จ้านหยินผู้ซึ่งได้รับฉายาว่าคนใจแคv จากไห่ถงตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน หลังจากนอนหลับไปหลายชั่วโมงเมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่ามีเสื้อคลุมตัวหนาคลุมตัวอยู่ เขาถอดเสื้อคลุมออกและตรวจสอบเวลา“สามทุ่มแล้ว”จ้านหยินอุทานเบา ๆ ประหลาดใจที่ตัวเองหลับไปนานมากบนโต๊ะทำงานของเขามีกล่องอาหารกลางวันหลายกล่องวางอยู่ ผู้จัดการสาขาจัดเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นของเขา ผู้จัดการไม่อยากปลุกเขาจึงเอาเสื้อคลุมคลุมเขาไว้จ้านหยินนั่งตัวตรงอยู่เงียบๆ สักสองสามนาทีก่อนที่จะลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นไม่กี่นาทีก็ออกจากห้องน้ำเขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง เปิดฝากล่องอาหารกลางวันหลายใบ อาหารยังร้อนอยู่ขณะที่เขาเริ่มกิน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิด WeChat นอกจากข้อความจากผู้บริหารของบริษัทที่ขอคำแนะนำแล้ว ยังมีข้อความบางส่วนจากพี่ๆ น้องๆ อีกด้วยหลังจากอ่านข้อความทั้งหมดบน WeChat แล้ว สายตาของ จ้านหยินมืดลง ไม่มีข้อความจากไห่ถงป้าเหลียงบอกเขาว่าเธอไม่โกรธแล้วตอนนี้เธอยังคงถักไหมพรมยู่ในร้าน หรือไม่ก็พูดคุยและหัวเราะกับพี่เธอ บางทีเธออาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจ้านหยินค
“......”ซูหนานพูดอย่างปวดหัว "เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกนายสองคน ความสัมพันธ์ก็เริ่มจะดีขึ้น แถมยังทำตัวเป็นคู่รักกัน อยู่ดีดีก็ทะเลาะกันซะแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่สะใภ้ไปที่บาร์ นั่นเป็นเพราะตัวนายนั่นแหละ"จ้านหยินพูด "ก่อนอื่นช่วยฉันดูหน่อยว่าพวกเธออยู่ที่บาร์ไหน อยู่ที่นั่นกันนานแค่ไหนแล้ว เมาหรือเปล่า? ช่วยบอกฉันทันทีที่นายรู้"“โอเค ฉันจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้”ซูหนานรีบวางสายแล้ว จากนั้นขอคนไปตามสืบว่าสองสาวไปดื่มที่ไหนระหว่างรอคำตอบ จ้านหยินติดต่อลูกเรือบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของเขาและสั่งการ “เตรียมตัวกลับทันที ฉันจะกลับไปกวนเฉิงในอีกสิบนาที”เมื่อตอนเดินทางไปทำธุรกิจ เขาไม่ยอมให้ไห่ถงพาไปส่งที่สนามบิน เพราะก่อนอื่นเขาต้องกลับบริษัทก่อน และเขาไม่ได้จองเที่ยวบินจริงๆ เนื่องจากเขาเดินทางด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวลูกเรือเมื่อได้รับคำสั่งจากจ้านหยินก็เริ่มเตรียมการทันทีหลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว จ้านหยินก็เริ่มโทรหาไห่ถงในขณะนั้นไห่ถง เซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเธอกำลังสนุกอยู่กับเครื่องดื่มที่บาร์น้องชายเซินไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ ดังนั้นเขาจึงนั่งเป็นเพื่อนพี่สาวสองคน ที
จ้านหยินยอมแพ้ ไม่ต้องการโทรอีกครั้งโชคดีที่ซูหนานโทรมา“ซูหนาน พวกเขาอยู่บาร์ไหน?”ทันทีที่จ้านหยินรับสาย ก็ถามอย่างกังวลเมื่อได้ยินถึงความร้อนรนจากน้ำเสียงของเขา ซูหนานก็คว้าโอกาส เพื่อแกล้งเขาแล้วพูด: "รีบเหรอ? รีบจนอยากทะลุโทรศัพท์มาตอนนี้เลยไหม? อยากรีบกลับมาตอนนี้เลยเหรอ?”"ซูหนาน!"ตอนนี้ก็ยังมีความคิดที่จะแกล้งเขาอีกจ้านหยินกำลังรีบ กังวลมากจนเขาหวังว่าเขาจะได้เป็นซุนหงอคง และขี่เมฆตีลังกา เพื่อกลับไปที่กวนเฉิงซูหนานหัวเราะ “โอกาสแบบนี้หายาก หายากจริงๆ มีเพียงพี่สะใภ้เท่านั้นที่สามารถทำให้นายกระสับกระส่ายแบบนี้ได้”จ้านหยินไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมา แม้ภูเขาไท่ซานจะถล่มก็ตามเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ที่จะเห็นเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างนี้“พวกเขามที่ชิเฮาบาร์ได้เพียงครึ่งชั่วโมง มากับเซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเซินเสี่ยวจวิน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "น้องชายของเซินเสี่ยวจวินอายุเท่าไหร่?"เซินเสี่ยวจวินมีน้องชายมากมาย แม้ว่าจางเหนียนเซิงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แต่เขาก็เป็นน้องชายเช่นกัน เป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับไห่ถง ที่ทำให้จางเหนียนเซิงรู้จั
“ตอนนี้ฉันยังหัวโล่งอยู่มาก จะไม่เมาถ้าดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว”"หยุดดื่มกันเถอะ"“พวกเรามาที่นี่เพียงเพื่อดื่มกันสักนิดหน่อย ถ้าดื่มมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพ”ไห่ถงมองเธอด้วยสายตาที่เศร้าโศกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซินเสี่ยวจวินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เตือนน้องชายเธอให้จับตาดูไห่ถงเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน เซินเสี่ยวจวินก็กลับมาพร้อมกับปากกา กระดาษสองสามแผ่น และไวน์หนึ่งแก้ว“หลังจากดื่มแก้วนี้เสร็จแล้ว อย่าเพิ่งดื่มอีก ฉันขอกระดาษสองสามแผ่นมาให้เธอวาดรูป”“พี่ พี่ไห่ถงเมาขนาดนี้แล้ว จะยังวาดรูปได้อยู่เหรอ?”ไห่ถงบอกว่าเธอไม่ได้เมา แต่จริงๆ แล้วเธอเมามากเซินเสี่ยวจวินไม่ตอบคำถามของน้องชายและยื่นปากกาและกระดาษให้ไห่ถง ไห่ถงรับมันไปและหยุดดื่มแอลกอฮอล์ เธอเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษเธอเริ่มต้นด้วยการวาดไข่น้องชายเซิน: “......”การวาดไข่ขณะเมานั้นค่อนข้างง่าย แม้กระทั่งเขาสามารถวาดไข่ได้เมื่อเมาหลังจากวาดไข่แล้ว ไห่ถงก็วาดทะเลสาบที่อยู่ข้างหน้า เธอวาดวงกลมที่มีศูนย์กลางร่วมกันจำนวนมากบนพื้นผิวของทะเลสาบอย่างพิถีพิถัน และหมุนวนลงไปที่ก้นทะเลสาบ และในที่สุดเธอก็เริ่มวาดภาพคนในพื้นที่ว่
“คุณเซิน นั่นคุณหรือเปล่า?”น้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นเซินเสี่ยวจวินและน้องเธอต่างหันหน้าไปตามเสียงที่ดังมาไห่ถงดื่มไวน์อย่างสงบ เหมือนไม่เห็นซูหนาน"ประธานซู?"เซินเสี่ยวจวินรู้สึกประหลาดใจที่ได้พบกับซูหนานที่นี่ซูหนานอธิบาย: "นี่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และผมวางแผนกับเพื่อนบางคนเพื่อมาผ่อนคลาย ผมไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณเซินที่นี่""รังเกียจไหมครับถ้าผมจะขอนั่งด้วย"เซินเสี่ยวจวินยิ้ม "คุณนั่งไปแล้วนิค่ะ เพื่อนของคุณอยู่ที่ไหนคะ?"เธอเห็นเขาเพียงคนเดียวหลังจากนั่งลงแล้ว ซูหนานก็ทักทายไห่ถง ซึ่งไห่ถงเพียงพยักหน้าตอบรับคำทักทายของเขา“เพื่อนของผมกลับกันไปหมดแล้วครับ”ซูหนานเห็นภาพวาดนั้นจึงถามเซินเสี่ยวจวิน: "ใครเป็นคนวาด? ผมขอหยิบมันขึ้นมาดูและชื่นชมมันหน่อยได้ไหม?"เซินเสี่ยวจวินมองไปที่เพื่อนของเธอ และซูหนานก็รู้ว่าเป็นไห่ถงที่วาดภาพมัน ไห่ถงดื่มต่อไปโดยไม่พูดอะไร ซูหนานไม่ได้หยิบภาพวาดขึ้นมา เพราะเธอไม่เห็นด้วย แต่เขายังคงมองเห็นเนื้อหาได้ชัดเจนเขาเห็นจ้านหยินบนภาพวาดได้อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกผิด ภรรยาของประธานมีทักษะวาดภาพในระดับดี และวาดภาพจ้านหยินนั้นราวกับว
"ถงถง"เซินเสี่ยวจวินรีบไปประคองเธออย่างรวดเร็ว“ฉันยังดื่มได้...”ไห่ถงถูกพยุงเอาไว้ แต่ปากยังบอกว่ายังดื่มได้อีกสองสามแก้วซูหนานมองไปที่ไห่ถงที่อยู่ในสภาพนี้ และคิดกับตัวเองหากหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกวิดีโอนั้น จะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงก็มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ และเขาสามารถเก็บภาพนี้เอาไว้ เพื่อโชว์จ้านหยินดูได้ไม่ง่ายเลย ที่เขาจะได้แต่งงานกับภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่รู้ว่าจะถนอมเธอเอาไว้ได้อย่างไร เขามักหาเรื่องมาโต้เถียงและทำสงครามเย็น พฤติกรรมนี้ชอบทำให้คนรอบข้างได้รับความเดือดร้อนไปด้วย“ไห่ถง เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”เซินเสี่ยวจวินยืนขึ้นและขอโทษซูหนาน "ประธานซู ไห่ถงเมาแล้ว ฉันต้องพาเธอกลับบ้านก่อน"“คุณเองก็ดื่มมาเหมือนกัน ขับรถเองไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ดื่ม ผมจะพาพวกคุณสองคนกลับเองครับ”ซูหนานมาที่นี่ เพื่อเซินเสี่ยวจวินโดยเฉพาะ ดังนั้นเขาจึงไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย แล้วจะได้มีโอกาสอาสาพาเธอกลับบ้าน“ขอบคุณค่ะประธานซู แต่ไม่จำเป็นหรอก น้องชายฉันขับได้ เดี๋ยวฉันโทรหาเขาให้มาพวกเราไปส่งกลับบ้านค่ะ เขาไม่เมา แล้วก็ดื่มไม่ได้เหมือนกันเพราะเขาแพ้แอลกอฮอล์” ”ซูหนาน
จ้านหยินคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาและไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางเล่นหูเล่นตาของซูหนาน เขาจึงเดาได้ว่าภาพวาดนั้นเกี่ยวข้องกับเขาเขาเห็นภาพวาดของไห่ถงเนื่องจากเธอทถักไหมพรมทุกวัน เธอมักจะต้องวาดตัวอย่าง ดังนั้นเธอจึงวาดภาพเก่ง"จ้าน... หยิน..."ไห่ถงซบหน้าอกของจ้านหยิน โดยยังคงบ่นพึมพำอยู่จ้านหยินอุ้มเธอขึ้นรถอย่างระมัดระวัง แล้ววางเธอนั่งบนเก้าอี้ เขาเดินตามเธอขึ้นไปบนรถและนั่งข้างเธอ จากนั้นพยุงร่างของเธอที่กำลังจะไหล ให้เธอเอนหลังพิงกับตัวเขา"ฉันอยู่นี่แล้ว"เขาพูดเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ "ถงถง ฉันอยู่นี่แล้ว"ไห่ถงยังคงไม่รู้เธอเมามากจนลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ เธอถูกจ้านหยินกอดไว้ในอ้อมแขน เธอนอนหลับสนิทและพึมพำกับตัวเอง บางครั้งก็ด่าจ้านหยินอย่างชัดเจน และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรเซินเสี่ยวจวินและน้องของเธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์ มองดูรถยนต์แล่นไปไกล“พี่ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เขาดูน่ากลัวจริงๆ!”เซินเสี่ยวเฟิงถามพี่สาวของเขา“สามีพี่ไห่ถงของนายไงล่ะ”เซินเสี่ยวเฟิง: "... นั่นคือคนที่แต่งงานฟ้าแลบเหรอ?"เซินเสี่ยวจวินเหลือบมองน้องชายของเธอและรู้สึกว่าสติปัญญาของเขามีปัญหาเ
เด็กคนนี้มีประทับใจในตัวซูหนานมาก ถ้าเขาติดต่อกับซูหนานเป็นการส่วนตัว เขาอาจจะขายพี่สาวของตัวเองออกก็ได้ซูหนานหยิบโทรศัพท์ออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเฟิงเป็นคนรอบคอบจริงๆ เพิ่มเพื่อนกันใน WeChat เสี่ยวเฟิงและฉันเป็นเหมือนรู้จักกันมานานแม้จะเพิ่งเคยเจอ ถ้าในอนาคตมีเวลาควรนัดกินข้าวด้วยกันสักครั้ง”เซินเสี่ยวเฟิงยิ้มและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา แลกเปลี่ยนบัญชี WeChat กับซูหนาน จากนั้นพูดกับซูหนาน "คุณซู พวกเราต้องขอตัวก่อน""ลาก่อน ฉันจะเลี้ยงอาหารนายสักวัน”"ได้ครับ"เซินเสี่ยวเฟิงมีความสุขมาก พี่สาวจ้องมองเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปในรถซูหนานยืนอยู่ที่นั่น มองดูสองพี่น้องจากไปขณะที่พวกเขาขับรถออกไป เซินเสี่ยวจวินดุน้องชาย “นายรู้ไหมว่าซูหนานคือใคร? นายกำลังทำตัวสนิทสนมกับเขา โดยเรียกเขาว่าพี่ชายและเพิ่มเขาใน WeChat”“ผมไม่สนใจหรอกว่าเขาเป็นใคร ตราบใดที่เขาออกเดทกับพี่และดูเหมือนสนใจพี่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”เซินเสี่ยวจวินมีเส้นสีดำบนใบหน้าและพูด "นายหวังจะเขี่ยพี่นายออกจากบ้านงั้นเหรอ?"“พี่ น้องพี่ไม่มีความสามารถขนาดนัเน รายได้ต่อเดือนของผมแค่ 35,000
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้