Share
บทที่ 259
Related chapter
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 260
"ใครกันใจร้ายเช่นนี้? ท่านแม่เห็นฆาตกรหรือไม่?"เสี่ยวตงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามนางเว่ยถอนหายใจว่า "ไม่เห็น! ตอนที่ข้าไปถึงศพของพวกเขาเหม็นเน่าขึ้นอืดแล้ว ข้าได้สอบถามคนหลายคนกล่าวว่ามีคนเห็นตี๋เออร์เดินถือถ้วยยาไปที่ห้องของพระชายาอ๋องเมื่อสามวันก่อนตอนกลางคืน ผ่านไปไม่นานนางก็วิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ใครจะรู้เล่าว่าวันรุ่งขึ้นนางจะตายอยู่ในบ่อน้ำ”"นี่...นี่มันฆ่าปิดปากกันชัดๆ !"เสี่ยวตงพูดไม่ออกนางเว่ยพยักหน้า "ข้าได้ยินจากสาวรับใช้ที่นอนห้องเดียวกันกับตี๋เออร์ บอกว่าที่มือของตี๋เออร์คืนนั้นดูเหมือนจะถูกของมีคมเฉือนเข้า คาดเดาว่านางคงถูกใครบางคนบีบบังคับให้ไปวางยาพระชายาอ๋อง แต่กลับถูกพระชายาอ๋องจับได้เสียก่อน และเนื่องจากไม่มีใครอยู่ในเวลานั้น นางจึงได้เบาะแว้งกับพระชายาอ๋อง ส่งผลให้ได้รับบาดเจ็บ""ต้องโทษข้าที่ไม่อยู่ในช่วงนั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้ประสงค์ร้ายเข้ามาหวังสังหารเหนียงเหนียง" เสี่ยวตงโมโหจนกระทืบเท้าปึง "ท่านแม่ เหตุใดจึงไม่ทูลเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทราบ?"นางเว่ยได้แต่ทำหน้าหมดหวัง "พวกเขาฆ่าทุกคนปิดปากหมดแล้ว ข้าเองไม่มีหลักฐาน จะกล้าทูลต่อท่านอ๋องได้อย่างไร""เ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 261
“ท่านอ๋อง เชิญไปดูแม่นางซูก่อนเถิดเพคะ!"หยุนซีเอ่ยร้องขออีกครั้งในที่สุดเซียวเย่หลันก็ไม่อาจต้านทานคำร้องขอจากนางได้ จึงตอบตกลงไปว่า "คาดจะไปเดี๋ยวนี้”กล่าวจบเขาก็นึกถึงคำพูดของเสี่ยวตงสะท้อนขึ้นมาในใจหากพระชายาอ๋องจะแสร้งทำตัวน่าสงสารขี้ออดอ้อนเหมือนแม่นางซูบ้าง...เซียวเย่หลันขยี้ไปที่หัวคิ้ว แล้วกำจัดความคิดนี้ออกไปอวี้เออร์ไม่ได้แสร้งทำตัวน่าสงสารสักหน่อยนางถูกพิษจริง และพิษนี้เข้าไปในดวงตาของนาง จะไม่ให้นางร้องไห้ได้อย่างไรในตอนนั้นที่เขาแต่งงานกับเซี่ยเชียนฮวันเพราะไม่มีทางเลือก ทั้งยังให้เข้ามาเป็นพระชายาอ๋อง ถือว่าทำให้ซูอวี้เออร์ผิดหวังมากพอแล้ว หากตอนนี้รู้ว่าอาการของนางแย่ลงแต่กลับยืนกรานไปพบเซี่ยเชียนฮวัน ทนเห็นนางต้องเจ็บปวดรวดร้าวก็คงจะไม่ยุติธรรมเซียวเย่หลันเดินทางมายังเรือนจิ่นซิ่วด้วยอารมณ์เช่นนี้ ก่อนจะทำการปลอบโยนซูอวี้เออร์อยู่พักใหญ่จากนั้นกว่าเขาจะปลีกตัวออกมาได้แล้วกลับไปที่หอหลันเซียง กลับพบว่าที่นั่นไม่มีใครอยู่ !"เห็นพระชายาอ๋องหรือไม่?"เซียวเย่หลันเดินมาที่หน้าประตูใหญ่ พบเย่ซิ่นยืนอยู่ที่นั่นจึงรีบเอ่ยเย่ซิ่นหันกลับมาตอบด้วยความนอบ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 262
“ท่านกุ่ยอี่ แม่หนูนั่นได้รับความนิยมมากกว่าท่านเสียอีก"ชิวหมิ่นเดินไปหาชายผู้นั้นพร้อมกับอาหารเรียกน้ำย่อยแล้ววางมันลงอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะล้อเลียนขึ้นเสิ่นหรงยิ้มขึ้นเบาๆ "นี่เป็นเรื่องดี หากข้าต้องการหาผู้สืบทอด ข้าคงไม่อยากหาคนที่มีนิสัยแปลกๆ และสันโดษเช่นเดียวกับข้า""ที่แท้ท่านรู้ตัวว่าตนมีนิสัยแปลกหรือ ไม่ง่ายเลยจริงๆ " ชิวหมิ่นพึมพำออกมาเบาๆ ที่จริงแล้ว นิสัยของกุ่ยอีนางว่าก็ไม่ได้แปลกอะไรนัก แค่ไม่ปกติมีขุนนางชั้นสูงมากมายนำเงินมามอบให้เขาหลายล้านตะลึง แต่เขาไม่ย่างกายไปให้เห็นแม้แต่เงา ว่าในบางครั้งเจอกับขอทานข้างถนนที่กำลังใกล้ตาย พวกเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วแท้ๆ เพราะอยู่ไปก็มีแต่ความทุกข์ลำบาก แต่หมอคนนี้กลับยัดเยียดที่จะรักษาโรคให้หายถ้าไม่เรียกว่าแปลก แล้วนี่มันอะไรกัน?แต่ผู้ชายนิสัยเยี่ยงนี้กลับกลายเป็นกุ่ยอี ผู้ที่มีความสามารถล้นฟ้า ช่างเดาได้ยากเหลือเกิน"น่าเสียดาย แม่นางคนนี้โชคไม่ดีนัก”เสิ่นหรงลูบไปที่เคราของตน สายตาจ้องไปยังรถม้าของเซี่ยเชียนฮวันที่ขับเคลื่อนไกลออกไปชิวหมิ่นถามด้วยความสงสัย "โชคหรือ?""เห็นได้ชัดว่าโรคระบาดครั้งนี้มีคนทำขึ้น หา
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 263
“ฮ่าๆ คิดว่าใครเสียอีก พระชายาอ๋องไม่ใช่หรือนี่”ท่านหญิงหยวนหลี่ไม่ได้แต่งกายหรูหราดูดีมีเครื่องประดับเช่นเมื่อก่อน นางไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนเป็นเทพธิดาลงมาจุติ บัดนี้มองดูแล้วช่างทรุดโทรมห่อเหี่ยว เป็นเพียงสตรีธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นนางหัวเราะขึ้นอย่างเยือกเย็น “ทำไมหรือ วันนี้เดินทางมาเพื่อตั้งใจเยาะเย้ยข้า? ขอบใจมากจริงๆ "เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่บังเอิญผ่านมาเจอเจ้า"“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรก็ตาม เจ้าก็ได้เห็นสภาพของข้าเช่นนี้แล้ว เจ้าคงจะสะใจน่าดู มีความสุขมากสินะ"ท่านหญิงหยวนหลี่กำมือแน่น กัดริมฝีปากซีดเผือดแห้งผากของตนเซี่ยเชียนฮวันรู้ว่านางอธิบายไปเช่นไรนางก็คงไม่เชื่อ จึงเอ่ยว่า “แท้จริงแล้วเจ้ามีพรสวรรค์ด้านการแพทย์มากนัก เพียงแต่เดินทางผิดไป หากเจ้าออกไปถึงหยาโจวแล้วสงบอารมณ์ตั้งใจศึกษาทักษะการรักษา สร้างคุณงามความดีให้ประชาชนก็คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย""เจ้าไม่ต้องมาพูดจาปลอบโยนข้า! เซี่ยเชียนฮวัน แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยคิดว่าข้าด้อยกว่าเจ้า รอดูเถอะ สักวันข้าจะรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง แล้วกลับมาแย่งฉายายอดหมอเทวดาของเจ้า!"แววตาของท่านหญิงหยวนห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 264
ห้องนี้ดูไม่เหมือนเป็นที่พักอาศัย เหมือนห้องเก็บฟืนเสียมากกว่าไม่มีโต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะ เก้าอี้หรือเครื่องเรือนใดสักชิ้น ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงฉากกั้นอันงดงาม มีเพียงเตียงไม้เปล่าๆ วางไว้ไม่เพียงเท่านั้น บนเพดานเต็มไปด้วยใยแมงมุมและฝุ่น เมื่อผลักประตูเข้าไปฝุ่นมากมายร่วงหล่นลงมา“อะไรกัน สถานที่ทรุดโทรมเช่นนี้ ท่านภิกษุณี เหนียงเหนียงของเราเป็นถึงพระชายาอ๋อง จะให้อยู่ในห้องทรุดโทรมแบบนี้ได้อย่างไร!"เสี่ยวตงอดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้นนางสามารถทนอยู่ได้ แต่นางไม่อาจทนเห็นเหนียงเหนียงต้องลำบากคิดไม่ถึงว่าภิกษุณีผู้นั้นจะตอบกลับอย่างเย็นชา “พระชายาอ๋องแล้วอย่างไรเล่า? สตรีที่อยู่ ณ ที่นี้ ใครบ้างเล่าที่ไม่ใช่สนมของฮ่องเต้องค์ก่อน แต่ทุกคนก็ล้วนมารวมกันที่นี่""แต่ว่า แต่ว่าบัดนี้เหนียงเหนียงของข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ หากเป็นอะไรขึ้นมา ใครเล่าจะรับผิดชอบไหว!"เสี่ยวตงพูดขึ้นด้วยความโมโหแต่ภิกษุณีผู้นั้นหัวเราะขึ้นด้วยความเยือกเย็น "พวกเจ้าถูกส่งมาที่นี่ หมายความว่าเด็กในท้องคงไม่สำคัญต่อราชวงศ์นัก""“เจ้า..."เสี่ยวตงพูดไม่ออกแต่เซี่ยเชียนฮวันกลับสงบลงอย่างรวดเร็ว นางยอมรับความจริงนี
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 265
เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังหญิงวัยกลางคนแปลกหน้าผู้นี้ด้วยความตกตะลึงพบว่านางสวมชุดคลุมสีเทายาวเรียบง่าย ผมยาวถึงเอวดำขลับ มองออกว่ามีอายุแล้ว ท่าทีสง่างาม ตอนสาวๆ คงจะงดงามไม่น้อย“ท่านคือ..."เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นยืนแม้นางจะไม่รู้จักสตรีคนตรงหน้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าตำแหน่งไม่ธรรมดา “ข้าแซ่หลิว ทุกคนล้วนเรียกข้าว่าหลิวไท่เฟย" สตรีผู้นั้นยิ้มขึ้น"เป็นหลิวไท่เฟยนี่เอง"เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าตอบรับในอารามแห่งนี้ล้วนเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ไม่ช้าก็เร็วสักวันคงได้เจอกันทุกคน เพียงแต่นั่งคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมา หานางถึงที่"ไท่เฟยอาจจะจำผิดไป ข้าแซ่เซี่ย มาจากจวนอันติ้งโหว หาได้แซ่มู่หรง" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้นหลิวไท่เฟยหัวเราะ เดินเข้ามาจูงมือเซี่ยเชียนฮวันไว้ราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่อาวุโสและตบไปที่หลังมือของนางเบาๆ “ไม่หรอก ข้าไม่ได้จำผิดไป บิดาของเจ้าคือหลานของมู่หลงไทเฮา และเจ้าก็คือหลานสาวของนาง ดังนั้นเจ้าจึงเป็นสตรีในตระกูลมู่หรง"เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจไทเฮาองค์ปัจจุบันแซ่มู่หรงและนี่ก็คือแซ่ของย่าทวดนางจู่ๆ เรียกนางเช่นนั้นจึงไม่ทันคิดได้"ในตอนนั้น ท่านและท่านป้
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 266
"กรี๊ด..."เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงกรีดร้องออกมาสั้นๆ จากนั้นนางก็ลื่นล้มลงไปในหน้าผา!จากมุมนี้ บังเอิญมีกิ่งไม้สองสามกิ่งงอกขึ้นมาปิดบังเอาไว้ นางจึงมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนผลักนางตกลงมา!แม้ที่นี่จะไม่ใช่หน้าผาลึก แต่ก็มีความลาดชันมาก หากเซี่ยเชียนฮวันตกลงไปละก็คาดว่าคงจะรอดยากโชคดีเหลือเกินหลินซวี่กระโดดออกมากอดเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้แน่น ใช้ปลายเท้าแตะไปยังหินที่ยื่นออกมา แล้วเอาร่างกายของตนเป็นเกราะกำบัง เพื่อไม่ให้เซี่ยเชียนฮวันได้รับอันตรายแต่ว่าตัวเขากลับบาดเจ็บไม่น้อยเซี่ยเชียนฮวันล้มลงมากระแทกเขาด้วยเต็มแรงอีกทั้งเขายังกระแทกเข้ากับหินข้างล่างหน้าผาหลายทีทำให้องครักษ์ลับตัวน้อยคนนี้ที่ไม่เคยเอ่ยปากพูด ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินมันทั้งสองคนกลิ้งลงมาถึงสุดหน้าผาแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ปลอดภัย นางรีบลุกขึ้นตรวจดูอาการของหลินซวี่แย่แล้ว...ที่ศีรษะได้รับบาดเจ็บมีเลือดออก กระดูกซี่โครงหักหลายซี่ ร่างกายฟกช้ำ ดูเหมือนอาจเดินไม่ได้ด้วยอาการค่อนข้างจะรุนแรง“พระชายาอ๋องไม่ต้องสนใจข้าน้อย ได้โปรดเดินตามถ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 267
"พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ รีบหาที่ซ่อนเร็ว..."หลินซวี่ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าดังนั้นก็ตั้งใจจะเข้ามากันเซี่ยเชียนฮวันให้อยู่ข้างหลังตน แต่บัดนี้ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บมาก เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ปวดร้าวอย่างรุนแรงจนไม่อาจขยับได้เซี่ยเชียนฮวันรีบปลอบใจเขาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นกังวลไป สัตว์ป่าเหล่านั้นเพียงคำรามอยู่รอบๆ มันอาจไม่กล้าเข้ามา”"หาได้เป็นดังนั้นพ่ะย่ะค่ะ พวกมันจะตามกลิ่นเลือดมายังที่นี่” ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของหลินซวี่ดูจริงจังมากในขณะนี้ “ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าน้อย หากไม่รีบไปก็คงไม่ทันแล้ว"“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เราหาที่หลบป้องกันภัยก่อนดีกว่า" เซี่ยเชียนฮวันไม่เคยคิดที่จะทิ้งองครักษ์ตัวน้อยนี้เอาไว้เลยนางพยุงหลินซวี่ขึ้นมาแล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างช้าๆ ทีละก้าว"ข้าน้อยต้องทำบุญมามากมายเพียงไรกัน... จึงทำให้พระชายาอ๋องใส่ใจข้าน้อยเช่นนี้"ใบหน้าของหลินสีแดงเรื่อ เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจ้าคอยปกป้องข้าอย่างลับๆ เป็นเวลาเนิ่นนาน จะว่าไปแล้วข้าต่างหากที่ควรขอบคุณ เพราะเจ้าเอาใจใส่ดูแลข้ามากเหลือเกิน""นั่นเป็นเพราะคำสั่งของท่านอ๋อง..
Latest chapter
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 514
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 513
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 512
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 511
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 510
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 509
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 508
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 507
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 506
