บทที่ 674

ความจริง เจียเหยาไม่ได้โทษปานปู้

แม้เรื่องนั้นจะเกิดขึ้นเพราะมีดทองของปานปู้ แต่ตัวปานปู้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องมากนัก

ปานปู้เสียมีดให้กับหยุนเจิง เขาไม่สามารถป่าวประกาศบอกกับทุกคนได้

กล่าวได้แค่ว่า หยุนเจิงเจ้าเล่ห์มาก นึกไม่ถึงว่าจะใช้มีดทองของปานปู้เคลื่อนทัพของพวกเขา

แล้วก็ต้องโทษนางที่ระแวงเกินไป ไม่ส่งคนไปยึดหุบผาชันช่องลมเอาไว้

หากนางส่งคนไปยึดหุบผาชันช่องลมก่อน หยุนเจิงไม่มีโอกาสใช้ประโยชน์จากมีดทองของปานปู้มาทำลายพวกเขาได้

ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ เจียเหยาเพิ่มความเร็วอย่างไม่รู้ตัว

ยังดี!

นางได้โสมอายุหนึ่งร้อยปีรากนึงจากหยุนเจิงกลับมาด้วย

หวังว่า โสมรากนี้จะทำให้อาจารย์หายในเร็ววัน!

ควบม้าอย่างบ้าคลั่งตลอดทาง ในที่สุดเจียเหยาก็มาถึงชายแดนเว่ยก่อนฟ้ามืด

เจียเหยาไม่สนใจที่จะพักผ่อน สิ่งแรกที่ทำคือไปห้องของปานปู้

สิบกว่าวันไม่ได้พบเจอ สีหน้าของปานปู้แย่ลงกว่าเดิม

ปานปู้สีหน้าซีดขาว แทบไม่มีเลือดฝาด

ปานปู้ในเวลานี้ ไม่เห็นท่าทางมีชีวิตชีวาดั่งอดีตอีกต่อไป เหมือนกับคนชราใกล้ถึงฝั่งคนหนึ่ง

“อาจารย์!”

เจียเหยาขอบตาแดง นั่งลงข้างเตียงของปานปู้ช้าๆ

ปานปู้ฝืนลุกขึ้นอ