ตอนที่8 พี่น้องแบบยอมจำนน 2/2

“แต่พี่คิณก็หล่ออยู่ดีนะ” เด็กน้อยว่า ถึงจะอมยิ้มกริ่ม แต่น้ำเสียงไม่มีความติดเล่น “ตั้งแต่โตมา ปลาทูวาดหน้าพี่คิณบ่อยมากแต่ไม่มีครั้งไหนที่ความหล่อของพี่คิณจะลดลงสักครั้งเลยค่ะ”

อันนี้เธอพูดจริง ทุกครั้งที่แกล้งเขียนหน้าพี่ หวังอยากให้ดูตลกในสายตาคนอื่นๆ แต่มันก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง แม้แต่ตอนนี้ สาวๆยังหันมาส่งยิ้มให้เขาไม่แผ่ว

...เขาเป็นพี่ชายที่หล่อที่สุดของเธอ

พอได้ยินน้องชมว่าหล่อ ความโกรธก็ดูจะลดลงง่ายๆ สีหน้าเคร่งขรึมกลายเป็นนิ่งเรียบตามสไตล์ตัวเอง พร้อมมุมปากกระตุกบางๆ 

เด็กน้อยช่างพูด

“หมดเรื่อง” พอเห็นทุกอย่างกลับมาดีอาเธอร์ก็หมดห่วง จึงเริ่มปรับโหมดเป็นรุ่นพี่เฮดว้ากสุดโหด “ใครรู้ตัวว่าอยู่ปีหนึ่งไปรวมตัวกันที่สนามตอนนี้เลย”

“แต่มันร้อนนะพี่เธอร์ ย้ายไปหอประชุมไม่ได้เหรอ?” ปลาทูโอดครวญ มือที่ปิดหูตกใจเสียงตะคอกเมื่อครู่ ดึงเอากระจกจากมืออคิณมายัดใส่กระเป๋าตัวเอง 

“พี่สวมบทแล้ว อย่างอแง” กระซิบบอกเบาๆให้ได้ยินกันแค่นี้ ก่อนจะเดินนำไปก่อน

เหมือนถูกขัดใจแต่สุดท้ายปลาทูก็คว้าแขนของยิ้มเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆด้วยกัน ไม่ได้สนใจคนที่เธอพึ่งจะเขียนหน้าไป ขณะที่อคิณก็ส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินตามไปรวมกับเพื่อนตัวเองบ้าง

“จากเมื่อวานที่พวกพี่ให้คำใบ้กับพวกน้องๆเพื่อตามหาพี่รหัส มีใครหาเจอหรือยัง?” เสียงตะเบงของอาเธอร์ ทำให้รุ่นน้องต่างมองหน้ากัน บ้างก็เดินไปเดินมา กระซิบกระซาบถามกันปากต่อปากว่าใครได้ใครเป็นพี่รหัส จนฟังกันไม่ได้ศัพท์ รองประธานสายนิ่งจัดจึงสั่งเสียงเข้ม

“ยืนเข้าแถวให้เรียบร้อย!”

กึก!

เหมือนมีพลังทำลายล้างสถิต ทุกคนเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกระซิบ ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มยืนต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ แต่มันจะดีกว่านี้ หากคนที่อยู่หางแถวได้ร่มเงาของต้นไม้คอยช่วยบังแดดบ้าง

“นั่งลง ไม่งั้นคนข้างหลังจะมองไม่เห็น” 

“ปลาทู รู้ยังว่าได้ใครเป็นพี่รหัส?” ยิ้มกระซิบถาม เห็นคนอื่นนั่งลงกับพื้นก็นั่งตาม 

“...” คนถูกถามไม่ตอบแต่ไหวไหล่ให้แทน และเพราะอยู่ช่วงปลายๆแถวทำให้ไม่ได้ร่มเงาของต้นไม้ คนที่พึ่งไหวไหล่ตอบจึงมีท่าทีกระอักกระอวน พลางหันไปถามคนที่นั่งท้าแดดเหมือนกันข้างๆ

“ไม่ร้อนเหรอ?”

“ร้อนสิ โคตรร้อนเลยด้วย” คนตอบเป็นผู้ชายที่นั่งฝั่งซ้ายมือ ก้มดูป้ายชื่อที่ห้อยคอถึงรู้ว่าชื่อ โบนัส“จำฉันไม่ได้เหรอ?” เห็นว่าใบหน้าหวานมองดูชื่อตัวเองก็แปลกใจ “คาบแรกเธอยังมาขอลอกคำตอบฉันอยู่เลย”

“จิๆๆ” ได้ฟังก็นึกออกแต่เพราะประโยคของเขาทำคนรอบข้างหันมามองด้วยสายตาซ้อนเร้น จึงจิปากรัวๆ “เขาเรียกว่าขอดูเป็นแนวทาง รู้จักป่ะ ขอดูเป็นแนวทางน่ะ” 

เธอไม่ได้ลอกสักหน่อย ถึงคำตอบที่ส่งไปจะดูเหมือนกันก็เถอะแต่ก็ยืนยันว่าไม่ได้ลอก เขาพูดแบบนี้คนอื่นจะมองเธอยังไงก่อน

ท่าทีและคำพูดที่ดูไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปแต่เหมือนกับเด็กแสบซน ทำให้เขานึกขัน หัวใจคันยุบยิบ

ยิ้มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของปลาทูจึงหันมาอย่างสนใจ “ปลาทูโอเคนะ?”

“ร้อนงะ” ปลาทูบ่นพร้อมหายใจแรง เริ่มนั่งไม่ติดดิ้นยุกยิกไม่หยุด ส่วนหนึ่งก็เพราะเวลาเหงื่อออกมากๆเธอจะเกิดอาการคันตามเนื้อตามตัว บางครั้งหากมีเหงื่อท้วมตัวก็เกิดตุ่มเม็ดเล็กๆขึ้นตามตัว มันคืออาการของคนที่แพ้เหงื่อ เพราะงี้เวลาอยู่บ้านเธอจึงชอบเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ตลอด

“แลกที่กันไหม? หน้าเธอดูไม่ดีเลย” โบนัสเสนอ เมื่อเห็นท่าทีที่ผิดปกติของปลาทู บวกกับใบหน้าเล็กเริ่มขึ้นสีแดงชัดเจนราวกับพึ่งปัดบรัชออนสีเข้มมา หากแลกที่กัน เขาตัวสูงกว่าจะได้บังแดดให้เธอได้ 

ในขณะเดียวกันคนที่มองอยู่นานจากด้านหน้าก็เดินเข้ามา หยุดอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก เอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึม “คุยไรกัน?” แม้ใบหน้าจะมีรอยขีดเขียนให้ดูตลกแต่พอเขาทำหน้าโหด มันแทบมองไม่เห็นถึงความขบขัน

“พี่คิณแกพี่คิณ” เสียงสาวๆกรี๊ดกราดเบาๆแต่ก็พอได้ยินอยู่ดี

“แกก็กรี๊ดไม่ดูเวลา เห็นหน้าพี่เขาไหม ติดคำว่างอนตัวเป้งขนาดนั้น น่าจะกำลังง้อแฟน” 

งะ ง้อแฟน?

ปลาทูรีบหันขวับไปมองหน้าคนพูดเพราะเธอเป็นคนเขียนคำนั้นด้วยตัวเธอเอง แต่ใครบอกว่าเขาง้อแฟนกัน หยุมหัวกันมาตั้งแต่จำความได้ แค่คำว่าพี่น้องยังดูจะห่างไกล นี้แฟนเลยเหรอ... 

แฟนบ้าแฟนบออะไร? 

เจ้ากรรมนายเวรน่าจะเหมาะสุด!

“โอเคหรือเปล่า?” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่อยู่ใกล้หูของคนที่ย่อตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ทำให้เธอต้องหันไปหา ซึ่งอคิณก็ยืดตัวบังแดดให้

“ร้อนน่ะ ย้ายที่ได้ป่ะ?” คนบูดบึ้งหายใจเสียงดังอีกครั้ง พลางยกมือขึ้นเกาลำคอตัวเอง แต่ก็ถูกมือหยาบรั้งเอาไว้พร้อมเอาพัดลมเล็กที่ถือติดมือมาเปิดจ่อให้

“ดีขึ้นหรือเปล่า?” ในใจก็อยากจะพาน้องไปนั่งในที่ร่ม แต่หากเขาทำแบบนั้นคงได้ถูกมองว่าลำเอียง ยิ่งตำแหน่งรองประธานมันค้ำคอเขาอยู่ด้วย

“อึม แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้แอร์สักตัว” แม้พัดลมที่เป่ามาจะบรรเทาได้บ้างแต่มันก็ไม่ถึงใจ มือบางจึงสะบัดคอเสื้อให้ลมเข้าไปด้านในโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนี้ทำให้คนที่ถือพัดลมลอบกลืนน้ำลายลงคงอึกใหญ่

กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวที่ออกมาจากกายสาว เจือกับกลิ่นเหงื่อจางๆเตะเข้ากับจมูกโด่งอย่างจัง ดวงตาคมกริบอดไม่ได้ที่จะหลุบมองผิวขาวผ่องที่โผล่พ้นยามน้องสะบัดคอเสื้อ ทำเอาลมหายใจพี่ติดขัด

รู้ว่าตัวน้องหอมจนอยากจะซุกจมูกใส่มากแค่ไหนก็วันนี้

“แฟนกันเหรอ?” 

“นั้นดิ เมื่อวานฉันก็เห็นว่าพวกเขา...”

“พี่น้อง” ทนเสียงซุบซิบไม่ไหว คนตัวเล็กจึงหันไปบอกเสียงดังฟังชัด “ไม่ใช่แฟน จบนะ” 

ประโยคนั้นทำคนที่กำลังหลงเคลิ้มได้สติ ดึงมือของคนที่จับคอเสื้อตัวเองออกแล้วยัดพัดลมใส่มือแทน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทว่าก็ไม่ไปไหน ยังคงยืนบังแดดให้ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

จู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

สาวๆที่พอได้รู้คำตอบก็มีรอยยิ้มผุดบนใบหน้า เริ่มมองหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นมิตรมากขึ้น หวังอยากจะเคลมพี่ชายเธอ

“โทษทีนะ พวกฉันไม่รู้” 

“ใช่ๆ” 

“ขอโทษนะ”

“หน้าฉันอยู่นี้เนอะ” ปลาทูชี้ที่หน้าตัวเอง ขณะมองหน้าพวกเธออย่างฉุนเฉียว ปากบอกขอโทษแต่ตานี้มองเลยขึ้นไปหาคนบนหัวเธอ อะไรก่อน?

โบนัสเองก็อมยิ้มกริ่ม ในตอนแรกก็คิดว่าจะถอย หากคนตัวเล็กข้างๆมีเจ้าของแล้ว แต่พอรู้แบบนี้ใจที่ห่อเหี่ยวก็กลับมาขึ้นฟู เปิดกระเป๋าเอาสมุดมาพัดให้อีกแรง ปลาทูจึงหันไปฉีกยิ้มขอบคุณ ทว่า...

“ไม่ต้อง!” อคิณขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน เอื้อมมือไปดึงสมุดของโบนัสมาพัดให้คนตัวเล็กแทน ในใจเกิดขุ่นมัวประหลาด แต่อีกฝ่ายกลับคิดแค่ว่าพี่ชายหวงน้องสาว 

อาเธอร์ มาวินและการินที่มองดูจากหน้าแถวใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ รู้ดีว่ามันไม่ใช่ มองจากดาวอังคารยังสัมผัสได้ถึงอาการนี้...

...อาการคนหึง