บทที่ 188

เช่นนั้นหรือ?

หยุนเจิงครุ่นคิดแล้วถามว่า “เจ้าลองประมาณการดูสิ พวกเขาสามารถจ่ายเงินได้สักกี่ตำลึง?”

“พ่อค้าต่างถิ่นหลายคนที่ข้ารู้จัก ทุกคนน่าจะกล้าเสี่ยงประมาณหนึ่ง หรือสองแสนตำลึงนะ?” จางซูตอบ และถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “องค์ชายถามเรื่องนี้ทำไมกัน? พระองค์จะไม่ไปค้นบ้านและยึดทรัพย์ใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

ยึดบ้านแกสิ!

หยุนเจิงก่นด่าอยู่ในใจ จากนั้นก็พูดต่อว่า “ความหมายของข้าก็คือ เจ้าไม่ควรกินข้าวเพียงคนเดียว! เจ้าคนเดียวจะกินได้มากแค่ไหนกัน? หากเจ้าร่วมมือกับพ่อค้าต่างถิ่นรายใหญ่เหล่านี้ เจ้าขายให้พวกเขา พวกเขาค่อยกระจายต่อไปให้แต่ละเทศมณฑลของแคว้นต้าเฉียน ด้วยวิธีการนี้ การค้าจึงจะขยายใหญ่มากขึ้น...”

“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

จางซูพยักหน้า และพูดด้วยความขมขื่นว่า “แต่ของเล่นเหล่านี้ของเราเลียนแบบได้ง่ายเกินไป หากเป็นตัวข้าเอง ข้าก็คงไม่ยอมเอาของจากมือผู้อื่นไปขายต่อ! ข้าหาคนมาทำเลียนแบบแล้วขายเอง จะไม่ดีกว่าหรือ?”

หยุนเจิงส่ายหัว และพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “การเลียนแบบที่ง่ายดายยังคงเป็นปัญหาจริงๆ แต่เจ้าควรเรียนรู้ที่จะบูรณาการอุตสาหกรรม...”

พูดไปพูดมา หยุนเจิงจึงปลูกฝังทฤษฎีบูรณาการก