เมื่อฉู่เนี่ยนซีเอ่ยชื่อของพวกนาง ทั้งสองก็สะดุ้งทันทีพลางหลบสายตา ฉู่เนี่ยนซีมองพวกเขาอย่างงงงวยพร้อมก้าวไปข้างหน้าสองก้าว “น้องหญิงทั้งสองเป็นอะไรไป? ไยไม่ตอบเล่า?” “คือ...ข้า...” ทั้งคู่มีท่าทางไม่สบายใจ และสีหน้าของพวกนางก็ยิ่งดูลำบากใจมากขึ้นเมื่อเห็นสายตาของทุกคน “นี่หมายความว่า พวกเจ้าไม่อยากอยู่กับข้าหรือ?” ฉู่เนี่ยนซีมองด้วยความเหลือเชื่อ แล้วจ้องไปที่ซ่างกวานเยียนอย่างเศร้าสร้อย “น้องหญิง เมื่อครู่เจ้าก็พูดเองนี่ว่าข้าถ่อมตัวปิดบังความสามารถไม่ให้ใครรู้ เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงไม่เชื่อว่าพี่สาวคนนี้จะคว้าชัยมาได้ เจ้ากลัวจะชวดของรางวัลไปเช่นนั้นหรือ?” “มะ...ไม่ใช่เจ้าค่ะ...” “แล้วเพ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 155
ฉู่เนี่ยนซีมองไปยังมือที่ยื่นมาของเย่เฟยหลีและกระตุกมุมปาก เขากำลังทำอะไร? แต่การจัดตั้งกลุ่มก็จำเป็นต้องมีคนจำนวนสี่คนและจะดีกว่าถ้าเย่เฟยหลีเข้าร่วมด้วย ฉู่เนี่ยนซีจึงยิ้มและจับมือกับเย่เฟยหลี สัมผัสที่เย็นและนุ่มนวลบนมือของเขาทำให้มุมปากของเย่เฟยหลียกขึ้นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเย่เหลียนที่อยู่อีกด้านเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นและลุกขึ้นยืนทันที “ข้าขอถามว่าข้าจะเข้าร่วมกลุ่มด้วยได้หรือไม่?!” หลังจากพูดจบ เย่เหลียนก็ยื่นมือมา พร้อมรอยยิ้มที่คิดว่ามีเสน่ห์ และมองตรงไปยังฉู่เนี่ยนซี ฉู่เนี่ยนซีคาดไม่ถึงว่าเขาจะอยากเข้าร่วมกลุ่มของพวกนางด้วย แต่นางก็ไม่กังวลว่าเขาจะวางแผนอะไรมา เพราะท้ายที่สุดแล้วหากเขาแพ้ก็จะไม่ดีต่อชื่อเสียงของเขาเอง และเห็นได้ชัดว่าในตอนนี้นอกจากพวกเขาแล้วก็ไม่มีใครอยากอยู่กลุ่มเดียวกับนาง เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็พยักหน้าและกำลังจะพูด เย่เฟยหลีที่อยู่ข้าง ๆ ก็เป็นฝ่ายเอื้อมมือไปจับมือเย่เหลียนแทน จากนั้นเสียงเย็น ๆ ก็ดังขึ้น “ยินดีต้อนรับ!” สีหน้าของเย่เหลียนขรึมขึ้นเล็กน้อย เขาดึงมือกลับ จ้องมองไปยังเย่เฟยหลีด้วยท่าทางรัง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 156
“ยังเพคะ!” เย่เหลียนตะลึง ‘ยังรึ? นางจงใจทำให้เรื่องแย่ลงหรือ?’ นั่นยิ่งทำให้เย่เหลียนขมวดคิ้ว ‘หรือว่านางเคยมีเพียงโอกาสได้ศึกษาแค่ความรู้ด้านการแพทย์? ส่วนความรู้ด้านอื่น ๆ ไม่มีเลย?’ ขณะที่ครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงของฉู่เนี่ยนซีพูดขึ้นอีกครั้ง “หม่อมฉันเป็นหัวหน้ากลุ่ม จะให้พวกท่านตอบคำถามแทนเช่นนั้นหรือ?” “แต่หัวข้อจะยากขึ้นเรื่อย ๆ ฉะนั้นเจ้าควรตอบหัวข้อนี้ก่อน” “ไม่ล่ะเพคะ! หม่อมฉันชอบที่จะทำให้ทุกอย่างจบในคราวเดียว!” หลังจากพูดเช่นนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็จิบชาต่อไป เย่เฟยหลีเห็นฉู่เนี่ยนซีที่จิบชาต่ออย่างเป็นธรรมชาติ ก็มีเสียงเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากบางอันเย้ายวนของเขา “ความมืดมิดที่บดบังตาถูกคลายออกด้วยพื้นผิวของทะเลสาบ เผยให้เห็นทองที่ตั้งตระหง่านอยู่ทางต้นทะเลสาบ สิ่งที่คิดว่าเป็นเรื่องจริงที่แท้เป็นเพียงการปิดบังความชั่วร้ายที่อยู่เบื้องหลัง” พูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึง บรรดาคนที่คิดออกแล้วและยังคิดไม่ออกต่างก็หยุดเคลื่อนไหวและดื่มด่ำกับแนวความคิดทางศิลปะของบทกวีของเขาอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรอีก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเย่เฟยหลีชนะในหัวข้อนี้ ซ่างกวานเยียนมองเขาด้วยแววตาชื่น
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
