บทที่ 9 นอนกับผู้ชายแปลกหน้า III

“นาย! เอ่อ อย่ามาทิ้งกันไปดื้อๆ แบบนี้สิ” พอเธอพูดจบเขาก็ยืนยิ้มก่อนจะชักสีหน้าให้เรียบตึงแล้วค่อยหันกลับมาอีกครั้ง

“ว่าไงครับ” เขาถามและทำสีหน้ายียวนกวนประสาทเต็มที่เชียว

“เอ่อ ก็ได้ เรียกก็ได้ พี่... พี่ปราบ” แม้ปากจะเรียกไปแล้วแต่น้ำเสียงไม่รื่นหูเอาเสียเลย เขาคิด แต่ยังดีกว่าไม่เรียกแหละ

“ไม่ใช่เรียกแค่เวลานี้นะ เรียกตลอดไปเลย” 

“ค่ะ!” เธอกระแทกเสียงอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาอะลุ่มอล่วยให้ได้ ไว้สนิทกันมากกว่านี้เสียก่อนจะบังคับให้พูดหวานๆ เลย

“ก็ยังดี รออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” พูดจบเขาก็ไม่รอให้เธอตอบ รีบเดินออกไปจากบ้านทันที ไปทางไหนก็ไม่รู้เพราะทุกอย่างรอบๆ มืดไปหมดแล้ว มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรเท่านั้นที่ดังให้ได้ยิน พอเห็นเขาเดินลับตา ความน่ากลัวก็เข้ามาแทนที่เธอจึงต้องปิดประตูหน้าต่างและปิดม่านเอาไว้ให้เรียบร้อย ด้วยความมืดมันทำให้เธอกลัวอย่างบอกไม่ถูก เพราะรอบๆ มีแต่ป่าเขาลำเนาไพร เขาอยู่ได้อย่างไร แต่ก็นะผู้ชายจะกลัวอ

Locked Chapter

Continue to read this book on the APP