บทที่ 643

ตกดึก หยุนเจิงสั่งให้คนรับใช้นำเนื้อม้าและข้าวต้มมาให้เจียเหยา

หยุนเจิงเองก็ถือชามเนื้อม้าตุ๋นนั่งกินอยู่ตรงหน้าเจียเหยา

ไอ้สารเลวนี่จงใจชัดๆ!

นางไม่รังเกียจการกินเนื้อม้า

มิฉะนั้น นางก็คงไม่สั่งทหารให้ฆ่าม้าศึกเป็นอาหารหรอก

แต่ทว่านางโกรธเพราะการกระทำของหยุนเจิงต่างหาก

หยุนเจิงคอยทำท่าทำท่างเป็นผู้ชนะสิบทิศตรงหน้านางอยู่ตลอดเวลา!

“อย่ามองข้าสิ! กินของเจ้าไปเลย!”

หยุนเจิงเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าใจดีมอบคุณงามความดีให้แก่ข้า ข้าต้องไม่ปล่อยให้เจ้าหิวโซอยู่แล้ว! วางใจเถอะ ข้าไม่วางยาพิษใส่เจ้าหรอก”

“เจ้าไม่วางยาพิษใส่ข้าอยู่แล้ว” เจียเหยาเลิกคิ้วกล่าว “เพราะข้าตาย ไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อเจ้า”

“จริง”

หยุนเจิงไม่ปฏิเสธ “ดังนั้น เจ้ากินอย่างสบายได้เลย! ไม่พอเติมได้”

“เจ้านี่มันใจกว้างจริงๆ!”

เจียเหยากัดฟันมองหยุนเจิง แล้วหยิบเนื้อม้าขึ้นมากัดกิน

กล่าวตามตรง รสชาตินี้อร่อยกว่าที่พวกเขากินปกติมาก

ทว่าเจียเหยากัดกินอยู่ในปาก ในใจกลับโกรธมาก

สุดท้าย เจียเหยาทำได้เพียงกินแทนความโกรธ แล้วกัดกินคำโตๆ

“ช้าหน่อย ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”

หยุนเจิงเอ่ยยิ้มแย้ม “อย่างน้อยเจ้าก็เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยห