บทที่ 191

เมื่ออยู่ต่อหน้าคำถามฆ่าตัวตายของจักรพรรดิเหวินแล้ว หยุนเจิงเองก็ตกอยู่ในห้วงความคิด

ตาแก่คนนี้ เหตุใดถึงเอาแต่รังแกบุตรชายของตนเองเนี่ย!

คำถามนี้จะตอบอย่างไร?

เขาพูดประเด็นของปัญหาให้กับตนออกมาแล้ว!

หากตนตอบไปว่าเชื่อเจ้าสามอย่างไม่มีเงื่อนไข แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องไร้สาระ!

แต่หากเขาตอบว่าไม่เชื่อเจ้าสาม เช่นนั้นก็เท่ากับว่ากำลังทูลฟ้องจักรพรรดิเหวินว่าเขาเพียงแค่แสร้งทำเหมือนไกล่เกลี่ยกับเจ้าสาม ทว่าในใจยังเกลียดชังเจ้าสามอยู่น่ะสิ?

จะตอบอย่างไรก็ดูจะไม่ใช่หนทางที่ดีสักเท่าไร

หยุนเจิงปวดกบาล เขาคิดแล้วคิดอีก จู่ๆ ก็เหยียดริมฝีปากเผยรอยยิ้มออกมา “เสด็จพ่อ ไม่แน่ลูกอาจไม่มีชีวิตรอดถึงตอนนั้นก็ได้ แล้วลูกจะคิดมากเรื่องนี้ทำไมกัน?”

“เจ้า…”

จักรพรรดิเหวินหมดคำจะพูด แขนขยับเล็กน้อย

ราวกับกำลังครุ่นคิดว่าจะฟาดหยุนเจิงสักสองฝ่ามือดีหรือไม่

“สักวันข้าต้องตายเพราะคนโง่อย่างพวกเจ้าแน่ๆ!”

จักรพรรดิเหวินจ้องเขาตาเขม็งอย่างไม่พอพระทัย สุดท้ายก็หยุดความปรารถนาที่จะฟาดเขาเอาไว้ได้

“เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนเจิงรีบลุกพรวดขึ้นมาทำท่าตื่นตกใจ

เห็นท่าทีเช่นนี้ของหยุนเจิงแล้