Share

บทที่ 197

จวนเสิ่นกว้างใหญ่มาก ไม่เล็กไปกว่าจวนองค์ชายหกของหยุนเจิงเลย

ขณะที่เสิ่นลั่วเยี่ยนพาหยุนเจิงไปคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในจวนอยู่นั้น นางพลันเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “ท่านแม่ข้าพูดอะไรกับท่านรึ? แถมยังให้ท่านไปคิดดูดีๆ อีก?”

พูดอะไรน่ะหรือ?

พูดว่าให้ข้ารับพี่สะใภ้รองของเจ้าน่ะสิ!

หยุนเจิงแอบยิ้มในใจ

ทว่าคำพูดนี้ เขาไม่มีทางพูดออกมาอยู่แล้ว

มิเช่นนั้น เสิ่นลั่วเยี่ยนต้องทุบตนเป็นแน่!

“นางให้ข้าไปทูลขอเสด็จพ่อไม่ให้ข้าไปซั่วเป่ย…”

หยุนเจิงแต่งเรื่องเอง

เสิ่นลั่วเยี่ยนเองก็ไม่แปลกใจพลางเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ท่านผลักฝ่าบาทและตัวท่านไปถึงจุดที่อันตรายที่สุดแล้ว ท่านไปทูลขอฝ่าบาทตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร?”

“ดังนั้นข้าจึงไม่มีหนทางไงเล่า!”

หยุนเจิงถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

“ตอนนี้รู้แล้วหรือว่าไม่มีหนทาง? ไปทำอะไรมาอยู่ตั้งนานล่ะ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็โมโหขึ้นมา

เคยเห็นคนวอนหาที่ตาย แต่ไม่เคยเห็นคนวอนหาที่ตายขนาดนี้มาก่อน!

“ก็ตอนนั้นข้าเมาสุรานี่?”

หยุนเจิงยิ้มๆ “ไปกันเถอะ เราไปเดินเล่นในเมืองกัน ดูซิว่าเจ้ามีอะไรต้องซื้อหรือไม่”

“ไม่ไป!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนยังคงแน่วแ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status