เจียเหยา!องค์หญิงแห่งเป่ยหวน เจียเหยา!เฝิงอวี้พวกเขาจับองค์หญิงแห่งเป่ยหวน เจียเหยาได้ที่หุบผาชันช่องลม!พูดให้ถูกคือ ไม่ใช่พวกเขาจับได้!แต่เจียเหยาเป็นคนมาเอง เป็นคนมาให้พวกเขาจับเองและจุดประสงค์ที่เจียเหยาปล่อยให้พวกเขาจับนั้น มีเพียงสิ่งเดียว!เจียเหยาอยากพบหยุนเจิง!“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่านางคือเจียเหยา?”หยุนเจิงสั่งให้ทหารอารักขานำคนเข้ามาสอบถาม“น่าจะใช่ขอรับ!”คนผู้นั้นพยักหน้าเบาๆ แล้วเกาศีรษะกล่าวว่า “แต่ทว่าพวกเราเองก็ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาขององค์หญิงผู้นั้น ดังนั้นก็ไม่แน่ใจเช่นกัน…”“ไป! ไปดูซิ!”หยุนเจิงเรียกอวี๋ซื่อจง และก้าวเท้าออกไปอย่างรีบร้อนเจียเหยา!ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้ากระมัง?อยู่ดีๆ ถึงได้วิ่งมาให้พวกเขาจับ?เพื่อจะพบหน้าตน?คงไม่ใช่เพราะนางนำทัพพ่ายแพ้ ถูกประมุขใหญ่เป่ยหวนลงโทษจึงวิ่งมาหาตนหรอกนะ?คิดแล้วก็ไม่น่าใช่!ถึงนางจะมาลอบสังหารตนตามลำพัง ก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้สิ!แปลก!แปลกมาก!วินาทีนี้ หยุนเจิงรู้สึกนับถือเจียเหยามากในสถานการณ์เช่นนี้ นางกลับกล้าวิ่งเข้ามาด้วยตนเองตามลำพัง?นางไม่กลัวว่าตนจะสังหารนางเลยหรือ?ความกล้านี้ช่างน่านั
เจียเหยาแค่นเสียงเย็นชาออกมา ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่ลดลงเลย “เจ้าน่าจะทำให้ขุนนางเป่ยหวนเป็นคนของเจ้า!”หยุนเจิงหยักไหล่ “หากเจ้ามายอมแพ้ ข้าก็ไม่มีปัญหานะ”เจียเหยาส่ายศีรษะยิ้ม “ถึงแม้ข้าจะไม่ได้มาเจรจาคืนดี แต่ข้ามาเพื่อมอบคุณงานความดีให้กับเจ้า! คุณงานความดีที่เจ้าไม่อาจปฏิเสธได้!”“หืม?”มุมปากของหยุนเจิงยกขึ้น “จับตัวองค์หญิงเป่ยหวนได้ ถือว่าเป็นคุณงานความดีมากแล้ว!”“ไม่ใช่ๆ เรื่องนี้ยังน้อยไป!” เจียเหยาส่ายศีรษะหัวเราะ “หากเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะลอบสังหารเจ้า เช่นนั้นเราสามารถพูดคุยกันตามลำพังได้”“ได้สิ!” หยุนเจิงตอบตกลงทันใด“องค์ชาย ไม่ได้ขอรับ!”อวี๋ซื่อจงและเฝิงอวี้รีบส่ายศีรษะให้กับหยุนเจิงผู้หญิงที่สามารถยิงธนูสามดอกพร้อมกันได้ วรยุทธ์ไม่แย่แน่นอนหยุนเจิงพูดคุยกับนางตามลำพังนั้นอันตรายเกินไป“ไม่เป็นอะไร”หยุนเจิงโบกมือ “ข้าเชื่อว่าองค์หญิงเจียเหยาเป็นคนฉลาด และเป็นคนรักษาชีวิต! ออกไปเถอะ ข้าจะพูดคุยกับองค์หญิงเจียเหยา!”กล่าวจบบ หยุนเจิงพลันส่งสายตาให้กับพวกเขาทั้งสองลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พาคนออกไปเขายังมีอาวุธลับของเมี่ยวอินอยู่!ผู้หญิงคนนี้ไม่มี
ยึดครองพื้นที่ที่สูญเสียไปกลับคืนมา?เมืองสามชายแดน?หยุนเจิงชะงักเล็กน้อยยึดพื้นที่ที่สูญเสียไปกลับมาเชียวนะ นี่มันคุณงานความดีครั้งใหญ่เท่าสวรรค์เชียวนะ!ผู้หญิงคนนี้ คงไม่ได้วางกับดักให้กับตนหรอกกระมัง?หรือว่า นางคิดจะซุ่มโจมตีขณะที่ต้าเฉียนส่งคนไปรับเมืองสามชายแดนมา?อย่าว่านะ ด้วยความฉลาดของผู้หญิงคนนี้แล้ว อาจจะทำเช่นนี้ก็เป็นได้หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หยุนเจิงก็เงยหน้ามองเจียเหยา “อยู่ดีๆ เจ้ามอบคุณงานความดีขนาดนี้ให้ข้าทำไมกัน เจ้าตกหลุมรักข้าหรือ?”“เจ้า…”สีหน้าของเจียเหยาเปลี่ยนไปในบัดดล แล้วจ้องมองหยุนเจิงด้วยดวงตากลมโตในฐานะบุตรีที่ประมุขใหญ่โปรดปราณมากที่สุด นางจะเคยถูกคนอื่นหยอกล้อได้อย่างไร?ทันใดนั้นเอง นางอยากจะหักร่างศพของหยุนเจิงให้เป็นท่อนๆ เลย!“ได้ ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ตกหลุมรักข้า”หยุนเจิงหยักไหล่ แล้วยิ้มอย่างไม่ใส่ใจกับแววตากินคนของเจียเหยาเลยเมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของหยุนเจิงแล้ว เจียเหยาพลางอดไม่ได้ก่นด่าขึ้นมาในใจเพิ่งจะด่าจบ หัวใจของเจียเหยาพลันกระตุกวาบตั้งแต่วินาทีแรกจนถึงตอนนี้ ตนถูกหยุนเจิงจูงจมูกทั้งหมด!ตนโมโหเพราะหยุนเจิง แต
ในหนึ่งแสนนายนั่นแม้จะมีคนที่เพิ่งเลือกมาบ้าง แต่อย่างน้อยก็เป็นกองทหารที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้วซะส่วนใหญ่พูดให้น่าเกลียดกว่านี้ เป่ยหวนเฝ้าเมืองสามชายแดน อย่างไรก็ต้องตายในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทิ้งเมืองสามชายแดนแลกกับโอกาสได้เสบียงและการพักสงครามดีกว่ารอให้พวกเขาพักฟื้นแล้ว เกรงว่าคงเป็นวันที่ได้แก้แค้นต้าเฉียนแล้ว!คิดซะสวยจริงๆ!นำเมืองสามชายแดนที่คิดทิ้งอยู่แล้วมาแลกเสบียงกับโอกาสในการพักฟื้น!นี่มันมองอย่างไรก็ได้เปรียบทั้งนั้นนี่!ผ่านไปนาน หยุนเจิงพลันเงยหน้ามองเจียเหยา แล้วเอ่ยเชิงหยอกล้อว่า “ เจ้าติดว่าหากข้าสังหารเจ้า แล้วค่อยนำเงื่อนไขที่เจ้าว่ามาไปเจรจากับเป่ยหวน เจ้าคิดว่าประมุขใหญ่จะยอมรับ?”หัวใจของเจียเหยาเต้น แสร้งทำเป็นแน่วแน่ แล้วกล่าวว่า ‘หากเจ้าสังหารข้า เสด็จพ่อข้าไม่มีทางคืนพื้นที่เมืองสามชายแดนแน่นอน! ถึงแม้เป่ยหวนจะแพ้ ก็ไม่เสียดาย!”“เอาเถอะ ไม่คุยโวโอ้อวดจะตายหรือไง?”หยุนเจิงมองเจียเหยายิ้มๆ “เจ้ายังไม่สำคัญเพียงนั้น! เพื่อแก้แค้นเทนเจ้า เป่ยหวนถึงกับสู้สุดชีวิตกับต้าเฉียน จั่วเสียนอ๋องของพวกเจ้าตกลงหรือ?”สู้กันทีละคนอีก?คิดอะไรอยู่กัน!นางคิ
ขัดใจบรรพบุรุษ?เจียเหยาขมวดคิ้วมองหยุนเจิงด้วยความสงสัย “ขัดใจอะไร?”หยุนเจิงมองเจียเหยาด้วยแววตาเปล่งประกาย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “จาจา เราอภิเษกสมรสเพื่อสันติภาพกันเถอะ!”อภิเษกสมรสเพื่อสันติภาพ?ลมหายใจของเจียเหยาถี่ขึ้นทันใดมีชั่วขณะหนึ่งที่เจียเหยาอยากจะฟาดฝ่ามือออกไปตบหน้าหยุนเจิงสักทีไอ้สารเลวไร้ยางอาย!อยากจะได้คุณงานความดีเรื่องเอาดินแดนที่เสียไปกลับคืนมาได้ แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้ตนกลับเป่ยหวน!เขาคิดว่าเรื่องดีๆ ทุกอย่างบนโลกจะหมุนรอบตัวเขาจริงๆ หรือไงกัน?จู่ๆ เจียเหยาก็รู้สึกเสียใจทีหลังนางไม่ควรมาหาไอ้คนสารเลวไร้ยางอายนี้แต่แรก!หลังจากพยายามอดกลั้นความรู้สึกนั่นไว้แล้ว เจียเหยาพลันเหยียดยิ้มออกมา “ได้สิ! เจ้ามาเป็นสามีข้า แล้วข้าจะทูลเสด็จพ่อให้แต่งตั้งเจ้าเป็นกู่หลี่อ๋องแห่งเป่ยหวน!”“เรื่องนี้ช่างมันเถอะ”หยุนเจิงโบกมือปฏิเสธ “ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นพระชายารองของข้า เราทั้งสองแคว้นหยุดสงครามต่อกัน ต่อจากนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว! นี่ก็ถือเป็นผลงานเล็กๆ น้อยๆ ที่เราทำเพื่อความมั่นคงและเจริณรุ่งเรืองของต้าเฉียนและเป่ยหวนเช่นกัน”ผลงานเล็กๆ น้อยๆ?
ห้ามปล่อยให้ไอ้สารเลวไร้ยางอายนี่ชักจูงอีกแล้วต้องตอบโต้!ในเมื่อเป็นการเจรจา เช่นนั้นก็ห้ามปล่อยให้เขาถือไพ่เหนือกว่า!เมื่อได้ยินคำพูดของเจียเหยาแล้ว หยุนเจิงพลันอดไม่ได้แอบด่าในใจผู้หญิงคนนี้ เอาตนเองได้อยู่หมัดจริงๆ“ก็ได้ เช่นนั้นเราก็หยุดเจรจากันก่อนแล้วกัน!”หยุนเจิงลุกขึ้น เปิดประตูแล้วเดินออกไป จากนั้นสั่งการอวี๋ซื่อจงว่า “ขี่ม้าของข้ากลับไปบอกให้พระชายากับเมี่ยวอินเร่งมาที่นี่ แล้วก็นำสุรามาให้มากหน่อย!”“ขอรับ!”อวี๋ซื่อจงรับคำสั่งแล้วปฏิบัติทันที“เจ้าจะต้อนรับข้ารึ?”เจียเหยาเลิกคิ้วถาม“แหง่อยู่แล้วสิ!”หยุนเจิงหันกลับไปยิ้ม “ต้าเฉียนของข้าให้ความสำคัญกับเรื่องมารยาท เจ้าที่เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยหวนมาเยือนถึงที่ อย่างไรพวกข้าก็ต้องทำการต้อนรับอยู่แล้ว!”“งั้นรึ?” เจียเหยาเม้มปากยิ้มแย้ม “ในเมื่อจะต้อนรับข้า เหตุใดถึงไม่พาข้าไปที่จวนของเจ้าล่ะ? จะต้อนรับข้าในที่เช่นนี้รึ?”หยุนเจิงแบมือทั้งสองออก “เจ้าไม่สมรสกับข้าสักหน่อย จะไปที่จวนข้าทำไมกัน? ข้าให้เจ้าดื่มสุราที่นี่ได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว!”เจียเหยาเบะปาก แค่นเสียงเย็นชา “ข้าว่านะ เจ้าคิดจะมอมสุราข้า แล้วเค
ตกดึก หยุนเจิงสั่งให้คนรับใช้นำเนื้อม้าและข้าวต้มมาให้เจียเหยาหยุนเจิงเองก็ถือชามเนื้อม้าตุ๋นนั่งกินอยู่ตรงหน้าเจียเหยาไอ้สารเลวนี่จงใจชัดๆ!นางไม่รังเกียจการกินเนื้อม้ามิฉะนั้น นางก็คงไม่สั่งทหารให้ฆ่าม้าศึกเป็นอาหารหรอกแต่ทว่านางโกรธเพราะการกระทำของหยุนเจิงต่างหากหยุนเจิงคอยทำท่าทำท่างเป็นผู้ชนะสิบทิศตรงหน้านางอยู่ตลอดเวลา!“อย่ามองข้าสิ! กินของเจ้าไปเลย!”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าใจดีมอบคุณงามความดีให้แก่ข้า ข้าต้องไม่ปล่อยให้เจ้าหิวโซอยู่แล้ว! วางใจเถอะ ข้าไม่วางยาพิษใส่เจ้าหรอก”“เจ้าไม่วางยาพิษใส่ข้าอยู่แล้ว” เจียเหยาเลิกคิ้วกล่าว “เพราะข้าตาย ไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อเจ้า”“จริง”หยุนเจิงไม่ปฏิเสธ “ดังนั้น เจ้ากินอย่างสบายได้เลย! ไม่พอเติมได้”“เจ้านี่มันใจกว้างจริงๆ!”เจียเหยากัดฟันมองหยุนเจิง แล้วหยิบเนื้อม้าขึ้นมากัดกินกล่าวตามตรง รสชาตินี้อร่อยกว่าที่พวกเขากินปกติมากทว่าเจียเหยากัดกินอยู่ในปาก ในใจกลับโกรธมากสุดท้าย เจียเหยาทำได้เพียงกินแทนความโกรธ แล้วกัดกินคำโตๆ“ช้าหน่อย ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มแย้ม “อย่างน้อยเจ้าก็เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยห
เรียกไปเถอะ!ตนตกอยู่ในกำมือเขา ปล่อยให้เขาเรียกตามสบายไปเถอะ!เจียเหยายิ้มตอบ แล้วหันไปมองหยุนเจิง “มีเรื่องหนึ่งที่ข้าสงสัยมาตลอด”“เรื่องอะไร?”หยุนเจิงถามยิ้มแย้มเจียเหยาเก็บรอยยิ้ม แล้วมองหยุนเจิงด้วยความสงสัย “เจ้าสามารถทำหิมะถล่มที่ใหญ่เพียงนั้นที่หุบเขามรณะได้อย่างไรกัน? แล้วก็เสียงฟ้าผ่านั่นด้วย เจ้าทำออกมาได้อย่างไร?”“เกี่ยวอะไรกับข้า?”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มๆ อย่างนิ่งๆ “พวกเจ้าหลบหลู่เทพเจ้าเอง ทำให้ได้รับบทลงโทษจากเทพเจ้า เหตุใดถึงต้องโยนความผิดมาให้ข้าด้วย? ความผิดบาปของข้าก็มากพอแล้ว เจ้าอย่าเพิ่มบาปให้ข้าอีกเลย”เจียเหยาเลิกคิ้วเบาๆ “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือ?”หยุนเจิงหยักไหล่ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่แยแส “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่ข้าเชื่อ”เจียเหยาชะงักเล็กน้อย เกือบจะหลุดโมโหออกมาอีกครั้งไม่นาน ข้าวต้มของเจียเหยาก็มาถึงเจียเหยากินข้าวต้มจนหมดอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไป“ทำอะไรน่ะ?”หยุนเจิงถามอย่างไม่เข้าใจ“พวกเจ้าไม่มัดตัวข้าไว้หรือ?”เจียเหยาเอ่ยนิ่งๆ “มัดข้าไว้ ข้าจะได้ไม่หนีออกไปนำความดีความชอบไปให้กับเว่ยเหวินจงไงล่ะ”“ไม่ต้องหรอ