บทที่ 11 ตามดูนาง

บทที่ 11 ตามดูนาง

อ้ายเสินกลับมารายงานเยี่ยนเอ๋อทันทีเมื่อเห็นว่าหนิงหลงเคลื่อนไหว

"อื้ม… นางไปพบสตรีนางหนึ่งเช่นนั้นหรือ?"

“ขอรับฮูหยิน นางเรียกสตรีนางนั้นว่าเป็นท่านแม่ น่าจะเป็นมารดาของนางขอรับ” เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของฮูหยินอ้ายเสินได้เอ่ยบอกความสงสัยนั้นให้ได้คลายความอยากรู้

"นางต้องวางอันใดแน่นอน แล้วเจ้าได้ความว่าเช่นไร"

"ข้าได้ยินนางบอกให้หญิงนางนั้นไปบอกกับท่านใต้เท้ามู่ให้คนของท่านใต้เท้ามู่มาพบนางในคืนนี้ขอรับ "

"เช่นนั้นคืนนี้เจ้าต้องจับตาดูนางและตามนางออกไป ข้าต้องรู้ให้ได้ว่านางจะทำอันใดกันแน่ หากนางคิดจะทำร้ายตระกูลของข้าข้าไม่เก็บนางเอาไว้แน่ "

"ข้าคิดไม่ถึงเลยนะเจ้าคะ ว่านางเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะมีแผนอันใด เรื่องนี้ข้าว่าฮูหยินอย่าทำผู้เดียวเลยเจ้าค่ะ เราต้องหารือกับท่านใต้เท้านะเจ้าคะ"

ถิงถิงได้ยินเรื่องทั้งหมดนางกลัวว่าฮูหยินจะรับมือเรื่องนี้ไม่ได้และอาจจะนำภัยมาสู่ตนเอง

"ถิงถิง ท่านพี่นั้นนับถือท่านใต้เท้ามู่แถมเขายังเป็นผู้มีพระคุณหากข้านำเรื่องนี้ไปหารือท่านพี่มีหวังท่านพี่ต้องโกรธข้าเป็นแน่ รอให้ข้าแน่ใจและมีหลักฐานเพียงพอข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกแก่ท่านพี่เอง "

"เจ้าค่ะฮูหยินข้าน้อยคิดน้อยไปเองเจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่รู้ย่อมไม่ผิด " เยี่ยนเอ๋อลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปที่หน้าต่างของห้องโถงทอดสายตามองท้องฟ้าที่ดวงตะวันกำลังเคลื่อนต่ำลงพร้อมลูบท้องอย่างอ่อนโยน

"ต่อจากนี้ข้าจะประมาทไม่ได้เพราะข้ามีลมหายใจอีกหนึ่งลมหายใจที่ข้าต้องปกป้องดูแล ข้าไม่มีทางหลงกลนางอีก" เยี่ยนเอ๋อพึมพำออกมาเมื่อเห็นหนิงหลงกับสาวใช้ที่กำลังเดินอยู่ด้านนอกนางรีบเดินออกไปหาหนิงหลงทันที

"ฮูหยินจะไปที่ใดเจ้าคะ"

"ข้าเห็นหนิงหลงกำลังเดินผ่านมาทางนี้ ข้าจะออกไปหานางสักหน่อย "เยี่ยนเอ๋อแสยะยิ้มก้าวเท้าออกจากห้องโดยมีถิงถิงเดินตามออกมาส่วนอ้ายเสินได้หลบหนีเพื่อไม่ให้หนิงหลงได้พบเขา มิเช่นนั้นเขาอาจจะสืบหาหรือแฝงกายได้ยากในภายภาคหน้า

"หนิงหลงเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ข้าได้ยินมาจากสาวใช้ว่าเจ้าถูกโบยที่หลัง ยาที่ข้าส่งมอบให้เจ้าไปคงจะดีต่อร่างกายเจ้ามากสินะ เจ้าเดินเหินอากาศได้เร็ววัน" เยี่ยนเอ๋อแสร้งทำเป็นฮูหยินมีน้ำใจจนสาวใช้ที่เดินมากับนางแตะที่แขนของหนิงหลงให้นางขอบน้ำใจฮูหยิน

"นี่หนิงหลงเจ้ารีบขอบน้ำใจฮูหยินสะสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่าฮูหยินนั้นดีเช่นไร ขนาดเจ้าผลักฮูหยินตกน้ำ ท่านยังมีเมตตามอบยาไปให้เจ้า" หนิงหลงกำมือแน่นมิใช่นางเสียหน่อยที่ผลักแถมนางไม่อยากรับความเมตตาครั้งนี้ด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้นางเป็นเพียงสาวใช้มิอาจจะทำตัวแข็งกร้าวได้ จึงกัดฟันน้อมรับความเมตตาจอมปลอมของฮูหยินมารร้ายที่ปั้นหน้าเห็นใจนางอยู่

"ข้าหนิงหลงขอบน้ำใจฮูหยินเจ้าค่ะ "

"เจ้าหายดีก็ดีแล้ว ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าทำเช่นนั้นกับข้าทำไมกัน แต่เอาเถอะเจ้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจครั้งนี้ข้าให้อภัย แต่ทว่าหลังจากนี้เจ้าบังอาจทำอันใดข้าอีกข้าก็คงมิอาจปล่อยเข้าไว้เช่นกัน เพราะนี่ถือว่าข้าเมตตาเจ้ามากพอแล้ว" หนิงหลงกรอกตามองเยี่ยนเอ๋ออย่างโมโหและรีบก้มหน้าลงเกรงว่านางจะเห็นแววตาของนาง เอ่ยจบเยี่ยนเอ๋อได้เดินจากไปโดยไม่ทันได้ให้หนิงหลงได้ตอบนางเสมือนเป็นคำขู่เสียมากกว่า เมื่อเห็นว่าฮูหยินเดินผ่านไปไกลสาวใช้ที่เดินมากับนางเองก็สงสัยว่าหนิงหลงนั้นทำเช่นนั้นกับฮูหยินทำไมจึงได้เอ่ยถาม

"นั้นสิหนิงหลง เจ้าทำเช่นนั้นกับฮูหยินเพราะเหตุใดหรือ หรือว่าเพราะฮูหยินตบหน้าเจ้าในครานั้น แต่เจ้าไม่รู้หรือว่าการทำเช่นนี้อาจทำให้เจ้าไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เราเป็นเพียงสาวใช้ผู้้ต้อยต่ำไม่ว่าฮูหยินท่านใต้เท้าจะลงโทษหรือทุบตีเราเช่นไร ต้องยอมรู้หรือไม่หรือว่าที่เจ้าออกมาจากเรือนท่านใต้เท้ามู่เพราะเจ้าไปทำตัวเช่นนี้ให้ท่านใต้เท้ามู่กับฮูหยินเหนื่อยใจจนให้เจ้ามาอยู่ในเรือนแห่งนี้สินะ " สาวใช้เอ่ยพลางตำหนิแถมยังมองหนิงหลงไม่เหมือนเดิม

"เหอะ! แล้วแต่เจ้าจะคิดเถิดข้าไม่มีเวลามาเล่าให้ผู้ใดฟังว่าข้าเป็นเช่นไร แค่นี้ก็ปวดหัวมากพอแล้ว" หนิงหลงรีบเดินกลับห้องของตนอย่างเกรี้ยวโกรธไม่ว่าจะเป็นฮูหยินหรือแม้กระทั่งสาวใช้ในเรือนหากวันใดนางขึ้นเป็นใหญ่นางจะกำจัดให้หมดไม่ให้เหลือสักคน

ดวงจันทร์โผล่ขึ้นบนท้องฟ้าราตรีมาเยือนทุกคนในเรือนต่างพากันพักผ่อนที่ห้องของตน หนิงหลงเมื่อเห็นว่าใกล้เวลานัดพบนางชะเง้อหน้าออกมาสำรวจมองรอบ ๆ ไม่พบเห็นผู้ใดนางรีบแอบเดินออกมาตามที่นับพบไว้

"มาแล้วสินะ ข้ารอเจ้าตั้งนานรู้หรือไม่?" น้ำเสียงเข้มขรึมของบุรุษที่นางนัดพบได้ดังขึ้น

"เฮ้อ! ข้าตกใจหมดคิดว่าตนเองถูกจับได้เสียอีก "

"ถูกจับได้ไม่เห็นว่าจะมีอันใดน่ากลัว เพียงสาวใช้ในเรือนแอบรอบออกมาหาชายหนุ่ม ข้าเห็นมีมากมาย" ชายที่ว่าเดินเข้ามาใกล้หนิงหลงพร้อมดึงตัวนางเข้ามากอด ซุกหน้าลงที่ซอกคออย่างคิดถึง

"อย่าทำเช่นนี้สิ! ที่ข้ารีบเจ้ามามิใช่ให้เจ้ามาทำเช่นนี้เสียหน่อย ปล่อยข้านะ"

"เจ้ารังเกียจข้าอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเจ้ากลัวว่าเจ้าจะไม่ได้เป็นอนุของท่านใต้เท้าหลี่ ข้าไม่บอกผู้ใดหรอกว่าข้านะเป็นผัวของเจ้า " หนิงหลงพยายามปัดป้องไม่ใช้ชายที่กำลังซอกไซ้นางอยู่ออกห่างกายอย่างน่ารำคาญ คำที่ชายผู้นั้นเอ่ยออกมาก็เป็นจริงอย่างที่เขาเอ่ย นางกับเขาเคยแอบได้เสียกัน แต่หนิงหลงมิได้ชอบตู่หลางผู้นี้เพียงนางแค่ต้องการหลอกใช้เขาเท่านั้น นางใฝ่สูงไม่อยากเป็นเพียงเมียของบ่าวรับใช้ และตู่หลางเองก็รู้ดีแต่เขาก็ยอมเพราะหลงเสน่ห์ของหนิงหลงเข้าให้

"ข้าเกรงว่าจะมีผู้คนมาเห็นเข้าจะเกิดเรื่องใหญ่ต่างหาก เรื่องนี้เจ้าอยากให้ใต้เท้ามู่เดือดร้อนอย่างนั้นหรือ? "

"ก็ได้ข้าปล่อยเจ้าก็ได้ ว่าแต่เรื่องที่เจ้าเรียกข้ามาพบมีเรื่องอันใด" ตู่หลางยอมปล่อยนางออกจากอ้อมแขน หากเรื่องนี้เขาทำให้ใต้เท้ามู่เดือดร้อน ใต้เท้ามู่คงไม่ไว้ชีวิตของเขาเช่นกัน

"ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย เจ้าช่วยข้าหายาที่ทำให้แท้งได้หรือไม่?"

"ยาที่ทำให้แท้งอย่างนั้นหรือ มันก็ไม่ยากหรอกนะที่จะหาแล้วข้าจะได้อันใดตอบแทน " หนิงหลงคิดเอาไว้แล้วว่าชายผู้นี้ไม่ยอมช่วยนางง่าย ๆ แน่ หนิงหลงยื่นมือขึ้นลูบไล้แผ่นอกของเขาด้วยใบหน้าที่เย้ายวน

"หากเจ้าหามาให้ข้าได้ ข้าย่อมมีสิ่งตอบแทนอยู่แล้ว อีกสองวันเจอกันที่โรงเตี๊ยม แต่หากเจ้าไม่ได้ยามาอย่าว่าแต่สิ่งตอบแทน เจ้าจะไม่ได้อันใดจากข้าอีก "

"เช่นนั้นข้าต้องรีบไปหามาให้เจ้าเสียแล้ว แล้วพบกันที่โรงเตี๊ยม "ตู่หลางยิ้มกว้างและกำลังจะเดินหันหลังกลับแต่ทว่าหนิงหลงกลับดึงแขนเขาเอาไว้ก่อน

"อย่าพึ่งไป มีอีกหนึ่งสิ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกแก่เจ้า ข้ามีเรื่องให้เจ้านำไปแจ้งท่านใต้เท้า ฮูหยินของท่านใต้เท้าหลี่นั้นไม่ได้เป็นเช่นดั่งที่ท่านใต้เท้ามู่กล่าวมาแม้แต่น้อย นางมิใช่คนดีมีเมตตา ข้าเข้ามาอยู่ได้เพียงไม่กี่วันนางเล่นงานจนข้าหลังลายทั้งที่ข้ายังไม่ได้ลงมือทำอันใดด้วยซ้ำ ให้ท่านใต้เท้าช่วยคิดแผนมาอีกทีว่าจะทำอย่างไรต่อไป "

"นางทำเจ้าได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ? ไม่ได้การให้ข้าดักโจมตีจัดการนางทิ้งดีหรือไม่?" ตู่หลางเป็นห่วงรีบจับหนิงหลงหันหลังเพื่อดูบาดแผล

"เจ้าอย่าได้ทำเรื่องวุ่นวาย จงกลับไปหารือกับท่านใต้เท้ามู่อีกสองวันเจอกันตามที่นัด "

"ได้เช่นนั้นคืนนี้ข้าขอมัดจำเจ้าไว้เสียก่อน" ชายหนุ่มเอ่ยจบดึงตัวของหนิงหลงเข้ามากอดอีกครั้งก่อนจะจูบนางอย่างดูดดื่มและจากไป

"หึ! สกปรกสิ้นดี ข้าไม่น่าเปลืองตัวให้เจ้าเลย คนที่ข้าจะมอบให้ทั้งตัวและหัวใจคือท่านใต้เท้าหลี่ต่างหาก เมื่อไหร่ที่ข้ากำจัดฮูหยินได้ เมื่อนั้นข้าจะเขี่ยเจ้าออกไปให้พ้นข้าอีกคน " หนิงหลงเช็ดปากของตนก่อนจะเดินกลับเข้าเรือนอย่างรีบร้อน