บทที่ 254

เซี่ยเชียนฮวันสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถ้าหากพระสนมหมิงไม่ได้ดื่มยา จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในขณะที่นางออกไปเดินเล่นเมื่อคืน

เกรงว่าคงมีใครบางคนมาเป่าหูสนมหมิง

มิฉะนั้น พระสนมหมิงคงไม่พูดถึงทหารองค์รักษ์เฟิงขึ้นมา และไล่บี้ถามเอาเช่นนี้

ดูเหมือนว่า เรือนฮวันซาจะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันโน้มตัวลง คิดจะดมกลิ่นให้ละเอียด เพื่อยืนยันว่าพระสนมหมิงเทซุปยาลงในกระถางดอกไม้จริงหรือไม่

แต่นางเพิ่งจะก้มตัวลง เซียวเย่หลันก็คว้าแขนนางจากทางด้านหลัง และลากนางเข้ามา กล่าวเสียงเย็นชาว่า “อย่าแสร้งทําเป็นหูหนวกเป็นใบ้ ดวงตาของอวี้เออร์แย่ลงและกำลังพักฟื้น ตอนนี้ไม่ถึงคราวที่เจ้าจะมาอารมณ์เสียที่นี่”

“ไม่ใช่ว่าท่านหาหมอมารักษานางแล้วหรือ? แล้วทำไมถึงแย่ลงอีกล่ะ”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าอย่างไม่เข้าใจ

เซียวเย่หลันหัวเราะอย่างเย็นชา “ยังจะเสแสร้งอะไร เจ้าก็รู้ว่าอวี้เออร์ร่างกายไม่ดี พิษเย็นซึมเข้าไปในไขกระดูก เมื่อนางถูกพิษ ผลที่ตามมาย่อมร้ายแรงกว่าคนธรรมดา”

“อ่อ ข้าไม่ได้นึกถึงมันจริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันกลอกตาอย่างไม่สะทกสะท้าน

อันที่จริง นางรู้ว่าพิษเย็นของซูอวี้เออร์เป็นของปลอม แล้วทำไมนาง