บทที่ 129

ด้วยคำแนะนำของเซี่ยเชียนฮวัน คนขับรถม้าจึงชะลอความเร็วจนเกือบจะเท่าคนแก่เดิน

ตอนที่มาถึงหน้าจวนอ๋อง ซูอวี้เออร์ก็ถูกตบจนตาเขปากเบี้ยวไปหมดแล้ว

“หยุดมือ ช่างน่าอับอายยิ่งนัก!”

เซียวเย่หลันยกม่านขึ้น แล้วตวาดเสียงดัง ทำเอาฝูงชนโดยรอบต่างตกใจจนแตกกระเจิง

ในที่สุดสตรีเหล่านั้นก็หยุดมือ

แต่ผมเผ้าและเครื่องประดับของพวกนางล้วนพันกันมั่วไปหมด หน้าผากชิดหน้าผาก ร่างชิดร่างจนแทบจะแยกกันไม่ออก สภาพทุลักทุเลเช่นนี้ช่างไม่น่าดูยิ่งนัก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เซียวเย่หลันลงจากรถม้ามามองพวกนางพลางขมวดคิ้วแน่น

“ท่านอ๋อง ข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น แต่ทันทีที่น้ากับลูกพี่ลูกน้องของพระชายาเห็นข้า ก็ปรี่เข้ามาทำร้ายข้าในทันที ข้าไม่อาจพูดกับพวกนางด้วยเหตุผลได้...”

ซูอวี้เออร์ผมเผ้าหลุดลุ่ย ใบหน้ามีรอยขีดข่วน นางได้กล่าวร้องทุกข์อย่างคับข้องใจ พยายามวาดภาพตัวเองเป็นเหยื่อ

น้าเซี่ยได้ฟังก็พูดโพล่งขึ้นมา “นางเท้ากีบน้อย ปากของเจ้าไม่สะอาด ยังมาตำหนิพวกข้า!”

“ข้าเพียงมาหาพี่หญิง แต่อนุภรรยาผู้นี้กลับกล้ามาขวางไม่ให้ข้าเข้าไป ทั้งยังกล่าวหาว่าบิดาข้าติดหนี้แม่นางหอเทียนเซียงหลายร้อยตำลึง แล