บทที่ 5 จับตาดู

บทที่ 5 จับตาดู

ถิงถิงที่คอยมองนายหญิงอยู่แล้วเมื่อเห็นนางเรียกใช้รีบเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

"ฮูหยินมีอะไรหรือเจ้าคะ"

"เจ้าอย่าลืมที่ข้าบอกเฝ้ามองหนิงหลงอย่าให้คลาดสายตาเข้าใจหรือไม่"

"เข้าใจเจ้าค่ะ " ถิงถิงกล่าวพร้อมพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปสายตาจับจ้องไปคอยแอบมองหนิงหลงที่ยืนคอยรินสุราให้แก่ท่านใต้เท้าท่านอื่น ๆ ที่มาร่วมงานในครานี้ เยี่ยนเอ๋อเองก็คอยแอบเหลือบมองนางอยู่บ่อยครั้ง ยามนี้นางแต่งกายแตกต่างจากคราก่อนมากนัก เยี่ยนเอ๋อจำได้ดีว่าครั้งก่อนนางแต่งกายซอมซ่อเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยแถมจะไม่เหมือนเสื้อผ้า จนนางสงสารนำเสื้อผ้าเก่า ๆ ของตนเองมอบให้นางไว้นุ่งห่มมากมายแต่ทว่าครานี้นางมีชุดที่ดีต่างจากที่จะเป็นสาวใช้ด้วยซ้ำไป เยี่ยนเอ๋อจะไม่ประมาทหนิงหลงเด็ดขาด

เมื่องานเลี้ยงจบลงทุกคนได้กลับเรือนของตน เกี้ยวต่าง ๆ ได้พากันเคลื่อนขบวนกลับ หลี่หย่วนจื่อกับเยี่ยนเอ๋อออกมาส่งแขกทุกท่านที่หน้าเรือน ให้เดินทางกลับอย่างปลอดภัย จนทุกคนกลับหมดหย่วนจื่อจึงโอบกอดเยี่ยนเอ๋อจะพานางเดินกลับห้อง

"พวกเจ้าพากันเก็บของแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าจะพาฮูหยินไปพักเช่นกัน" ใต้เท้าหันไปบอกบ่าวรับใช้ที่คอยเดินตามเพื่อรับใช้

"ขอรับท่านใต้เท้า " วันนี้เขารู้ดีว่าทุกคนในเรือนเหน็ดเหนื่อยหลี่หย่วนจื่อเป็นคนที่มีจิตใจเมตตากว้างขวางเมื่อเห็นบ่าวรับใช้ในเรือนเหน็ดเหนื่อยเขาไม่ลืมที่จะให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารการกินสำหรับพวกเขาไว้ และสุราอีกมากมายหลานไหให้ได้ดื่มด่ำหลังจากเสร็จงาน บ่าวรับใช้สาวใช้ทุกคนในเรือนจึงรักและภักดีต่อเจ้านายของตนยิ่งนัก

"วันนี้ท่านพี่มีความสุขมากใช่มั้ยเจ้าคะข้าเห็นท่านพี่ยิ้มตลอดเวลา"

"ใช่นะสิ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานหรือไม่ว่าจะเป็นเจ้าที่อยู่ข้างกายข้า ข้ามีความสุขยิ่งนักรีบเดินกลับห้องเถิดข้าอยากให้เจ้าเห็นของที่ข้าเตรียมเอาไว้แล้ว " หย่วนจื่อช้อนร่างของเยี่ยนเอ๋อมาอยู่ในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย

"ท่านพี่ปล่อยข้าลงเถอะเจ้าค่ะไม่เห็นต้องรีบเช่นนี้เลย อย่างไรก็ได้เห็นในวันนี้อยู่ดี" เยี่ยนเอ๋อตกใจเพราะจู่ ๆ เขาได้อุ้มนางมาอยู่ในอ้อมกอดโดยไม่สนใจสายตาของบ่าวรับใช้ในเรือนเลย

"ที่ข้ารีบมิใช่ว่าอยากให้เจ้าเห็นของแต่ที่ข้ารีบเพราะข้าพยายามข่มอารมณ์ของตนมานานแล้ว เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าอยากให้งานเลี้ยงจบลงเร็วเพียงใด ผู้ใดบอกให้เจ้างดงามจนข้าห้ามใจไม่ไหวเช่นนี้" หย่วนจื่อยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะหอมแก้มของเยี่ยนเอ๋อ ฟอดใหญ่ทำให้ร่างบางใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย แม้ว่าจะเป็นฮูหยินของเขามานานหลายปีแต่นางยังเขินอายราวกับว่าเป็นครั้งแรกอยู่อย่างไรอย่างนั้น

"ท่านพี่ไม่เบื่อข้าหรือเจ้าคะ ไม่อยากมีอนุหรือเจ้าคะในงานวันนี้ใต้เท้าบางท่านพาอนุมาด้วยข้าอดคิดไม่ได้ว่าวันหนึ่งท่านพี่จะมีอนุเช่นนั้นบ้างหรือไม่?" เยี่ยนเอ๋ออดคิดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเขา

"เหตุใดเจ้าถึงเอ่ยเรื่องนี้ในยามนี้เล่า ฮูหยินเจ้าวางใจข้าไม่เคยคิดที่จะรับอนุเพิ่มเพราะหัวใจของข้ามีเพียงเจ้าผู้เดียว " แววตาของหย่วนจื่อเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเยี่ยนเอ๋อจ้องมองนางราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัวก่อนจะรีบย่างกรายไปที่ห้องอย่างเร่งรีบ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาริษยาคอยจ้องมองอยู่

"ทำไมที่ตรงนั้นมิใช่ข้า!! แต่อีกไม่นานข้าจะแย่งอ้อมแขนนั้นมาเป็นของข้าให้ได้ " หนิงหลงเอ่ยพึมพำก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องแต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจเพราะถิงถิงที่ยืนมองนางอยู่

"เจ้ามายืนทำอะไรอยู่ที่นี่หรือ? เจ้าเป็นสาวใช้ใหม่เดินไปทั่วเดี๋ยวจะหลงเอาได้มาเถิดข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องของเจ้าเอง" ถิงถิงที่เฝ้ามองนางอยู่ได้เข้ามาหานางอย่างสงสัย

"เอ่อ..ข้าหลงทางมาอยู่ที่นี่วันแรกไม่คิดเลยว่าที่นี่จะกว้างขวางจนข้าหาทางกลับไม่ได้ " หนิงหลงตอบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ราวกับคนไม่รู้ประสีประสา

"แต่เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าจ้องมองท่านใต้เท้ากับฮูหยินมิใช่หรือ?" ถิงถิงแสร้งถามเมื่อเห็นท่าทางของหนิงหลงนางไม่ถูกชะตาแม้แต่น้อย

"เรื่องนั้น เอ่อ...เพราะข้านับถือทั้งสองท่านนะ ที่มีความรักที่ดีให้กันเท่านั้นเอง เจ้ารีบพาข้าไปพักเถิดข้าง่วงแล้ว" หนิงหลงรีบหาข้ออ้างเพราะกลัวว่าถิงถิงจะจับได้

"เช่นนั้นเองหรอกหรือมาสิเดินตามข้ามา" ถิงถิงได้ยินคำพูดของหนิงหลงเพราะนางตามเฝ้ามองอยู่นางมิได้หลงทางอย่างที่นางเอ่ยมาแต่นางตั้งใจเดินตามทั้งสองมาแท้ ๆ ถิงถิงไม่เข้าใจทำไมนางถึงทำเช่นนี้แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยถามซักไซ้อันใดเพราะเรื่องนี้นางต้องไปหารือกับฮูหยินเสียก่อนว่าจะทำอย่างไรต่อไป นางเกรงจะทำอันใดไปโดยพลการ

'อะไรกัน นางได้ยินหรือไม่นะว่าข้าเอ่ยอันใดออกมา แต่คงไม่หรอกหากนางได้ยินคงเอ่ยถามแล้ว นางเป็นสาวใช้ข้างกายของฮูหยินเช่นนั้นต่อจากนี้ข้าต้องระวังตัวให้มากกว่าเสียแล้ว' หนิงหลงคิดในใจเมื่อมาถึงห้องพักถิงถิงก็ได้ไปพักห้องของตนเช่นกัน เมื่อนางเดินเข้ามาในห้องที่เล็กเท่ารูหนูทำให้นางไม่พอใจนั่งลงอย่างโมโห

"อะไรกัน!! ห้องนี่มันเล็กกว่าห้องที่ข้าเคยอยู่เสียอีก มีห้องตั้งมากมายทำไมต้องให้ข้ามาอยู่ในห้องนี่ด้วยนะ คอยดูเถอะหากข้ามัดใจของท่านใต้เท้าได้ข้าจะขอห้องที่ใหญ่ที่สุดในเรือนแห่งนี้มาเป็นของข้าให้ได้ " หนิงหลงพึมพำก่อนจะโน้มตัวลงนอนบนที่นอนที่ถูกจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว