เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 1 พระชายาแต่ในนาม
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-22 10:36:19“เพล้ง!!……”
“พระชายาเพคะ”
“เอาออกไป แม้แต่จะแวะมาเยี่ยมเขาก็ยังไม่มีน้ำใจแล้วจะให้ข้ากินยาที่ให้สตรีที่เขาพึ่งพากลับมารักษาข้างั้นหรือ เอายารักษาหรือยาพิษมาให้ข้ากินกันแน่!!”
“พระชายา แต่ท่านอ๋องตรัสว่าหากพระองค์ไม่ดื่ม…. อาการจะไม่ดีขึ้นนะเพคะ”
“ช่างเถอะ มีอะไรที่เขายังไม่ได้ทำกับข้าอีกเล่า จินถิงนี่เจ้ารับใช้ข้ามานานเท่าใดแล้ว”
สาวใช้นั่งตัวสั่นและร้องไห้เพราะตั้งแต่นายของตนซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นพระชายาท่านอ๋องแม่ทัพซึ่งมีนามเรียกขาน “หยางอี้เหริน” แต่งเข้ามายังจวนอ๋องแห่งนี้ก็พบแต่ความเย็นชาและไร้ซึ่งการผูกสัมพันธ์ใด ๆ ของทั้งคู่ หลังจากแต่งงานได้เพียงสามวัน ก็มีสตรีอันดับหนึ่งขึ้นมาแทนที่นายของนาง
“เล่อชุนหลัน” ได้ชื่อว่าเป็นพระชายาท่านอ๋อง ตำแหน่งนี้เป็นสิ่งที่นางเคยใฝ่ฝันมาโดยตลอดตั้งแต่นางพบเขาเมื่อหลายปีก่อน เวลานั้นท่านอ๋องพึ่งมาปกครองเมืองเหลียงโจวตามบัญชาของฝ่าบาทและพึ่งชนะศึกแคว้นหว่านยงกลับมา ตั้งแต่ครั้งนั้นนางที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งและเป็นบุตรีของเสนาบดีผู้เรืองอำนาจก็มิเคยชายตามองบุรุษอื่นนอกจากเขา
“ดูสภาพข้าตอนนี้สิ เขายอมแต่งงานกับข้าเพียงเพื่อให้นางที่พึ่งได้ขึ้นเป็นสตรีอันดับหนึ่งแทนข้า รับนางเป็นพระชายารองเข้าจวนเพื่อหยามเกียรติข้าอีกทั้ง…หึ หายไปทำศึกเกือบครึ่งปี กลับมาก็พาสตรีนั่งม้าตัวเดียวกันกลับเหลียงโจว ไม่ไว้หน้าบิดาข้าเสียด้วยซ้ำไป”
“พระชายา…อย่าร้องไห้เลยเพคะ พระชายา…ฮึก!!”
น้ำตาที่ไหลราวสายน้ำก็ช่วยอะไรนางไม่ได้ในเมื่อนางเลือกเองที่จะใช้ชีวิตเช่นนี้ แม้ว่าเสนาบดี "เล่ออันจ้าน" จะเป็นขุนนางเก่าแก่ที่จงรักภักดีของฝ่าบาทและท่านอ๋อง แต่เรื่องนี้ก็มิได้ทำให้เขาใจดีกับนางเลยสักนิดเพียงเพราะท่านอ๋องคิดว่านางราวบีบบังคับให้เขาแต่งงานด้วยเท่านั้น
“ข้ามันโง่เองที่รักเขาจนหลงลืมคำเตือนของคนรอบกายไปหมดสิ้น”
“พระชายา”
“เอายามาให้ข้า ยาที่ข้ากินเป็นประจำ”
“เพคะ”
“จินถิง” สาวใช้ข้างกายที่ติดตามนางมาตั้งแต่จวนเสนาบดีค่อย ๆ ยกยานั้นให้นางดื่ม ในยามนี้พึ่งเข้าฤดูใบไม้ร่วงแต่นางกลับป่วยซมและไร้ซึ่งความงดงามแต่เดิมที่เคยเปล่งประกาย บัดนี้แม้แต่จะหวีผมเองนางยังไม่นึกอยากจะทำ ตั้งแต่แต่งเข้าจวนอ๋องเป็นพระชายาเพียงในนามและต้องอยู่ตำหนักที่เงียบเหงาราววังเย็นแห่งนี้
สามวันหลังจากอภิเษก
“สตรีอันดับหนึ่งของเหลียงโจวตอนนี้คือคุณหนูลี่ หนึ่งในเทพธิดาแห่งดนตรีนางดีดพิณได้ไพเราะยิ่งนัก ท่านอ๋องคงหมายจะให้นางแต่งเข้าเป็นพระชายารองเป็นแน่”
ซึ่งนั้นก็มิได้ผิดจากที่เล่อชุนหลันคาดเพราะหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน “ลี่จินเซียน” ก็เข้ามาในจวนอ๋อง วังหลังมีคนให้นางดูแลเพิ่มในทันที
“นางเข้ามาในฐานะพระชายารองของข้าจากนี้ฝากเจ้าดูแลนางด้วย แล้วอย่าสร้างความวุ่นวายจนข้าต้องปวดหัว”
“ท่านอ๋องทรงหมายความว่าอย่างไรเพคะ”
“หมายความตามที่พูด เอาล่ะลี่จินเซียนเจ้าไปเก็บของและพักผ่อนเถอะ คืนนี้เราต้องเข้าพิธีตามธรรมเนียม”
“พะ…พิธีงั้นหรือ พิธีอันใดกัน”
“พระชายาเพคะ พิธีส่งตัวเข้า…”
“หุบปากนะ!! ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้าถาม…..ท่าน”
สายตาเย็นชาที่มองมายังนางที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าตำหนักนั้นแทบจะไม่แสดงความรู้สึกอื่นเลยนอกจากหงุดหงิดและรู้สึกสมเพชนางนิด ๆ ที่มายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้
“จินเซียนเจ้าเข้าห้องไปเตรียมตัวก่อนเถอะ ข้าคิดว่าคงต้องทำความเข้าใจกับพระชายาสักหน่อย”
“เพคะท่านอ๋อง”
ลี่จินเซียนเดินเข้าไปในตำหนักตามคำสั่ง แม้ว่าจะอยากอยู่ตรงนั้นแต่ไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำสั่งของท่านอ๋องหยางผู้นี้ พวกเขาไม่มีใครกล้าเสี่ยงที่จะทำเรื่องโง่ ๆ เช่นนั้น
ท่านอ๋องขึ้นชื่อเรื่องความเด็ดขาดแม้พระองค์จะตรัสน้อยแต่ก็ไม่เคยยอมให้ผู้ใดมาขึ้นเสียงอย่างที่ “เล่อชุนหลัน” กำลังทำอยู่นี่ ดวงเนตรดุจมีดที่สามารถกรีดใจนางให้ขาดได้นั้นค่อย ๆ ก้าวเข้ามา นางที่ยืนปากสั่นด้วยความโกรธและน้ำตาที่ไหลไม่หยุดกลับไม่ทำให้สีพักตร์ของท่านอ๋องผู้นี้เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“เจ้ามีปัญหาอันใดงั้นหรือ”
“พระองค์ตรัสว่าจะเข้าพิธี ส่งตัวเข้าหองั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่….”
“แล้วมันผิดตรงไหนที่ข้าจะทำ เจ้ากำลังจะพูดอะไรกันแน่ เจ้าอยากได้ตำแหน่งพระชายาอันทรงเกียรตินี้ข้าก็มอบให้แล้วยังไม่พอใจอีกงั้นหรือ”
เสียงยานคางที่เขาใช้ราวกับประชดประชันนั้นทำให้นางหมดความอดทนที่จะฟังต่อ แม้ว่าจะไม่ได้รักแต่เขาไม่ควรทำเช่นนี้หลังจากงานอภิเษกกับนางยังไม่พ้นเจ็ดวัน
“ท่านอ๋อง!! หากพระองค์ไม่เคยรู้สึก…รักหม่อมฉันเลยสักนิด เหตุใดจึงไม่…”
“เหตุใดจึงไม่ปฏิเสธเจ้างั้นหรือ!! เจ้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เจ้าใช้ฐานะสตรีสูงศักดิ์และบุตรีเสนาบดีเล่อมาบีบบังคับข้า และหากข้าไม่ยอมแต่งงานนั่นก็เท่ากับว่าขัดพระทัยเสด็จพ่อ เจ้ามันร้ายกาจมากแผนการยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ มาตอนนี้ยังต้องการสิ่งใดอีก”
“ท่านจะเข้าหอกับนางแต่ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะ…. คืนที่เราอภิเษกกันท่านไม่เข้าแม้แต่พิธีรับตัวเจ้าสาว!!”
“แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นพระชายาแล้วมิใช่หรือ จากนี้ก็จงทำตัวให้ดี ดูแลตำหนักหลังตามหน้าที่ที่เจ้าควรจะทำ เจ้าอยากเข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งนี้มิใช่หรืออย่างไรเล่อชุนหลัน”
“หากรู้ว่าท่านมิได้มีใจ ข้าคงไม่คิดจะฝืนใจท่าน”
ท่านอ๋องหนุ่มกำหมัดแน่น กรามเขาตึงจนขึ้นสันเมื่อได้ยินนางเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา “หากรู้ว่า…” งั้นหรือ
“เจ้ามาพูดเรื่องนี้ในตอนนี้เพื่อสิ่งใดกัน เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ทันแล้ว เพราะฉะนั้นต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตนเถอะ”
นางค่อย ๆ หลับตาเพื่อไล่น้ำตาของตนออกไป ตอนนี้เองที่ท่านอ๋องพึ่งจะรู้สึกปวดหนึบที่กลางดวงพระทัยราวกับทำบางสิ่งพลาดไป แต่สตรีตรงหน้าเขามากเล่ห์เจ้าแผนการจนเขาแทบจะมองนางดี ๆ ไม่ได้เลยสักครั้ง ทำให้เขาแสดงออกกับนางเช่นนี้
“เอาล่ะ เจ้ารีบกลับไปที่ตำหนักของตนเองเถอะ ส่วนเรื่องพิธีการคงไม่ต้องรบกวนเจ้า เพราะข้าสั่งคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”
เมื่อตรัสเสร็จแล้วท่านอ๋องก็หันเดินจากไปทันที หลังจากนั้นนางก็มิได้ออกมายุ่งวุ่นวายในพิธีของเขาแต่กลับมีเรื่องเกิดขึ้นเมื่อพิธีส่งตัวถูกคนก่อกวนและแน่นอนว่าเป้าหมายที่จะถูกเพ่งเล็งย่อมไม่พ้นนาง
“ข้าเตือนเจ้าแล้วนะเล่อชุนหลัน!! ว่าอย่าก่อเรื่อง”
เล่อชุนหลันวางจอกชาในมือลงที่โต๊ะด้วยความตกใจเพราะนางกำลังจะเข้านอนแต่กลับได้ยินเสียงโวยวายด้านนอก ท่านอ๋องในชุดเจ้าบ่าวสีแดงสดซึ่งนางไม่เคยเห็นในวันที่นางแต่งเข้ามาที่นี่ยืนอยู่ตรงหน้านาง
“ท่านว่าอะไรนะ ข้า…อ๊ะ!!”
เขาผลักนางลงไปที่เตียงและหันไปตะคอกนางอีกครั้ง
“เป็นเจ้าสินะที่แอบเอายาถ่ายใส่ในน้ำชาของจินเซียน แล้วยังสั่งให้คนจุดประทัดก่อกวน!!”
“อะไรนะ!! หม่อมฉัน…!!”
“เจ้ามันร้ายกาจเกินคาดเดาเหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้ การรับนางเข้ามาข้าก็บอกกล่าวเจ้าก่อนแล้ว แต่เจ้ากลับยังหาเรื่องนางไม่เลิก!!”
เล่อชุนหลันตั้งสติได้ถึงกับนั่งหัวเราะตัวโยนเมื่อหันมามองเขาที่โกรธจนตกใจเมื่อเห็นสีหน้าของนางในตอนนี้
“นี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ หรือว่าเจ้ากำลังยอมรับงั้นหรือ”
“หึ ท่านอ๋องต่อให้หม่อมฉันไม่ยอมรับพระองค์ก็โยนความผิดนี้มาให้หม่อมฉันอยู่ดีมิใช่หรือเพคะ เช่นนั้นมันจะแตกต่างอันใด ทำหรือไม่ทำพระองค์ก็ทรงตัดสินโทษหม่อมฉันไปแล้ว”
“เจ้า!!”
“ออกไปเถิดเพคะ รีบไปทำพิธีให้เสร็จเถิดอย่าได้มายุ่งกับหม่อมฉันอีกเลยหม่อมฉัน…จะเข้านอนแล้ว”
“เล่อชุนหลันนี่เจ้า…”
“หรือพระองค์อยากจะค้างกับหม่อมฉันในคืนนี้เพคะ พอดีเลยเพราะหม่อมฉันยังไม่เคยเห็นพระองค์แต่งกายในชุดเจ้าบ่าวเลยสักครั้ง”
“เล่อชุนหลัน อย่าให้ข้าสืบรู้ว่าเจ้าอยู่เบื้องหลังในเรื่องนี้ก็แล้วกัน”
คนพูดไม่ได้สนใจความรู้สึกของผู้ฟังเลยสักนิด เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินโมโหออกไปจากตำหนัก ทิ้งให้นางรู้สึกเจ็บและผิดหวังอยู่ในนั้นเพียงคนเดียว
“พระชายาเพคะ เป็นอะไรหรือไม่เพคะ”
“ข้าน่ะหรือ…จะเป็นอะไรได้เล่า ก็เป็นคนที่เขาไม่รักน่ะส
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 2 สบายดีทุกอย่างเพคะ
“พระชายาเพคะ หรือว่าเราจะกลับจวน…”“ช่างเถอะ ในเมื่อข้าเลือกเส้นทางนี้เองก็ไม่มีเหตุผลใดที่ข้าจะแก้ไขเองไม่ได้หากจะตายเพราะรักเขาก็ต้องยอมรับให้ได้”“พระชายา ฮือ…อย่าทรงตรัสเช่นนั้นเลยเพคะ อย่าทำให้จินถิงกลัวเพคะ”สองนายบ่าวร้องไห้กอดกันในตำหนักที่เย็นเยือกซึ่งตั้งแต่นางแต่งเข้ามาที่นี่พึ่งจะมีวันนี้ที่เขาก้าวเข้ามาหานางเป็นครั้งแรก แต่นับเป็นครั้งแรกที่รวดเร็วและเจ็บปวดเหลือเกิน“ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าเขาจะเกลียดข้าได้ถึงเพียงไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นในงาน”“ได้ข่าวว่าพระชายารองถูกวางยาในสุรามงคลเพคะ แต่นั่นเป็นยาถ่าย ตอนนี้นางจึง….”“หึ ฮ่า ๆ ๆ ใครหนอช่างทำเสียจริง เขาไม่คิดจะสงสัยผู้อื่นเลย ช่างน่าสมเพชตัวเองยิ่งนัก”คิดว่าเรื่องราวจะจบเพียงเท่านั้น แม้ว่าหลังจากนั้นจะไม่มีเรื่องใดร้ายแรงแต่ขอเพียงแค่มีเล่อชุนหลันอยู่ใกล้ ๆ พระชายารองที่เขาพึ่งรับเข้าจวนมาก็พร้อมที่จะกล่าวโทษนางทันที“ท่านพี่ ช่วยไม่ได้นะเพคะก็ท่านไม่ควรจะทำให้สำรับของท่านอ๋องตกเช่นนั้นเลย คืนนี้ก็นอนในห้องเก็บฟืนไปนะ ปิดประตูแล้วเฝ้าเอาไว้อย่าให้ผู้ใดแอบนำอาหารมาให้นางได้เล่า”ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เล่อชุนหลั
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 3 ข้าเหนื่อยเหลือเกินแล้ว
รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงนั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด และไม่ใช่ความอุ่นจากขนมที่เขารับมาอย่างแน่นอน รอยยิ้มของนางทำให้เขารู้สึกไม่อยากนำทัพออกไปแต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งเพราะในสายตาของเขานางยังคงเป็นสตรีที่เสแสร้งเก่งไม่ต่างจากวันวานที่เคยรู้จัก เขาจะไม่มีวันตกหลุมพรางนี้โดยเด็ดขาด“เคลื่อนทัพ!!”คำสั่งสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับกลองรัวที่ดังอยู่ด้านหน้า เล่อชุนหลันตกใจจนเกือบหลุดอาการออกมา จินถิงรีบรับนางเอาไว้ท่านอ๋องตกพระทัยเล็กน้อยเมื่อเห็นนางยกมือขึ้นมาปิดที่ปากและรีบหันกลับไป “เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เสียงกลองอาจจะทำให้ตกใจได้ พาพระชายากลับเข้าไปในตำหนักเถอะ”“เพคะท่านอ๋อง”นางย่อคำนับและรีบเดินกลับเข้าไปในตำหนักทันที แม้ว่าเขานึกสงสัยแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว เขาจึงนำทัพเดินทางออกเมืองเหลียงโจวในทันที หกเดือนผ่านไป ศึกชายแดนยืดเยื้อกว่าที่คิดมากนัก จนในที่สุดในตอนเที่ยงของวันที่ฝนกำลังจะหยุดตก ราชสำนักก็ได้รับข่าวดีว่าท่านอ๋องทรงชนะศึกและกำลังเดินทางกลับเมืองเหลียงโจว“พระชายาเพคะ ท่านอ๋องกำลังจะกลับมาแล้วเพคะ”“จริงหรือ แคก แคก”“พระชายาเพคะ”“ไม่เป็นไร เร็วเ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 4 ตัดด้ายแดงด้วยตนเอง
ห้าวันถัดมา“เจ้าบอกว่าท่านอ๋องไปพักที่เรือนพักของหมอหวังทุกคืนงั้นหรือ”“เพคะ ตอนนี้พระชายารองก็กำลังจะไปที่นั่นเพคะ”“ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย เขามีชายารองได้หนึ่งคนจะมีอนุเพิ่มอีกสักคนก็ไม่เห็นแปลก ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยู่ในกองทัพมาด้วยกัน”“พระชายาเพคะ หรือเราจะกลับจวนสกุลเล่อดีเพคะ”“ไม่ได้ เจ้าคิดว่าหากข้ากลับจวนในตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่จะคิดเช่นไรกับท่านอ๋อง”“พระชายาเพคะ!! ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะใส่พระทัยท่านเลยสักนิด กลับจากกองทัพมาเกือบเจ็ดวันแล้วแต่ก็ไม่เคยแวะมาหาท่านเลยสักครั้ง พระองค์ยังจะห่วงคนเช่นนั้นอีกหรือเพคะ”“เจ้าว่าข้าโง่มากเลยใช่หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ข้าคิดดีแล้วเรื่องนี้เป็นข้าที่ตัดสินใจเอง ดังนั้นจึงไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ยอมรับยาจากหมอหวังผู้นั้น คิดว่าไม่นานเขาคงต้องมาหาเรื่องข้าอีกเป็นแน่”“พระชายา…...”“ท่านอ๋องเสด็จ!!”“ไม่ทันขาดคำ…. คราวนี้มีเรื่องอันใดอีกเล่า”เล่อชุนหลันเพียงแค่นั่งดื่มยาอยู่ด้านในและไม่สนใจที่จะออกไปต้อนรับเขาด้วยซ้ำ ท่านอ๋องเดินพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนของนางด้วยความโมโห แต่เมื่อ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 5 ชีวิตนี้ข้าขอเลือกเอง
เสียงนกร้องในยามเช้าพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งทำให้เล่อชุนหลันรู้สึกราวกับว่าตกจากที่สูง หนักจนนางแทบจะลุกไม่ขึ้นและไม่อยากคิดเลยว่านางจะถูกช่วยเอาไว้ นางอยากตายแต่กลับไม่ตายงั้นหรือ แม้แต่สวรรค์ก็ไม่อยากต้อนรับนางเช่นนั้นหรือ“ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู ท่านจะล้างหน้าเลยหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ เจ้าเรียกข้าว่า…”สาวใช้หน้าตาอ่อนวัยกว่านางเดินเข้ามาจนเกือบจะชิดเตียงระหว่างที่ชุนหลันค่อย ๆ จับที่คอและค่อย ๆ ลุกจากเตียงท่ามกลางความตกใจของสาวใช้ที่มองตามนางไปและนางเองก็ต้องตกใจอีกครั้ง“บาดแผลล่ะ ใบหน้าข้าเหตุใดจึงงดงามเต่งตึงราวกับสาวแรกรุ่นเช่นนี้กัน”“คุณหนูเจ้าคะนายท่านกับฮูหยินรอกินข้าวอยู่นะเจ้าคะ วันนี้จะต้องไปส่งคุณชายที่กรมคลังท่านลืมแล้วหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ!! ที่นี่….ไม่จริง!!”เล่อชุนหลันมองไปรอบ ๆ ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางแค่อยากตายเท่านั้นแต่มิได้อยากจะกลับมาเสียหน่อยแต่ก็ …..“คุณหนูท่านร้องไห้ทำไมเจ้าคะ ท่านฝันร้ายงั้นหรือเจ้าคะ”“ใช่ จินถิงเจ้าช่างแสนดีน่ารักเสียจริง ข้าฝันร้ายยาวนานเหลือเกิน แต่ว่า…จริงสิข้าในตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วงั้นหรือ”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านพึ่งพ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 6 พรหมลิขิต
“ฟังเจ้าพูดเข้า จริงสิแม่ให้คนนำชุดที่จะต้องสวมในงานเลี้ยงอีกสองวันไปให้เจ้าแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเจ้าก็รีบกลับไปดูว่าจะเพิ่มเติมอะไรหรือไม่”“ท่านแม่ ท่านพ่อเจ้าคะคือว่าวันนี้ข้าจะไปส่งพี่ใหญ่พร้อมกับพวกท่านแต่ว่า งานเลี้ยงในอีกสองวันข้างหน้า ลูกขอไม่ไปได้หรือไม่เจ้าคะ”""อะไรนะ!!""ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองหน้าเล่อชุนหลันราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน อย่างชุนหลันน่ะหรือ เพียงแค่ได้ข่าวว่าจะมีงานเลี้ยงในวังและมีโอกาสได้เพียงพบท่านอ๋องมีหรือที่นางจะไม่กระตือรือร้นที่จะเข้าวังเพื่อพบกับเขา แต่นี่ถึงกับจะไม่ไปอย่างนั้นหรือ“เจ้า... ป่วยหรือว่าไม่สบายตรงไหนหรือไม่ให้แม่เรียกหมอมาตรวจดูอาการดีหรือเปล่า”“นั่นสิถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก วันนี้ก็นอนพักอยู่ที่จวนก่อนก็แล้วกัน”“นั่นสิหลงเอ๋อร์แค่เข้าไปทำงานวันแรก มีแค่พ่อกับแม่ไปก็พอแล้วเจ้าก็นอนพักอยู่บ้านเถอะ”เล่อชุนหลันร้องไห้ออกมา นี่น่ะหรือคือสิ่งที่นางทอดทิ้งไปเมื่อชาติก่อนเพียงเพราะชายคนเดียวที่ไม่รักนาง แต่นางกลับทิ้งความรักที่ยิ่งใหญ่ จริงใจและบริสุทธิ์เอาไว้เบื้องหลังโดยไม่สนใจ ทิ้งพวกเขาจนวันสุดท้ายของชีวิต“ลูกตัดสิน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 7 องค์รัชทายาทแห่งต้าจินโจว
“แต่ว่าท่านอ๋องตรัสว่าอยากหารือเรื่องชายแดนนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าจะไปหาเขาเอง ข้าบอกน้องแปดไปแล้วว่ามาที่นี่ในฐานะขุนนางใหม่ เขาจะไม่เปิดเผยฐานะของข้าส่วนเจ้าก็จำเอาไว้ด้วยว่าอย่าได้เผลอเรียกเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่นเป็นอันขาด”“กระหม่อมรับทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่นั่นก็มิได้หมายความว่าท่านอ๋องจะยอมให้พระองค์พักโรงเตี๊ยมเช่นนี้ มันไม่ปลอดภัยนะพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด”“แต่ว่า…”บุรุษหนุ่มยกพัดจีบพับในมือขึ้นเพื่อมิให้องครักษ์ข้างกายเถียงเพราะเขากำลังมองรอยยิ้มของสตรีที่พึ่งแยกกันไปเมื่อครู่“รอยยิ้มเจ้าช่างสดใสเสียจริง… เล่อชุนหลัน”“องค์ชาย...”“อ้อ จริงสิ ต่อไปเรียกข้าว่าคุณชาย หรือไม่ก็ต้องเรียกว่าใต้เท้าจวินแทนก็แล้วกันอย่าลืมเสียล่ะ”“แต่ว่า…”“ข้าสั่งเจ้าไม่ต้องถาม ข้ามาในฐานะขุนนางกรมขุนนาง มิใช่องค์ชายหรือองค์รัชทายาทแห่งต้าจินโจว”“พ่ะย่ะค่ะ”“จริงสิจางหลิงเจ้ารู้จักสกุลเล่อหรือไม่ เสนาบดีเล่อขุนนางเก่าข้างกายเสด็จพ่อก่อนจะย้ายมาที่นี่”“เสนาบดีเล่อหรือว่าพระองค์ทรงหมายถึงใต้เท้าเล่ออันจ้านหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ เห็นว่าวันนี้บุตรชายคนโตที
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 8 หอซานเหนียง
“เอ่อ น้องชุนหลันข้าว่านี่ไม่ค่อยจะเหมาะ”“มาเถอะน่า ฟังดนตรีไม่กี่เพลงก็กลับแล้วข้าไม่ได้พาท่านมาหาสตรีเสียหน่อยไม่ต้องกลัวตามมาเถอะ”“แต่ว่า….เดี๋ยว..”จวินซานหรงไม่เคยถูกสตรีแตะต้องเช่นนี้มาก่อน เขาไม่ได้นึกรังเกียจแต่ก็ไม่คุ้นเคย ชีวิตองค์ชายอย่างเขาแม้จะพบสตรีมากมายจนเกิดความเบื่อหน่ายแต่ก็ไม่เคยเห็นสตรีเช่นเล่อชุนหลันมาก่อน สุดท้ายทั้งคู่ก็เขามาด้านในของหอซานเหนียงจนได้“ว้าวท่านดูสิ มองจากด้านนอกว่าสวยแล้ว ข้างในนี้ยังตกแต่งได้อย่างงดงาม ท่านดูบันไดวนนั่นสิยอดไปเลยว่าหรือไม่”“คุณชายทั้งสองเชิญเจ้าค่ะ”“ข้าขอโต๊ะที่จะเห็นนักดนตรีที่ชัดที่สุดหนึ่งโต๊ะ”“แหม... คุณหนูเจ้าคะวันนี้บังเอิญว่าเป็นวันที่อวิ๋นเซียนจะร่ายรำดังนั้นโต๊ะดี ๆ เอ่อ เช่นนั้นข้าจะสั่งให้คนรีบจัดโต๊ะให้พวกท่านเลยเจ้าค่ะ”“จัดโต๊ะให้ข้าและพี่ชายให้เร็วที่สุดที่สำคัญ.... ข้าเป็นคุณชาย!!”เงินถุงใหญ่ถูกส่งให้หลี่มาม่าของหอชื่อดัง นางจึงรีบหุบปากและสั่งให้คนจัดโต๊ะเพื่อรับรองแขกพิเศษที่หน้าเวทีขึ้นอีกหนึ่งชุด จวินซานหรงถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นว่าชุนหลันพยายามยัดเยียดให้ผู้อื่นเชื่อให้ได้ว่านางเป็นคุณชายน้อย แต
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 9 งานเลี้ยงขุนนางใหม่
“คุณหนู ท่านพูดเหมือนกับว่าท่าน…”“ช่างเถอะไหน ๆ จวินซานหรงก็ไม่อยู่แล้วเช่นนั้นก็กลับเถอะ”พวกนางเดินกลับไปและต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าจวินซานหรงเดินเข้าไปที่หอซานเหนียงซึ่งนางพึ่งพาเขาเข้าไป“เดี๋ยวก่อน นั่นมิใช่จวินซานหรงหรอกหรือ”“ไหนเจ้าคะ… ตายจริงใช่จริง ๆ ด้วยเจ้าค่ะคุณหนูแต่ว่าเหตุใดคุณชายจวินผู้นี้ถึงได้ไปที่นั่นหรือว่า…”“หึ ผู้ชายก็มักมากเหมือนกันไม่มีผิด ไม่ต่างกันเลยช่างเขาเถอะข้ากับเขามิได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย รู้จักแค่ไม่กี่วันคิดว่าเขาจะแตกต่างกับ…”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านชื่นชอบท่านอ๋องมากและท่านอ๋องไม่เคยมาสถานที่เช่นนี้เลยนะเจ้าคะ”“กลับกันเถอะ เจ้าบอกว่าต้องเตรียมตัวไปงานเลี้ยงในวังมิใช่หรือ”“เจ้าค่ะ”พวกนางเดินออกไปแล้วด้วยความรู้สึกขุ่นมัวในใจของเล่อชุนหลันเล็กน้อย รถม้าเคลื่อนตัวเพื่อกลับไปยังจวนเสนาบดีเพื่อเตรียมตัวเข้าวังในค่ำคืนนี้“พี่สาม ที่นี่น่ะหรือที่ท่านบอกว่า…”“ใช่ เข้ามาก่อนสิ”“ต๊ายย ตาย คุณชายรูปงามทั้งสองท่านมาเยือนอีกแล้ว”“อีกแล้วงั้นหรือ ... หลีกไปพี่สามท่านช่วยข้าด้วย”หยางอี้เหรินที่ไม่ชอบสถานที่เช่นนี้เอาเสียเลยรีบหลบด้านหลังเมื่อหลี่มาม่าวิ่งมาพร้
บทล่าสุด
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 18 พระสนมวังหลัง
ประตูหลังจวนท่านอ๋อง “อะไรนะ หมายความว่าอย่างไรที่ให้ข้าเดินเข้าไปเองโดยไม่ให้นั่งเกี้ยว”“สนมลี่ ระเบียบในวังหลวงมีเพียงพระชายาเอกเท่านั้นจึงมีสิทธิ์นั่งเกี้ยวเข้าไป ท่านเป็นเพียงสนมดังนั้น เชิญเดินข้ามประตูไปเข้ามาได้แล้ว หากเลยฤกษ์ไปจะไม่ดี”“เจ้า… พวกเจ้า…เป็นเพียงสาวใช้เหตุใดจึงได้กล้าสั่งข้า!!”“สนมลี่จะเข้ามาหรือไม่ หากเลยฤกษ์ไปแล้วประตูนี้จะปิดทันที”“ท่านอ๋องเล่าอยู่ที่ใด แล้วข้าจะต้องไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินที่ไหน”“ไม่มีพิธีที่ว่านั้นหรอกเจ้าค่ะท่านเป็นเพียงสนมไม่จำเป็นต้องทำพิธี แค่รับเข้าวังหลังก็เป็นอันเสร็จพิธี เชิญ”ลี่จินเซียนกำหมัดแน่น สายตาแข็งกร้าวมองดูกงนู่[1]ที่ยืนเฝ้าประตูท่าทางเย่อหยิ่งเพราะเป็นนางข้าหลวงอาวุโสสองคน สายตาที่มองนางก็มิได้ยอมรับนางในฐานะพระสนมเลยสักนิด ลี่จินเซียนจำเป็นต้องยอมเดินลัดกระถางไฟข้ามธรณีประตูเพื่อเข้าไปในจวนในที่สุดด้วยความขมขื่นและโกรธทุกคนที่นางพบเห็น“คอยดูเถอะ ข้าจะไม่มีทางหยุดเพียงตำแหน่งต่ำต้อยเช่นนี้แน่ ท่านอ๋องไม่เพียงไปรับเจ้าสาวแต่นี่กลับไม่เข้าพิธีแม้แต่ห้องส่งตัวก็ยังไม่เข้ามา ท่านทำกับข้าเกินไปแล้ว” ห้าวันถัดมาเหตุการณ์
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 17 พิธีอภิเษกท่านอ๋อง
สิบวันถัดมา / จวนสกุลลี่สกุลลี่จัดงานอย่างยิ่งใหญ่กับฤกษ์งานมงคลในวันนี้ พิธีสมรสของบุตรสาวคนเดียวอย่างลี่จินเซียนที่จะได้อภิเษกเข้าจวนอ๋อง วันนี้เล่อชุนหลันและจวินซานหรงเองก็ได้มาร่วมพิธีมงคลในครั้งนี้ด้วย“พิธียิ่งใหญ่ดีจริง ๆ”“นั่นสิ ดูเหมือนว่าสกุลลี่ทุ่มเงินไปไม่น้อยเลย”เล่อชุนหลันนึกย้อนไปถึงตัวเองเมื่อชาติก่อน ในครั้งนั้นนางเป็นผู้ดูแลทุกอย่างเองตั้งแต่แรกไม่ต่างกับที่ลี่จินเซียนทำในครั้งนี้ เพราะความรักที่ทุ่มให้ท่านอ๋องสุดชีวิตโดยคิดว่าวันที่ได้อภิเษกจะเป็นวันที่นางมีความสุขที่สุดในชีวิตจนกระทั่ง…“ใต้เท้าลี่ ท่านอ๋องส่งเกี้ยวมารับเจ้าสาวขอรับ”“เอ๊ะ… แล้วเหตุใดท่านอ๋องไม่เสด็จมาหรอกหรือ”“เกี้ยวเจ้าสาวรออยู่หน้าจวนแล้ว”ลี่จางหย่งทำสีหน้าพะอืดพะอมเต็มทีแต่ก็ได้เพียงแค่ฝืนยิ้มให้กับทหารองครักษ์ที่เดินเข้ามาแจ้งเท่านั้น ราวกับภาพหมุนย้อนกลับเพียงแต่ครั้งนี้มิใช่เสนาบดีเล่อแต่กลับเป็นเล่อจางหย่งที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อรู้ว่าท่านอ๋องมิได้มารับเจ้าสาวด้วยพระองค์เอง“ไม่ต่างไปจากเดิมเลย”จวินซานหรงเพียงแค่หันมามองนางเงียบ ๆ โดยแค่ลอบสังเกตการณ์เท่านั้น พักหลังเขาเรียน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 16 เจ้าพูดเหมือนรู้มาก่อน
“ไม่ใช่นะ ข้าก็แค่สงสัยเท่านั้น”สายตาของเขาอันตรายเกินไปสำหรับนางเสียแล้ว เดิมทีที่พบเขาครั้งแรกนางก็มิได้คิดอะไรมาก เพียงแค่อยากจะช่วยเหลือเพราะเห็นเป็นขุนนางใหม่ที่พึ่งเข้าเมืองมาก็เท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าหลากหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงคืนงานเลี้ยงนั่นจะทำให้เรื่องราวทุกอย่างกลับกลายเป็นเช่นนี้กันเล่า “พี่ซานหรงคือว่าเรื่องนี้…”“ข้าเข้าใจ ขออภัยที่ถามเจ้าเช่นนั้นข้าคงจะใจร้อนเกินไปสินะเจ้าเป็นสตรีที่เพียบพร้อมดังนั้นจากนี้ข้าจะระวังมากกว่านี้”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”“ที่จริงข้าเคยมีสหายที่เรียนด้วยกันมาอยู่ที่เมืองชุ่น สุรานั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดดังนั้นเมื่อได้ลองดื่มอีกครั้งข้าจึงจำได้น่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก”“สหายงั้นหรือ แล้วตอนนี้เขา…”“ตายไปแล้ว”สีหน้าตกใจของนางทำเอาเขาแปลกใจไปอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะอ่อนไหวกับเรื่องเช่นนี้มากจริง ๆ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นางตกใจเช่นนั้น“คือว่าข้า…”“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ตกใจเท่านั้นชีวิตคนเรานั้นแสนสั้นยิ่งนัก”“ชุนหลัน เหตุใดคืนนั้นเจ้าจึงปฏิเสธท่านอ๋องล่ะ”นางเงยหน้าขึ้นมามองเขา แน่นอนว่าเหตุผลของนางไม่เกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 15 ทางเดินสายใหม่
เรื่องนี้ยังเป็นเรื่องที่ซุบซิบกันไม่เลิกแม้ว่าท่านอ๋องจะมิได้สนพระทัยและเริ่มวางแผนตั้งรับเรื่องการศึกและส่งคนลอบตรวจสอบภายในราชสำนักโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว งานเทศกาลประจำปีใกล้เข้ามาถึงแล้ว ในเมืองเหลียงโจวช่วงนี้จึงคึกคักมากเป็นพิเศษจวนสกุลเล่อ“ข้ามาพบคุณหนูรอง”“ใต้เท้าจวินโปรดรอสักครู่ข้าจะไปเรียนคุณหนู”“ไม่ต้องหรอก ข้ามาแล้ว”“น้องชุนหลัน”เล่อชุนหลันเดินออกมาพร้อมกับจินถิงที่เดินตามมา นางได้ข่าวจากบิดาว่าเมื่อสองวันก่อนเขาได้รับการแต่งตั้งให้รับตำแหน่งที่ปรึกษาพิเศษของท่านอ๋องดังนั้นจึงตั้งใจมายินดีกับเขา“ยินดีกับท่านด้วยที่ได้รับตำแหน่งใหม่”“เพียงแค่บังเอิญเท่านั้น เจ้าไม่อยากรู้หน่อยหรือว่าข้าได้มาเพราะเหตุใดกัน”“เช่นนั้นเชิญท่านไปนั่งที่สวนก่อนเถอะ”“ได้สิ”เขาเดินตามนางไปในสวนของจวนสกุลเล่อ เมื่อมาถึงศาลาไม้ที่ร่มรื่นนางก็สั่งให้สาวใช้ยกน้ำชาและของว่างมาให้เขา จวินซานหรงไม่เคยนั่งพักผ่อนเช่นนี้มานานแล้ว อย่างน้อยก็กับสตรีเพราะก่อนหน้านี้เขาจะไม่ค่อยออกงานสังคมเท่าใดนัก“ชาเจ้าค่ะ”“ชุนหลัน วันก่อนข้าได้ส่งเทียบเชิญและสินสอดมาแล้วเจ้า… ได้รับแล้วหรือไม่”“ไม่คิดว่าท่านจะ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 14 คู่หมั้น
“พี่สาม นี่ท่านจริงจังหรือ”“วันนี้ท่านกลับไปก่อนเถอะ เอาไว้ข้าจะรีบส่งเทียบสู่ขอและกำหนดวันหมั้นหมายให้ท่านทีหลัง”“เอ่อ… เช่นนั้นกระหม่อมทูลลาทั้งสองพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีเล่อเดินกลับไปแล้วท่านอ๋องจึงได้เดินตามจวินซานหรงไปที่ศาลา จางหลิงและองครักษ์ของท่านอ๋องคุ้มกันโดยรอบในทันที “พี่สามนี่ท่านคิดดีแล้วงั้นหรือ”“ก็ช่วยเจ้าแก้ปัญหาไปได้ไม่ดีหรืออย่างไร”“ข้า… ก็ไม่คิดว่านางจะกล้าพูดปฏิเสธข้าออกมาเช่นนั้น เดิมทีคิดว่านางจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้”“ไหนเจ้าบอกว่าไม่ได้ชอบนางอย่างไรเล่า”“ก่อนหน้านั้นอาจจะใช่พ่ะย่ะค่ะ แต่ความเด็ดเดี่ยวที่กล้าเผชิญหน้าของนางในห้องโถงเมื่อครู่ทำให้ข้านึกถึงตัวเองในวันที่อยากให้เสด็จพ่อยอมรับในครั้งแรก”องค์รัชทายาทบีบไหล่พระอนุชา เขารู้ดีว่ากว่าที่หยางอี้เหรินองค์ชายแปดจะเป็นที่ยอมรับจนได้ตำแหน่งชินหยางอ๋องแห่งเหลียงโจวมาได้มิใช่เรื่องง่าย เขาเสนอตัวออกรบตั้งแต่สิบเก้าปีในตอนนั้นแม่ทัพทั้งหลายต่างก็ไม่เชื่อมั่นเขา มีเพียงจวินซานหรงที่ออกศึกเคียงข้างและสุดท้ายหลายศึกที่ผ่านมาก็มีท่านอ๋องหยางอี้เหรินเป็นผู้นำทัพจนเอาชนะพระทัยฝ่าบาทมาได้ในที่สุด“เจ้าคงไม่โ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 13 หมั้นหมาย!!
""อะไรนะ!!""แต่ละคนตกใจและนิ่งอึ้งไป แม้แต่ซานหรงเองก็ตกใจเมื่อค่อย ๆ หันมามองหน้าของเล่อชุนหลันที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่านางกับเขาจะหมั้นหมายกัน เขารีบหันไปมองพักตร์ท่านอ๋องที่ทำสีหน้าแปลกใจกึ่งโมโหนิด ๆ เพราะเขาแอบเห็นว่าหยางอี้เหรินกัดกรามแน่น“คือว่า…”เล่อชุนหลันเดินมาจับแขนของจวินซานหรงเอาไว้แน่นและชูผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา“ใช่แล้ว ข้ากับพี่ซานหรงชอบพอกันมาได้สักพักแล้วก่อนหน้านี้ เขาเดินตามข้าออกมาหลังจากเรื่องวุ่นวายในท้องพระโรง เดิมทีคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับข้าดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะทำบางอย่างตามที่พวกท่านเห็นในห้องโถงเมือครู่ เขาจึงได้เดินมาคุยกับข้าและพวกเราก็ตกลงหมั้นหมายกัน ข้าร้องไห้ออกมาดังนั้นเขาจึงดึงผ้าเช็ดหน้านี้มาเช็ดน้ำตาให้ข้า”“หึ… ปั้นน้ำเป็นตัว”หยางอี้เหรินพึมพำและมองมาที่นาง เล่อชุนหลันเองก็สบตาของเขาอย่างไม่กลัวเช่นกันแม้ว่าจะยังไม่หายกลัวสายตานั่นแต่นี่เป็นอีกคำยืนยันว่านาง… จะไม่มีทางก้าวขาเข้าวังของเขาเป็นอันขาด“นี่เจ้าปฏิเสธข้าเพียงเพราะเขางั้นหรือ”“ท่านอ๋อง!! คือเรื่องนี้…” / จวินซานหรง“แต่ว่านางเป็นคนทำร้ายข้า เล่อชุนหลันเจ้าอย่า…โอ๊ย!!”“แม่นางลี
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 12 แก้แค้นครั้งที่หนึ่ง
จวินซานหรงไม่กล้าเข้าไปพยุงตัวของลี่จินเซียนแต่นางก็เริ่มวิ่งกลับเข้าไปหาเล่อชุนหลันอีกครั้ง “เร็วเข้าจับนางเอาไว้ ชุนหลันเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน”“นังสารเลวชุนหลัน วันนี้ข้าจะจัดการเจ้า”“ก็เข้ามาสิลี่จินเซียน วันนี้แค้นเก่าแค้นใหม่ข้าจะจัดการให้หมด”“ข้า...”“ผลัวะ”ฝ่าเท้าของชุนหลันฟาดไปที่ปากของลี่จินเซียนอีกครั้ง คราวนี้นางล้มลงกับพื้นและมิอาจลุกขึ้นมากอีก ท่านอ๋องและจวินซานหรงต้องตกใจกับเรี่ยวแรงแค้นมหาศาลนี้ของเล่อชุนหลัน“พวกเจ้ารีบจับพวกนางแยกก่อนเร็วเข้า ชุนหลันเจ้ามานี่”“ปล่อยข้านะจวินซานหรง ข้าบอกให้ปล่อย นังคนปากดีเข้ามาอีกสิเท้าของข้ายังว่างอีกข้างเจ้ายังไม่ได้ลองเลย เข้ามา!!”“ชุนหลัน!! พอได้แล้ว”จวินซานหรงหันไปบอกให้ท่านอ๋องช่วยจับลี่จินเซียนแต่เขาเพียงแค่สั่งองครักษ์ทั้งสองดึงนางเอาไว้เท่านั้นเพราะเล่อชุนหลันพึ่งจะกระโดดถีบนางไปอีกครั้ง จวินซานหรงกอดและอุ้มนางและพาลากออกไปอีกทางเพื่อให้นางสงบอารมณ์แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะในห้องโถงเริ่มวิ่งกรูกันออกมาเพราะได้ยินว่ามีคนตบตีกันในสวน“เกิดอะไรขึ้น เฮือก!! นั่นนาง…. ตายหรือยังน่ะ”“เซียนเอ๋อร์!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น”จวินซานหรง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 11 วางแล้วซึ่งทุกสิ่ง
“อะไรนะ!! นางปฏิเสธงั้นหรือ”บิดาของนางเล่ออันจ้านและมารดาหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่นางพูดในวันก่อนจะเป็นเรื่องจริง นางไม่ได้ต้องการเป็นพระชายาของท่านอ๋องแล้วจริง ๆ“ท่านพ่อ ท่านแม่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหตุใดนางกล้าพูดเช่นนั้นต่อหน้าพระพักตร์”“พ่อจัดการเอง”แต่ไม่ทันที่บิดานางจะก้าวออกไป ท่านอ๋องก็ได้ตรัสถามนางขึ้นมาทันทีเพราะเขาเองก็นึกประหลาดใจเช่นกัน“เล่อชุนหลัน… เจ้าบอกว่าไม่อยากรับตำแหน่งพระชายาและไม่อยากอภิเษกกับข้างั้นหรือ”“ทูลท่านอ๋องถูกต้องแล้วเพคะ ในเมื่อพระองค์ก็มิได้มีพระทัยชอบพอหม่อมฉันเราทั้งสองก็ไม่ควรจะต้องอภิเษกเพียงเพื่อตัดปัญหาที่ผู้คนเอาแต่กดดันถามในทุก ๆ งาน หม่อมฉันเองก็มิประสงค์อยากจะเป็นสกุณาในกรงทองของผู้ใดดังนั้นวันนี้หม่อมฉันจึงขอบังอาจปฏิเสธข้อเสนอนี้เพคะ”“เล่อชุนหลัน เจ้ามั่นใจแล้วหรือถึงได้ทูลเช่นนั้นออกไป”จวินซานหรงเป็นผู้เอ่ยถามนางอีกครั้ง เขาอีกแล้วครั้งนี้นางจดจำได้แล้วว่าเคยพบหน้าเขาที่ไหน ที่แท้ก็พบในท้องพระโรงแห่งนี้นี่เองสินะครั้งก่อนนางยังนึกขอบคุณเขา แต่ครั้งนี้กลับหันไปมองด้วยสายตาที่โกรธและไม่พอใจจนจวินซานหรง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 10 พบเจออีกครั้งในชาติใหม่
“น้องชุนหลัน…”ชุนหลันเมื่อตั้งสติได้ก็รีบคุกเข่าลงทันทีท่ามกลางความตกใจของท่านอ๋องที่ไม่คิดว่าเล่อชุนหลันจะตกใจจนลนลานเมื่อพบเขาเช่นนี้ “เล่อชุนหลันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”“ลุกขึ้นเถอะ”""ขอบพระทัยเพคะ / พ่ะย่ะค่ะ""นางและมู่หรงเฉิงลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา ท่านอ๋องมองสำรวจทั้งคู่ก่อนจะหันมามองเล่อชุนหลันที่เอาแต่ก้มหน้า นี่มิใช่ท่าทีที่ปกติเวลาที่นางพบกับเขา“เล่อชุนหลัน ส่วนเจ้าคงจะเป็นขุนนางที่พึ่งแต่งตั้งสินะทำไมไม่อยู่ในโถงงานเลี้ยง”“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมพึ่งจะมาถึงและเห็นว่าน้องชุนหลันอยู่ที่นี่จึงได้แวะมาทักทาย เช่นนั้น…”“ชุนหลัน รีบไปเถอะ”“เจ้าไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง”มู่หรงเฉิงลืมไปเสียสนิทเลยว่าเล่อชุนหลันชื่นชอบท่านอ๋องมากเพียงใด แม้ว่าเขาจะชื่นชมนางแต่ก็ทำได้แค่เพียงมองนางอยู่ไกล ๆ ในฐานะสหายสนิทของพี่ชายนางเท่านั้น“เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เล่อชุนหลันเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง นางพบว่าการเผชิญหน้ากับ “หยางอี้เหริน” อีกครั้งไม่ได้ทำให้ความรักที่นางมีต่อเขาน้อยลงแต่หากจะให้เลือกกลับไปอีกครั้ง นางคงจะ “โง่มาก” เต็มทีดังนั้นครั้งนี้นางตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกทางเ
