บทที่ 9 นำตัวนางไปโบย

บทที่ 9 นำตัวนางไปโบย

บ่าวรับใช้จับตัวหนิงหลงไปไว้ในห้องขังหลังเรือน ส่วนเยี่ยนเอ๋อถูกหย่วนจื่อช่วยเอาไว้ได้ทันเขาพานางมาที่ห้องให้ถิงถิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่ให้เกรงว่านางจะไม่สบายไม่นานนักนางก็ฟื้นขึ้นมา หย่วนจื่อกังวลเดินไปเดินมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ตนรักฟื้นเขารีบเข้ามาประคองนางทันที

"ฮูหยินเจ้าฟื้นแล้ว ถิงถิงเรียกหมอเข้ามาตรวจฮูหยินเร็วเข้า"

"ได้เจ้าค่ะ " เยี่ยนเอ๋อนางมิได้เป็นอันใดเพียงแค่เสแสร้งเท่านั้น นางอยากจะรู้ว่าท่านใต้เท้าจะลงโทษหรือโมโหหนิงหลงเสมือนตอนที่หนิงหลงตกลงน้ำหรือไม่? นางจำสายตาที่เขาจ้องมองนางได้ดี ความเจ็บปวดความไม่เชื่อใจและความรักไม่มีอีกแล้วในสายตานั้นแต่ทว่าครานี่แตกต่างออกไป เมื่อนางลืมตาขึ้นมาได้ก็โอบกอดเขาอย่างแนบแน่น

"ท่านพี่ ข้าคิดว่าจะไม่ได้พบท่านพี่เสียแล้ว"

"เจ้าปลอดภัยแล้วฮูหยินข้าจะไม่มีวันให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้อีก ข้าไม่คิดเลยว่าหนิงหลงจะเป็นคนลงมือทำเช่นนี้กับเจ้าได้หากไม่ได้เห็นกับตาตนเอง เจ้าคงหวาดกลัวมากสินะ ดูสิเจ้าตัวสั่นไปหมดแล้วใจเย็น ๆ นะตอนนี้เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว" หย่วนจื่อลูบหลังเยี่ยนเอ๋อเบา ๆ ท่านหมอได้เข้ามาในห้องเพื่อตรวจร่างกายของเยี่ยนเอ๋อพร้อมกับถิงถิง

"ท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ"

"ท่านหมอตรวจให้ละเอียดฮูหยินของข้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?" หย่วนจื่อลุกขึ้นจากเตียงเพื่อให้ท่านหมอตรวจฮูหยินอย่างละเอียด

"ขอรับท่านใต้เท้า " ท่านหมอตรวจดูก็ไม่ได้พบเจอบาดแผลแถมร่างกายของฮูหยินปกติดีทุกอย่าง แต่ทว่าใบหน้าของท่านหมอกลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น

"ร่างกายของฮูหยินนั้นมิได้รับบาดเจ็บอันใดขอรับ คงเป็นเพราะขวัญผวาตกใจกับเหตุที่เกิดขึ้นพักผ่อนไม่กี่วันก็คงหายดี แต่ข้าน้อยมีเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับร่างกายของฮูหยินให้ท่านใต้เท้าได้ทราบขอรับ"

"อะไรกันไหนเจ้าบอกว่าฮูหยินของข้าไม่ได้เป็นอันใดทำไมถึงมีเรื่องต้องแจ้ง " หย่วนจื่อร้อนใจเป็นห่วงเยี่ยนเอ๋อเอ่ยถามท่านหมอเสียงดัง

"เรื่องที่ข้าจะแจ้งนั้นเป็นเรื่องดีขอรับ ตอนนี้ฮูหยินตั้งครรภ์ขอรับ" มิใช่แต่ใต้เท้าหลี้่หย่วนจื่อที่ตกใจเยี่ยนเอ๋อเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน นางชะงักนั่งนิ่ง ได้ยินเสียงโห่ร้องดีใจของสาวใช้กับท่านใต้เท้าขอบคุณท่านหมอก่อนจะโผล่เข้ากอดนางอย่างดีใจ

"ขอบคุณท่านหมอ ข้าขอบคุณท่านมากฮูหยินเจ้ากำลังมีลูกให้ข้าแล้ว แม้ว่าวันนี้เจ้าจะเจอเรื่องเลวร้ายแต่ก็ยังมีเร่ื่องดี ๆ เกิดขึ้น สวรรค์เมตตาข้าแล้ว" เยี่ยนเอ๋อยิ้มทั้งน้ำตาดวงตานางเต็มไปด้วยความปิติยินดี โอบกอดหย่วนจื่อกลับ

"ท่านพี่ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่? ข้าท้องจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ใช่ฮูหยินเจ้าไม่ได้หูฝาดหรอกนะตอนนี้ในท้องของเจ้ากำลังมีลูกของเราอยู่ในนั้นข้าดีใจที่สุดเลย" แววตารอยยิ้มของหย่วนจื่อดีใจมากที่สุดในชีวิตส่งต่อมาให้เยี่ยนเอ๋อนางเองก็สุขใจยิ่งนัก

"ฮูหยินข้ายินดีด้วยนะเจ้าคะ"ถิงถิงเองก็ไม่ต่างกันนางยิ้มทั้งน้ำตาตื้นตันใจ เพราะสิ่งที่ฮูหยินปรารถนามาตลอดได้เกิดขึ้นแล้ว

หลังจากที่ทุกคนต่างพากันดีใจแต่ทว่าในห้องขังที่มืดและเงียบกลับมีความโกรธแค้นอยู่เต็มอก ตอนนี้หนิงหลงตั้งใจครุ่นคิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของฮูหยินแล้วทำไมนางต้องได้มารับโทษด้วย

"ฮูหยินช่างร้ายกว่าที่ข้าคิดนัก เช่นนี้ข้าต้องทำยังไงดี โทษครานี้ไม่รู้ว่ารุนแรงหรือไม่? หากข้าถูกไล่ออกจากเรือนจะทำอย่างไร ทำไมทุกอย่างถึงไม่ได้ดั่งใจคิดเช่นนี้นะ " นางเริ่มเป็นกังวลคิดไปคิดมาจนหาทางออกไม่ได้หากนางไม่ถูกขังอาจจะยังส่งรายงานไปแจ้งให้ท่านใต้เท้ามู่มาช่วยได้แต่ทว่าตอนนี้นางกลับถูกขัง แต่แล้วเสียงประตูที่เปิดออกได้ดังขึ้น

แอ๊ด!!

"พาตัวนางออกมา " หนิงหลงมองไปยังประตูได้ยินของใต้เท้าหลี่นางเริ่มเสียวสันหลัง

"ขอรับ นี่เจ้าเดินออกมา" หนิงหลงทำตามคำสั่งเดินออกมาทรุดตัวนั่งลงด้านหน้าท่านใต้เท้ามือทั้งสองทาบลงพื้นก้มหัวแนบมือเพื่อขอให้เขาสั่งลงโทษนางน้อยลง

"ท่านใต้เท้าโปรดเมตตา ข้าไม่ได้ทำอันใดฮูหยินเลยนะเจ้าคะ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฮูหยินตกไปเองเจ้าค่ะ "

"หึ! เจ้าช่างกล้ามากนะหนิงหลง ในตอนแรกข้าก็สงสารเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเพียงสาวใช้ที่น่าสงสารไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีนิสัยเช่นนี้เจ้ารู้หรือไม่หากวันนี้ฮูหยินของข้าเป็นอะไรขึ้นมามิใช่แค่เจ้าที่ทำร้ายนางแต่เจ้าจะฆ่าบุตรของข้าด้วย " หนิงหลงเบิกตาโพลงโตนางไม่รู้มาก่อนเลยว่าฮูหยินกำลังตั้งครรภ์ใบหน้าของนางซีดสลดหากเป็นเช่นนี้โทษครั้งนี้ต้องหนักแน่นอน

"ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ ท่านใต้เท้าโปรดเมตาด้วยเจ้าค่ะ "

"เจ้าจับนางไปโบยยี่สิบไม้ ไม่ต้องให้ข้าวให้น้ำสามวัน นี่ถือว่าข้าใจดีกับเจ้ามากแล้วนะหนิงหลง ใจจริงข้าอยากจะชักดาบฟันเจ้าทิ้งซ่ะแต่เพราะฮูหยินของข้าขอเอาไว้ จงสำนึกและทำตัวให้รู้จักที่ของตนมิเช่นนั้นหัวของเจ้าจะไม่ได้อยู่บนบ่าอีกต่อไป" สิ้นคำพูดของหย่วนจื่อบ่าวรับใช้ได้พาตัวของหนิงหลงไปโบยตามคำสั่ง

หนิงหลงบัดนี้เต็มไปด้วยความแค้นที่เต็มอก นางจะต้องเอาคืนในความเจ็บคราวนี้อย่างสาสม

วันนี้นางเจ็บวันหน้านางจะทำให้ตระกูลนี้เจ็บปวดร้อยเท่าพันทวี เสียงร้องเจ็บปวดของหนิงหลงดังทั่วเรือน

เยี่ยนเอ๋อยืนกอดอกอยู่นอกเรือนเหม่อมองดวงจันทร์ใบหน้าแสยะยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"เจ้าเจ็บเพียงนี้ยังน้อยไปกับที่ข้าต้องพบเจอ นี่ถือว่าเป็นการเริ่มต้นของการแก้แค้นของข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายง่าย ๆ แต่ข้าจะทรมานเจ้าจนตายไปทีละนิด " แววตาของเยี่ยนเอ๋อเต็มไปด้วยความเยือกเย็นก่อนที่นางจะเดินเข้าห้องพร้อมลูบที่หน้าท้องเบา ๆ ต่อจากนี้นางไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป นางจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายลูกของนางเด็ดขาด