LOGINShare
บทที่ 2 คู่ค้าหน้าใหม่ II
Last Updated:
2024-11-12 17:53:56ออฟฟิศของสวนส้มสุริยะฉัตรมีลักษณะคล้ายกับร้านกาแฟแต่ใหญ่กว่าหลายเท่า ตัวออฟฟิศเป็นกระจกหนารอบด้าน ทั้งหมดมีผ้าม่านสีขาวรอบด้านเช่นกัน ส่วนโครงสร้างเป็นไม้เชอร์ร่าสีดำ ภายในตกแต่งให้คล้ายร้านกาแฟคือมีเก้าอี้ไว้นั่งดื่ม รับแขก อีกทั้งเป็นโต๊ะทำงานของผู้ช่วยและเลขาฯ รวมถึงเจ้าหน้าที่แต่ละตำแหน่ง ห้องส่วนทำงานของปราบมีอีกห้องที่ต่อเติมเพิ่มนั่นเอง
ส่วนแขกผู้มาเยือน นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก หงส์หยก เธอเป็นสาวสวย บุคลิกมีความมั่นใจสูง ภายนอกดูเหมือนหยิ่งจองหองจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใบหน้าสวยเฉียวดึงดูดความสนใจของเหล่าพนักงานชายและหญิงได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะเย้ยหยันในที ทว่าเธอไม่ได้เย้ยหยันใคร เพียงแต่เป็นบุคลิกประจำตัวเท่านั้น หญิงสาวได้แต่จิบกาแฟสดไปอย่างเพลินใจ พร้อมกับรับความเย็นสบายจากอากาศภายนอกที่โกรกเข้ามาทางหน้าทางบานสไลด์เพราะไม่ได้เปิดแอร์แต่อย่างใดเนื่องจากอากาศค่อนข้างเย็น แต่ระหว่างที่หงส์หยกกำลังนั่งดื่มกาแฟและรอเจ้าของสวนอยู่นั้น คนงานคนเดิมที่เพิ่งจะมาต้อนรับเธอ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “เอ่อขอโทษครับ นายขอให้คุณไปพบที่สวนตรงที่มีรถโรงงานจอดขนส้มน่ะครับ” มะเดี่ยวรายงานพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย และเมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นแล้วถึงกับชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จากนั้นเธอก็หันขวับกลับมามองเขาทันที “นี่ฉันรออยู่ตั้งนานแต่กลับบอกให้ไปพบที่สวนส้มอย่างนั้นเหรอ เป็นเจ้าของสวนภาษาอะไรให้แขกเดินตากแดดไปหา” หงส์หยกต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่ดังพอสมควรพลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “นายบอกมาอย่างนี้ครับ โดยปกติแล้วตัวแทนที่มาติดต่อจะไปหานายที่สวน เพราะนายจะไม่มีเวลาเข้ามาในออฟฟิศครับ” “นี่เขาไม่ง้อโรงงานเลยหรือไง ฉันมารับซื้อส้มจากเขานะ แล้วเจ้าสัวก็ผูกขาดที่นี่ไม่ใช่เหรอ หยิ่งแบบนี้ฉันจะไปบอกให้เจ้าสัวหยุดรับส้มจากสวนนาย” ให้ตายเถอะ เจ้านายของเขากำลังทำให้ตัวแทนไม่พอใจหรือเนี่ย “เอ่อ เรื่องนี้ต้องคุยกับนายเองแล้วล่ะครับผมเป็นแค่ลูกจ้างตัดสินใจอะไรไม่ได้ เจ้านายสั่งอะไรมาผมก็บอกไปตามนั้น นายรออยู่ที่สวนครับ ถ้าอยากซื้อส้มก็ต้องลองไปหาเจ้านายครับ” “ไปบอกเขาว่าฉันไม่ไป ฉันจะรออยู่ตรงนี้และถ้าเขาเล่นตัวฉันฟ้องเจ้าสัวแน่ ขาดรายได้นะจะบอกให้” เธอรู้น้อยเกินไปเสียแล้วว่าเจ้านายของมะเดี่ยวเก่งเรื่องหาตลาดรองรับแค่ไหน “นายบอกว่าถ้าคุณไม่ไป ก็เชิญกลับไปได้เลยครับ แต่เขาจะไม่ขึ้นมาที่นี่แน่ๆ” “ห๊า! อะไรนะ! นี่เขาพูดอย่างนี้เหรอ ต้องเจอกันซะหน่อยแล้ว ทำงานแบบนี้มีแต่จะเจ๊งน่ะสิไม่ว่า เจ้าสัวติดต่องานกับคนแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย” “ตกลงว่าคุณจะลงไปหรือเปล่าครับผมจะได้พาไป” “ไม่! ฉันไม่ลงไปและจะไม่กลับด้วย ยังไงฉันต้องได้งาน ไปบอกเขาด้วยว่าฉันจะรออยู่บนนี้ ถ้าเขาไม่ขึ้นมาเราได้เห็นดีกัน” ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้สินะ มะเดี่ยวคิดด้วยความปวดหัว เพราะคิดว่าเธอไม่ควรต่อกรกับเจ้านายที่ชื่อปราบคนนี้เลย “คือ เจ้านายอาจจะขึ้นมาอีกทีก็คงเย็นนะครับ” “เขากล้าให้ตัวแทนจากโรงงานใหญ่รอก็ให้มันรู้ไป” “ได้ครับ งั้นผมจะไปบอกเจ้านายอีกรอบ ตามสบายนะครับ” คิดว่าเธอคงไม่รู้จักนิสัยของปราบแน่ๆ ถึงได้กล้าแข็งข้อ ซึ่งอันที่จริงแล้วคนที่ทำงานกับปราบทุกราย ย่อมรู้จักนิสัยดีว่าเขาเป็นคนจริง ไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ง้อใครด้วย “ป๋านะป๋า เพิ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่กี่วันก็ให้มาเผชิญกับไอ้พวกเจ้าของไร่หยิ่ง จองหอง แบบนี้ควรโดนตัดทางทำมาหากินซะเลย” เธอออกปากบ่นหลังจากมะเดี่ยวออกไปแล้ว เจ้าของสวนที่นี่รู้จักเธอน้อยไป เธอหรือจะยอมคนง่าย คนอย่างหงส์หยกมาถึงที่แล้วไม่มีทางถอยเป็นอันขาด เพราะหลังจากที่ได้รับมอบหมายให้มาติดต่อรับซื้อส้มจากสวนที่ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดแล้ว เธอก็ยังถูกท้าทายว่าจะต้องติดต่อซื้อขายกับนายปราบให้จงได้ แต่ถ้าไม่ได้มีหวังเธอได้เป็นลูกจ้างหางแถวแน่ๆ แต่ก่อนจะอื่นเธอจะโทรไปฟ้องเจ้าสัวเสียก่อนRelated chapters
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 3 คู่ค้าหน้าใหม่ III
“อะไรนะ! ไม่มาอย่างนั้นเหรอ แกไปบอกเขาว่ายังไง” เจ้านายขี้ยั้วถามอย่างหัวเสียเมื่อมะเดี่ยวกลับมารายงาน“ผมบอกอย่างงที่นายบอกเลยครับ แต่เธอไม่ยอมมา และจะไม่ยอมกลับด้วย จะรออยู่ออฟฟิศจนกว่านายจะขึ้นไป” “ก็ดี รอได้ก็ให้รอไป”“นายครับ จะดีเหรอครับคนของเจ้าสัวไปจะฟ้องเจ้าสัวเอาได้นะครับว่าเราไม่ยอม” ชาติชายเสริมขึ้นเพราะกลัวว่าความเย่อหยิ่งของเจ้านายจะพาลเสียงาน และยกเลิกการซื้อส้มจากที่นี่ไปเลยก็ได้“ปกติแล้วเรากับคนของเจ้าสัวไม่เคยมีปัญหากัน ทำไมให้เด็กใหม่มาทำงาน จองหองสิ้นดี ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร” “ก็อาจจะไม่รู้ครับท่าทางเธอใหม่มาก” มะเดี่ยวแทรกขึ้น“เจ้าสัวไม่เคยให้ผู้หญิงมาติดต่อ แต่ทำไมคราวนี้...” “เขาว่าผู้หญิงเวลาเจรจางานการ ธุรกิจ หรือแม้แต่เจรจาศึก เขาว่าได้ผลดีนักแล ท่านเจ้าสัวอาจจะคิดแบบนี้ ยิ่งเจ้าของสวนเป็นพวกห่างไกลความเจริญ ป่าเถื่อน ดุ ไหนจะขี้ยั้วอีก แบบนี้ก็ต้องใช้ผู้หญิงมาเจรจาว่าความ จริงไหมครับ” ชาติชายอธิบายพร้อมกับแซวไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย“แกว่าใครว่าวะ ก็สวนผลไม้มันต้องอยู่ห่างไกลความเจริญอยู่แล้ว มึงบ้าหรือเปล่า” ปราบถามเสียงเรียบแต่ก็ไม่ได้โกรธเคือง “
Last Updated : 2024-11-12หวานใจนายเถื่อน บทที่ 4 เจ้าของสวนปากร้าย I
จนกระทั่งเวลากว่าห้าโมงเย็น ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของสวนจะขึ้นไปรับรองแขก เพราะเขายังเคลียร์งานไม่เสร็จ แต่คนที่กระวนกระวายเหมือนจะเป็นบ้าเห็นทีจะเป็นคนที่รอ เพราะหงส์หยกมาตั้งแต่สิบโมงเช้า เวลานี้กว่าห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ไม่คิดว่าคนที่เจ้าสัวบุญเสริมบอกว่าสุดยอดจะปล่อยให้เธอรอได้ขนาดนี้“ตกลงว่าเจ้าของสวนที่นี่ไม่อยากขายส้มให้กับเจ้าสัวบุญเสริมอีกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวเริ่มโวยวายเสียงดัง พร้อมกับเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเลขาฯ หน้าห้อง“เอ่อ เรื่องนี้เราไม่ทราบค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นายบอกว่าจะไม่ขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ” เลขานุการสาวตอบเสียงสั่นเล็กน้อย“แย่มากเลยนะที่ปล่อยให้ตัวแทนรอแบบนี้ ตกลงเขาจะไม่ขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหม”“ปกตินายจะไม่ขึ้นมาค่ะ วันนี้ต้องเอาส้มเข้าโรงงานด้วยเกรงว่าจะดึกด้วยซ้ำ” “ทำงานแบบนี้ไม่มีวันเจริญหรอกนะ ได้ยินมาว่าดีลกับโรงงานเจ้าสัวมาเป็นสิบปี แต่คราวนี้บอกได้เลยว่าฉันจะสั่งเจ้าสัวให้เลิกติดต่อกับที่นี่” ให้ตายแล้วหาเรื่องคอขาดบาดตายมาให้ทุกคนในสวนเสียแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครแต่ที่แน่ๆ มีอำนาจสั่งการแน่นอน“เอ่อใจเย็นๆ นะคะ”“ตั้งแต่มาถึงที่นี่คุณเห็นฉันใจร้อนอย่าง
Last Updated : 2024-11-12หวานใจนายเถื่อน บทที่ 5 เจ้าของสวนปากร้าย II
“อันที่จริง ผมก็ไม่อยากรู้จักคนที่ทำงานไม่เป็นมืออาชีพหรอกนะ แล้วคนรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างคุณ ผมเห็นตายไปจากอาชีพเยอะแยะ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคุณเพิ่งจะฟักออกมาจากไข่ เพิ่งหัดเดินแล้วดันมาเจอคนสวนมืออาชีพอย่างผมไง ความไฟแรงมันไม่ช่วยอะไร นอกจากทำให้องค์กรมอดไหม้ไปด้วย เจ้าสัวรู้จักผมเป็นอย่างดี ฉะนั้นฝากบอกท่านว่า ถ้าอยากให้การค้าของเราราบรื่นไปอีกสิบปียี่สิบปีข้างหน้าล่ะก็ อย่าเอาน้องใหม่มาติดต่องาน ผมไม่ชอบ” คำพูดทั้งหมดทั้งมวลเขาต่อว่าเธอชัดๆ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ปรี๊ดแตกได้อย่างไร“นาย... นายว่าฉัน นายกล้าดียังไง นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็น...” เธอโมโหสุดขีด แต่เขายังคงยืนนิ่งชักสีหน้าเข้มใส่เธอ“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ชาติ ส่งแขก” เขาแทรกขึ้นและออกปากไล่เสียเลย แต่เธอจะกลับได้อย่างไรหากกลับไปมือเปล่า เจ้าสัวบุญเสริมต้องต่อว่าเธอแน่ๆ อาจจะมีการลดตำแหน่งให้เธอไปทำงานอย่างอื่นแทนน่ะสิ“ได้ครับนาย” ชาติชายรับคำแต่เธอไม่ยอมแพ้แน่ๆ“ตกลงว่านายจะไม่คุยกับฉัน” เพราะอยากคุยกับเขาสินะถึงได้ยอมรอจนเกือบค่ำขนาดนี้ “ผมบอกคุณแล้วว่า ใจเย็นให้เป็นเสียก่อนเถอะแล้วเราค่อยคุยกัน” เขานี่มันเล่นตัวเสียจริง เธ
Last Updated : 2024-11-12หวานใจนายเถื่อน บทที่ 6 เจ้าของสวนปากร้าย III
“คุณปล่อยให้ฉันรอจนค่ำ แล้วก็ไล่กลับอย่างนั้นเหรอ ฉันถ่อสังขารขับรถมาคนเดียวไม่รู้หรือไง” สิ้นคำของเธอเท่านั้นแหละ เขาก็ปรับสีหน้าตึงเครียดกว่าเดิมและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“พูดแบบนี้แปลว่าอยากนอนกับผม เอ่อไม่สิ อยากนอนที่นี่ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” ปราบมีสีหน้าเคร่งแต่แกล้งเย้าแหย่“ไอ้บ้า เพราะนายนั่นแหละ ขับรถไปส่งเลย”“ไม่!” ปราบตอบปฏิเสธพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ“นี่! ฉันเป็นแขกนะ”“ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้คุณมาคนเดียว ก็ต้องกลับไปคนเดียวนั่นแหละ แต่ถ้าไม่กลับ บ้านผมมีห้องรับแขกนะเดี๋ยวจัดให้นอนตรงโซฟา” จบคำเขาก็เดินเข้าบ้านไป แล้วเธอก็เดินตามอย่างเสียมิได้ และห้องแรกที่เจอคือห้องรับแขกจริงๆ ด้วย“ฉันจะบอกเจ้าสัวว่านายใจดำ ไม่มีน้ำใจ ไร้มารยาท”“ถ้าอยากให้ผมมีน้ำใจล่ะก็ ขึ้นไปนอนด้วยกันบนห้อง เอาไหมล่ะ” เขาเอ่ยและหันกลับมาหาเธอ พลางยักคิ้วหลิ่วตายั่วโมโหสุด
Last Updated : 2024-11-14หวานใจนายเถื่อน บทที่ 7 นอนกับผู้ชายแปลกหน้า I
“คุณป๋า...” ตู๊ดดดด ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อ ปลายสายก็ตัดสายทิ้งเสียแล้ว“โอ้ย! อะไรเนี่ย ทำงานวันแรกก็ได้เรื่องแล้ว เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่แล้วจะให้นอนที่ไหน ป๋านะป๋า” หงส์หยกบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำท่าทางฮึดฮัดก่อนจะทรุดกายนั่งลงที่โซฟาตัวยาว พร้อมกับมองไปรอบๆ ก็ไร้วี่แววเจ้าของบ้าน“อะไรของป๋า อยู่ๆ ก็สั่งให้อยู่ที่นี่จนกว่าจะได้งาน ดูคู่ค้าของตัวเองเถอะเล่นตัวอย่างกับอะไรดี ส้มเคลือบทองคำหรือยังไง” หงส์หยกนั่งบ่นอยู่เพียงลำพัง โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของสวนจะได้ยินหรือเปล่า จากนั้นผ่านไปไม่นานปราบก็ออกมาจากห้องครัว ในมือถือถาดเครื่องดื่มออกมาแล้ววางไว้ที่โต๊ะกลางตรงหน้าเธอนี่เอง เสร็จแล้วเขาก็รินน้ำให้แบบไม่พูดไม่จา ก่อนจะวกกลับเข้าครัวอีกรอบ“อะไรของเขา ไม่พูดไม่จา” เธอบ่นอีกครั้งพลางนึกสงสัยว่าเขาทำอะไรในครัวแต่ไม่อยากเข้าไปดู กระทั่งเขาเดินออกมาอีกรอบพร้อมถาดอาหาร พอเขาวางลงบนโต๊ะเท่านั้นแหละเธอก็ตาโตราวกับไข่ห่าน เพราะไม่คิดว่าเขาจะรับประทาน...“บะหมี่!” หงส
Last Updated : 2024-11-16หวานใจนายเถื่อน บทที่ 8 นอนกับผู้ชายแปลกหน้า II
“พูดง่ายดี ไปลองเก็บดูไหม อีกอย่างพรุ่งนี้คิวส่งเต็ม”“เล่นตัว ทำอย่างกับดารา”“นี่คุณ เราส่งส้มเข้าโรงงานเป็นล็อตๆ นะครับ วันนี้ส่งที่หนึ่ง อีกวันก็ต้องส่งที่หนึ่ง แต่นั่นเพราะเรามีคิวให้”“ก็นายไม่คุยกับฉันซะที”“คุณหยิ่งไม่ยอมไปหาผมเองนะ โทษผมไม่ได้”“นี่! นายหาว่าฉันหยิ่งอย่างนั้นเหรอ”“ใช่ เอาล่ะ ผมไม่คุยด้วยแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อ ผมจะไปอาบน้ำนอน” ว่าแล้วเขาก็ลุกแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขกทันที ห้องนอนคือที่ๆ เขาอยากจะเข้าไปทิ้งตัวลงนอนมากที่สุด แต่เพราะมีลูกสาวเจ้าของโรงงานนั่งทำหน้าง้ำงออยู่ เขาจึงนอนยังไม่ได้ ใช่แล้วเขารู้ว่าหงส์หยกเป็นลูกสาวของเจ้าสัวบุญเสริม เพราะท่านได้โทรศัพท์มาบอกก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาไม่อยากบอกให้เธอรู้เท่านั้นเอง ประเดี๋ยวจะได้ใจแต่ดูเหมือนเธออยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นลูกสาว ฉะนั้นเพื่อให้สมกับหน้าตาอันมีเกียรติ ต้องหาที่นอนให้กับเธอขณะเดียวกันหงส์หยกยังคงนั่งอยู่ในห้อง
Last Updated : 2024-11-17หวานใจนายเถื่อน บทที่ 9 นอนกับผู้ชายแปลกหน้า III
“นาย! เอ่อ อย่ามาทิ้งกันไปดื้อๆ แบบนี้สิ” พอเธอพูดจบเขาก็ยืนยิ้มก่อนจะชักสีหน้าให้เรียบตึงแล้วค่อยหันกลับมาอีกครั้ง“ว่าไงครับ” เขาถามและทำสีหน้ายียวนกวนประสาทเต็มที่เชียว“เอ่อ ก็ได้ เรียกก็ได้ พี่... พี่ปราบ” แม้ปากจะเรียกไปแล้วแต่น้ำเสียงไม่รื่นหูเอาเสียเลย เขาคิด แต่ยังดีกว่าไม่เรียกแหละ“ไม่ใช่เรียกแค่เวลานี้นะ เรียกตลอดไปเลย”“ค่ะ!” เธอกระแทกเสียงอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาอะลุ่มอล่วยให้ได้ ไว้สนิทกันมากกว่านี้เสียก่อนจะบังคับให้พูดหวานๆ เลย“ก็ยังดี รออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” พูดจบเขาก็ไม่รอให้เธอตอบ รีบเดินออกไปจากบ้านทันที ไปทางไหนก็ไม่รู้เพราะทุกอย่างรอบๆ มืดไปหมดแล้ว มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรเท่านั้นที่ดังให้ได้ยิน พอเห็นเขาเดินลับตา ความน่ากลัวก็เข้ามาแทนที่เธอจึงต้องปิดประตูหน้าต่างและปิดม่านเอาไว้ให้เรียบร้อย ด้วยความมืดมันทำให้เธอกลัวอย่างบอกไม่ถูก เพราะรอบๆ มีแต่ป่าเขาลำเนาไพร เขาอยู่ได้อย่างไร แต่ก็นะผู้ชายจะกลัวอ
Last Updated : 2024-11-18หวานใจนายเถื่อน บทที่ 10 เสียจูบ I
หงส์หยก ครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะความที่นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาหลายรอบ จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานไม่รู้ว่ากี่ทุ่มแล้ว สุดท้ายเธอก็จำเป็นต้องข่มตาให้หลับ แต่ทันทีที่หลับตาลงกลับมีเสียงบางอย่างดังอยู่นอกบ้าน คล้ายกับเสียงคนเดินเหยียบใบไม้ ต่อมาสักครู่ก็มีเสียงคล้ายกับกิ่งไม้ครูดกับหน้าต่าง เธอรีบลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับกรอกตาไปมาด้วยความหวาดกลัว“โอ้ยตาย! เสียงอะไรอ่ะ” เธอเอ่ยลอยๆ ด้วยเสียงคล้ายกระซิบแกรก! แกรก! แกรก! เสียงเหมือนมีใครเอาเล็บครูดไปตามกระจก ให้ตายสิ“อื้อ! เสียงอะไรเนี่ย โอ้ย” ตอนนี้เธอเริ่มสั่นกลัวมากเพราะเสียงมันชัดขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เธอตัดสินใจลุกขึ้นนั่งตัวสั่น พร้อมเอาผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงคอแกรก! แกรก! แกรก! เสียงเล็บครูดกระจกอีกแล้ว คราวนี้เธอนั่งสั่นยิ่งกว่าเดิม กระทั่งมีอีกเสียงหนึ่งโผล่มาแฮ่! เสียงเหมือนคนแก่เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ แหบๆ แห้งๆ ได้ยินไม่ชัดเจนนัก แต่น่ากลัวจนเธอกรีดร้องลั่นห้อง“กรี๊ดดดด&
Last Updated : 2024-11-19
Latest chapter
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 27 หลอมรวมรักกลายเป็นหนึ่ง I
“อืม” เขาครางออกอยู่ในลำคอเมื่อปากอิ่มบดขยี้จูบอย่างดูดดื่ม สิ่งที่เขาสอนเธอมาหลายครั้ง เธอจำแม่นและนำมาใช้กับเขา ซึ่งทำได้ดีจนเขาแทบคลั่งเลยทีเดียว แต่จูบได้ไม่นานนักเธอก็ถอนออกก่อนจะไล่เรียวปากจูบแก้มที่สากไปด้วยเครา ไล่มาที่ซอกคอและดูดเม้มแรงกว่าเขาด้วยซ้ำ“อืม แม่เสือสาว ร้อนแรงจัง” เขาครางและบอกอย่างพอใจอีกครั้ง พลางกัดฟันและยิ้มกับตัวเอง จากนั้นปากอิ่มก็จูบจนถึงแผงอกกว้างที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามแน่น ๆ ปลายลิ้นร้อนไร้เดียงสาของเธอถูกส่งออกมาโลมเลียตวัดไปมากระทั่งถึงยอดอก ครั้งนี้เธอจะเอาคืนบ้างจึงใช้ลิ้นเลียตรงยอดอกระรัว ทำให้เขาสะท้านและบิดเกร็งลำตัว“ซี๊ดดดด อ่า ดีจัง ดีมากเลย” เขาออกปากชมและครางด้วยความพอใจครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่ลิ้นและเรียวปากอิ่มดูดเลียยอกอกอย่างร้อนแรง กลางลำตัวของเขาก็ดีดดิ้นขึงขัง แข็งจนอยากจะออกมาหายใจ เธอสัมผัสได้ว่ามันดิ้นเมื่อเนินสวาทถูไถไปมา“โอ้ว หยกจ๋า อ่า ช่วยพี่ที” คราวนี้เป็นทีของเขาที่จะต้องเอ่ยปากขอร้องบ้าง และเมื่อได้ยินดังนั้
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 26 ชมชิมหวานใจ II
“เอา พี่จะเอา จะเอาหยกตอนนี้ เดี๋ยวนี้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหื่นกระหายก่อนจะผงกศีรษะขึ้นแล้วขยี้จูบที่ปากอิ่มอีกครั้งอย่างเร่าร้อน ทำเอาปากบางแทบพังและแสบเพราะหนวดเคราถูไถ ขณะที่เรียวลิ้นร้อนส่งออกมาลากเลียไปตามเรียวปากแห้งผาก ก่อนจะสอดแทรกเข้าสู่โพรงปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตวัดลิ้นเกาะและสูบกลืนลมหายใจกันเอาไว้ จูบดูดดื่มร้อนแรงจนทำให้กลางกายเกิดการเปลี่ยนแปลง ท่อนเนื้อภายใต้กางเกงยีนส์มันกำลังดีดดิ้นและถูไถกับกลางลำตัวของเธอ กระตุ้นให้เลือดลมในร่างกายไหลเวียนอย่างรุนแรงและจากมือที่เกาะกุมมือเธออยู่ค่อยๆ ปล่อยเคลื่อนลงมาตามลำคอ จนถึงเนินอกอวบ เขาบีบเค้นแรงๆ ขณะที่ปากยังคงบดขยี้จูบ ก่อนจะละเรียวปากขยับลงมาขบเม้มที่ซอกคอและดูดจนเป็นรอยแดงจ้ำ มือก็ขยำทรวงอกอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็เลื่อนมืออีกข้างลงไปที่หน้าท้องแบนราบ กระทั่งถึงขอบกางเกง เขาจึงปลดกระดุม รูดซิบ ก่อนจะสอดฝ่ามือล้วงเข้าไปอย่างรวดเร็ว“อืม” เธอครางในลำคอเมื่อฝ่ามือหนาลูบไล้บนเนินสวาทแผ่วเบา พร้อมกับสอดแทรกนิ้วมือแกร่งแหวกว่ายหยอกเย้ากับกลีบสวาท กรีดกรายนิ้
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 26
แต่ในขณะเดียวกัน ชาติชายก็รีบโทรศัพท์บอกเจ้านายว่าตัวเองได้เผลอพูดความจริงออกไปแล้ว ทำให้ปราบต้องรีบตามหงส์หยกกลับไปที่บ้านทันที“ไอ้ชาติ ไอ้ตัวแสบ ฆ่าทิ้งดีไหมเนี่ย” ปราบบ่นพร้อมกับขับรถ ATV ออกจากสวนทันที เพื่อจะได้ตามหงส์หยกให้ทัน จากนั้นเขาก็ขับมาถึงหน้าออฟฟิศในเวลาอันรวดเร็ว แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะอยู่ในบริเวณนี้ เขาจึงกระโดดลงจากรถแล้วเดินเท้าตามหา เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินเร็วกว่ารถที่เขาขับ“อยู่ที่บ้านเราหรือเปล่าวะ” เขาคิดถามตัวเองแต่คนโกรธแบบนั้นมีหรือจะกลับบ้านพัก ต้องกลับบ้านตัวเองสินะ“พวกเอ็งเห็นคุณหยกหรือเปล่า ผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าน่ะ เดินมาทางนี้หรือไหม” ปราบถามด้วยความร้อนใจ“เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเหรอครับนาย ผมเห็นหลังไวๆ เดินไปที่โรงจอดรถของคนงานน่ะครับ”“อะไรนะ! โรงจอดรถของคนงานอย่างนั้นเหรอ ให้ตายสิ” เมื่อฟังอย่างนั้นแล้วก็มีสิ่งเดียวคือเธออาจจะให้คนงานไปส่งก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงรีบว
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 25 ชมชิมหวานใจ I
แต่ในขณะเดียวกัน ชาติชายก็รีบโทรศัพท์บอกเจ้านายว่าตัวเองได้เผลอพูดความจริงออกไปแล้ว ทำให้ปราบต้องรีบตามหงส์หยกกลับไปที่บ้านทันที “ไอ้ชาติ ไอ้ตัวแสบ ฆ่าทิ้งดีไหมเนี่ย” ปราบบ่นพร้อมกับขับรถ ATV ออกจากสวนทันที เพื่อจะได้ตามหงส์หยกให้ทัน จากนั้นเขาก็ขับมาถึงหน้าออฟฟิศในเวลาอันรวดเร็ว แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะอยู่ในบริเวณนี้ เขาจึงกระโดดลงจากรถแล้วเดินเท้าตามหา เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินเร็วกว่ารถที่เขาขับ “อยู่ที่บ้านเราหรือเปล่าวะ” เขาคิดถามตัวเองแต่คนโกรธแบบนั้นมีหรือจะกลับบ้านพัก ต้องกลับบ้านตัวเองสินะ “พวกเอ็งเห็นคุณหยกหรือเปล่า ผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าน่ะ เดินมาทางนี้หรือไหม” ปราบถามด้วยความร้อนใจ “เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเหรอครับนาย ผมเห็นหลังไวๆ เดินไปที่โรงจอดรถของคนงานน่ะครับ” “อะไรนะ! โรงจอดรถของคนงานอย่างนั้นเหรอ ให้ตายสิ” เมื่อฟังอย่างนั้นแล้วก็มีสิ่งเดียวคือเธออาจจะให้คนงานไปส่งก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงรีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันที แล้วก็ทันเส
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 25 หวานใจกลับมาแล้ว III
“เต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ต้องไปด้วยกัน ดูให้รู้ว่าเราทำงานกันลำบากแค่ไหน แล้วก็คุยงานไปด้วย” เขานี่ก็ช่างแกล้งเธอเสียจริงทั้งที่เพิ่งจะส่งส้มเข้าโรงงานของเธอไปเมื่อเช้านี่เอง คิดแล้วก็นึกขัน“อ้าวนาย กลับมาเร็วจังครับ” ชาติชายทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินมาพร้อมกับคู่ค้าคนเมื่อวาน แต่คราวนี้ดันจูงมือกันมาแบบนี้ชัดเจนแล้วว่าไม่ธรรมดา“จะรีบกลับมาพาคุณหยกดูงานน่ะ” พูดแล้วเขาก็ปรายตามองเธออีกครั้ง“ชุดนี้นะเหรอครับ ร้อนแย่ผิวสวยๆ ไหม้กันพอดี” ชาติชายบอกว่าผิวสวยๆ อย่างนั้นหรือ ไม่เกรงใจกันเลย“มีหน้าที่ทำงานก็ทำไป” ปราบว่าเสียงดุเข้ม ชาติชายจึงต้องก้มหน้าเล็กน้อยแล้วรีบปลีกตัวไปห่างๆ ทันที ขณะเดียวกันหงส์หยกก็สะบัดจากการเกาะกุมของเขาอีกครั้ง และก็เป็นผลเพราะเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ จะเดินไปทางไหนก็ตามใจก็แล้วกัน จากนั้นเขาจึงเดินไปคุมลูกน้องขนส้มเพื่อส่งเข้าอีกโรงงานหนึ่ง อีกทั้งแอบบอกทุกคนแล้วว่าหงส์หยกเป็นใครหงส์หยกจึงอาศัยเวลานี้ลองไ
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 24 หวานใจกลับมาแล้ว II
“มันก็เกี่ยว แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะพี่ไม่มีงานให้”“อะไรนะ! ในเมื่อไม่มีงานให้ จะพาหยกกลับไปทำไม ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”“ก็หยกหนีมา! พี่ไม่ชอบ และถ้าหนีมาอีกพี่จะ...”“จะอะไร... จะทำไมหยกอีก เท่านี้ยังไม่พอใจอีกเหรอคะ ศักดิ์ศรีไม่มีแล้ว” เรื่องนี้มันเกี่ยวกับศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรือ เขาคิดว่าเธอรู้สึกเหมือนกับเขาเสียอีก“มันเกี่ยวกับศักดิ์ศรีเหรอเนี่ย เพิ่งรู้”“จะอะไรก็ตาม พาหยกกลับเถอะค่ะ” เธอบอกเสียงแข็งเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น“โกรธพี่เหรอ พี่ไม่ได้ทำให้มันเป็นอุบัตินะ ตั้งใจทำทั้งคืนเลย”“หยกจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก จอดรถค่ะ ปล่อยหยกลงตรงนี้ก็ได้”“หยกเป็นคนไปหาพี่เอง ฉะนั้นไปจัดการเรื่องของเราให้จบ”“ไม่! หยกบอกให้จอดรถไง” คราวนี้น้ำเสียงของเธอสั่นเครือคล้าย
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 23 หวานใจกลับมาแล้ว I
“มาได้ยังไงคะ รู้จักที่นี่ด้วยเหรอ” เธอถามด้วยความแปลกใจแต่สีหน้าของเขาบอกบุญไม่รับเลย“บ้านเจ้าสัวบุญเสริมใครบ้างไม่รู้จัก” ปราบตอบเสียงเรียบเหมือนกำลังไม่พอใจ“เอ่อ... มาทำไมคะ” เธอถามพลางหลุบเปลือกตาลงไม่อยากสบตาเขาเลย“พี่ควรถามน้องมากกว่า ว่าน้องกลับมาทำไมไม่บอกพี่สักคำ และเรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย” น้องอย่างนั้นหรือ เรียกราวกับรู้จักมักคุ้นกันเสียเหลือเกิน แต่เธอก็รู้สึกดีไม่น้อย“หยก... มีงานต้องทำค่ะ เลยรีบมา แล้วจะให้คนอื่นไปติดต่องานแทน หยกคงไม่...” เธอตอบแล้วก้มหน้าเหมือนเดิม“คนอื่นเหรอ พูดง่ายดี ทำอะไรไว้ทำไมไม่รับผิดชอบให้มันจบ”“หยกทำอะไรคะ” เธอเริ่มเสียงสั่นขณะที่เขาทำเสียงดุเข้มใส่“ทำงาน ไปทำงานให้เสร็จ...” จบคำเขาก็คว้าแขนเธอให้เดินไปด้วยทันที“ไม่! หยกไม่ไปแล้ว หยกจะไม่ไป” เธอพยายามสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาทว่าไร้ผ
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 22 ไปตามแม่หวานใจกลับคืน IIl
“แล้วเรามีปัญหาหรือขัดข้องอย่างนั้นเหรอ” ให้ตายสิ คำถามนี้เหมือนจะบังคับให้เขาแต่งงานกับลูกสาวตัวเองอย่างนั้นแหละ แต่เขาไม่ได้ปัญหาเสียหน่อย“เอ่อ คุณอาไม่หวงลูกสาวเลยเหรอครับเนี่ย” ปราบแสร้งถามยิ้มๆ“ก็หวงนะ แต่ลูกเขยอาต้องเป็นเจ้าของสวนสุริยะฉัตรเท่านั้น ถ้าขัดข้องนี่มีเรื่องแน่ๆ” ดูท่าทางเจ้าสัวจะมั่นใจเหลือเกินว่าปราบจะชอบลูกสาวตัวเอง“เอ่อ ผมไม่ได้ขัดข้อง แต่คุณอาต้องถามหยก เราเพิ่งเจอกัน ผมไม่รู้ว่าน้องจะ... จะโอเคกับผู้ชายอย่างผมหรือเปล่า”“อาถึงบอกให้สอนงานน้อง เขาจะได้รู้จักเราไง” รู้จักและรักกันอย่างนั้นสินะ“ผมไม่มั่นใจ แต่ขอบคุณมากครับคุณอา ที่ไว้ใจผมให้ดูแลน้อง แต่ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะครับ ทำใจไว้รอเลยว่าอาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณอาหวัง” ตอนนี้เหมือนหลงรักอีกฝ่ายข้างเดียว“เป็นหน้าที่ของเราแล้ว อาฝากน้องด้วยก็แล้วกัน”“ขอบคุณครับ ผมขอตัวนะครับ&rd
หวานใจนายเถื่อน บทที่ 21 ไปตามแม่หวานใจกลับคืน II
หลังจากที่ปราบ ปลีกตัวจากลูกน้องคนสนิทแล้ว เขาก็กลับมาที่ออฟฟิศเพื่อเอารถส่วนตัวออก ซึ่งรถของเขานั้นคือ Lexus ห้าประตูสีดำมันเงาสุดหรู เมื่อขึ้นรถได้เขาก็สตาร์ทและเหยียบคันเร่งออกจากหน้าออฟฟิศทันที เขาทำให้หลายคนแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่มีผู้ติดตาม แถมการขับรถเหมือนคนฉุนเฉียวมากกว่าจะอารมณ์ดี ปราบมุ่งหน้าลงจากสวนส้มซึ่งเป็นเนินเขาไม่สูงมากนัก ตามเส้นทางมีต้นไม้ร่มรื่น และสวนส้มของเขานั่นเอง เพราะมันไกลสุดลูกหูลูกตานับร้อยไร่ เมื่อลงจากเส้นทางของสวนส้มได้แล้ว ก็มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองซึ่งมีโรงงานผลไม้กระป๋องตั้งอยู่ แต่ไม่ถึงตัวเมืองเสียทีเดียว คนทั่วไปใช้เวลาในการขับรถโดยปกติประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ แต่กับปราบ เขาใช้เวลาเพียงชั่วโมงครึ่ง เหยียบคันเร่งจนมิดยิ่งถนนโล่งก็ยิ่งไม่รีรอ เพราะหัวใจอยู่ที่โรงงานไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนรถบรรทุกซึ่งตามมาทีหลังจะถึงเมื่อไหร่ก็ช่าง เวลาต่อมาปราบมาถึงโรงงานผลไม้กระป๋อง ซึ่งเป็นโรงงานหลักที่เขาผูกขาดในการส่งมากว่าสิบปี วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาคนเดียว ทันทีที่จอดรถอยู่หน้าออฟฟิศของโรงงานก็ทำให้คนที่รู้จักนึกแปลกใจ &nb
