เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2 คู่ค้าหน้าใหม่ II
ออฟฟิศของสวนส้มสุริยะฉัตรมีลักษณะคล้ายกับร้านกาแฟแต่ใหญ่กว่าหลายเท่า ตัวออฟฟิศเป็นกระจกหนารอบด้าน ทั้งหมดมีผ้าม่านสีขาวรอบด้านเช่นกัน ส่วนโครงสร้างเป็นไม้เชอร์ร่าสีดำ ภายในตกแต่งให้คล้ายร้านกาแฟคือมีเก้าอี้ไว้นั่งดื่ม รับแขก อีกทั้งเป็นโต๊ะทำงานของผู้ช่วยและเลขาฯ รวมถึงเจ้าหน้าที่แต่ละตำแหน่ง ห้องส่วนทำงานของปราบมีอีกห้องที่ต่อเติมเพิ่มนั่นเอง
ส่วนแขกผู้มาเยือน นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก หงส์หยก เธอเป็นสาวสวย บุคลิกมีความมั่นใจสูง ภายนอกดูเหมือนหยิ่งจองหองจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใบหน้าสวยเฉียวดึงดูดความสนใจของเหล่าพนักงานชายและหญิงได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะเย้ยหยันในที ทว่าเธอไม่ได้เย้ยหยันใคร เพียงแต่เป็นบุคลิกประจำตัวเท่านั้น หญิงสาวได้แต่จิบกาแฟสดไปอย่างเพลินใจ พร้อมกับรับความเย็นสบายจากอากาศภายนอกที่โกรกเข้ามาทางหน้าทางบานสไลด์เพราะไม่ได้เปิดแอร์แต่อย่างใดเนื่องจากอากาศค่อนข้างเย็น แต่ระหว่างที่หงส์หยกกำลังนั่งดื่มกาแฟและรอเจ้าของสวนอยู่นั้น คนงานคนเดิมที่เพิ่งจะมาต้อนรับเธอ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “เอ่อขอโทษครับ นายขอให้คุณไปพบที่สวนตรงที่มีรถโรงงานจอดขนส้มน่ะครับ” มะเดี่ยวรายงานพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย และเมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นแล้วถึงกับชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จากนั้นเธอก็หันขวับกลับมามองเขาทันที “นี่ฉันรออยู่ตั้งนานแต่กลับบอกให้ไปพบที่สวนส้มอย่างนั้นเหรอ เป็นเจ้าของสวนภาษาอะไรให้แขกเดินตากแดดไปหา” หงส์หยกต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่ดังพอสมควรพลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “นายบอกมาอย่างนี้ครับ โดยปกติแล้วตัวแทนที่มาติดต่อจะไปหานายที่สวน เพราะนายจะไม่มีเวลาเข้ามาในออฟฟิศครับ” “นี่เขาไม่ง้อโรงงานเลยหรือไง ฉันมารับซื้อส้มจากเขานะ แล้วเจ้าสัวก็ผูกขาดที่นี่ไม่ใช่เหรอ หยิ่งแบบนี้ฉันจะไปบอกให้เจ้าสัวหยุดรับส้มจากสวนนาย” ให้ตายเถอะ เจ้านายของเขากำลังทำให้ตัวแทนไม่พอใจหรือเนี่ย “เอ่อ เรื่องนี้ต้องคุยกับนายเองแล้วล่ะครับผมเป็นแค่ลูกจ้างตัดสินใจอะไรไม่ได้ เจ้านายสั่งอะไรมาผมก็บอกไปตามนั้น นายรออยู่ที่สวนครับ ถ้าอยากซื้อส้มก็ต้องลองไปหาเจ้านายครับ” “ไปบอกเขาว่าฉันไม่ไป ฉันจะรออยู่ตรงนี้และถ้าเขาเล่นตัวฉันฟ้องเจ้าสัวแน่ ขาดรายได้นะจะบอกให้” เธอรู้น้อยเกินไปเสียแล้วว่าเจ้านายของมะเดี่ยวเก่งเรื่องหาตลาดรองรับแค่ไหน “นายบอกว่าถ้าคุณไม่ไป ก็เชิญกลับไปได้เลยครับ แต่เขาจะไม่ขึ้นมาที่นี่แน่ๆ” “ห๊า! อะไรนะ! นี่เขาพูดอย่างนี้เหรอ ต้องเจอกันซะหน่อยแล้ว ทำงานแบบนี้มีแต่จะเจ๊งน่ะสิไม่ว่า เจ้าสัวติดต่องานกับคนแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย” “ตกลงว่าคุณจะลงไปหรือเปล่าครับผมจะได้พาไป” “ไม่! ฉันไม่ลงไปและจะไม่กลับด้วย ยังไงฉันต้องได้งาน ไปบอกเขาด้วยว่าฉันจะรออยู่บนนี้ ถ้าเขาไม่ขึ้นมาเราได้เห็นดีกัน” ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้สินะ มะเดี่ยวคิดด้วยความปวดหัว เพราะคิดว่าเธอไม่ควรต่อกรกับเจ้านายที่ชื่อปราบคนนี้เลย “คือ เจ้านายอาจจะขึ้นมาอีกทีก็คงเย็นนะครับ” “เขากล้าให้ตัวแทนจากโรงงานใหญ่รอก็ให้มันรู้ไป” “ได้ครับ งั้นผมจะไปบอกเจ้านายอีกรอบ ตามสบายนะครับ” คิดว่าเธอคงไม่รู้จักนิสัยของปราบแน่ๆ ถึงได้กล้าแข็งข้อ ซึ่งอันที่จริงแล้วคนที่ทำงานกับปราบทุกราย ย่อมรู้จักนิสัยดีว่าเขาเป็นคนจริง ไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ง้อใครด้วย “ป๋านะป๋า เพิ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่กี่วันก็ให้มาเผชิญกับไอ้พวกเจ้าของไร่หยิ่ง จองหอง แบบนี้ควรโดนตัดทางทำมาหากินซะเลย” เธอออกปากบ่นหลังจากมะเดี่ยวออกไปแล้ว เจ้าของสวนที่นี่รู้จักเธอน้อยไป เธอหรือจะยอมคนง่าย คนอย่างหงส์หยกมาถึงที่แล้วไม่มีทางถอยเป็นอันขาด เพราะหลังจากที่ได้รับมอบหมายให้มาติดต่อรับซื้อส้มจากสวนที่ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดแล้ว เธอก็ยังถูกท้าทายว่าจะต้องติดต่อซื้อขายกับนายปราบให้จงได้ แต่ถ้าไม่ได้มีหวังเธอได้เป็นลูกจ้างหางแถวแน่ๆ แต่ก่อนจะอื่นเธอจะโทรไปฟ้องเจ้าสัวเสียก่อนบทที่เกี่ยวข้อง
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 3 คู่ค้าหน้าใหม่ III
“อะไรนะ! ไม่มาอย่างนั้นเหรอ แกไปบอกเขาว่ายังไง” เจ้านายขี้ยั้วถามอย่างหัวเสียเมื่อมะเดี่ยวกลับมารายงาน“ผมบอกอย่างงที่นายบอกเลยครับ แต่เธอไม่ยอมมา และจะไม่ยอมกลับด้วย จะรออยู่ออฟฟิศจนกว่านายจะขึ้นไป” “ก็ดี รอได้ก็ให้รอไป”“นายครับ จะดีเหรอครับคนของเจ้าสัวไปจะฟ้องเจ้าสัวเอาได้นะครับว่าเราไม่ยอม” ชาติชายเสริมขึ้นเพราะกลัวว่าความเย่อหยิ่งของเจ้านายจะพาลเสียงาน และยกเลิกการซื้อส้มจากที่นี่ไปเลยก็ได้“ปกติแล้วเรากับคนของเจ้าสัวไม่เคยมีปัญหากัน ทำไมให้เด็กใหม่มาทำงาน จองหองสิ้นดี ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร” “ก็อาจจะไม่รู้ครับท่าทางเธอใหม่มาก” มะเดี่ยวแทรกขึ้น“เจ้าสัวไม่เคยให้ผู้หญิงมาติดต่อ แต่ทำไมคราวนี้...” “เขาว่าผู้หญิงเวลาเจรจางานการ ธุรกิจ หรือแม้แต่เจรจาศึก เขาว่าได้ผลดีนักแล ท่านเจ้าสัวอาจจะคิดแบบนี้ ยิ่งเจ้าของสวนเป็นพวกห่างไกลความเจริญ ป่าเถื่อน ดุ ไหนจะขี้ยั้วอีก แบบนี้ก็ต้องใช้ผู้หญิงมาเจรจาว่าความ จริงไหมครับ” ชาติชายอธิบายพร้อมกับแซวไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย“แกว่าใครว่าวะ ก็สวนผลไม้มันต้องอยู่ห่างไกลความเจริญอยู่แล้ว มึงบ้าหรือเปล่า” ปราบถามเสียงเรียบแต่ก็ไม่ได้โกรธเคือง “
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 4 เจ้าของสวนปากร้าย I
จนกระทั่งเวลากว่าห้าโมงเย็น ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของสวนจะขึ้นไปรับรองแขก เพราะเขายังเคลียร์งานไม่เสร็จ แต่คนที่กระวนกระวายเหมือนจะเป็นบ้าเห็นทีจะเป็นคนที่รอ เพราะหงส์หยกมาตั้งแต่สิบโมงเช้า เวลานี้กว่าห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ไม่คิดว่าคนที่เจ้าสัวบุญเสริมบอกว่าสุดยอดจะปล่อยให้เธอรอได้ขนาดนี้“ตกลงว่าเจ้าของสวนที่นี่ไม่อยากขายส้มให้กับเจ้าสัวบุญเสริมอีกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวเริ่มโวยวายเสียงดัง พร้อมกับเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเลขาฯ หน้าห้อง“เอ่อ เรื่องนี้เราไม่ทราบค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นายบอกว่าจะไม่ขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ” เลขานุการสาวตอบเสียงสั่นเล็กน้อย“แย่มากเลยนะที่ปล่อยให้ตัวแทนรอแบบนี้ ตกลงเขาจะไม่ขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหม”“ปกตินายจะไม่ขึ้นมาค่ะ วันนี้ต้องเอาส้มเข้าโรงงานด้วยเกรงว่าจะดึกด้วยซ้ำ” “ทำงานแบบนี้ไม่มีวันเจริญหรอกนะ ได้ยินมาว่าดีลกับโรงงานเจ้าสัวมาเป็นสิบปี แต่คราวนี้บอกได้เลยว่าฉันจะสั่งเจ้าสัวให้เลิกติดต่อกับที่นี่” ให้ตายแล้วหาเรื่องคอขาดบาดตายมาให้ทุกคนในสวนเสียแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครแต่ที่แน่ๆ มีอำนาจสั่งการแน่นอน“เอ่อใจเย็นๆ นะคะ”“ตั้งแต่มาถึงที่นี่คุณเห็นฉันใจร้อนอย่าง
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 5 เจ้าของสวนปากร้าย II
“อันที่จริง ผมก็ไม่อยากรู้จักคนที่ทำงานไม่เป็นมืออาชีพหรอกนะ แล้วคนรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างคุณ ผมเห็นตายไปจากอาชีพเยอะแยะ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคุณเพิ่งจะฟักออกมาจากไข่ เพิ่งหัดเดินแล้วดันมาเจอคนสวนมืออาชีพอย่างผมไง ความไฟแรงมันไม่ช่วยอะไร นอกจากทำให้องค์กรมอดไหม้ไปด้วย เจ้าสัวรู้จักผมเป็นอย่างดี ฉะนั้นฝากบอกท่านว่า ถ้าอยากให้การค้าของเราราบรื่นไปอีกสิบปียี่สิบปีข้างหน้าล่ะก็ อย่าเอาน้องใหม่มาติดต่องาน ผมไม่ชอบ” คำพูดทั้งหมดทั้งมวลเขาต่อว่าเธอชัดๆ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ปรี๊ดแตกได้อย่างไร“นาย... นายว่าฉัน นายกล้าดียังไง นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็น...” เธอโมโหสุดขีด แต่เขายังคงยืนนิ่งชักสีหน้าเข้มใส่เธอ“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ชาติ ส่งแขก” เขาแทรกขึ้นและออกปากไล่เสียเลย แต่เธอจะกลับได้อย่างไรหากกลับไปมือเปล่า เจ้าสัวบุญเสริมต้องต่อว่าเธอแน่ๆ อาจจะมีการลดตำแหน่งให้เธอไปทำงานอย่างอื่นแทนน่ะสิ“ได้ครับนาย” ชาติชายรับคำแต่เธอไม่ยอมแพ้แน่ๆ“ตกลงว่านายจะไม่คุยกับฉัน” เพราะอยากคุยกับเขาสินะถึงได้ยอมรอจนเกือบค่ำขนาดนี้ “ผมบอกคุณแล้วว่า ใจเย็นให้เป็นเสียก่อนเถอะแล้วเราค่อยคุยกัน” เขานี่มันเล่นตัวเสียจริง เธ
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 6 เจ้าของสวนปากร้าย III
“คุณปล่อยให้ฉันรอจนค่ำ แล้วก็ไล่กลับอย่างนั้นเหรอ ฉันถ่อสังขารขับรถมาคนเดียวไม่รู้หรือไง” สิ้นคำของเธอเท่านั้นแหละ เขาก็ปรับสีหน้าตึงเครียดกว่าเดิมและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“พูดแบบนี้แปลว่าอยากนอนกับผม เอ่อไม่สิ อยากนอนที่นี่ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” ปราบมีสีหน้าเคร่งแต่แกล้งเย้าแหย่“ไอ้บ้า เพราะนายนั่นแหละ ขับรถไปส่งเลย”“ไม่!” ปราบตอบปฏิเสธพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ“นี่! ฉันเป็นแขกนะ”“ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้คุณมาคนเดียว ก็ต้องกลับไปคนเดียวนั่นแหละ แต่ถ้าไม่กลับ บ้านผมมีห้องรับแขกนะเดี๋ยวจัดให้นอนตรงโซฟา” จบคำเขาก็เดินเข้าบ้านไป แล้วเธอก็เดินตามอย่างเสียมิได้ และห้องแรกที่เจอคือห้องรับแขกจริงๆ ด้วย“ฉันจะบอกเจ้าสัวว่านายใจดำ ไม่มีน้ำใจ ไร้มารยาท”“ถ้าอยากให้ผมมีน้ำใจล่ะก็ ขึ้นไปนอนด้วยกันบนห้อง เอาไหมล่ะ” เขาเอ่ยและหันกลับมาหาเธอ พลางยักคิ้วหลิ่วตายั่วโมโหสุด
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 1 คู่ค้าหน้าใหม่ I
สวนส้มสุริยะฉัตร เป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดในแม่ฮ่องสอน ปลูกส้มมากกว่าสิบสายพันธุ์ แต่รู้จักกันมากก็คือ ส้มสายน้ำผึ้งเพราะได้รับความนิยม วันนี้ทุกคนทำงานอย่างขะมักเขม้นเหมือนอย่างเคย เพราะมีคิวที่ต้องส่งส้มเข้าสู่โรงงานหนึ่ง ซึ่งทางโรงงานต่างๆ ต้องมารับเองตามที่รับปากกันเอาไว้ ทว่าบางที่มันไม่เป็นอย่างที่คิดส้มกำลังถูกลำเลียงใส่ในตะกร้าพลาสติกสีเขียวทรงสี่เหลี่ยม แล้วนำมาวางเรียงรายกันที่หน้าสวนเป็นจุดๆ คนงานค่อนข้างจะเครียดเพราะอากาศร้อน อีกทั้งมีหัวหน้ามายืนเฝ้ายิ่งเครียดกันไปอีกเพราะต้องเร่งมือทำ ขณะที่หัวหน้ากำลังยืนคุมอยู่นั้น คนงานคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหา“หัวหน้าครับมีตัวแทนจากโรงงานของเจ้าสัวบุญเสริมมาขอพบครับ” คนงานรายงานด้วยเสียงเรียบปกติ“ฮืม ตัวแทนจากโรงงานเจ้าสัวเหรอ ทำไมไม่เข้ามาหาฉันที่นี่วะ เขารออยู่ไหน” ชาติชายซึ่งเป็นหัวหน้าถามพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“รออยู่ออฟฟิศครับ” คนงานตอบ“ปกติมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ ไหงไปรอที่ออฟฟิศ บอกนายหรือยังเนี่ย”“ยังไม่บอกครับ เธอเพิ่งมาถึงอีกอย่างผมก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วย น่าจะเป็นตัวแทนของเจ้าสัวคนใหม่ล่ะมั้งครับ ท่าทางไฟแรงน่าดู ยังเด็กอยู่ด้วย”
บทล่าสุด
