15 : จี๋ไห่ได้รับข่าวร้าย

15 : จี๋ไห่ได้รับข่าวร้าย

          เมื่อเดินทางมาถึงอำเภอฉือ จี๋ไห่ได้รับข่าวร้ายทันที อนุภรรยาที่รักของเขาคลอดยาก นางเจ็บท้องถึงสองวันสองคืน พอคลอดออกมาได้ กลับตกเลือดอย่างรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังสลบไสลไม่ได้สติ ลูกน้องของเขาคนหนึ่งเอ่ยแนะนำให้มาหาหลินซือเยว่ นางรู้ล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ อาจช่วยเหลืออนุภรรยาของเขาได้

          จี๋ไห่ต้องหลบสายตาผู้คนมาหาหลินอ้าย ให้เขาส่งข้อความหาหลินซือเยว่ให้มาพบเขาที เหตุเพราะเหล่านักโทษต้องถูกคุม อยู่ในลานกว้างของวัดใหญ่ประจำอำเภอ ไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้เอง

          “เอาป้ายชื่อของข้าไปเชิญนางออกมาที” นอกจากใช้ป้ายชื่อเชิญหลินซือเยว่แล้ว ยังต้องการให้นายทหาร ได้เห็นป้ายผ่านทางนี้ด้วย “บอกว่าข้ารออยู่ด้านข้างวัดใหญ่ใต้ต้นพุทราป่า

          หลินอ้ายเหลือบมองป้ายชื่อเล็กน้อย ก่อนจะรับมาถือไว้แล้วหันหลังไปหาเผิงฉือ ให้นางไปรายงานเรื่องนี้กับหลินซือเยว่

          “คุณหนูไม่จำเป็นต้องไปก็ได้นะเจ้าคะ คนแบบนั้นไม่คู่ควร” เผิงฉือไม่เห็นด้วย

          “ไม่เป็นไร เขาไม่ได้เลวจนให้อภัยไม่ได้ ป้าเผิงเอากระดาษกับพู่กันมาให้ข้า” หลินซือเยว่เอ่ยแล้วรอให้เผิงฉือนำของมาให้ นางเขียนเทียบยาแบบคร่าว ๆ ยื่นให้หลินอ้าย “กลับไปบอกจี๋ไห่ ให้ไปซื้อยาตามนี้ ต้มให้อนุภรรยาของเขากินทุกวัน วันละสามเวลาติดต่อกันสามวัน”

          “ขอรับคุณหนู” หลินอ้ายรีบรับเทียบยาแล้วนำกลับไปส่งให้จี๋ไห่ พร้อมกับคำกำชับของนาง

          จี๋ไห่รับเทียบยามาแล้วกลืนน้ำลายหนืด ๆ ลงคอ เขายังไม่ได้เอ่ยคำพูดใด นางกลับรู้ว่าอนุภรรยาของเขากำลังต้องการการรักษา นี่ไม่ใช่เทพเซียนของจริงหรอกหรือ เขารีบนำเทียบยาให้คนไปซื้อ แล้วกลับไปต้มให้อนุภรรยาที่รักได้กิน ผ่านไปเพียงคืนเดียวนางก็ฟื้นขึ้นมา พูดคุยกับเขาได้แล้ว

          หลินซือเยว่มอบเงินจำนวนหนึ่งให้หลินอ้ายนำไปให้จี๋ไห่ นางฝากเขาซื้ออาหารแห้งและยาจำนวนหนึ่งในอำเภอฉือมาให้ เนื่องจากติดหนี้บุญคุณของหลินซือเยว่ จี๋ไห่จึงไม่อาจปฏิเสธได้ แต่เขาให้คนของเขาไปจัดการให้อย่างลับ ๆ ตอนมอบของก็มอบให้ยามดึกดื่น โดยใส่ไว้กับผ้าห่มนำกลับเข้าไปในลานวัด เรียกหลินอ้ายมาเอาไปไว้ที่รถม้า เนื่องจากความมืดทุกคนจึงไม่ทันเห็น ว่าพวกเขาส่งสิ่งใดให้กัน

          “เยว่เอ๋อร์เจ้าไปดูพี่ห่าวหรานของเจ้าหน่อย เหตุใดถึงได้เพ้อพิษไข้อีกแล้วล่ะ ตอนแรกดูเหมือนจะดีขึ้นเลย” น้ำเสียงของจูฮูหยินร้อนรนเป็นอย่างมาก

          “ข้าไปดูให้เจ้าค่ะ”

          หลินซือเยว่คาดว่าอาการของเขาจะไม่ติดเชื้อรุนแรง แต่นางคาดผิดวันนี้เขากลับมีไข้หนักขึ้น นางอังหลังมือที่หน้าผากของคนป่วย ก่อนถอนหายใจเบา ๆ ออกมา “ท่านป้านำผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้เขาเถอะเจ้าค่ะ”

          “เยว่เอ๋อร์ไม่มีวิธีรักษาอื่นแล้วหรือ”

          “คุณหนูรองขอรับได้ของมาแล้วครับ” หลินอ้ายโผล่มาได้จังหวะพอดี

          หลินซือเยว่ยกยิ้มเล็กน้อย “ป้าเผิงตั้งเตาต้มยา” นางค้นหาห่อยาจนเจอ ยื่นให้แก่เผิงเจือจัดการต้มให้

          “ท่านป้าข้าขอให้คนไปซื้อยามาให้แล้ว พอป้าเผิงต้มเสร็จท่านก็ป้อนให้เขาดื่มนะเจ้าคะ แต่ระหว่างนี้ท่านคอยเช็ดตัวให้เขา อย่าให้ไข้สูงไปกว่านี้อีก”

          “ได้ ๆ ข้าฟังเจ้า” แม้ไม่รู้ว่าหลินซือเยว่ใช้ใครไปซื้อยามาให้ แต่นางนับว่าเป็นหนี้บุญคุณใหญ่หลวงอีกครั้ง

          กลิ่นยาต้มฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณลานวัด คนอยู่ไกลหน่อยมองไม่เห็น และไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่คนตระกูลหยางที่อยู่ใกล้ ๆ กับรถม้าของหลินซือเยว่ พวกเขารู้ดีว่าคุณหนูหลินผู้นี้ กำลังช่วยเหลือรองแม่ทัพหยางห่าวหรานของพวกเขาอยู่

          หลินเต๋อมีหลายเรื่องที่อยากถามบุตรสาว พอนางเดินมานั่งอยู่ด้านข้างจึงเอ่ยถาม “เหตุใดเจ้าถึงช่วยเหลือคนตระกูลหยางผู้นั้น”

          “ไม่ใช่ท่านพ่ออยากถามว่าข้าไปเอายามาจากไหนหรอกรึ”

          “นั่นก็ด้วยข้าอยากรู้เหมือนกัน ข้าเห็นหลินอ้ายนำห่อผ้ามาให้เจ้า เขารับมาจากทหารผู้คุ้มกัน”

          หลินซือเยว่นึกขำเล็กน้อย บิดาของนางก็หาใช่คนหูตาบอดมืด กลับมองเห็นเรื่องที่นางทำอยู่ นางคงจะดูเบาเขาไม่ได้เสียแล้ว

          “เยว่เอ๋อร์พ่อเจ้าแค่เป็นห่วง เจ้าอย่าได้คิดเป็นอื่นไป” เถียนฮูหยินเห็นสีหน้าบุตรสาวเย็นชายิ่งนัก จึงคิดว่านางอาจกำลังไม่พอใจอยู่

          “ข้าไม่ขอปิดบังพวกท่าน ข้าอยู่อารามเต๋าเรียนรู้เรื่องรักษาเล็กน้อย นอกจากนั้นยังทำนายทายทักได้นิดหน่อย ข้าช่วยบรรเทาความทุกข์ให้จี๋ไห่ และไหว้วานเขาซื้อยาเข้ามาให้ เรื่องก็มีเพียงเท่านี้” นางไม่รู้ว่าก่อนหน้าพวกเขาเชื่อเรื่องรักษา หรือทำนายหรือไม่ นางจึงอยากย้ำเตือนอีกครั้ง

          “หรือพวกท่านไม่เชื่อข้า”

          “เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าต้องเชื่อเจ้าอยู่แล้ว” เถียนฮูหยินรีบจับมือบุตรสาวคนโตมาตบปลอบเบา ๆ

          “ข้าก็เชื่อพี่รองเจ้าค่ะ” หลินซูฮวาเข้ามากอดแขนพี่สาวของตัวเองอีกคน นางเห็นทุกอย่างที่พี่สาวทำ ต้องเรียกว่าเชื่อไปแล้วเกินกว่าครึ่ง

          หลินซือเยว่หันไปทางบิดา “ท่านพ่อล่ะ ท่านเชื่อข้าไหม”

          หลินเต๋อกลอกตาเบา ๆ “พวกนางเชื่อเจ้า หากข้าไม่เชื่อก็คงดูเป็นคนเลวไปแล้วกระมัง”

          “เหลวไหล เชื่อก็เชื่อสิ ไยต้องเอาข้ากับซูฮวาไปอ้างด้วย” เถียนฮูหยินถลึงตาใส่สามี

          เผิงฉือเดินหอบผ้าห่มกับเสื่อปูพื้นมาทางนี้ จากนั้นพวกเขาพากันนอนอยู่รอบ ๆ กองไฟ โชคดีที่ลานวัดยังมีการกางกระโจมหนังสัตว์เอาไว้ รอบด้านยังมีกำแพงกั้น ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน จึงได้ล้มตัวนอนแล้วหลับสนิทในทันที มีเพียงหลินซือเยว่ที่ต้องตื่นตัวไว้ตลอดเวลา นางรู้ว่ายามดึกต้องเข้าไปวัดไข้ดูอาการของคนป่วย

          “ท่านป้าเหตุใดยังไม่นอนอีกเจ้าคะ” นางเปิดผ้ากั้นรถม้าเข้าไปถาม

          “ข้านอนไม่หลับหรอกเยว่เอ๋อร์ ไม่รู้พี่ห่าวหรานของเจ้าจะอาการกำเริบขึ้นอีกเมื่อใด”

          พี่ห่าวหรานเป็นของข้าตอนไหน !

          นางอยากถามหลายหนแล้ว แต่ก็ยังเกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ “ข้ามาวัดไข้ดูอาการเขาเจ้าค่ะ ท่านป้าลงมาก่อนครู่หนึ่งได้หรือไม่”

          “ได้สิ ๆ” จูฮูหยินรีบลงจากรถม้า หลีกทางให้หลินซือเยว่ขึ้นไปดูอาการของหยางห่าวหราน

          นางอังหลังมือที่หน้าผาก เขามีเพียงอาการไข้ต่ำ ๆ ไม่ได้หนักหนาแต่อย่างใด ครั้นตรวจชีพจรดูพบว่ากลับมาเต้นได้เกือบปกติแล้ว จึงหยิบเม็ดยาลดไข้ออกมาป้อนเขาอีกหนึ่งเม็ด “ท่านป้าข้าขอน้ำหน่อยเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งป้อนยาเม็ดให้เขาไป”

          “ได้ ๆ รอครู่หนึ่งนะ” จูฮูหยินรีบรินน้ำที่อยู่ในกาต้มด้านข้างรถม้าให้นาง เพราะถูกหลินซือเยว่กำชับให้ต้มน้ำร้อนพร้อมใช้อยู่ตลอดเวลา เตาต้มน้ำกาน้อยนี้จึงมีถ่านเติมไว้ทั้งคืน ว่าไปรถม้าคันนี้ช่างเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ฉุกเฉินจริงๆ

          หลินซือเยว่รับน้ำต้มที่อุ่นอยู่ ช้อนต้นคอของหยางห่าวหรานขึ้น บีบปลายคางของเขาให้ปากอ้าออก จากนั้นกรอกน้ำจากจอกลงไปอย่างช้า ๆ ดันคางของเขาขึ้น ใช้กำลังภายในบังคับให้เขากลืนน้ำลงไปในลำคอ จากนั้นก็วางเขาลงนอนที่เดิม ผ้าม่านที่ถูกเลิกค้างไว้ ทำให้จูฮูหยินเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด นางพลันขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา

          “ท่านป้าเป็นอันใดเจ้าคะ” หลังลงจากรถม้า นางเห็นจูฮูหยินสะอื้นไห้เบา ๆ จึงได้เอ่ยถาม

          “เยว่เอ๋อร์ยามนี้ตระกูลหยางของข้าถูกคนให้ร้าย จนต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ มีเพียงเจ้ากับครอบครัวของเจ้า ที่กล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนพวกเจ้าได้อย่างไร นี่เจ้ารับสร้อยข้อมือชิ้นนี้ไปเถอะนะ” จูฮูหยินดึงสร้อยหยกสีขาวบริสุทธิ์ ออกมาข้อมือของตัวเอง เตรียมสวมใส่ให้กับหลินซือเยว่

          “ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้ ท่านกับข้ามีวาสนาต่อกัน อย่าได้คิดมากไปเลย สร้อยข้อมือนี้ข้าไม่อาจรับได้จริง ๆ”

          “ดูเจ้าสิ อายุเพียงเท่านี้กลับวางตัวเป็นผู้ใหญ่จนน่าเกรงขาม ผู้ใหญ่ให้ของเจ้าก็รับเอาไว้เถอะ”

          เมื่อเอาเรื่องอาวุโสขึ้นมาพูด หลินซือเยว่จึงตระหนักได้ว่า ตัวเองนั้นยังเป็นผู้น้อยในวัยสิบหกปีเท่านั้น “เช่นนี้ข้าต้องขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ” ถือว่าเป็นค่ารักษาก็แล้วกัน

          “ดี ๆ เจ้ารีบไปนอนต่อเถอะ”

          “เจ้าค่ะ ท่านป้าก็นอนได้แล้วนะเจ้าคะ เขาคงหลับไปถึงเช้าเลย ป้อนยาไปแล้วไม่มีอันใดต้องเป็นห่วง ส่วนยาต้มค่อยดื่มตอนเช้าอีกที”

          “ได้ ๆ ข้าจำได้แล้ว เจ้ารีบไปนอนเถอะ” จูฮูหยินปัดมือให้นางรีบกลับไปนอน

          หลินซือเยว่เดินกลับไปยังที่นอนของตัวเอง ฝีเท้านางเบาจนคนอื่นแทบไม่รู้สึกตัว แต่เสียงพูดคุยกันของพวกนางนั้น มีหรือคนมีวรยุทธ์สูงส่ง เช่นนักรบตระกูลหยางจะไม่ได้ยิน พวกเขารู้ความเคลื่อนไหวเรื่องอาการป่วยของหยางห่าวหรานแล้ว ถึงได้พากันนอนหลับไปอย่างสนิทใจ

          ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เสียงผู้คนพูดคุยกันจอแจดังขึ้น หลังกินยาไปแล้วอาการของหยางห่าวหรานก็ทรงตัว ไข้เริ่มลดลงใบหน้าไม่ซีดเผือดเหมือนตอนแรก เขาตื่นเช้ามามองเห็นมารดาที่นอนเฝ้าอยู่ด้านข้าง ไม่คิดว่าบ้านรองตระกูลหลิน จะยังให้เขากับมารดาอยู่บนรถม้าคันนี้

          “เป็นอย่างไรบ้างห่าวหราน” บิดาของเขาเดินมาถามหลังจากตื่นมาได้พักหนึ่งแล้ว

          “ข้าดีขึ้นมากแล้วท่านพ่อ ทำให้ท่านเป็นห่วงแล้ว”

          “เช่นนั้นก็ดีนี่ยาต้มเจ้าดื่มยานี่จะได้หายเร็ว ๆ”

          “ท่านแม่ยาต้มนี่ได้มาจากไหนหรือขอรับ”

          “เยว่เอ๋อร์หามาให้เจ้าโดยเฉพาะ รีบกินเถอะอย่าให้คนอื่นเห็นหม้อยา มันจะไม่ดี”

          สองพ่อลูกมองตากันก็เข้าใจในทันที ยามนี้ท้องฟ้ายังมืดอยู่ คนจึงไม่ทันสังเกตเห็นหม้อต้มยา พวกเขาจึงรีบเก็บเตากับหม้อเข้าไปในรถม้า หลังจากยาเย็นแล้วหลินซือเยว่แนะนำให้กรอกใส่ถุงน้ำเอาไว้ เพื่อที่จะให้คนป่วยได้ดื่มง่ายระหว่างเดินทาง

          ยามที่ต้องออกเดินทางหยางห่าวหรานอยากลงมาเดินร่วมกับบิดา แต่หลินซือเยว่ให้เผิงฉือไปบอกสองแม่ลูก ว่าอาการของเขายังไม่สามารถลงมาเดินได้ ให้พวกเขาทั้งคู่ดูแลกันอยู่บนรถม้าไปก่อน

          “ทำเช่นนี้ได้อย่างไร ให้ข้าลงไปแล้วให้บิดาของเยว่เอ๋อร์ขึ้นมานั่งก็ได้” จูฮูหยินนึกเกรงใจขึ้นมา นางกับบุตรชายใช้รถม้าผู้อื่น จนทำให้เจ้าของต้องลงไปเดินทางเช่นนี้ คิดไปแล้วช่างลำบากใจจริง ๆ

          “ฮูหยินอย่าได้เกรงใจไปเลยเจ้าค่ะ คุณหนูพูดสิ่งใดย่อมเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เพราะฉะนั้นแค่เชื่อที่นางบอกก็พอเจ้าค่ะ” แววตาเผิงฉือแสดงออกถึงความไว้วางใจในตัวของหลินซือเยว่

          จูฮูหยินนึกตามคำพูดของอีกฝ่ายก็พลันพยักหน้าลงเห็นด้วย “ข้าเข้าใจแล้วฝากขอบคุณนางด้วย” ตั้งแต่ตอนที่ตนเองป่วย จำได้ว่าหลินซือเยว่เป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วย เกิดเหตุร้ายขึ้นนางเป็นคนนำทุกคนเอาศพไปฝัง และทำพิธีสวดส่งวิญญาณให้ จากนั้นนางก็บอกว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นหากไม่รีบออกจากนี่นั้น มีสิ่งไหนบ้างที่ไม่ใช่เรื่องจริง

          ยามนี้จูฮูหยินเริ่มเชื่อแล้ว ที่ว่าการเติบโตในอารามเต๋านั้น ได้ส่งผลให้เด็กสาวผู้หนึ่ง มีความสามารถเหนือมนุษย์ทั่วไป ล่วงรู้ความลับฟ้าดิน มีความสามารถรักษาผู้คนได้ ใช่แล้ว จูฮูหยินยามนี้ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ