เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3 ข้าเหนื่อยเหลือเกินแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-22 10:36:19รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงนั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด และไม่ใช่ความอุ่นจากขนมที่เขารับมาอย่างแน่นอน รอยยิ้มของนางทำให้เขารู้สึกไม่อยากนำทัพออกไปแต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งเพราะในสายตาของเขานางยังคงเป็นสตรีที่เสแสร้งเก่งไม่ต่างจากวันวานที่เคยรู้จัก เขาจะไม่มีวันตกหลุมพรางนี้โดยเด็ดขาด
“เคลื่อนทัพ!!”
คำสั่งสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับกลองรัวที่ดังอยู่ด้านหน้า เล่อชุนหลันตกใจจนเกือบหลุดอาการออกมา จินถิงรีบรับนางเอาไว้ท่านอ๋องตกพระทัยเล็กน้อยเมื่อเห็นนางยกมือขึ้นมาปิดที่ปากและรีบหันกลับไป
“เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เสียงกลองอาจจะทำให้ตกใจได้ พาพระชายากลับเข้าไปในตำหนักเถอะ”
“เพคะท่านอ๋อง”
นางย่อคำนับและรีบเดินกลับเข้าไปในตำหนักทันที แม้ว่าเขานึกสงสัยแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว เขาจึงนำทัพเดินทางออกเมืองเหลียงโจวในทันที
หกเดือนผ่านไป
ศึกชายแดนยืดเยื้อกว่าที่คิดมากนัก จนในที่สุดในตอนเที่ยงของวันที่ฝนกำลังจะหยุดตก ราชสำนักก็ได้รับข่าวดีว่าท่านอ๋องทรงชนะศึกและกำลังเดินทางกลับเมืองเหลียงโจว
“พระชายาเพคะ ท่านอ๋องกำลังจะกลับมาแล้วเพคะ”
“จริงหรือ แคก แคก”
“พระชายาเพคะ”
“ไม่เป็นไร เร็วเข้ารีบมาผัดหน้าให้ข้า เอาเข้มมากพอที่จะปกปิด…ผิวหน้าที่….”
“พระชายาเพคะ พระองค์ยังเป็นหวัดอยู่ไม่ต้องออกไปรับเสด็จก็ได้กระมังเพคะ”
“ไม่ได้ ท่านอ๋องกลับมาพร้อมชัยชนะ ข้าในฐานะพระชายาหากว่าไม่ไปเจ้าคิดว่าผู้อื่นจะคิดเช่นไรกับสกุลเล่อ เหล่าขุนนางจะคิดเช่นไรกับท่านพ่อของข้า ในตอนนี้มีแต่ผู้ที่ต้องการให้บิดาของลี่จินเซียน…รับตำแหน่ง….”
“พระชายาเพคะ”
“ช่างเถอะ ไข้หวัดเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเป็นกันอยู่แล้วรีบแต่งตัวให้ข้าเถอะ วันนี้อากาศดีฝนพึ่งหยุดตกช่างเป็นวันที่ดียิ่งนัก”
เล่อชุนหลันเดินก้าวเท้าออกจากตำหนักเพื่อไปรอรับเสด็จท่านอ๋องยังหน้าตำหนักใหญ่ซึ่งที่นั่นมีพระชายารองรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว เมื่อเห็นนางแทนที่ชายารองจะความเคารพตามธรรมเนียมแต่ไม่เลย นางเพียงแค่เอ่ยทักทายเท่านั้น
“ท่านพี่ นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าท่านจะมีแรงเดินออกมารับท่านอ๋องด้วย ข้าคิดว่า…”
“ชายารองท่านหมายความว่าอย่างไร!!”
“จินถิง เงียบเถอะ”
“พระชายาเพคะ”
“เป็นแค่สาวใช้ยังกล้าตีฝีปากกับข้า พวกเจ้าสั่งสอนนางแทนข้าทีสิ”
“หยุดนะ สาวใช้ของข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าสั่งสอน”
“ท่านพี่ นี่ท่านคิดจะ….”
“ท่านอ๋องเสด็จแล้ว”
“มาแล้ว ๆ กองทัพมาถึงด้านหน้าแล้ว!!”
เล่อชุนหันได้ยินเสียงแตรที่ให้สัญญาณเมื่อกองทัพและเหล่าอาชาศึกค่อย ๆ เคลื่อนพลเข้ามา รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือนเริ่มฉายแววมากขึ้นเมื่อกองทัพเริ่มเคลื่อนขบวนพร้อมกับธงที่โบกสะบัดอยู่ในมือขุนศึกผู้กล้า เมื่อกองทัพเคลื่อนเข้ามา รอยยิ้มที่มีก็เริ่มลดลงจนกลายเป็นคิดไม่ถึง
“อะไรกัน นางคือผู้ใดกัน!!”
สตรีในชุดสีขาวที่มากับท่านอ๋อง นางนั่งม้าตัวเดียวกันกับเขาเคลื่อนเข้ามาจนถึงด้านหน้าและค่อย ๆ เคลื่อนมายังตำหนักท่านอ๋อง
“แม้แต่ในยามนี้ท่านก็ยังทำร้ายจิตใจข้าไม่หยุดยั้ง หยางอี้เหรินข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกินแล้ว”
เล่อชุนหลันรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ เมื่อนางเห็นว่ามีสตรีอยู่บนหลังม้านั่งมากับเขาท่ามกลางความยินดีของเหล่าชาวเมืองเหลียงโจว
“จินถิงข้าเหนื่อยแล้ว อยากกลับเข้าไปพักผ่อน”
“ท่านพี่!! นี่ท่านจะมองอยู่เฉย ๆ เช่นนี้น่ะหรือเพคะ!!”
เสียงที่โกรธจัดของพระชายารองลี่จินเซียนแผดขึ้นทำให้ชุนหลันยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิม แต่นางไม่ต้องการเห็นไม่อยากรับฟังและได้ยินอะไรอีกแล้ว จินถิงและสาวใช้ในตำหนักค่อย ๆ พยุงนางกลับไปที่ตำหนัก
ท่านอ๋องที่มองเห็นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่พระชายาไม่ทันจะต้อนรับเขาก็เดินกลับเข้าไป มีเพียงชายารองที่ยืนปั้นหน้าด้วยยิ้มท่าทางประหลาดเต็มทีอยู่หน้าตำหนักเพื่อรอเขา
“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ ยินดีด้วยที่ชนะการศึกกลับมาเพคะ”
“อืม ขอแนะนำ ผู้นี้คือแม่นาง “หวังเจียวเมิ่ง” นางเป็นหมอที่เก่งกาจมากและตอนทำศึกครั้งนี้นางได้ช่วยกองทัพเอาไว้หลายครั้งดังนั้น…”
“ท่านอ๋องเพคะ พระองค์ทรงเหนื่อยแล้วรีบกลับเข้า…”
“ชายารองเจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดงั้นหรือ เจ้ากล้าดีเช่นไรพูดขัดจังหวะข้า!!”
ลี่จินเซียนถึงกับตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของท่านอ๋องที่กล้าตำหนินางต่อหน้าเหล่าทหารและกองทัพ อีกทั้งสตรีที่พึ่งมากับเขาก็เห็นได้ชัดว่านางผู้นั้นลอบยิ้มอย่างพอใจอยู่ด้านหลังท่านอ๋อง
“หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ แต่ว่า…”
“หึ พระชายาไปไหนเหตุใดยังไม่ทันได้มาต้อนรับก็กลับเข้าไปในตำหนัก”
“นะ…นาง…ช่วงนี้พระชายาเป็นไข้หวัดเพคะ หม่อมฉันเองก็เตือนท่านพี่แล้วว่าอย่าได้ออกมาจะได้…สุดท้ายนางก็ทนยืนไม่ไหวก็เลย….”
“เอาล่ะ ท่านหมอหวังข้าคงต้องรบกวนให้ท่านพักที่นี่ก่อน เสิ่นปา เสิ่นกง ให้คนจัดหาที่พักให้นางด้วย”
""พ่ะย่ะค่ะ""
“อะไรนะเพคะท่านอ๋อง ให้นางพักที่นี่งั้นหรือเพคะนางจะมาพักนานหรือไม่แล้วนางมาในฐานะอันใดเพคะ”
“พระชายารองพ่ะย่ะค่ะ….”
ท่านอ๋องหันไปด้วยสายตาที่ดุดัน เหี้ยมเกรียมที่ไม่เคยใช้มองนางมาก่อนเมื่อนางกล้าถามเขาเช่นนี้
“ข้าไม่จำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้กับเจ้าทุกเรื่อง ทหาร!! ตามข้าเข้าวัง!!”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ชุนหลันได้รับข่าวจากเสิ่นปา องครักษ์ส่วนพระองค์ของท่านอ๋องแล้วว่าจะมีแขกมาพักด้วยนางเป็นท่านหมอหญิงที่ช่วยเหลือกองทัพที่ช่วยท่านอ๋องและเหล่าทหารเอาไว้
“รู้แล้ว ข้าจะสั่งให้คนจัดที่พักให้นางตามคำสั่งท่านอ๋อง”
“พระชายาเพคะ แต่ว่าพระองค์…ยังไม่หายดี”
“แขกของท่านอ๋องต้องดูแลนางให้ดี”
“พระชายา…”
“เจ้าไปเอาเสื้อคลุมมาให้ข้าแล้วรีบตามมา”
จินถิงส่งสายตาโกรธมาให้องครักษ์หนุ่มข้างกายท่านอ๋อง นางไม่พอใจอย่างที่สุด เสิ่นปาและเสิ่นกงนั้นคุ้นเคยกับสายตาของสาวใช้ผู้นี้ดี และพวกเขาต่างก็เข้าใจที่นางจะโกรธด้วย
เรือนรับรองแขก
“ถวายบังคมพระชายา”
“ท่านหมอตามสบายเถิด ข้าจัดที่พักให้แล้วหากว่าเจ้ามีสิ่งใดที่ต้องการเพิ่มก็แจ้งสาวใช้ได้ หากว่าไม่สะดวกสิ่งใดก็ให้คนมาแจ้งข้าส่วนรถม้าและองครักษ์ข้าจะให้เสิ่นปาจัดการให้เจ้าหากเจ้ามีธุระจะออกไปนอกจวน”
“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”
นางยิ้มให้หมอหญิงอย่างรวยรินเต็มทีและเดินกลับมาที่ตำหนักทั้งความโกรธและไม่พอใจของจินถิงที่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระชายาต้องไปดูแลหมอหญิงผู้นั้นด้วย
“เจ้าอย่าได้โกรธไปเลย เรามีหน้าที่ต้องดูแลในฐานะที่นางเป็นแขกของท่านอ๋อง”
“แต่ว่าท่านก็ป่วยอยู่นะเพคะ”
“ตัวข้าน่ะแทบจะไม่มีความรู้สึกเจ็บอะไรแล้ว รู้สึกราวกับว่ามันเจ็บซ้ำ ๆ จนแทบจะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำให้เขาได้ในฐานะพระชายา”
“ไม่นะเพคะพระชายาอย่าทรงตรัสเช่นนี้เลยนะเพคะ พระองค์จะต้องหายดีในเร็ววันนะเพคะ เพียงแค่ไข้หวัดเท่านั้นมิอาจจะทำร้ายพระองค์ได้หรอกเพคะ”
ชุนหลันหันมายิ้มและลูบศีรษะสาวใช้เคียงกายด้วยความเอ็นดูอีกครั้ง นางเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดชุนหลันที่สุดทุกเวลา แต่ในยามนี้นางรู้แล้วว่าต่อให้ทำดีเพียงใด ผู้ที่ไม่รักทำอย่างไรก็มิอาจรักนางได้
“ไข้ของข้าเป็นไข้ใจที่ไม่มีหมอคนใดสามารถรักษาให้หายได้หรอกจินถิง และข้า…ก็จะไม่เสียเวลาที่จะรักษามันอีกต่อไปแล้ว”
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 4 ตัดด้ายแดงด้วยตนเอง
ห้าวันถัดมา“เจ้าบอกว่าท่านอ๋องไปพักที่เรือนพักของหมอหวังทุกคืนงั้นหรือ”“เพคะ ตอนนี้พระชายารองก็กำลังจะไปที่นั่นเพคะ”“ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย เขามีชายารองได้หนึ่งคนจะมีอนุเพิ่มอีกสักคนก็ไม่เห็นแปลก ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยู่ในกองทัพมาด้วยกัน”“พระชายาเพคะ หรือเราจะกลับจวนสกุลเล่อดีเพคะ”“ไม่ได้ เจ้าคิดว่าหากข้ากลับจวนในตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่จะคิดเช่นไรกับท่านอ๋อง”“พระชายาเพคะ!! ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะใส่พระทัยท่านเลยสักนิด กลับจากกองทัพมาเกือบเจ็ดวันแล้วแต่ก็ไม่เคยแวะมาหาท่านเลยสักครั้ง พระองค์ยังจะห่วงคนเช่นนั้นอีกหรือเพคะ”“เจ้าว่าข้าโง่มากเลยใช่หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ข้าคิดดีแล้วเรื่องนี้เป็นข้าที่ตัดสินใจเอง ดังนั้นจึงไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ยอมรับยาจากหมอหวังผู้นั้น คิดว่าไม่นานเขาคงต้องมาหาเรื่องข้าอีกเป็นแน่”“พระชายา…...”“ท่านอ๋องเสด็จ!!”“ไม่ทันขาดคำ…. คราวนี้มีเรื่องอันใดอีกเล่า”เล่อชุนหลันเพียงแค่นั่งดื่มยาอยู่ด้านในและไม่สนใจที่จะออกไปต้อนรับเขาด้วยซ้ำ ท่านอ๋องเดินพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนของนางด้วยความโมโห แต่เมื่อ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 5 ชีวิตนี้ข้าขอเลือกเอง
เสียงนกร้องในยามเช้าพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งทำให้เล่อชุนหลันรู้สึกราวกับว่าตกจากที่สูง หนักจนนางแทบจะลุกไม่ขึ้นและไม่อยากคิดเลยว่านางจะถูกช่วยเอาไว้ นางอยากตายแต่กลับไม่ตายงั้นหรือ แม้แต่สวรรค์ก็ไม่อยากต้อนรับนางเช่นนั้นหรือ“ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู ท่านจะล้างหน้าเลยหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ เจ้าเรียกข้าว่า…”สาวใช้หน้าตาอ่อนวัยกว่านางเดินเข้ามาจนเกือบจะชิดเตียงระหว่างที่ชุนหลันค่อย ๆ จับที่คอและค่อย ๆ ลุกจากเตียงท่ามกลางความตกใจของสาวใช้ที่มองตามนางไปและนางเองก็ต้องตกใจอีกครั้ง“บาดแผลล่ะ ใบหน้าข้าเหตุใดจึงงดงามเต่งตึงราวกับสาวแรกรุ่นเช่นนี้กัน”“คุณหนูเจ้าคะนายท่านกับฮูหยินรอกินข้าวอยู่นะเจ้าคะ วันนี้จะต้องไปส่งคุณชายที่กรมคลังท่านลืมแล้วหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ!! ที่นี่….ไม่จริง!!”เล่อชุนหลันมองไปรอบ ๆ ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางแค่อยากตายเท่านั้นแต่มิได้อยากจะกลับมาเสียหน่อยแต่ก็ …..“คุณหนูท่านร้องไห้ทำไมเจ้าคะ ท่านฝันร้ายงั้นหรือเจ้าคะ”“ใช่ จินถิงเจ้าช่างแสนดีน่ารักเสียจริง ข้าฝันร้ายยาวนานเหลือเกิน แต่ว่า…จริงสิข้าในตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วงั้นหรือ”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านพึ่งพ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 6 พรหมลิขิต
“ฟังเจ้าพูดเข้า จริงสิแม่ให้คนนำชุดที่จะต้องสวมในงานเลี้ยงอีกสองวันไปให้เจ้าแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเจ้าก็รีบกลับไปดูว่าจะเพิ่มเติมอะไรหรือไม่”“ท่านแม่ ท่านพ่อเจ้าคะคือว่าวันนี้ข้าจะไปส่งพี่ใหญ่พร้อมกับพวกท่านแต่ว่า งานเลี้ยงในอีกสองวันข้างหน้า ลูกขอไม่ไปได้หรือไม่เจ้าคะ”""อะไรนะ!!""ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองหน้าเล่อชุนหลันราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน อย่างชุนหลันน่ะหรือ เพียงแค่ได้ข่าวว่าจะมีงานเลี้ยงในวังและมีโอกาสได้เพียงพบท่านอ๋องมีหรือที่นางจะไม่กระตือรือร้นที่จะเข้าวังเพื่อพบกับเขา แต่นี่ถึงกับจะไม่ไปอย่างนั้นหรือ“เจ้า... ป่วยหรือว่าไม่สบายตรงไหนหรือไม่ให้แม่เรียกหมอมาตรวจดูอาการดีหรือเปล่า”“นั่นสิถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก วันนี้ก็นอนพักอยู่ที่จวนก่อนก็แล้วกัน”“นั่นสิหลงเอ๋อร์แค่เข้าไปทำงานวันแรก มีแค่พ่อกับแม่ไปก็พอแล้วเจ้าก็นอนพักอยู่บ้านเถอะ”เล่อชุนหลันร้องไห้ออกมา นี่น่ะหรือคือสิ่งที่นางทอดทิ้งไปเมื่อชาติก่อนเพียงเพราะชายคนเดียวที่ไม่รักนาง แต่นางกลับทิ้งความรักที่ยิ่งใหญ่ จริงใจและบริสุทธิ์เอาไว้เบื้องหลังโดยไม่สนใจ ทิ้งพวกเขาจนวันสุดท้ายของชีวิต“ลูกตัดสิน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 7 องค์รัชทายาทแห่งต้าจินโจว
“แต่ว่าท่านอ๋องตรัสว่าอยากหารือเรื่องชายแดนนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าจะไปหาเขาเอง ข้าบอกน้องแปดไปแล้วว่ามาที่นี่ในฐานะขุนนางใหม่ เขาจะไม่เปิดเผยฐานะของข้าส่วนเจ้าก็จำเอาไว้ด้วยว่าอย่าได้เผลอเรียกเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่นเป็นอันขาด”“กระหม่อมรับทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่นั่นก็มิได้หมายความว่าท่านอ๋องจะยอมให้พระองค์พักโรงเตี๊ยมเช่นนี้ มันไม่ปลอดภัยนะพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด”“แต่ว่า…”บุรุษหนุ่มยกพัดจีบพับในมือขึ้นเพื่อมิให้องครักษ์ข้างกายเถียงเพราะเขากำลังมองรอยยิ้มของสตรีที่พึ่งแยกกันไปเมื่อครู่“รอยยิ้มเจ้าช่างสดใสเสียจริง… เล่อชุนหลัน”“องค์ชาย...”“อ้อ จริงสิ ต่อไปเรียกข้าว่าคุณชาย หรือไม่ก็ต้องเรียกว่าใต้เท้าจวินแทนก็แล้วกันอย่าลืมเสียล่ะ”“แต่ว่า…”“ข้าสั่งเจ้าไม่ต้องถาม ข้ามาในฐานะขุนนางกรมขุนนาง มิใช่องค์ชายหรือองค์รัชทายาทแห่งต้าจินโจว”“พ่ะย่ะค่ะ”“จริงสิจางหลิงเจ้ารู้จักสกุลเล่อหรือไม่ เสนาบดีเล่อขุนนางเก่าข้างกายเสด็จพ่อก่อนจะย้ายมาที่นี่”“เสนาบดีเล่อหรือว่าพระองค์ทรงหมายถึงใต้เท้าเล่ออันจ้านหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ เห็นว่าวันนี้บุตรชายคนโตที
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 8 หอซานเหนียง
“เอ่อ น้องชุนหลันข้าว่านี่ไม่ค่อยจะเหมาะ”“มาเถอะน่า ฟังดนตรีไม่กี่เพลงก็กลับแล้วข้าไม่ได้พาท่านมาหาสตรีเสียหน่อยไม่ต้องกลัวตามมาเถอะ”“แต่ว่า….เดี๋ยว..”จวินซานหรงไม่เคยถูกสตรีแตะต้องเช่นนี้มาก่อน เขาไม่ได้นึกรังเกียจแต่ก็ไม่คุ้นเคย ชีวิตองค์ชายอย่างเขาแม้จะพบสตรีมากมายจนเกิดความเบื่อหน่ายแต่ก็ไม่เคยเห็นสตรีเช่นเล่อชุนหลันมาก่อน สุดท้ายทั้งคู่ก็เขามาด้านในของหอซานเหนียงจนได้“ว้าวท่านดูสิ มองจากด้านนอกว่าสวยแล้ว ข้างในนี้ยังตกแต่งได้อย่างงดงาม ท่านดูบันไดวนนั่นสิยอดไปเลยว่าหรือไม่”“คุณชายทั้งสองเชิญเจ้าค่ะ”“ข้าขอโต๊ะที่จะเห็นนักดนตรีที่ชัดที่สุดหนึ่งโต๊ะ”“แหม... คุณหนูเจ้าคะวันนี้บังเอิญว่าเป็นวันที่อวิ๋นเซียนจะร่ายรำดังนั้นโต๊ะดี ๆ เอ่อ เช่นนั้นข้าจะสั่งให้คนรีบจัดโต๊ะให้พวกท่านเลยเจ้าค่ะ”“จัดโต๊ะให้ข้าและพี่ชายให้เร็วที่สุดที่สำคัญ.... ข้าเป็นคุณชาย!!”เงินถุงใหญ่ถูกส่งให้หลี่มาม่าของหอชื่อดัง นางจึงรีบหุบปากและสั่งให้คนจัดโต๊ะเพื่อรับรองแขกพิเศษที่หน้าเวทีขึ้นอีกหนึ่งชุด จวินซานหรงถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นว่าชุนหลันพยายามยัดเยียดให้ผู้อื่นเชื่อให้ได้ว่านางเป็นคุณชายน้อย แต
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 9 งานเลี้ยงขุนนางใหม่
“คุณหนู ท่านพูดเหมือนกับว่าท่าน…”“ช่างเถอะไหน ๆ จวินซานหรงก็ไม่อยู่แล้วเช่นนั้นก็กลับเถอะ”พวกนางเดินกลับไปและต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าจวินซานหรงเดินเข้าไปที่หอซานเหนียงซึ่งนางพึ่งพาเขาเข้าไป“เดี๋ยวก่อน นั่นมิใช่จวินซานหรงหรอกหรือ”“ไหนเจ้าคะ… ตายจริงใช่จริง ๆ ด้วยเจ้าค่ะคุณหนูแต่ว่าเหตุใดคุณชายจวินผู้นี้ถึงได้ไปที่นั่นหรือว่า…”“หึ ผู้ชายก็มักมากเหมือนกันไม่มีผิด ไม่ต่างกันเลยช่างเขาเถอะข้ากับเขามิได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย รู้จักแค่ไม่กี่วันคิดว่าเขาจะแตกต่างกับ…”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านชื่นชอบท่านอ๋องมากและท่านอ๋องไม่เคยมาสถานที่เช่นนี้เลยนะเจ้าคะ”“กลับกันเถอะ เจ้าบอกว่าต้องเตรียมตัวไปงานเลี้ยงในวังมิใช่หรือ”“เจ้าค่ะ”พวกนางเดินออกไปแล้วด้วยความรู้สึกขุ่นมัวในใจของเล่อชุนหลันเล็กน้อย รถม้าเคลื่อนตัวเพื่อกลับไปยังจวนเสนาบดีเพื่อเตรียมตัวเข้าวังในค่ำคืนนี้“พี่สาม ที่นี่น่ะหรือที่ท่านบอกว่า…”“ใช่ เข้ามาก่อนสิ”“ต๊ายย ตาย คุณชายรูปงามทั้งสองท่านมาเยือนอีกแล้ว”“อีกแล้วงั้นหรือ ... หลีกไปพี่สามท่านช่วยข้าด้วย”หยางอี้เหรินที่ไม่ชอบสถานที่เช่นนี้เอาเสียเลยรีบหลบด้านหลังเมื่อหลี่มาม่าวิ่งมาพร้
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 10 พบเจออีกครั้งในชาติใหม่
“น้องชุนหลัน…”ชุนหลันเมื่อตั้งสติได้ก็รีบคุกเข่าลงทันทีท่ามกลางความตกใจของท่านอ๋องที่ไม่คิดว่าเล่อชุนหลันจะตกใจจนลนลานเมื่อพบเขาเช่นนี้ “เล่อชุนหลันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”“ลุกขึ้นเถอะ”""ขอบพระทัยเพคะ / พ่ะย่ะค่ะ""นางและมู่หรงเฉิงลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา ท่านอ๋องมองสำรวจทั้งคู่ก่อนจะหันมามองเล่อชุนหลันที่เอาแต่ก้มหน้า นี่มิใช่ท่าทีที่ปกติเวลาที่นางพบกับเขา“เล่อชุนหลัน ส่วนเจ้าคงจะเป็นขุนนางที่พึ่งแต่งตั้งสินะทำไมไม่อยู่ในโถงงานเลี้ยง”“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมพึ่งจะมาถึงและเห็นว่าน้องชุนหลันอยู่ที่นี่จึงได้แวะมาทักทาย เช่นนั้น…”“ชุนหลัน รีบไปเถอะ”“เจ้าไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง”มู่หรงเฉิงลืมไปเสียสนิทเลยว่าเล่อชุนหลันชื่นชอบท่านอ๋องมากเพียงใด แม้ว่าเขาจะชื่นชมนางแต่ก็ทำได้แค่เพียงมองนางอยู่ไกล ๆ ในฐานะสหายสนิทของพี่ชายนางเท่านั้น“เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เล่อชุนหลันเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง นางพบว่าการเผชิญหน้ากับ “หยางอี้เหริน” อีกครั้งไม่ได้ทำให้ความรักที่นางมีต่อเขาน้อยลงแต่หากจะให้เลือกกลับไปอีกครั้ง นางคงจะ “โง่มาก” เต็มทีดังนั้นครั้งนี้นางตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกทางเ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 11 วางแล้วซึ่งทุกสิ่ง
“อะไรนะ!! นางปฏิเสธงั้นหรือ”บิดาของนางเล่ออันจ้านและมารดาหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่นางพูดในวันก่อนจะเป็นเรื่องจริง นางไม่ได้ต้องการเป็นพระชายาของท่านอ๋องแล้วจริง ๆ“ท่านพ่อ ท่านแม่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหตุใดนางกล้าพูดเช่นนั้นต่อหน้าพระพักตร์”“พ่อจัดการเอง”แต่ไม่ทันที่บิดานางจะก้าวออกไป ท่านอ๋องก็ได้ตรัสถามนางขึ้นมาทันทีเพราะเขาเองก็นึกประหลาดใจเช่นกัน“เล่อชุนหลัน… เจ้าบอกว่าไม่อยากรับตำแหน่งพระชายาและไม่อยากอภิเษกกับข้างั้นหรือ”“ทูลท่านอ๋องถูกต้องแล้วเพคะ ในเมื่อพระองค์ก็มิได้มีพระทัยชอบพอหม่อมฉันเราทั้งสองก็ไม่ควรจะต้องอภิเษกเพียงเพื่อตัดปัญหาที่ผู้คนเอาแต่กดดันถามในทุก ๆ งาน หม่อมฉันเองก็มิประสงค์อยากจะเป็นสกุณาในกรงทองของผู้ใดดังนั้นวันนี้หม่อมฉันจึงขอบังอาจปฏิเสธข้อเสนอนี้เพคะ”“เล่อชุนหลัน เจ้ามั่นใจแล้วหรือถึงได้ทูลเช่นนั้นออกไป”จวินซานหรงเป็นผู้เอ่ยถามนางอีกครั้ง เขาอีกแล้วครั้งนี้นางจดจำได้แล้วว่าเคยพบหน้าเขาที่ไหน ที่แท้ก็พบในท้องพระโรงแห่งนี้นี่เองสินะครั้งก่อนนางยังนึกขอบคุณเขา แต่ครั้งนี้กลับหันไปมองด้วยสายตาที่โกรธและไม่พอใจจนจวินซานหรง
บทล่าสุด
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 18 พระสนมวังหลัง
ประตูหลังจวนท่านอ๋อง “อะไรนะ หมายความว่าอย่างไรที่ให้ข้าเดินเข้าไปเองโดยไม่ให้นั่งเกี้ยว”“สนมลี่ ระเบียบในวังหลวงมีเพียงพระชายาเอกเท่านั้นจึงมีสิทธิ์นั่งเกี้ยวเข้าไป ท่านเป็นเพียงสนมดังนั้น เชิญเดินข้ามประตูไปเข้ามาได้แล้ว หากเลยฤกษ์ไปจะไม่ดี”“เจ้า… พวกเจ้า…เป็นเพียงสาวใช้เหตุใดจึงได้กล้าสั่งข้า!!”“สนมลี่จะเข้ามาหรือไม่ หากเลยฤกษ์ไปแล้วประตูนี้จะปิดทันที”“ท่านอ๋องเล่าอยู่ที่ใด แล้วข้าจะต้องไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินที่ไหน”“ไม่มีพิธีที่ว่านั้นหรอกเจ้าค่ะท่านเป็นเพียงสนมไม่จำเป็นต้องทำพิธี แค่รับเข้าวังหลังก็เป็นอันเสร็จพิธี เชิญ”ลี่จินเซียนกำหมัดแน่น สายตาแข็งกร้าวมองดูกงนู่[1]ที่ยืนเฝ้าประตูท่าทางเย่อหยิ่งเพราะเป็นนางข้าหลวงอาวุโสสองคน สายตาที่มองนางก็มิได้ยอมรับนางในฐานะพระสนมเลยสักนิด ลี่จินเซียนจำเป็นต้องยอมเดินลัดกระถางไฟข้ามธรณีประตูเพื่อเข้าไปในจวนในที่สุดด้วยความขมขื่นและโกรธทุกคนที่นางพบเห็น“คอยดูเถอะ ข้าจะไม่มีทางหยุดเพียงตำแหน่งต่ำต้อยเช่นนี้แน่ ท่านอ๋องไม่เพียงไปรับเจ้าสาวแต่นี่กลับไม่เข้าพิธีแม้แต่ห้องส่งตัวก็ยังไม่เข้ามา ท่านทำกับข้าเกินไปแล้ว” ห้าวันถัดมาเหตุการณ์
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 17 พิธีอภิเษกท่านอ๋อง
สิบวันถัดมา / จวนสกุลลี่สกุลลี่จัดงานอย่างยิ่งใหญ่กับฤกษ์งานมงคลในวันนี้ พิธีสมรสของบุตรสาวคนเดียวอย่างลี่จินเซียนที่จะได้อภิเษกเข้าจวนอ๋อง วันนี้เล่อชุนหลันและจวินซานหรงเองก็ได้มาร่วมพิธีมงคลในครั้งนี้ด้วย“พิธียิ่งใหญ่ดีจริง ๆ”“นั่นสิ ดูเหมือนว่าสกุลลี่ทุ่มเงินไปไม่น้อยเลย”เล่อชุนหลันนึกย้อนไปถึงตัวเองเมื่อชาติก่อน ในครั้งนั้นนางเป็นผู้ดูแลทุกอย่างเองตั้งแต่แรกไม่ต่างกับที่ลี่จินเซียนทำในครั้งนี้ เพราะความรักที่ทุ่มให้ท่านอ๋องสุดชีวิตโดยคิดว่าวันที่ได้อภิเษกจะเป็นวันที่นางมีความสุขที่สุดในชีวิตจนกระทั่ง…“ใต้เท้าลี่ ท่านอ๋องส่งเกี้ยวมารับเจ้าสาวขอรับ”“เอ๊ะ… แล้วเหตุใดท่านอ๋องไม่เสด็จมาหรอกหรือ”“เกี้ยวเจ้าสาวรออยู่หน้าจวนแล้ว”ลี่จางหย่งทำสีหน้าพะอืดพะอมเต็มทีแต่ก็ได้เพียงแค่ฝืนยิ้มให้กับทหารองครักษ์ที่เดินเข้ามาแจ้งเท่านั้น ราวกับภาพหมุนย้อนกลับเพียงแต่ครั้งนี้มิใช่เสนาบดีเล่อแต่กลับเป็นเล่อจางหย่งที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อรู้ว่าท่านอ๋องมิได้มารับเจ้าสาวด้วยพระองค์เอง“ไม่ต่างไปจากเดิมเลย”จวินซานหรงเพียงแค่หันมามองนางเงียบ ๆ โดยแค่ลอบสังเกตการณ์เท่านั้น พักหลังเขาเรียน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 16 เจ้าพูดเหมือนรู้มาก่อน
“ไม่ใช่นะ ข้าก็แค่สงสัยเท่านั้น”สายตาของเขาอันตรายเกินไปสำหรับนางเสียแล้ว เดิมทีที่พบเขาครั้งแรกนางก็มิได้คิดอะไรมาก เพียงแค่อยากจะช่วยเหลือเพราะเห็นเป็นขุนนางใหม่ที่พึ่งเข้าเมืองมาก็เท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าหลากหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงคืนงานเลี้ยงนั่นจะทำให้เรื่องราวทุกอย่างกลับกลายเป็นเช่นนี้กันเล่า “พี่ซานหรงคือว่าเรื่องนี้…”“ข้าเข้าใจ ขออภัยที่ถามเจ้าเช่นนั้นข้าคงจะใจร้อนเกินไปสินะเจ้าเป็นสตรีที่เพียบพร้อมดังนั้นจากนี้ข้าจะระวังมากกว่านี้”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”“ที่จริงข้าเคยมีสหายที่เรียนด้วยกันมาอยู่ที่เมืองชุ่น สุรานั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดดังนั้นเมื่อได้ลองดื่มอีกครั้งข้าจึงจำได้น่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก”“สหายงั้นหรือ แล้วตอนนี้เขา…”“ตายไปแล้ว”สีหน้าตกใจของนางทำเอาเขาแปลกใจไปอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะอ่อนไหวกับเรื่องเช่นนี้มากจริง ๆ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นางตกใจเช่นนั้น“คือว่าข้า…”“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ตกใจเท่านั้นชีวิตคนเรานั้นแสนสั้นยิ่งนัก”“ชุนหลัน เหตุใดคืนนั้นเจ้าจึงปฏิเสธท่านอ๋องล่ะ”นางเงยหน้าขึ้นมามองเขา แน่นอนว่าเหตุผลของนางไม่เกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอน
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 15 ทางเดินสายใหม่
เรื่องนี้ยังเป็นเรื่องที่ซุบซิบกันไม่เลิกแม้ว่าท่านอ๋องจะมิได้สนพระทัยและเริ่มวางแผนตั้งรับเรื่องการศึกและส่งคนลอบตรวจสอบภายในราชสำนักโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว งานเทศกาลประจำปีใกล้เข้ามาถึงแล้ว ในเมืองเหลียงโจวช่วงนี้จึงคึกคักมากเป็นพิเศษจวนสกุลเล่อ“ข้ามาพบคุณหนูรอง”“ใต้เท้าจวินโปรดรอสักครู่ข้าจะไปเรียนคุณหนู”“ไม่ต้องหรอก ข้ามาแล้ว”“น้องชุนหลัน”เล่อชุนหลันเดินออกมาพร้อมกับจินถิงที่เดินตามมา นางได้ข่าวจากบิดาว่าเมื่อสองวันก่อนเขาได้รับการแต่งตั้งให้รับตำแหน่งที่ปรึกษาพิเศษของท่านอ๋องดังนั้นจึงตั้งใจมายินดีกับเขา“ยินดีกับท่านด้วยที่ได้รับตำแหน่งใหม่”“เพียงแค่บังเอิญเท่านั้น เจ้าไม่อยากรู้หน่อยหรือว่าข้าได้มาเพราะเหตุใดกัน”“เช่นนั้นเชิญท่านไปนั่งที่สวนก่อนเถอะ”“ได้สิ”เขาเดินตามนางไปในสวนของจวนสกุลเล่อ เมื่อมาถึงศาลาไม้ที่ร่มรื่นนางก็สั่งให้สาวใช้ยกน้ำชาและของว่างมาให้เขา จวินซานหรงไม่เคยนั่งพักผ่อนเช่นนี้มานานแล้ว อย่างน้อยก็กับสตรีเพราะก่อนหน้านี้เขาจะไม่ค่อยออกงานสังคมเท่าใดนัก“ชาเจ้าค่ะ”“ชุนหลัน วันก่อนข้าได้ส่งเทียบเชิญและสินสอดมาแล้วเจ้า… ได้รับแล้วหรือไม่”“ไม่คิดว่าท่านจะ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 14 คู่หมั้น
“พี่สาม นี่ท่านจริงจังหรือ”“วันนี้ท่านกลับไปก่อนเถอะ เอาไว้ข้าจะรีบส่งเทียบสู่ขอและกำหนดวันหมั้นหมายให้ท่านทีหลัง”“เอ่อ… เช่นนั้นกระหม่อมทูลลาทั้งสองพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีเล่อเดินกลับไปแล้วท่านอ๋องจึงได้เดินตามจวินซานหรงไปที่ศาลา จางหลิงและองครักษ์ของท่านอ๋องคุ้มกันโดยรอบในทันที “พี่สามนี่ท่านคิดดีแล้วงั้นหรือ”“ก็ช่วยเจ้าแก้ปัญหาไปได้ไม่ดีหรืออย่างไร”“ข้า… ก็ไม่คิดว่านางจะกล้าพูดปฏิเสธข้าออกมาเช่นนั้น เดิมทีคิดว่านางจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้”“ไหนเจ้าบอกว่าไม่ได้ชอบนางอย่างไรเล่า”“ก่อนหน้านั้นอาจจะใช่พ่ะย่ะค่ะ แต่ความเด็ดเดี่ยวที่กล้าเผชิญหน้าของนางในห้องโถงเมื่อครู่ทำให้ข้านึกถึงตัวเองในวันที่อยากให้เสด็จพ่อยอมรับในครั้งแรก”องค์รัชทายาทบีบไหล่พระอนุชา เขารู้ดีว่ากว่าที่หยางอี้เหรินองค์ชายแปดจะเป็นที่ยอมรับจนได้ตำแหน่งชินหยางอ๋องแห่งเหลียงโจวมาได้มิใช่เรื่องง่าย เขาเสนอตัวออกรบตั้งแต่สิบเก้าปีในตอนนั้นแม่ทัพทั้งหลายต่างก็ไม่เชื่อมั่นเขา มีเพียงจวินซานหรงที่ออกศึกเคียงข้างและสุดท้ายหลายศึกที่ผ่านมาก็มีท่านอ๋องหยางอี้เหรินเป็นผู้นำทัพจนเอาชนะพระทัยฝ่าบาทมาได้ในที่สุด“เจ้าคงไม่โ
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 13 หมั้นหมาย!!
""อะไรนะ!!""แต่ละคนตกใจและนิ่งอึ้งไป แม้แต่ซานหรงเองก็ตกใจเมื่อค่อย ๆ หันมามองหน้าของเล่อชุนหลันที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่านางกับเขาจะหมั้นหมายกัน เขารีบหันไปมองพักตร์ท่านอ๋องที่ทำสีหน้าแปลกใจกึ่งโมโหนิด ๆ เพราะเขาแอบเห็นว่าหยางอี้เหรินกัดกรามแน่น“คือว่า…”เล่อชุนหลันเดินมาจับแขนของจวินซานหรงเอาไว้แน่นและชูผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา“ใช่แล้ว ข้ากับพี่ซานหรงชอบพอกันมาได้สักพักแล้วก่อนหน้านี้ เขาเดินตามข้าออกมาหลังจากเรื่องวุ่นวายในท้องพระโรง เดิมทีคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับข้าดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะทำบางอย่างตามที่พวกท่านเห็นในห้องโถงเมือครู่ เขาจึงได้เดินมาคุยกับข้าและพวกเราก็ตกลงหมั้นหมายกัน ข้าร้องไห้ออกมาดังนั้นเขาจึงดึงผ้าเช็ดหน้านี้มาเช็ดน้ำตาให้ข้า”“หึ… ปั้นน้ำเป็นตัว”หยางอี้เหรินพึมพำและมองมาที่นาง เล่อชุนหลันเองก็สบตาของเขาอย่างไม่กลัวเช่นกันแม้ว่าจะยังไม่หายกลัวสายตานั่นแต่นี่เป็นอีกคำยืนยันว่านาง… จะไม่มีทางก้าวขาเข้าวังของเขาเป็นอันขาด“นี่เจ้าปฏิเสธข้าเพียงเพราะเขางั้นหรือ”“ท่านอ๋อง!! คือเรื่องนี้…” / จวินซานหรง“แต่ว่านางเป็นคนทำร้ายข้า เล่อชุนหลันเจ้าอย่า…โอ๊ย!!”“แม่นางลี
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 12 แก้แค้นครั้งที่หนึ่ง
จวินซานหรงไม่กล้าเข้าไปพยุงตัวของลี่จินเซียนแต่นางก็เริ่มวิ่งกลับเข้าไปหาเล่อชุนหลันอีกครั้ง “เร็วเข้าจับนางเอาไว้ ชุนหลันเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน”“นังสารเลวชุนหลัน วันนี้ข้าจะจัดการเจ้า”“ก็เข้ามาสิลี่จินเซียน วันนี้แค้นเก่าแค้นใหม่ข้าจะจัดการให้หมด”“ข้า...”“ผลัวะ”ฝ่าเท้าของชุนหลันฟาดไปที่ปากของลี่จินเซียนอีกครั้ง คราวนี้นางล้มลงกับพื้นและมิอาจลุกขึ้นมากอีก ท่านอ๋องและจวินซานหรงต้องตกใจกับเรี่ยวแรงแค้นมหาศาลนี้ของเล่อชุนหลัน“พวกเจ้ารีบจับพวกนางแยกก่อนเร็วเข้า ชุนหลันเจ้ามานี่”“ปล่อยข้านะจวินซานหรง ข้าบอกให้ปล่อย นังคนปากดีเข้ามาอีกสิเท้าของข้ายังว่างอีกข้างเจ้ายังไม่ได้ลองเลย เข้ามา!!”“ชุนหลัน!! พอได้แล้ว”จวินซานหรงหันไปบอกให้ท่านอ๋องช่วยจับลี่จินเซียนแต่เขาเพียงแค่สั่งองครักษ์ทั้งสองดึงนางเอาไว้เท่านั้นเพราะเล่อชุนหลันพึ่งจะกระโดดถีบนางไปอีกครั้ง จวินซานหรงกอดและอุ้มนางและพาลากออกไปอีกทางเพื่อให้นางสงบอารมณ์แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะในห้องโถงเริ่มวิ่งกรูกันออกมาเพราะได้ยินว่ามีคนตบตีกันในสวน“เกิดอะไรขึ้น เฮือก!! นั่นนาง…. ตายหรือยังน่ะ”“เซียนเอ๋อร์!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น”จวินซานหรง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 11 วางแล้วซึ่งทุกสิ่ง
“อะไรนะ!! นางปฏิเสธงั้นหรือ”บิดาของนางเล่ออันจ้านและมารดาหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่นางพูดในวันก่อนจะเป็นเรื่องจริง นางไม่ได้ต้องการเป็นพระชายาของท่านอ๋องแล้วจริง ๆ“ท่านพ่อ ท่านแม่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหตุใดนางกล้าพูดเช่นนั้นต่อหน้าพระพักตร์”“พ่อจัดการเอง”แต่ไม่ทันที่บิดานางจะก้าวออกไป ท่านอ๋องก็ได้ตรัสถามนางขึ้นมาทันทีเพราะเขาเองก็นึกประหลาดใจเช่นกัน“เล่อชุนหลัน… เจ้าบอกว่าไม่อยากรับตำแหน่งพระชายาและไม่อยากอภิเษกกับข้างั้นหรือ”“ทูลท่านอ๋องถูกต้องแล้วเพคะ ในเมื่อพระองค์ก็มิได้มีพระทัยชอบพอหม่อมฉันเราทั้งสองก็ไม่ควรจะต้องอภิเษกเพียงเพื่อตัดปัญหาที่ผู้คนเอาแต่กดดันถามในทุก ๆ งาน หม่อมฉันเองก็มิประสงค์อยากจะเป็นสกุณาในกรงทองของผู้ใดดังนั้นวันนี้หม่อมฉันจึงขอบังอาจปฏิเสธข้อเสนอนี้เพคะ”“เล่อชุนหลัน เจ้ามั่นใจแล้วหรือถึงได้ทูลเช่นนั้นออกไป”จวินซานหรงเป็นผู้เอ่ยถามนางอีกครั้ง เขาอีกแล้วครั้งนี้นางจดจำได้แล้วว่าเคยพบหน้าเขาที่ไหน ที่แท้ก็พบในท้องพระโรงแห่งนี้นี่เองสินะครั้งก่อนนางยังนึกขอบคุณเขา แต่ครั้งนี้กลับหันไปมองด้วยสายตาที่โกรธและไม่พอใจจนจวินซานหรง
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01 ตอนที่ 10 พบเจออีกครั้งในชาติใหม่
“น้องชุนหลัน…”ชุนหลันเมื่อตั้งสติได้ก็รีบคุกเข่าลงทันทีท่ามกลางความตกใจของท่านอ๋องที่ไม่คิดว่าเล่อชุนหลันจะตกใจจนลนลานเมื่อพบเขาเช่นนี้ “เล่อชุนหลันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”“ลุกขึ้นเถอะ”""ขอบพระทัยเพคะ / พ่ะย่ะค่ะ""นางและมู่หรงเฉิงลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา ท่านอ๋องมองสำรวจทั้งคู่ก่อนจะหันมามองเล่อชุนหลันที่เอาแต่ก้มหน้า นี่มิใช่ท่าทีที่ปกติเวลาที่นางพบกับเขา“เล่อชุนหลัน ส่วนเจ้าคงจะเป็นขุนนางที่พึ่งแต่งตั้งสินะทำไมไม่อยู่ในโถงงานเลี้ยง”“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมพึ่งจะมาถึงและเห็นว่าน้องชุนหลันอยู่ที่นี่จึงได้แวะมาทักทาย เช่นนั้น…”“ชุนหลัน รีบไปเถอะ”“เจ้าไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง”มู่หรงเฉิงลืมไปเสียสนิทเลยว่าเล่อชุนหลันชื่นชอบท่านอ๋องมากเพียงใด แม้ว่าเขาจะชื่นชมนางแต่ก็ทำได้แค่เพียงมองนางอยู่ไกล ๆ ในฐานะสหายสนิทของพี่ชายนางเท่านั้น“เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เล่อชุนหลันเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง นางพบว่าการเผชิญหน้ากับ “หยางอี้เหริน” อีกครั้งไม่ได้ทำให้ความรักที่นางมีต่อเขาน้อยลงแต่หากจะให้เลือกกลับไปอีกครั้ง นางคงจะ “โง่มาก” เต็มทีดังนั้นครั้งนี้นางตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกทางเ
