บทที่ 128

“เจ้าไปรอข้าที่ประตูฉางอู่ก่อน เมื่อข้าสนทนากับเสด็จพ่อเสร็จ ข้าจะกลับจวนพร้อมเจ้า”

เซียวเย่หลันแสดงสีหน้าปกติ

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า “ตกลง”

นางโค้งคำนับแล้วจากไป

ตอนนี้เอง ภายในห้องทรงพระอักษรก็เหลือเพียงสองคนพ่อลูก ฮ่องเต้กับเซียวเย่หลัน

ฮ่องเต้ยกพู่กันขึ้น กล่าวเสียงเรียบ “เด็กคนนั้นเปลี่ยนไปมาก ดูฉลาดมีมารยาท เจ้าควรปฏิบัติกับนางเป็นอย่างดี อย่ามัวคิดถึงนกกระจิบนกนางแอ่นตลอดทั้งวัน”

“พ่ะย่ะค่ะ” เซียวเย่หลันหลุบตาลง

ได้ยินเช่นนั้น ฮ่องเต้ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คราวนี้กลับตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ทำไม มีอะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนใจ?”

“ลูกกำลังเรียนรู้ที่จะยับยั้งชั่งใจ”

“เจ้าเนี่ยนะ? คนหัวดื้ออย่างเจ้า ต่อให้ผ่านไปแปดชาติก็ไม่มีทางเรียนรู้ที่จะยับยั้งชั่งใจได้หรอก!” ฮ่องเต้สบประมาท

เซียวเย่หลันไม่รู้จะพูดอะไร จึงยืนอย่างเงียบๆ

“เจ้ากลับมาเมืองหลวงหลายวันแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้เตรียมการสิ่งใดให้เจ้า ตอนนี้เจ้าลองเสนอความคิดของตัวเองออกมาสิ” ฮ่องเต้กล่าว

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลูกคิดว่าการฝึกทหารเป็นงานที่ดี”

ฮ่องเต้โบกมือ “นั่นมันงานของเสี้ยวเว่ยขุนนางขั้น 6 ดีร้ายอย่าง