เรือนหลังตำหนัก หยุนลี่คอยเค้นถามหยุนเจิงเกี่ยวกับเรื่องที่จักรพรรดิเหวินพูดกับเขาทว่าถามไปถามมาหยุนเจิงยังคงตอบคำเดียวว่าเสด็จพ่อไม่ให้ข้าพูด!หยุนลี่แทบจะอกแตกตายแล้ว แต่กลับระเบิดออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงสาบานต่อหยุนเจิงว่าตนจะไม่แพร่งพรายออกมาแน่นอนหยุนเจิงก้มหน้าแอบเบะปากเล็กน้อยข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะแพร่งพรายออกไปหรือไม่!สิ่งที่ข้าต้องการคือผลประโยชน์!เจ้าไม่แม้แต่จะนำผลประโยชน์ออกมาเลย คิดจะมามือเปล่ากับตนที่นี่หรือ?“น้องหก เจ้าไม่เชื่อใจพี่สามเพียงนี้เชียวหรือ?”หยุนลี่กล่าว “เจ้าลองคิดดู หากพี่สามพูดออกไปแล้วจะมีผลดีอะไรต่อพี่? พี่หักหลังเจ้าตอนนี้มีผลดีต่อพี่นั้นหรือ?”“ท่านมีผลดีหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ข้าไม่มีผลดีแน่นอน!” หยุนเจิงกล่าวคลุมเครือ ทว่าในใจกลับกำลังด่าคนโง่เขานี่อยู่ข้าพูดขนาดนี้แล้ว!หากเจ้ายังไม่นำผลประโยชน์ออกมาอีก ข้าจะไม่เสียเวลากับเจ้าอีกต่อไปแล้ว!ผลดี?หัวใจของหยุนเจิงกระเพื่อมรีบเอ่ยขึ้น “เจ้าต้องมีผลดีอยู่แล้ว!”“ข้ามีผลดีอะไรกัน?”ในที่สุดหยุนเจิงก็เงยหน้าขึ้น “หากเสด็จพ่อถือโทษขึ้นมา พี่สามจะมารับโทษแทนข้านั้นรึ? เสด็จพ่อกำชับข้าหนัก
“อ้อ”หยุนเจิงแค่นเสียงออกไปเสียงหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อหยุนลี่แอบด่าว่าสารเลวในใจแล้วเริ่มโกหกพูดกล่อมหยุนเจิงหยุนเจิงเสียเวลากับเขาอยู่พักหนึ่งถึงจะแสดงออกว่าเชื่อคำพูดของเขา“เช่นนั้นเรื่องหยวนกุยก็ช่างมันเถอะนะ?”หยุนลี่ใช้โอกาสนี้กล่าว “หยวนกุยไม่กล้าหรอก! น่าจะเป็นฝีมือของปานปู้นั่นแหละ”หยุนเจิงครุ่นคิดแล้วพยักหน้ากล่าวว่า “เช่นนั้นครั้งนี้ข้าจะเห็นแก่พี่สาม แต่พี่สามต้องบอกหยวนกุยนะว่าห้ามคิดถึงลั่วเยี่ยนอีก”“เขายังจะกล้าอีก!”หยุนลี่ทุบอกยืนยันว่า “หากเขายังคิดถึงพระชายาองค์ชายหกอีก เจ้าไม่จำเป็นต้องปริปากพูด พี่สามจะจัดการเขาให้เอง!”“อืม ขอบพระทัยพี่สาม”หยุนเจิงพยักหน้าทั้งสองพูดคุยกันในห้องหนังสืออีกพักหนึ่งถึงได้ออกมาเมื่อเห็นหยุนเจิงส่งสายตาให้กับตน เยี่ยจื่อถึงรีบเข้าไปขอโอกาสแทนหยวนกุยหยุนลี่ได้ยินดังนั้นจึงรีบกล่าวว่า “เอาเถอะ เจ้าไม่ต้อง…”“ช่างมันเถอะ เอาเช่นนี้แล้วกัน!”หยุนเจิงพูดแทรกหยุนลี่ แล้วกล่าวกับหยวนกุยว่า “ข้าเห็นแก่พี่สามและพี่สะใภ้ข้า ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาเรื่อง”หยวนกุยราวกับได้รับการนิรโทษกรรมพลางรีบกล่าวขอบคุณ พร้อมทั้งมอบสิ่ง
พวกหยุนลี่เพิ่งจะจากไป หยุนเจิงก็สั่งให้คนนำสัญญาที่หยุนลี่เขียนไว้ไปที่ร้านขายหยกทันทีหากไปช้าเกรงว่าหยุนลี่จะขนย้ายของในร้านจนหมด“ท่านบ้าแล้วหรือไง!”“ฝ่าบาททรงไม่ให้ท่านพูดเรื่องนี้ออกไป ท่านยังจะพูดออกไปอีก?”“เพื่อร้านขายหยกร้านหนึ่ง ท่านไม่คิดถึงชีวิตเลยหรือไง?”เมื่อได้รู้ถึงบทสนทนาระหว่างหยุนเจิงกับหยุนลี่แล้ว เยี่ยจื่อพลันโมโหขึ้นมาทันทีแล้วบ่นหยุนเจิงอย่างบ้าคลั่งมีชั่วขณะหนึ่งที่นางอยากจะเปิดศีรษะของหยุนเจิง เพื่อดูว่าข้างในนั้นเต็มไปด้วยอะไรกันแน่“ใจเย็นๆ อย่าตื่นตระหนก!”หยุนเจิงมองเยี่ยจื่อยิ้มๆ “เจ้าประเมินเสด็จพ่อข้าต่ำเกินไปแล้ว!”หืม?เยี่ยจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ “หมายความว่าอย่างไร?”“เขาต้องการทดสอบข้ามากกว่า!”หยุนเจิงส่ายศีรษะ กล่าวว่า “หากข้าไม่บอกเรื่องพวกนี้กับเจ้าสาม เขาจะสงสัยว่าข้าไม่อยากคืนดีกับเจ้าสามจริงๆ…”นี่เป็นหลักเหตุและผลง่ายๆตนไม่เหมือนกับองค์ชายคนอื่นๆ ตนไม่มีรากฐานใดๆไม่ง่ายนักที่จะมีคนพูดว่าจะปกป้องตนอย่างหยุนลี่ หากตนไม่ทำดีต่อหยุนลี่ เช่นนั้นจะถือเป็นการคืนดีได้อย่างไร?เขาสงสัยว่าแท้จริงแล้วจักรพรรดิเห
แถมยังทำให้จักรพรรดิเหวินเข้าใจว่าเกาเหอยังทำงานให้เขาอย่างจงรักภักดีด้วย!เยี่ยม!เยี่ยมจริงๆ!วางแผนทุกกระบวนการทุกขั้นตอน!ความเป็นไปได้ทุกอย่างล้วนถูกเขาคาดเดาไว้หมดแล้ว!เยี่ยจื่อรู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้ง แล้วมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าซับซ้อน “ตอนนี้ข้ายิ่งอยู่ยิ่งไม่เข้าใจท่านแล้ว”หยุนเจิงเม้มปากยิ้มๆ “มีตรงไหนไม่เข้าใจ? เดี๋ยวข้าบอกเจ้าเอง”“ท่านชำนาญเรื่องการวางแผนเกินไปแล้ว!”เยี่ยจื่อถอนหายใจเบาๆ “เช่นเรื่องของหยวนกุย ท่านถึงขั้นคาดเดาทุกอย่างล่วงหน้าเอาไว้แล้ว! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นไปตามที่ท่านคิด!”“เจ้าผิดแล้ว”หยุนเจิงส่ายศีรษะ “ไม่ใช่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ข้าคิด แต่เป็นเพราะข้าชักนำเรื่องทุกอย่างให้เป็นไปตามที่ข้าคิดต่างหาก…”ความจริงแล้วในนั้นไม่มีแผนการเยี่ยมยอดอะไรหรอกเขาชักนำให้หยุนลี่ทุบตีหยวนกุยหยุนลี่ทุบตีหยวนกุยแล้ว เยี่ยจื่อก็ออกมาพูดแทนหยวนกุยได้สำเร็จ หยวนกุยย่อมต้องเชื่อใจเยี่ยจื่อมากกว่าอยู่แล้ว!เป็นไปได้หรือที่เขาจะเชื่อใจคนที่ทุบตีเขาอย่างหยุนลี่น่ะ?สิ่งเดียวที่เดาได้คือเรื่องที่หยวนกุยจะมอบผลประโยชน์ให้กับเยี่ยจื่อแต่ทว่าการวอนขอให้ผู้
ก่อนจะถึงพิธีอภิเษกสมรสระหว่างหยุนเจิงกับเสิ่นลั่วเยี่ยนเหลืออีกหนึ่งวันเท่านั้นจวนของหยุนเจิงยิ่งยุ่งวุ่นวายกว่าเดิมหลังจากรับประทานมื้อเช้าเสร็จ เยี่ยจื่อและคนอื่นๆ ในจวนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานทุกซอกทุกมุมในจวนต้องทำให้สะอาดเอี่ยม โต๊ะเก้าอี้ที่จำเป็นในงานเลี้ยงมงคลก็ต้องเริ่มนำไปจัดวาง ทั้งยังต้องให้คนตามพ่อครัวหลวงไปเบิกวัตถุดิบจำเป็นที่พระราชวังพร้อมลงบันทึก…คนในจวนยุ่งวุ่นวายกันจนแทบจะแยกร่างเป็นสองคนแล้วมีเพียงหยุนเจิงและซินเซิงเท่านั้นที่ว่างอยู่เรื่องในจวนมีเยี่ยจื่อและคนจากจวนฝ่ายในมาช่วยจัดการ เขาไม่จำเป็นต้องกังวลซินเซิงเพียงแค่ปรณนิบัติเขาอยู่ข้างๆ ก็เพียงพอบริเวณเรือนหลังตำหนัก หยุนเจิงฝึกซ้อมวรยุทธ์เสร็จสรรพพร้อมรับผ้าเช็ดหน้าที่ซินเซิงยื่นมาให้มาซับเหงื่อบนหน้าเขาเพิ่งจะฝึกวรยุทธ์เอาตอนนี้ ไม่มีทางที่จะเป็นยอดฝีมือได้แน่นอน ทำได้เพียงภาวนาขอให้พระท่านช่วยเท่านั้นถึงแม้จะมีคนมากมายคุ้มกันความปลอดภัยของเขา แต่ตัวเขาเองก็ต้องรู้จักป้องกันตนเองบ้าง!“เฮ้อ หากพบเจอยอดฝีมือคนหนึ่งช่วยเปิดเส้นลมมปราณให้กับตนจนบรรลุเป็นปรมาจารย์เหมือนในหนังก็คงดี…”หยุนเจิ
ในเวลานี้ เจ้าสี่หยุนถิงพูดด้วยรอยยิ้ม "น้องหก วันนี้พวกเรานำของดีมาให้เจ้าด้วยนะ""ของดี?"หยุนเจิงเบิกตากว้างแล้วถามอย่างสงสัย “ของดีอะไร?"ทั้งสามคนนี้นำของดีมาให้ตนด้วยนั้นรึ?คงไม่ใช่เพราะพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรอกกระมัง?หยุนถิงไม่ยอมบอก แล้วปรบมือในบัดดลไม่นาน ผู้ติดตามของพวกเขาทั้งสามก็ถือกล่องใบใหญ่เดินเข้ามาคราวนี้ ทำให้หยุนเจิงยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นไปอีกกล่องใหญ่ๆ เช่นนี้คงไม่ใช่ก้อนหินหรอกใช่ไหม?ขณะที่ยังสงสัย หยุนเจิงพลันหัวเราะอีกครั้งและพูดว่า "ข้ารู้แล้วว่าคืออะไร!""โอ๋?"หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจ “น้องหกรู้แล้วงั้นหรือ?”"อื้ม!"หยุนเจิงพยักหน้าอย่างจริงจัง "ข้าเดาว่า พวกท่านรู้ว่าพิธีสมรสของข้ากำลังจะมาถึง และข้าก็ขาดแคลนเงิน ดังนั้นพวกท่านจึงส่งกล่องเงินมาให้ข้าโดยเฉพาะ! ข้าต้องขอบคุณพี่ทั้งสามมาก พวกท่านช่วยข้าคลี่คลายสถานการณ์ยากลำบากนี้ไว้ได้จริงๆ!”ไม่ว่าพวกเขาจะนำอะไรมาก็ตามตนขอแสร้งร้องว่าจนก่อนเลยแล้วกัน!หาโอกาสหลอกเงินของพวกเขามาสักหน่อยถึงกระนั้นก็ไม่ปล่อยให้สามคนนี้มายืมเงินตนหรอก“…”เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิงแล้ว สีหน้าขอ
ประมาณการคร่าวๆ ในกล่องนี้น่าจะมีไพ่นกกระจอกอยู่จำนวนสิบกว่าชุดมารดามันเถอะ!ไอ้โง่สามคนนี้ป่วยหรือไงกัน!เอาไพ่นกกระจอกมากมายเพียงนี้มาให้ตนทำไม?จะให้ตนไปเปิดบ่อนพนันหรือไงกัน?ชักช้าอยู่ครึ่งวันไม่ยอมปริปากพูด แค่ไพ่นกกระจอกสิบกว่าชุดเนี่ยนะ?นี่มันตั้งใจรังแกตนชัดๆ!“พี่สอง พวกท่านให้ไพ่นกกระจอกข้ามากมายเช่นนี้ทำไมกัน?”หยุนเจิงบ่นในใจอย่างบ้าคลั่ง แล้วแสร้งทำหน้าทะมึนถาม“เจ้ารู้ด้วยหรือว่านี่เรียกว่าไพ่นกกระจอก?”ทั้งสามมองหยุนเจิงด้วยความสงสัยพวกเขาคิดว่าหยุนเจิงเห็นของเล่นนี่เป็นครั้งแรกเสียอีก!“ข้ารู้สิ สองวันก่อนข้าเคยเห็นคนเล่น”หยุนเจิงพยักหน้า“ก็จริง!”องค์ชายสองหัวเราะเหอะๆ “ช่วงนี้คนในเมืองจักรพรรดิต่างก็ชอบเล่นไพ่นกกระจอก ไม่เพียงแต่เหล่าตระกูลผู้ดีที่มีแรงเล่น แม้แต่เสด็จพ่อและพระสนมตำหนักเย็นก็ยังเล่น”ต้องยอมรับว่าการเล่นไพ่นกกระจอกนั้นแพร่หลายอย่างรวดเร็วมากจริงๆที่สำคัญคือของเล่นนี่ทั้งได้ใช้สมองทั้งได้ฆ่าเวลา สำหรับพระสนมตำหนักเย็นที่ไม่มีอะไรทำเหล่านั้นถือเป็นของดีแน่นอน!สำหรับจักรพรรดิเหวินนั้น การเล่นไพ่นกกระจอกกับพระสนมของตนยามว่าง ก็ถื
พันธุ์สุนัขนี่!คิดจะมาให้ของที่นี่โดยไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ จริงด้วย!ไอ้โง่ทั้งสามเอ๊ย!ตนเล่นไพ่นกกระจอกเป็นตั้งแต่หกขวบแล้ว!พวกเขายังกล้ามาเล่นไพ่นกกระจอกกับตนอีก?ไอ้โง่ที่ส่งตัวมาให้เปล่าๆ เช่นนี้ หากไม่หลอกสักนิดคงรู้สึกผิดกับตนเองแย่!“ไม่…ไม่ดีหรอกกระมัง?”หยุนเจิงเกาศีรษะกล่าวอย่างลังเล “หากเสด็จพ่อรู้ว่าเราเล่นพนันกันจะต้องถูกลงโทษนะ”“นี่จะเรียกว่าเป็นการพนันได้อย่างไร?”องค์ชายสองส่ายศีรษะหัวเราะพลางกล่าวว่า “เสด็จพ่อเองก็ลงเงินเล่นกับเหล่าพระสนมเช่นกัน เขาจะถือโทษเราได้อย่างไร?”“เช่นนี้นี่เอง”หยุนเจิงครุ่นคิดอีกครั้งพลางเอ่ยลองเชิงว่า “เช่นนั้นเราลงเงินจำนวนน้อยๆ หน่อยแล้วกัน ข้าจนจริงๆ”“ไม่มีปัญหา”หยุนถิงหัวเราะฮ่าๆ “พวกเราเองก็มาเพื่อเล่นเป็นเพื่อนเจ้าให้เจ้าคุ้นเคยเท่านั้น ลงพนันสักหน่อยก็เพื่อความสนุก ไม่จำเป็นต้องลงเงินเยอะหรอก”“เช่นนั้นเราเล่นตาละหนึ่งตำลึงได้หรือไม่?” หยุนเจิงทำท่ากลัวแพ้“หนึ่งตำลึง? เจ้าขี้งกเกินไปหน่อยกระมัง?”หยุนถิงไม่ชอบใจ “อย่างไรก็ต้องลงอย่างน้อยห้าตำลึงสิ!”“อะไรนะ? ห้าสิบตำลึง?”หยุนเจิงตกใจสะท้าน และส่ายศีรษะราวกับของ