Share

บทที่ 77

บุรุษผู้นี้มาทำอะไรที่จวนของตนกัน?

มิน่าล่ะ ทำไมผู้คนถึงมาล้อมอยู่หน้าประตูไม่ยอมให้เขาเข้าไป!

นี่คือ ราชครูแห่งเป่ยหวน!

หากปล่อยให้เขาเข้าไป จะทำให้ผู้อื่นไปพูดกันได้ไม่ใช่หรือ?

เมื่อมองไปที่ปานปู้แล้ว ดวงตาของตู้กุยหยวนและจั่วเริ่นทั้งสามคนแทบจะลุกเป็นไฟ

หากไม่ใช่เพราะตระหนักว่าปานปู้มาที่ต้าเฉียนในฐานะคณะทูตล่ะก็ เกรงว่าพวกเขาคงสับปานปู้เป็นชิ้นๆ แล้ว

เมื่อห้าปีก่อน หากไม่ใช่เพราะความแยบยลของปานปู้ ต้าเฉียนก็คงไม่สูญเสียหนักเพียงนี้

กองทหารโลหิตเองก็คงไม่กระจัดกระจายไปอย่างสิ้นเชิงด้วย!

ทั้งสามคนจ้องไปที่ปานปู้้ตาเขม็ง อยากจะสับหัวปานปู้เพื่อล้างแค้นให้พี่น้องของตน

แต่เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว ปานปู้และผู้ติดตามนั่นกลับดูสงบไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

ราวกับว่า ไม่มองตู้กุยหยวนและคนอื่นๆ ไว้ในสายตาด้วยซ้ำ

พวกเขามั่นใจว่าคนเหล่านี้ไม่กล้าแตะต้องพวกเขา

ดังนั้น ปานปู้จึงกล้ามาพร้อมกับผู้ติดตามเพียงคนเดียว

“องค์ชายหก ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว!”

ปานปู้มองดูหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “หากท่านยังไม่กลับมาอีก เกรงว่าคนในจวนท่านคงได้สับข้าเป็นชิ้นๆ แน่”

"ราชครูพูดเล่นแล้ว"

หยุนเจิงค่อยๆ เดิ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status