บทที่ 6 อ้อมกอดที่ข้าคิดถึง

บทที่ 6 อ้อมกอดที่ข้าคิดถึง

ฝั่งด้านเยี่ยนเอ๋อที่ถูกหลี่หยวนจื่ออุ้มมาที่ห้อง เขาวางนางลงอย่างอ่อนโยนที่เตียงก่อนจะเดินไปนำสิ่งที่เขาเตรียมไว้ให้เยี่ยนเอ๋อเพื่อเป็นของกำนัล

"นี่คือสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า รู้หรือไม่ว่าของสิ่งนี้มีเพียงชิ้นเดียวในใต้หล้า ข้าตั้งใจสั่งทำให้มาเจ้าเท่านั้น " เขานำปิ่นปักผมที่ห่อด้วยผ้ายื่นให้เยี่ยนเอ๋อ นางรับจากมือของเขาพร้อมเปิดดูด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่ที่ทำเพื่อข้าขนาดนี้" ดวงตาเต็มไปด้วยความสุขยิ้มร่าให้แก่เขา ก่อนจะโอบกอดเขาอย่างแนบแน่น อ้อมกอดที่นางคนึงหาคิดว่าจะไม่ได้รับมันอีกแล้ว มันยังคงอบอุ่นเช่นเดิม

"เพราะข้ารักเจ้าไม่ว่าสิ่งใดที่ทำให้เจ้ามีความสุขข้าทำได้ทั้งนั้น ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะทำให้ข้ามีความสุขบ้างแล้วฮูหยิน" หย่วนจื่อจูบลงที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาก่อนจะจับปลายคางมนของเยี่ยนเอ๋อให้เงยขึ้นก้มลงประกบปากเข้ากับริมฝีปากแดงระเรื่อของเยี่ยนเอ๋ออย่างนุ่นนวล นางวางปิ่นลงข้างหมอนมือทั้งสองข้างโอบกอดเขาแน่น ความหอมหวานนี้ที่นางอยากสัมผัสเขาได้มอบให้นางอีกครั้งราวกับความฝัน จนเยี่ยนเอ๋อไม่อยากจะหลับตาเกรงว่าหากตื่นขึ้นมาเรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นเพียงความฝันเท่านั้น

เช้าวันรุ่งขึ้น

เยี่ยนเอ๋อถูกแขนใหญ่โอบกอดอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่น นางลืมตามามองดูอย่างสบายใจเพราะมันไม่ใช่ความฝัน นางได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

"เจ้าตื่นแล้วอย่างนั้นหรือ? จ้องมองข้าเช่นนั้นหรือว่าเจ้าต้องการอีก"น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาเยี่ยนเอ๋อหันไปจ้องหน้าของเขาพร้อมตอบคำถามที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่

"มิใช่นะเจ้าค่ะ ข้าแค่ต้องการจ้องมองท่านพี่เช่นนี้ตลอดไป อยากให้เวลาที่ลืมตามาทุกเช้าเจอท่านพี่ข้างกายเช่นดั่งวันนี้ "

"ข้าเองมานอนกับเจ้าทุกคืนวันอยู่แล้วเหตุใดเจ้าต้องกังวล ไม่ว่าจะวันใดเจ้าจะลืมตามาเจอข้าอยู่เช่นนี้และตลอดไปเจ้าเลิกกังวลเรื่องนี้เถิดนะฮูหยิน " หย่วนจื่อเขาสังเกตฮูหยินหลายวันมานี้นางเริ่มมีใบหน้ากังวลคล้ายครุ่นคิดตลอดเวลาหรือเป็นเพราะเรื่องที่เขาพาหนิงหลงเข้ามาที่เรือน หย่วนจื่อคิดได้เช่นนั้นก็โอบกอดนางแน่นเพื่อให้นางคลายความเคลียดเพราะไม่มีทางที่เขาจะทำให้นางเสียใจแน่นอน

"ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว ท่านพี่ไม่ไปวังหลวงหรือเจ้าคะ "

"ไม่วันนี้ข้าไม่มีเรื่องให้ไปที่วังหลวง ข้าอยากให้เวลากับฮูหยินของข้า เจ้าอย่าเพิ่งลุกนะขอข้านอนกอดเจ้าอยู่อย่างนี้ก่อน สาวใช้คงไม่กล้าเข้ามากวนเราหรอกฮูหยิน "น้ำเสียงออดอ้อนของเขาพร้อมใบหน้าอ้อนวอนมีหรือที่เยี่ยนเอ๋อจะไม่ยอมสยบ

"ก็ได้เจ้าค่ะ " หย่วนจื่อกอดนางแน่นกว่าเดิมพร้อมหลับตาเพื่อนอนพักอีกสักหน่อย

ถิงถิงนางตื่นขึ้นมารีบมาปรนนิบัติรับใช้ฮูหยินแต่เมื่อเห็นว่าท่านใต้เท้ายังไม่ออกมานางจึงยืนคอยอยู่หน้าห้องเพื่อรอรับใช้เพราะรู้ดีว่าหากนางเข้าไปในตอนนี้ต้องไปรบกวนทั้งสองเป็นแน่ นางรอให้ท่านใต้เท้าออกมาเสียก่อนค่อยเข้าไปปรนนิบัตินายหญิงของตน

ฝั่งด้านหนิงหลงนางตื่นเช้าขึ้นมาทำหน้าที่ที่นางได้รับมอบหมายอย่างเหน็ดเหนื่อย นางถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่คิดเลยว่านางจะได้มาทำงานเช่นนี้ เมื่อนางทำงานเสร็จแล้วจึงเดินเล่นผ่านห้องของฮูหยิน นางยืนมองรอบ ๆ ห้องของฮูหยินช่างกว้างใหญ่ แถมยังตกแต่งอย่างงดงามนางจึงคิดอยากได้ห้องนี้เป็นของตน นางแสร้งเดินเข้าไปหาถิงถิงที่หน้าห้องเพราะเห็นนางยืนอยู่หน้าห้องมาสักพักแล้ว

"ถิงถิง ทำไมเจ้าถึงยืนอยู่ที่หน้าห้อง ทำไมไม่เข้าไปปรนนิบัติฮูหยิน "ถิงถิงหันมองตามเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดนางเริ่มชักสีหน้าใส่ ทำไมต้องมาพบเจอหนิงหลงตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยนะ

"เจ้านายยังไม่ตื่นนอนข้าจะเข้าไปรบกวนได้อย่างไร "ถิงถิงตอบราวกับว่าไม่อยากให้นางถามต่อ แต่ทว่าหนิงหลงอยากรู้อยากเห็นจึงเอ่ยถามนางอีกครั้ง

"อะไรกัน!! ข้าพึ่งจะรู้ว่าการเป็นฮูหยินของท่านใต้เท้าหลี่ตื่นตอนไหนก็ได้อย่างนั้นหรือ ตอนนี้ตะวันขึ้นสูงมากแล้วด้วย?" หนิงหลงเอ่ยคล้าย ๆ ตำหนิฮูหยินแต่ถิงถิงรู้ทันจึงได้เอ่ยขึ้นทันที

"ฮูหยินของข้ามิใช่คนเช่นนั้นแต่ที่วันนี้ฮูหยินยังไม่ตื่นนั้นเพราะท่านใต้เท้ายังนอนโอบกอดฮูหยินอยู่บนเตียงนะสิ "

ใบหน้าของหนิงหลงสลดลงทันที

"เช่นนั้นหรอกหรือ งั้นข้าไปทำงานของตนเองก่อนนะ" นางระงับอารมณ์รีบเดินออกมา เมื่อเดินมาจนพ้นไม่พบเห็นใคร หนิงหลงได้แสดงสีหน้าโมโหขึ้นมาทันที

"แล้วข้าจะทำอย่างไรดี จะหาทางเข้าใกล้ท่านใต้เท้าได้อย่างไร ในเมื่อฮูหยินไม่ยอมปล่อยให้ท่านใต้เท้าอยู่เพียงลำพังเลย ข้าต้องรีบคิดแผนเสียแล้ว หรือข้าจะเข้าไปใกล้ชิดฮูหยินให้ท่านใต้เท้าได้เห็นข้าอยู่ในสายตา แต่จะทำเช่นนั้นฮูหยินเองก็ได้เอ่ยออกมาแล้วว่าไม่ต้องการสาวรับใช้ข้างกายเพิ่ม อื้ม...ข้าต้องจัดการกับถิงถิงก่อนให้นางไม่สามารถมาทำงานให้ฮูหยินได้ เช่นนั้นข้าจะรีบเสนอตัวดี ๆ ช่างเป็นความคิดที่ดีเสียจริง" หนิงหลงเอ่ยเพียงลำพังกอดอกแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเริ่มแผนการอย่างที่นางตั้งใจเอาไว้

สายๆ ของวันใต้เท้าหลี่กับเยี่ยนเอ๋อได้ลุกขึ้นมากินอาหารเช้าพร้อมกันก่อนจะชวนกันเดินรับลมเล่นในเรือน

"ฮูหยิน เจ้าดูนกคู่นั้นสิจับกลุ่มกันเป็นครอบครัวดูแล้วช่างอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก" เยี่ยนเอ๋อมองตามใจของนางก็เริ่มสั่นไหว

"ท่านพี่อยากมีบุตรใช่มั้ยเจ้าคะ ข้าเองก็อยากให้ท่านพี่สมหวังเหลือเกิน"แววตาเศร้าสร้อยของเยี่ยนเอ๋อที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่านางเองก็เศร้าใจมากนานหลายปีไม่มีบุตรให้แก่เขาเสียที

"ข้าไม่ได้เอ่ยให้ฮูหยินคิดเช่นนั้นนะ ข้าแค่ต้องการให้เจ้าดูนกพวกนั้นเท่านั้นเอง ช่วงนี้ดูเหมือนเจ้าจะอ่อนไหวง่ายจริง ๆ มีเรื่องอันใดไม่สบายใจหรือไม่?" หย่วนจื่อเห็นท่าทีของฮูหยินรีบเอ่ยปลอบใจและถามนางด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เจ้าค่ะ " เยี่ยนเอ๋อยิ้มบางให้แก่หย่วนจื่อ ในเวลานั้นนั่นเองนางเห็นหนิงหลงกำลังเดินผ่านมาทางนี้พอดี หย่วนจื่อจึงเรียกนางเข้ามาพบ

"นี่เจ้าจะไปทางใดมาหาข้าสักประเดี๋ยว" เยี่ยนเอ๋อมองหน้าหย่วนจื่อทันที คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

"ใต้เท้าเรียกข้ามามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ" นางเดินเข้ามาใกล้ก้มโค้งลงอย่างนอบน้อมพร้อมเอ่ยถาม

"เป็นเช่นไรบ้าง ห้องพักของเจ้าดีพอเหมือนตอนที่เจ้าอยู่ที่เรือนใต้เท้ามู่หรือไม่ หากเจ้าขาดเหลืออะไรบอกถิงถิงได้เสมอ "

"ข้าไม่ขาดอันใดเลยเจ้าค่ะ ห้องพักที่ถิงถิงพาไปก็กว้างใหญ่พอควร ขอบน้ำใจท่านใต้เท้านะเจ้าคะ" หนิงหลงนอบน้อมถ่อมตนบอกแก่ใต้เท้าหลี่

"เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปทำงานของเจ้าเถิด "

"เจ้าค่ะท่านใต้เท้า"

"ท่านพี่เอ็นดูนางหรือเจ้าคะ ข้าไม่เคยเห็นท่านพี่จะสนใจสาวรับใช้ในเรือนสักคน"

"ข้ามิได้สนใจเพียงแค่อยากให้นางรู้สึกว่าที่นี่ต้อนรับนางเท่านั้น นางน่าสงสารบิดาต้องมาตายจากชีวิตก็น่ารันทดนัก" เยี่ยนเอ๋อมองตามหลังหนิงหลงไปหากเป็นเมื่อก่อนคำพูดเหล่านี้จะเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของนาง แต่ความสงสารนำพาหายนะมาสู่ตระกูลนางจะไม่เสียรู้อีกแล้ว

"เช่นนั้นเองหรือเจ้าคะ "

หลังจากที่พากันเดินเล่นท่านใต้เท้าได้ไปที่ห้องทำงานของตนส่วนเยี่ยนเอ๋อนางยังนั่งเล่นอยู่ที่ศาลารับลมกลางเรือน

"เป็นเช่นไรบ้าง นางมีอะไรผิดสังเกตหรือไม่"มือประคองถ้วยน้ำชาจิบน้ำชาพลางเอ่ยถามถิงถิง

"นางแปลกมากเลยเจ้าค่ะ ข้าตามเฝ้าดูนางตามที่ฮูหยินบอก เมื่อคืนนี้ก่อนที่ฮูหยินจะกลับห้องพร้อมท่านใต้เท้าข้าเห็นนางแอบมองดูและเดินตามฮูหยินไป และข้าได้ยินคำพูดของนางแต่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก แต่เมื่อข้าถามนางกลับบอกว่านางหลงทางเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าสตรีนางนี้ต้องมีแผนแน่ ๆ เพราะเมื่อเช้านี้ตอนที่ฮูหยินกับท่านใต้เท้ายังไม่ตื่นนอน นางได้มาถามหาคล้ายกล่าวตำหนิฮูหยินที่ยังไม่ตื่น แต่เมื่อครู่ที่ข้าเห็นนางอยู่ต่อหน้าใต้เท้าช่างราวกับเป็นคนละคนเลยเจ้าค่ะ " เยี่ยนเอ๋อคิดตามคำกล่าวบอกเล่าของสาวใช้ไม่แปลกอันใดหากเมื่อนางอยู่ต่อหน้าใต้เท้าหลี่แล้วจะมีท่าทีนอบน้อมเช่นนั้นเพราะนางคงไม่แสดงท่าทีที่แท้จริงของตนออกมาง่าย ๆ แน่ ๆ

"เช่นนั้นหรือ เจ้าจงตามดูนางไว้หากนางทำอะไรน่าสงสัยแจ้งข้าโดยด่วน ไม่รู้เลยว่านางมีแผนการอันใด จริงสิเจ้าไปตามอ้ายเสินมาหาข้าที ข้ามีเรื่องให้เขาทำ"

"เจ้าค่ะ ฮูหยิน" ถิงถิงทำตามคำสั่งของนายหญิงทันที

อ้ายเสินคือบ่าวรับใช้หรือเป็นคนคอยตามดูแลเยี่ยนเอ๋อพอมีวรยุทธอยู่บ้าง เขาเองก็ตามนางมาตั้งแต่เรือนของตระกูลหวัง เมื่อคราวก่อนเขาถูกใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อสั่งสังหารโทษฐานที่เขากับเยี่ยนเอ๋อนั้นหักหลังเป็นชู้กันแต่ที่จริงมิได้เป็นเช่นนั้น เรื่องทั้งหมดเป็นแผนการของหนิงหลง ใต้เท้าหลี่มิได้ฟังคำอธิบายของเยี่ยนเอ๋อแม้แต่น้อย เมื่อประหารอ้ายเสินเสร็จเขาได้สั่งขังเยี่ยนเอ๋อไว้ในเรือนไม่ให้ออกไปที่ใด จนกระทั่งหนิงหลงเข้าไปหาแสร้งทำเป็นคนดี อยากช่วยฮูหยินให้ออกไปจากที่นี่จึงพาฮูหยินหนี แถมยังเป่าหูหากฮูหยินยังอยู่ที่นี่ใต้เท้าจะฆ่านางในไม่ช้า เยี่ยนเอ๋อเจ็บช้ำเจียนตาย หัวใจแตกสลายเมื่อคิดว่าสามีที่นางรักเหนือสิ่งอื่นใดจะลงมือฆ่านาง ความรักที่นางมีให้ช่างไร้ความหมายกับเขา นางจึงออกจากเรือนตามแผนของหนิงหลงแต่ผู้ใดจะรู้ว่าหนิงหลงได้นำเรื่องที่นางหนีออกไป ไปแจ้งต่อใต้เท้าว่านางเป็นคนหนีไปเอง และเมื่อเข้าไปในป่าได้ไม่นานบ่าวรับใช้ที่พาเยี่ยนเอ๋อหลบหนีกลับเป็นคนของหนิงหลง นางให้คนพวกนี้จัดการกับเยี่ยนเอ๋อทันทีเมื่อไปไกลผู้คน ตอนนั้นนั่นเองที่เยี่ยนเอ๋อได้รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนขของหนิงหลง นางพยายามสู้จนได้รับบาดเจ็บที่หน้าท้องก่อนที่จะกระโดดหน้าผาและตื่นขึ้นมาย้อนเวลามาก่อนเกิดเหตุการณ์นั้น