เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 195
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 196
บุรุษผู้นี้หากได้ครอบครองอำนาจกองทหารของซั่วเป่ยจะต้องยิ่งใหญ่ทะยานสู่ฟ้าแน่นอน!ฮ่าๆ!จักรพรรดิเหวินเอ๋ยจักรพรรดิเหวิน!พระองค์ทรงรังแกให้ตระกูลเสิ่นโดดเดี่ยวทั้งตระกูล ทว่ากลับไม่คิดว่าจะมอบคนยอดเยี่ยมคนหนึ่งมาให้ตระกูลเสิ่น!คนทำนายไม่สู้สวรรค์ทำนายจริงๆ!ดูท่าแล้วตนสามารถเตรียมตัวทำเรื่องออกจากเมืองจักรพรรดิได้อย่างวางใจแล้ว!ฮูหยินเสิ่นมีความสุขอยู่ในใจ จากนั้นจู่ๆ ก็ขัดคำพูดของหยุนเจิง “องค์ชายหก ท่านคิดว่าจื่อเออร์เป็นอย่างไร?”หืม?เปลือกตาของหยุนเจิงกระตุกเล็กน้อยเกิดอะไรขึ้น?เหตุใดจู่ๆ นางถึงได้ถามเช่นนี้?หรือว่านางดูออกว่าตนมีความสนใจต่อเยี่ยจื่อ?นางกำลังลองเชิงตนอยู่?ไม่หรอกน่า!นางไม่อยู่ในจวนของตนเสียหน่อยจะอ่านความรู้สึกของตนออกได้อย่างไร?หยุนเจิงเงียบขรึมพลางเอ่ยยิ้มแย้มว่า “พี่สะใภ้เป็นคนดี ฉลาดปราดเปรื่อง ทำงานเรียบร้อย! เรื่องต่างๆ ภายในจวนของข้าล้วนแต่มีพี่สะใภ้คอยดูแล ข้าวางใจมาก!”“ดูท่าแล้วองค์ชายจะประทับใจจื่อเออร์มากนะ!”ฮูหยินเสิ่นยิ้มๆ แล้วจ้องหยุนเจิงด้วยแววตาทรงพลัง “องค์ชายจะยอมรับจื่อเออร์ให้เป็นพระชายารองหรือไม่?”โครม!เสียงฟ้าผ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 197
จวนเสิ่นกว้างใหญ่มาก ไม่เล็กไปกว่าจวนองค์ชายหกของหยุนเจิงเลยขณะที่เสิ่นลั่วเยี่ยนพาหยุนเจิงไปคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในจวนอยู่นั้น นางพลันเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “ท่านแม่ข้าพูดอะไรกับท่านรึ? แถมยังให้ท่านไปคิดดูดีๆ อีก?”พูดอะไรน่ะหรือ?พูดว่าให้ข้ารับพี่สะใภ้รองของเจ้าน่ะสิ!หยุนเจิงแอบยิ้มในใจทว่าคำพูดนี้ เขาไม่มีทางพูดออกมาอยู่แล้วมิเช่นนั้น เสิ่นลั่วเยี่ยนต้องทุบตนเป็นแน่!“นางให้ข้าไปทูลขอเสด็จพ่อไม่ให้ข้าไปซั่วเป่ย…”หยุนเจิงแต่งเรื่องเองเสิ่นลั่วเยี่ยนเองก็ไม่แปลกใจพลางเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ท่านผลักฝ่าบาทและตัวท่านไปถึงจุดที่อันตรายที่สุดแล้ว ท่านไปทูลขอฝ่าบาทตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร?”“ดังนั้นข้าจึงไม่มีหนทางไงเล่า!”หยุนเจิงถอนหายใจอย่างหมดหนทาง“ตอนนี้รู้แล้วหรือว่าไม่มีหนทาง? ไปทำอะไรมาอยู่ตั้งนานล่ะ?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็โมโหขึ้นมาเคยเห็นคนวอนหาที่ตาย แต่ไม่เคยเห็นคนวอนหาที่ตายขนาดนี้มาก่อน!“ก็ตอนนั้นข้าเมาสุรานี่?”หยุนเจิงยิ้มๆ “ไปกันเถอะ เราไปเดินเล่นในเมืองกัน ดูซิว่าเจ้ามีอะไรต้องซื้อหรือไม่”“ไม่ไป!”เสิ่นลั่วเยี่ยนยังคงแน่วแ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 198
ม้าตัวนั้นคือม้าของเขา!ตอนที่ม้านั่นถูกหยุนเจิงสลับไป เขาเจ็บปวดอยู่นานวันนี้ในเมื่อพบเจอกันแล้ว อย่างไรก็ต้องสลับคืนมาให้ได้!เมื่อได้ยินคำพูดของหยวนกุยแล้ว หยุนเจิงไม่ชอบใจในทันใดไอ้คนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยจริงๆ!ตนยังไม่ทันมีความคิดจะเอาเปรียบเขา เขากลับคิดจะสลับม้าคืนไปนั้นรึ?เนื้อที่ตนกลืนลงท้องแล้วยังจะคืนเขาอีกหรือ?คิดอะไรอยู่!“ในเมื่อสลับไปแล้วย่อมต้องสลับคืนมาอยู่แล้ว”หยุนเจิงพยักหน้าอย่างจริงจัง“ขอบพระทัยองค์ชาย!”หยวนกุยดีใจสุดขีดสำหรับเขาการที่สามารถสลับม้าตัวนี้กลับมาได้นั้นถือเป็นการปลอบโยนอย่างหนึ่ง“นี่เป็นสิ่งที่ควร”หยุนเจิงท่าทางอ่อนโยน แล้วกล่าวต่อเสิ่นลั่วเยี่ยนว่า “เจ้าไปดูว่ามีของที่ชอบหรือไม่ ข้าไปสลับม้ากับหยวนกุยครู่หนึ่ง”เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่อยากยุ่งเรื่องเละเทะระหว่างพวกเขาอยู่แล้วจึงแยกตัวไปเลือกเครื่องหยกหลังจากแยกตัวเสิ่นลั่วเยี่ยนออกไปได้ หยุนเจิงพลันพาหยวนกุยออกจากร้านขายหยกขณะที่หยุนเจิงกำลังจะเริ่มเอาเปรียบหยวนกุย จู่ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นได้จึงเอ่ยถามในบัดดล “ที่จวนเสิ่นเมื่อคราวก่อน ข้าได้ยินว่าเจ้ามีความสัมพันธ์เป็นญาติกับพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 199
สถานการณ์ข้างนอกทำให้เสิ่นลั่วเยี่ยนสะท้านใจเสิ่นลั่วเยี่ยนวิ่งออกไปถึงก็พบว่าหยวนกุยกำลังคุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้น“เกิดอะไรขึ้น?”เสิ่นลั่วเยี่ยนเดินเข้าไปถามอย่างสงสัย“จะอะไรได้อีก?”หยุนเจิงมองหยวนกุยด้วยสีหน้าสุขุม “เดิมข้ายังคิดจะสลับม้าของเขากลับไป แต่เขากลับกล้าพูดว่ามีใจต่อพระชายาของข้าต่อหน้าข้า!”อะไรนะ?สีหน้าของเสิ่นลั่วเยี่ยนเปลี่ยนไปเกือบจะเตะเท้าออกไปแล้วไอ้ระยำ!บ้าไปแล้วหรือไงกัน!ตนไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเขาอยู่แล้ว!แต่เขายังกล้าพูดว่ามีใจกับตนต่อหน้าหยุนเจิงอีก?ถึงแม้หยุนเจิงจะไร้ประโยชน์อย่างไร เขาก็เป็นถึงองค์ชายเชียวนะ!มีความคิดต่อพระชายาองค์ชาย เขามีศีรษะกี่อันกัน!หากเรื่องนี้ถูกเผยออกไป ไม่แน่คนอื่นคงจะคิดว่าตนมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาจริงๆ แน่!เขาไม่รู้จักความตาย ก็อย่าทำให้ตระกูลเสิ่นพลอยลำบากไปด้วย!“ข้า…ข้าเพียงแค่พูดผิดเท่านั้น ขอองค์ชายทรงเมตตาด้วย!”หยวนกุยร้องขออีกครั้ง แล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังเสิ่นลั่วเยี่ยนเสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องหยวนกุยตาเขม็งอย่างไม่พอใจ แล้วหันไปขอโอกาสกับหยุนเจิงให้กับเขา “คนคนนี้ไร้สมอง ชอบพูดจาเหลวไหล
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 200
“ยืนยันความบริสุทธิ์ จะยืนยันความบริสุทธิ์อย่างไร?”หยวนฉงตะคอกเสียงดุอย่างเกรี้ยวโกรธ “เพราะเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทยังทุบตีเหล่าองค์ชายคนอื่นๆ ต่อหน้าทุกคนด้วย! แต่เหล่าองค์ชายต่างก็ไม่ยอมรับว่าเป็นฝีมือของพวกเขา ฝ่าบาททรงส่งคนให้ไปสืบเรื่องนี้มานานก็ไม่อาจหาคนที่อยู่เบื้องหลังได้จริงๆ บัดนี้มีเขาโผล่หัวมาเช่นนี้ก็เท่ากับเป็นตัวตายตัวแทนแล้ว!”หยวนกุยจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าทันทีที่เรื่องนี้ใหญ่โตขึ้น แม้แต่เหล่าองค์ชายคนอื่นๆ ก็ต้องตกบ่อถ่วงน้ำด้วยเช่นกัน!เพื่อขจัดความสงสัยในตนเอง พวกเขาจะต้องโยนความผิดทุกอย่างให้กับหยวนกุยไม่ว่าด้วยวิธีใด!เมื่อหยวนฉงพูดเช่นนี้ ฮูหยินหยวนพลันตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์พลางเอ่ยสะอึกสะอื้นว่า “แล้วควรทำอย่างไรดี? นายท่าน ท่านต้องคิดหาวิธีช่วยกุยเออร์นะ! ฮือๆ…”“ร้องไห้รู้จักร้องไห้เป็นอย่างเดียว!”หยวนฉงตะคอกด้วยความโกรธ แล้วเตะเรือนร่างของหยวนกุยแรงๆ “รีบลุกขึ้นไปหาองค์ชายสามกับข้า ให้ท่านคิดหาวิธีช่วยไอ้ระยำอย่างเจ้า!”เมื่อเข้าใจความคดเคี้ยวของเรื่องนี้ หยวนกุยยิ่งตกใจจนสติหลุดรีบลุกขึ้นในทันใด เพียงแค่จัดระเบียบอาภรณ์ของตนง่ายๆ แล้วเดินทางไปจวน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 201
หยุนเจิงซื้อปิ่นปักผมหยกอันสวยงามให้กับเสิ่นลั่วเยี่ยนเพียงแต่ปิ่นปักผมธรรมดาๆ แต่ราคากลับแพงมาก ทำเขาเสียหายไปห้าร้อยตำลึงแถมยังเป็นราคาที่เถ้าแก่ร้านหยกรู้ว่าเขาเป็นองค์ชายหก ไม่กล้าเรียกราคามั่วซั่วด้วยมิเช่นนั้น ราคาของปิ่นปักผมหยกนี่อย่างน้อยคงต้องหนึ่งพันกว่าตำลึงเป็นแน่แต่ทว่าหยุนเจิงไม่รู้สึกเสียดายเพราะอย่างไรไม่นานหยวนกุยผู้ถูกใส่ร้ายนั่นก็ต้องส่งเหรียญเงินมาให้กับตนแล้วพาเสิ่นลั่วเยี่ยนออกมาซื้อปิ่นปักผมหยก ไม่เพียงไม่ขาดทุน แต่ยังได้กำไรอย่างมากด้วย!ก็ดีเหมือนกัน!ตอนเที่ยงวัน เสิ่นลั่วเยี่ยนขอตามหยุนเจิงไปที่จวนของเขาอย่างคาดไม่ถึง หยุนเจิงเกือบจะคิดว่าแม่นางคนนี้ถูกปิ่นปักผมหยกที่ตนซื้อมัดใจเข้าแล้วสุดท้ายเมื่อมาถึงจวร เสิ่นลั่วเยี่ยนพลันเล่าเรื่องหยวนกุยให้กับเยี่ยจื่อฟังราวกับวางแผนจะให้เยี่ยจื่อพูดร้องขอแทนหยวนกุยด้วยกัน“เจ้าโง่หรือไงกัน?”เยี่ยจื่อดีดกะโหลกของเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างไม่พอใจ “หยวนกุยเป็นอะไรกับเจ้า องค์ชายหกเป็นอะไรกับเจ้า? เหตุใดเจ้าถึงต้องพูดแทนหยวนกุยด้วย?”“ไม่ใช่…”เสิ่นลั่วเยี่ยนชะงักงันเอ่ยอย่างหมดหนทาง “ข้าเห็นว่าท่านกับหยวนกุ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 202
“หยวนกุย…โง่จริง!”เยี่ยจื่อพยักหน้าอย่างเห็นด้วยหากไม่โง่จะยืนหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ ตอนองค์ชายตกม้ารึ?หากไม่โง่จะคิดสลับม้ากลับไปนั้นรึ?หากสามารถสลับกลับไปได้ เขาคงจูงม้าไปสลับคืนตั้งนานแล้ว!“ไม่รู้จริงๆ ว่าคนโง่เขลาเพียงนี้เป็นนายกองทหารม้าได้อย่างไร”หยุนเจิงบ่นแล้วปั้นหน้ายิ้มร้ายให้กับเยี่ยจื่อพลางกล่าวว่า “จริงสิ ข้ายังมีเรื่องสำคัญมากๆ จะบอกเจ้า”“ดูท่าแล้วคงจะไม่ใช่เรื่องดี!” เยี่ยจื่อมองเขาอย่างสงสัย “เรื่องอะไร?”“เรื่องดี เรื่องดีจริงๆ!”หยุนเจิงยิ้มฮี่ๆ มองซ้ายมองขวาแล้วกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “วันนี้ข้าไปจวนเสิ่นมา แม่ยายลากข้าไปคุยตามลำพังอยู่นาน แถมให้ข้าคิดดีๆ เรื่องรับเจ้าเป็นพระชายารองด้วย…”เยี่ยจื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าพลันเปลี่ยนในบัดดลรับนางเป็นพระชายารอง?คนชั่วลามกคนนี้นับวันยิ่งไปกันใหญ่แล้ว!นอกจากอุบัติเหตุไม่คาดคิดเมื่อคราวก่อน แต่ก่อนเขาก็เพียงหยอกล้อนางเล็กน้อยเท่านั้นบัดนี้กลับกล้าพูดว่าจะรับตนเป็นพระชายารองต่อหน้า?เยี่ยจื่อโกรธจนหายใจถดถี่ จ้องหยุนเจิงด้วยแววตาลุกเป็นไฟพลางกัดฟันกรอบ “หากท่านยังพูดจาเหลวไหลอีก เชื่อไหมว่าข้าจะกลับบ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 203
“การมาเยี่ยมเยือนของพี่สามทำให้บ้านที่เรียบง่ายกลายเป็นบ้านที่เปล่งประกายจริงๆ!”หยุนเจิงเดินออกมาก้าวเท้าไปตรงหน้าหยุนลี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“น้องหก เจ้าจะเกรงใจข้าทำไมกัน!”หยุนลี่หัวเราะเหอะๆ “น้องหก ข้าเองก็ไม่อ้อมค้อมละ พี่สามกับหยวนกุยรู้จักเป็นการส่วนตัวค่อนข้างสนิท เห็นแก่พี่สามคนนี้ปล่อยหยวนกุยไปสักครั้งเถอะ! เจ้าดูสิ พ่อเขาตีเขาจนเป็นสภาพนี้แล้ว”ระหว่างพูดหยุนลี่พลางชี้ไปที่ใบหน้าบวมเป๋งเขียวช้ำของหยวนกุยที่ยืนอยู่ข้างๆหยวนฉงลงมือหนักจริงๆที่สำคัญคือครั้งนี้ไม่ลงมือหนักไม่ได้จริงๆเมื่อได้ยินคำพูดของหยุนลี่แล้ว หยุนเจิงพลันเผยสีหน้าไม่พอใจออกมา “พี่สาม ท่านปดข้า!”“หา?”หยุนลี่มึนงงกับคำพูดของเขาที่เอ่ยขึ้นกะทันหัน “น้องหก เจ้าหมายความว่าอย่างไร? พี่สามฟังไม่รู้ความ”“ตอนที่ท่านขอโทษข้าเมื่อไม่กี่วันก่อน ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าต่อไปหามีผู้ใดรังแกข้า ท่านจะออกหน้าแทนข้า!” หยุนเจิงมองหยุนลี่ด้วยท่าทีโมโห “ตอนนี้หยวนกุยเผยแพร่ข่าวลือทั่วเมือง มีใจหวังให้ข้าตาย ท่านไม่เพียงไม่ออกหน้าแทนข้า แต่ยังย้อนกลับไปช่วยหยวนกุยอีก!”“ข้า…”หยุนลี่ชะงักเล็กน้อย ไม่รู้จะพูดอะไร
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1502
"เมื่อได้ยินพวกเขาแนะนำตัวทีละคนๆ หยุนเจิงก็เอ่ยในใจว่าดีจริงๆ!แต่ละคนล้วนมีตำแหน่งในราชสำนักไม่น้อยเลย ต่ำสุดยังเป็นขุนนางตำแหน่งขั้นห้า ยิ่งไปกว่านั้น คนเหล่านี้ยังไม่ถือว่าแก่เลย อนาคตยังมีพื้นที่ให้ไต่เต้าขึ้นอีกมาก สำหรับหยุนเจิง นี่นับว่าเป็นของขวัญอันล้ำค่ามาก! ล้ำค่ายิ่งกว่าของขวัญที่เขาได้รับในวันแต่งงานเสียอีก! นี่สิถึงจะเรียกได้ว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่แท้จริง! เมื่อทุกคนแนะนำตัวเสร็จ หยุนเจิงก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นกล่าวว่า “พระชายาอ๋องกำลังจะคลอด บัดนี้ข้าต้องรีบเดินทางกลับเมืองติ้งเป่ย วันนี้ก็ถือเสียว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับล่วงหน้าสำหรับพวกท่านแล้วกัน” “ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทุกคนลุกขึ้นยืนทำความเคารพพร้อมเพรียงกัน ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ พวกเขาก็ถูกส่งมาแล้ว สถานการณ์ในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือเป็นอย่างไรนั้น ทุกคนต่างรู้กันดี เขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือนั้นในนามเป็นของราชสำนัก เจ้าหน้าที่ระดับต่างๆ ก็ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก แต่ปัญหาคือ ด่านเป่ยลู่ขวางอยู่ตรงนั้น กองทัพและคำสั่งจากราชสำนักไม่สามารถผ่านด่านเป่ยลู่ไปถึงเขตป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1501
“นี่คือรายชื่อของขวัญทั้งหมด ขอเชิญท่านอ๋องตรวจสอบพ่ะย่ะค่ะ” ในช่วงบ่าย อวี๋ฝูนำคนมาจัดการบันทึกรายการของขวัญที่ได้รับจากงานแต่งของหยุนเจิงจนเสร็จสิ้น “ดีมาก ทำงานได้คล่องแคล่วดี” หยุนเจิงรับสมุดเล่มเล็กมาด้วยรอยยิ้ม และไม่ลืมที่จะชมอวี๋ฝูก่อน “เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” อวี๋ฝูตอบด้วยท่าทีเคารพ “เอาล่ะ ข้าจะตรวจดูเอง เจ้าถอยไปก่อนเถิด” “ข้าน้อยขอทูลลา!” อวี๋ฝูก้มตัวคำนับก่อนจะถอยออกไป หยุนเจิงเดินถือสมุดเล่มเล็กไปนั่งในลานบ้าน เปิดสมุดด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม การแต่งงานระหว่างตนกับเจียเหยาเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น ของขวัญที่ได้รับ ย่อมต้องมีระดับกันบ้าง! นี่น่าจะเป็นรายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว! พูดก็พูดเถอะ เจ้าสามไม่ใช่กำลังขาดเงินอยู่หรือ? ถ้าเขาจัดงานแต่งทุกๆ ไม่กี่ปี เงินทองก็ไหลมาเทมาเองแล้วกระมัง? เฮ้อ! เป็นองค์รัชทายาททั้งที ยังไม่รู้จักหาเงินอีก เสียทีที่ได้ชื่อว่าเป็นองค์รัชทายาท หยุนเจิงแอบวิจารณ์หยุนลี่ในใจ ขณะพลิกเปิดสมุดเล่มเล็กอย่างช้าๆ จะเห็นได้ว่า อวี๋ฝูเป็นผู้ดูแลที่ยอดเยี่ยมมาก เขาไม่เพียง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1500
ตอนนี้หยุนเจิงไม่มีเวลามากพอที่จะค่อยๆ แยกแยะว่าใครซื่อสัตย์หรือไม่ซื่อสัตย์ จึงต้องใช้วิธีการที่เด็ดขาด ฆ่าบางคน ให้รางวัลบางคน และกดดันบางคน! ว่าแต่จะฆ่าใคร ให้รางวัลใคร หรือกดดันใคร เขาเองก็ยังไม่แน่ใจนัก อย่างไรก็ตาม ในฟู่โจวที่กว้างใหญ่นี้ ย่อมต้องมีขุนนางที่ฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างแน่นอน ในภายหลัง เขาก็จะใช้คนเหล่านั้นมาเป็นเป้าหมายจัดการ ขุนนางใหม่มารับตำแหน่ง ย่อมต้องจุดไฟสามดวงให้ลุกโชน! ขณะที่หยุนเจิงกำลังครุ่นคิด เจียเหยาก็เดินเข้ามาหาเขา “พวกเราจะออกเดินทางเมื่อไรหรือ?” ทันทีที่มาถึง เจียเหยาก็ถามขึ้น “พรุ่งนี้เถอะ!” หยุนเจิงบีบขมับที่เริ่มปวดเล็กน้อย “วางใจเถอะ ข้าอยากกลับติ้งเป่ยมากกว่าเจ้าซะอีก!” “เรื่องนี้ข้าเชื่อ” เจียเหยายิ้มเล็กน้อย ก่อนถามต่อ “เจ้ากำลังปวดหัวเรื่องการบริหารฟู่โจวหรือ?” “ใช่แล้ว!” หยุนเจิงไม่ปฏิเสธ “ข้าเกิดมาเพื่อเป็นแม่ทัพนำทัพออกรบ เรื่องการปกครองบ้านเมือง ข้าไม่ถนัดเลยจริงๆ...” ในชีวิตก่อน มีคนสอนเขารบ แต่ไม่มีใครสอนเขาเรื่องการบริหารราชการแผ่นดิน ยิ่งกว่านั้น ชายคนนี้ที่ร่างเดิมเป็นของเขาก็ไม่เคยเรียนร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1499
หลังจากจักรพรรดิเหวินและหยุนลี่เสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศไปแล้ว หยุนเจิงเองก็เตรียมตัวจะออกเดินทางเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ก่อนจะออกเดินทาง เขายังต้องจัดการเรื่องการบริหารบ้านเมืองในฟู่โจวให้เรียบร้อย อย่างน้อยต้องให้ขุนนางทุกระดับปฏิบัติหน้าที่ของตน ตอนนี้เขายังไม่มีเวลาหรือความคิดที่จะลงมือจัดการกับขุนนางเหล่านี้ หากออกแรงกดดันมากเกินไป เกรงว่าฟู่โจวอาจจะวุ่นวายจนควบคุมไม่อยู่ เขาต้องการให้ขุนนางเหล่านี้อยู่ในความสงบก่อน รอจนเขาจัดการเรื่องในมือเสร็จสิ้น ค่อยปรับเปลี่ยนขุนนางในฟู่โจวทีหลัง แม้ฟู่โจวจะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับดินแดนนอกด่าน แต่ราชการในฟู่โจวย่อมซับซ้อนกว่าดินแดนนอกด่านมาก หากเร่งรีบเกินไป อาจทำให้เกิดปัญหาไม่จำเป็นได้ ด้วยเหตุนี้ หยุนเจิงจึงใช้โอกาสที่ขุนนางที่มาร่วมงานแต่งของเขาและเจียเหยายังไม่กลับ เรียกพวกเขามารวมตัวกันที่จวนของเขา เขาไม่ได้รู้จักขุนนางเหล่านี้ดีนัก จึงได้มอบหมายให้จี้หราน อดีตเจ้าเมืองฟู่โจว รักษาการในหน้าที่บริหารบ้านเมืองฟู่โจวไปก่อน หลังจากประกาศเรื่องนี้เสร็จ หยุนเจิงก็กล่าวเตือนขุนนางทั้งหลายว่า “ข้าเป็นคนที่นำทัพออกศึก อารมณ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1498
“อืม เรื่องนี้เจ้าต้องใส่ใจให้มาก!” จักรพรรดิเหวินตรัสเตือน “อย่าปล่อยให้คนของเจ้าหกแฝงตัวอยู่รอบตัวเจ้าเพื่อสืบข่าวอีกต่อไป!” ในชั่วขณะนั้น หยุนลี่เริ่มคิดถึงผู้คนที่เคยร่วมวางแผนกำจัดหยุนเจิงกับเขาก่อนหน้านี้ เฉียวเหยียนเซียน ฮั่วเหวินจิ้ง... แม้กระทั่งหยวนกุยก็ยังไม่รอดพ้นจากความสงสัยของเขา แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบัน ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ไม่มีใครแสดงพฤติกรรมน่าสงสัย หรือว่า คนของเจ้าหกที่แฝงตัวอยู่ จะซ่อนตัวได้ลึกถึงเพียงนี้? “กลับเมืองหลวงแล้วค่อยตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที!” จักรพรรดิเหวินยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้หยุนลี่วางใจ ก่อนจะมองเขาด้วยความอ่อนโยน “ข้ารู้ว่าเจ้าถูกเจ้าหกบีบเงินไปถึงสี่ล้านตำลึง ในใจเจ้าคงอึดอัดและเจ็บปวด ข้าจึงให้จางซูช่วยสร้างโรงกลั่นสุราไว้ กลับไป ข้าจะยกโรงกลั่นนั้นให้เจ้า” “เสด็จพ่อ เรื่องนี้... ลูกไม่อาจรับได้พ่ะย่ะค่ะ!” หยุนลี่ตกใจ รีบปฏิเสธพร้อมกับโบกมือไปมา “ไม่มีอะไรที่เจ้าจะรับไม่ได้! แผ่นดินนี้ข้าก็จะยกให้เจ้าแล้ว ข้ายังจะมาสนใจโรงกลั่นสุราอีกหรือ?” จักรพรรดิเหวินตรัสพร้อมส่ายพระพักตร์เบาๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1497
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จักรพรรดิเหวินทรงส่งคนมาแจ้งว่า พระองค์จะเสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศในวันนี้ เมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตาม ก่อนเสด็จจากไป จักรพรรดิเหวินได้ทรงมีพระบัญชาให้โจวเต้ากงนำกองทัพไปประจำการแนวหน้าที่จูโจว และให้จ้าวจี๋นำกองทัพกลับไปยังตะวันตกเฉียงเหนือ กองกำลังในมือของหยุนเจิงมีมากพออยู่แล้ว หากปล่อยให้กองทัพสามหมื่นนายในจูโจวอยู่ภายใต้การควบคุมของหยุนเจิงด้วย อาจทำให้เกิดข้อสงสัยขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องนี้ หยุนเจิงไม่มีความคิดเห็นใดๆ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่เขาเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเหวิน พระองค์ก็ได้ทรงบอกเรื่องนี้ไว้แล้ว อย่างไรเสีย โจวเต้ากงก็ได้ส่งข่าวลับมาให้เขาทราบอยู่ก่อนแล้ว หากเขาต้องการบุกจูโจวจริงๆ โจวเต้ากงก็คงจะนำกองทัพยอมจำนนเสียเอง หลังจากทานมื้อเช้า หยุนเจิงและเจียเหยาก็นำขุนนางทั้งหลายออกไปส่งจักรพรรดิเหวิน หยุนลี่ และคณะเจ้าหน้าที่กระทรวงพิธีการออกจากหัวเมืองสี่ทิศ ก่อนจากกัน หยุนเจิงก็รักษาคำพูดโดยการคืนป้ายทองคำให้แก่จักรพรรดิเหวิน และกระซิบพูดบางอย่างกับหยุนลี่ ไม่นานหลังจากออกจากหัวเม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1496
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ หยุนลี่ก็รู้สึกเสียใจในทันที ตอนนี้เขาควรจะแสดงความอ่อนข้อให้ไอ้สุนัขนี่แท้ๆ! ทำไมถึงปล่อยให้คำพูดไม่กี่คำของมันทำให้ตนต้องมาต่อกรกับมันอีกแล้วล่ะ? เฮ้อ! เจ้าไอ้สุนัขนี่ เวลาพูดจามันช่างยั่วโมโหจริงๆ! “ได้ๆ” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “เช่นนั้นข้าขอไปส่งพี่สามด้วยตนเอง” “ไม่ต้องลำบากน้องหกหรอก!” หยุนลี่รีบปฏิเสธ ไม่อยากอยู่ต่อให้นานไปกว่านี้ เกรงว่าจะถูกเล่นงานอีก “ก็ได้!” หยุนเจิงไม่ดึงดัน “อ้อ จริงสิ พี่สาม ตอนเดินทางผ่านจูโจว ก็อย่าลืมช่วยข้าเก็บหนี้ด้วยนะ” เก็บหนี้? เมื่อได้ยินสองคำนี้ หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาด่ามารดา ถ้าเสด็จพ่อไม่เตือน เขาคงไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกเจ้าไอ้สุนัขนี่หลอกอีกแล้ว! ไร้ยางอาย! หยุนลี่สบถอย่างโมโหในใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง “น้องหกไม่ต้องห่วง พี่สามในฐานะองค์รัชทายาท ก็แพ้เดิมพันเจ้าต่อหน้าผู้คนไปแล้ว พี่สามจะผิดคำพูดได้อย่างไร?” หยุนลี่เริ่มตระหนักว่าการพูดคุยกับหยุนเจิงก็มีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อย มันช่วยฝึกความอดทนของเขาได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่สามมาก!” ใบหน้าของหยุนเจิงเต็มไปด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1495
จวนอ๋องขณะที่หยุนเจิงและเจียเหยากำลังเตรียมตัวทานมื้อค่ำ หยุนลี่ก็นำคนมาส่งรางวัลที่จักรพรรดิเหวินมอบให้ การที่จักรพรรดิเหวินให้หยุนลี่ องค์รัชทายาท มาส่งรางวัลด้วยตัวเอง ทำให้เจียเหยารู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังอยู่ไม่น้อย รางวัลอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่เป็นของที่มีค่าและขายได้ก็พอ แต่เมื่อขันทีอ่านรายชื่อสิ่งของที่เป็นรางวัลเสียงดัง เจียเหยาก็ถึงกับอึ้งไป หวีหยกขาวประดับทองคำ ปิ่นทองคำประดับดอกไม้ เครื่องประดับปิ่นทองที่แกว่งไปมาได้ ต่างหูแก้ว รวมถึงแป้งฝุ่นและเครื่องประทินโฉม... ทั้งหมดล้วนเป็นของใช้สำหรับผู้หญิง! แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะมีค่าอยู่บ้าง แต่ทำไมนางกลับรู้สึกว่ารางวัลนี้แฝงความนัยบางอย่าง เมื่อขันทีอ่านรายชื่อรางวัลจนจบ เจียเหยาก็ยังไม่สามารถตั้งสติกลับมาได้ “เจียเหยา ควรขอบคุณเสด็จพ่อได้แล้ว” หยุนเจิงเตือนจากด้านข้าง ในตอนนี้เอง เจียเหยาจึงได้สติกลับมา “ลูกขอบพระคุณเสด็จพ่อสำหรับรางวัล” เจียเหยาขอบคุณด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หยุนเจิงยิ้มพลางเดินไปหาหยุนลี่ “พี่สาม ท่านมาถูกเวลาพอดี พวกเรากำลังจะทานมื้อค่ำ! หากพี่สามไม่รังเกียจ ทำไมไม่ร่วมโต๊ะทา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1494
หยุนลี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลูกจะฝึกฝนตนเองอย่างจริงจัง และจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเป็นอันขาด!” “อืม!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ ก่อนถามต่อ “แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไรดี?” “เอ่อ?” คำถามนี้ของจักรพรรดิเหวินทำให้หยุนลี่ถึงกับงงงัน ควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไร? เรื่องนี้ยังต้องถามด้วยหรือ? ก็คงแค่ให้ตามธรรมเนียมพอเป็นพิธีเท่านั้นมิใช่หรือ? หรือว่าจะต้องให้รางวัลใหญ่โตกับเจียเหยาจริงๆ? สิ่งที่ให้กับเจียเหยา สุดท้ายก็จะตกไปอยู่กับเจ้าหกอยู่ดีมิใช่หรือ? การให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา มีความแตกต่างอะไรกับการสนับสนุนศัตรูโดยตรงกันเล่า? เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ ตนยังเข้าใจ เสด็จพ่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่เสด็จพ่อกลับถามเช่นนี้ ตกลงว่าเสด็จพ่อมีความตั้งใจอะไรแฝงอยู่กันแน่? หยุนลี่เต็มไปด้วยความสงสัยในใจ พยายามคิดอย่างหนักถึงเจตนาของจักรพรรดิเหวิน คิดไปคิดมา หัวใจของหยุนลี่พลันสะดุ้งขึ้น หรือว่า... เสด็จพ่อกำลังคิดจะดึงเจียเหยาเข้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกับพระองค์? หากต้องให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา ดูเหมือนเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ก็คือเรื่อง
