จ้านหยินยอมแพ้ ไม่ต้องการโทรอีกครั้งโชคดีที่ซูหนานโทรมา“ซูหนาน พวกเขาอยู่บาร์ไหน?”ทันทีที่จ้านหยินรับสาย ก็ถามอย่างกังวลเมื่อได้ยินถึงความร้อนรนจากน้ำเสียงของเขา ซูหนานก็คว้าโอกาส เพื่อแกล้งเขาแล้วพูด: "รีบเหรอ? รีบจนอยากทะลุโทรศัพท์มาตอนนี้เลยไหม? อยากรีบกลับมาตอนนี้เลยเหรอ?”"ซูหนาน!"ตอนนี้ก็ยังมีความคิดที่จะแกล้งเขาอีกจ้านหยินกำลังรีบ กังวลมากจนเขาหวังว่าเขาจะได้เป็นซุนหงอคง และขี่เมฆตีลังกา เพื่อกลับไปที่กวนเฉิงซูหนานหัวเราะ “โอกาสแบบนี้หายาก หายากจริงๆ มีเพียงพี่สะใภ้เท่านั้นที่สามารถทำให้นายกระสับกระส่ายแบบนี้ได้”จ้านหยินไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมา แม้ภูเขาไท่ซานจะถล่มก็ตามเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ที่จะเห็นเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างนี้“พวกเขามที่ชิเฮาบาร์ได้เพียงครึ่งชั่วโมง มากับเซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเซินเสี่ยวจวิน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "น้องชายของเซินเสี่ยวจวินอายุเท่าไหร่?"เซินเสี่ยวจวินมีน้องชายมากมาย แม้ว่าจางเหนียนเซิงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แต่เขาก็เป็นน้องชายเช่นกัน เป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับไห่ถง ที่ทำให้จางเหนียนเซิงรู้จั
“ตอนนี้ฉันยังหัวโล่งอยู่มาก จะไม่เมาถ้าดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว”"หยุดดื่มกันเถอะ"“พวกเรามาที่นี่เพียงเพื่อดื่มกันสักนิดหน่อย ถ้าดื่มมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพ”ไห่ถงมองเธอด้วยสายตาที่เศร้าโศกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซินเสี่ยวจวินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เตือนน้องชายเธอให้จับตาดูไห่ถงเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน เซินเสี่ยวจวินก็กลับมาพร้อมกับปากกา กระดาษสองสามแผ่น และไวน์หนึ่งแก้ว“หลังจากดื่มแก้วนี้เสร็จแล้ว อย่าเพิ่งดื่มอีก ฉันขอกระดาษสองสามแผ่นมาให้เธอวาดรูป”“พี่ พี่ไห่ถงเมาขนาดนี้แล้ว จะยังวาดรูปได้อยู่เหรอ?”ไห่ถงบอกว่าเธอไม่ได้เมา แต่จริงๆ แล้วเธอเมามากเซินเสี่ยวจวินไม่ตอบคำถามของน้องชายและยื่นปากกาและกระดาษให้ไห่ถง ไห่ถงรับมันไปและหยุดดื่มแอลกอฮอล์ เธอเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษเธอเริ่มต้นด้วยการวาดไข่น้องชายเซิน: “......”การวาดไข่ขณะเมานั้นค่อนข้างง่าย แม้กระทั่งเขาสามารถวาดไข่ได้เมื่อเมาหลังจากวาดไข่แล้ว ไห่ถงก็วาดทะเลสาบที่อยู่ข้างหน้า เธอวาดวงกลมที่มีศูนย์กลางร่วมกันจำนวนมากบนพื้นผิวของทะเลสาบอย่างพิถีพิถัน และหมุนวนลงไปที่ก้นทะเลสาบ และในที่สุดเธอก็เริ่มวาดภาพคนในพื้นที่ว่
“คุณเซิน นั่นคุณหรือเปล่า?”น้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นเซินเสี่ยวจวินและน้องเธอต่างหันหน้าไปตามเสียงที่ดังมาไห่ถงดื่มไวน์อย่างสงบ เหมือนไม่เห็นซูหนาน"ประธานซู?"เซินเสี่ยวจวินรู้สึกประหลาดใจที่ได้พบกับซูหนานที่นี่ซูหนานอธิบาย: "นี่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และผมวางแผนกับเพื่อนบางคนเพื่อมาผ่อนคลาย ผมไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณเซินที่นี่""รังเกียจไหมครับถ้าผมจะขอนั่งด้วย"เซินเสี่ยวจวินยิ้ม "คุณนั่งไปแล้วนิค่ะ เพื่อนของคุณอยู่ที่ไหนคะ?"เธอเห็นเขาเพียงคนเดียวหลังจากนั่งลงแล้ว ซูหนานก็ทักทายไห่ถง ซึ่งไห่ถงเพียงพยักหน้าตอบรับคำทักทายของเขา“เพื่อนของผมกลับกันไปหมดแล้วครับ”ซูหนานเห็นภาพวาดนั้นจึงถามเซินเสี่ยวจวิน: "ใครเป็นคนวาด? ผมขอหยิบมันขึ้นมาดูและชื่นชมมันหน่อยได้ไหม?"เซินเสี่ยวจวินมองไปที่เพื่อนของเธอ และซูหนานก็รู้ว่าเป็นไห่ถงที่วาดภาพมัน ไห่ถงดื่มต่อไปโดยไม่พูดอะไร ซูหนานไม่ได้หยิบภาพวาดขึ้นมา เพราะเธอไม่เห็นด้วย แต่เขายังคงมองเห็นเนื้อหาได้ชัดเจนเขาเห็นจ้านหยินบนภาพวาดได้อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกผิด ภรรยาของประธานมีทักษะวาดภาพในระดับดี และวาดภาพจ้านหยินนั้นราวกับว
"ถงถง"เซินเสี่ยวจวินรีบไปประคองเธออย่างรวดเร็ว“ฉันยังดื่มได้...”ไห่ถงถูกพยุงเอาไว้ แต่ปากยังบอกว่ายังดื่มได้อีกสองสามแก้วซูหนานมองไปที่ไห่ถงที่อยู่ในสภาพนี้ และคิดกับตัวเองหากหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกวิดีโอนั้น จะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงก็มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ และเขาสามารถเก็บภาพนี้เอาไว้ เพื่อโชว์จ้านหยินดูได้ไม่ง่ายเลย ที่เขาจะได้แต่งงานกับภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่รู้ว่าจะถนอมเธอเอาไว้ได้อย่างไร เขามักหาเรื่องมาโต้เถียงและทำสงครามเย็น พฤติกรรมนี้ชอบทำให้คนรอบข้างได้รับความเดือดร้อนไปด้วย“ไห่ถง เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”เซินเสี่ยวจวินยืนขึ้นและขอโทษซูหนาน "ประธานซู ไห่ถงเมาแล้ว ฉันต้องพาเธอกลับบ้านก่อน"“คุณเองก็ดื่มมาเหมือนกัน ขับรถเองไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ดื่ม ผมจะพาพวกคุณสองคนกลับเองครับ”ซูหนานมาที่นี่ เพื่อเซินเสี่ยวจวินโดยเฉพาะ ดังนั้นเขาจึงไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย แล้วจะได้มีโอกาสอาสาพาเธอกลับบ้าน“ขอบคุณค่ะประธานซู แต่ไม่จำเป็นหรอก น้องชายฉันขับได้ เดี๋ยวฉันโทรหาเขาให้มาพวกเราไปส่งกลับบ้านค่ะ เขาไม่เมา แล้วก็ดื่มไม่ได้เหมือนกันเพราะเขาแพ้แอลกอฮอล์” ”ซูหนาน
จ้านหยินคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาและไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางเล่นหูเล่นตาของซูหนาน เขาจึงเดาได้ว่าภาพวาดนั้นเกี่ยวข้องกับเขาเขาเห็นภาพวาดของไห่ถงเนื่องจากเธอทถักไหมพรมทุกวัน เธอมักจะต้องวาดตัวอย่าง ดังนั้นเธอจึงวาดภาพเก่ง"จ้าน... หยิน..."ไห่ถงซบหน้าอกของจ้านหยิน โดยยังคงบ่นพึมพำอยู่จ้านหยินอุ้มเธอขึ้นรถอย่างระมัดระวัง แล้ววางเธอนั่งบนเก้าอี้ เขาเดินตามเธอขึ้นไปบนรถและนั่งข้างเธอ จากนั้นพยุงร่างของเธอที่กำลังจะไหล ให้เธอเอนหลังพิงกับตัวเขา"ฉันอยู่นี่แล้ว"เขาพูดเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ "ถงถง ฉันอยู่นี่แล้ว"ไห่ถงยังคงไม่รู้เธอเมามากจนลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ เธอถูกจ้านหยินกอดไว้ในอ้อมแขน เธอนอนหลับสนิทและพึมพำกับตัวเอง บางครั้งก็ด่าจ้านหยินอย่างชัดเจน และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรเซินเสี่ยวจวินและน้องของเธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์ มองดูรถยนต์แล่นไปไกล“พี่ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เขาดูน่ากลัวจริงๆ!”เซินเสี่ยวเฟิงถามพี่สาวของเขา“สามีพี่ไห่ถงของนายไงล่ะ”เซินเสี่ยวเฟิง: "... นั่นคือคนที่แต่งงานฟ้าแลบเหรอ?"เซินเสี่ยวจวินเหลือบมองน้องชายของเธอและรู้สึกว่าสติปัญญาของเขามีปัญหาเ
เด็กคนนี้มีประทับใจในตัวซูหนานมาก ถ้าเขาติดต่อกับซูหนานเป็นการส่วนตัว เขาอาจจะขายพี่สาวของตัวเองออกก็ได้ซูหนานหยิบโทรศัพท์ออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเฟิงเป็นคนรอบคอบจริงๆ เพิ่มเพื่อนกันใน WeChat เสี่ยวเฟิงและฉันเป็นเหมือนรู้จักกันมานานแม้จะเพิ่งเคยเจอ ถ้าในอนาคตมีเวลาควรนัดกินข้าวด้วยกันสักครั้ง”เซินเสี่ยวเฟิงยิ้มและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา แลกเปลี่ยนบัญชี WeChat กับซูหนาน จากนั้นพูดกับซูหนาน "คุณซู พวกเราต้องขอตัวก่อน""ลาก่อน ฉันจะเลี้ยงอาหารนายสักวัน”"ได้ครับ"เซินเสี่ยวเฟิงมีความสุขมาก พี่สาวจ้องมองเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปในรถซูหนานยืนอยู่ที่นั่น มองดูสองพี่น้องจากไปขณะที่พวกเขาขับรถออกไป เซินเสี่ยวจวินดุน้องชาย “นายรู้ไหมว่าซูหนานคือใคร? นายกำลังทำตัวสนิทสนมกับเขา โดยเรียกเขาว่าพี่ชายและเพิ่มเขาใน WeChat”“ผมไม่สนใจหรอกว่าเขาเป็นใคร ตราบใดที่เขาออกเดทกับพี่และดูเหมือนสนใจพี่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”เซินเสี่ยวจวินมีเส้นสีดำบนใบหน้าและพูด "นายหวังจะเขี่ยพี่นายออกจากบ้านงั้นเหรอ?"“พี่ น้องพี่ไม่มีความสามารถขนาดนัเน รายได้ต่อเดือนของผมแค่ 35,000
เมื่อกลับไปที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้น จ้านหยินก็อุ้มไห่ถงออกจากรถอย่างอ่อนโยน“นายน้อย ป้าเหลียงอยู่ที่บ้านพี่สาวของนายหญิง”อาชีพูดจ้านหยินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ไม่ต้องรบกวนป้าเหลียง ฉันจะดูแลเธอเอง"เขาเดินเข้าไปในตึกโดยอุ้มไห่ถงไว้อาชีเฝ้าร่างของนายน้อยหายลับก่อนจะขับรถออกไปเมื่อกลับไปที่ประตูบ้านของเขา จ้านหยินก็เห็นรองเท้าแตะของเขาวางอยู่ที่ประตู ดวงตาของเขาก็จ้องมองอย่างละเอียด และเขาจำได้ว่าเมื่อพวกเขาได้รับทะเบียนสมรสครั้งแรก เธอก็ทำแบบเดียวกัน โดยบอกว่าเพื่อให้คนอื่นรู้ว่ามีผู้ชายอยู่ที่บ้าน ทำให้ค่อนข้างปลอดภัยยิ่งขึ้นด้วยทักษะของเธอ พวกอันธพาลธรรมดาๆ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ แต่ก็เป็นการดีที่จะระมัดระวัง“ถงถง คุณยืนก่อน ฉันจะไขประตูบ้าน”จ้านหยินวางไห่ถงลง แต่เธอเมาเกินกว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง ทันทีที่เขาปล่อยเธอก็เริ่มล้มลง จ้านหยินก็คว้าเธออย่างรวดเร็วด้วยแขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเธอ ปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขา เขาคลำหากุญแจด้วยมืออีกข้าง แต่ก็หาไม่เจอ เขาตรวจดูกระเป๋าอีกใบแล้วก็ยังไม่พบเขารีบกลับมาเกินไปและลืมกุญแจหรือเปล่า?จากนั้นจ้านหยินก็ค้นกระเป๋าของไห่ถ
ผู้หญิงคนนี้พูดเสมอว่าเธอไม่ต้องการแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย แต่จริงๆ แล้ว ครอบครัวของเธอถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยตระกูลเซินเป็นคนเรียบง่าย จริงจัง และยังคงใช้ชีวิตแบบธรรมดาแม้จะมีความมั่งคั่งก็ตาม“พ่อแม่ของฉันหลับกันหมดแล้ว ประธานซู ฉันคงจะไม่เชิญคุณเข้ามานั่งหรอกนะ”ซูหนานยิ้มแล้วพูด: "มันดึกมากแล้ว ผมยังไม่ได้ซื้อของขวัญเลย มันไม่เหมาะสมที่จะรบกวนพ่อแม่ของคุณ ครั้งต่อไปเมื่อฉันเตรียมของขวัญที่เหมาะสมมา ฉันจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของคุณเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน”เซินเสี่ยวจวินคิดกับตัวเอง: เขาเพิ่งมอบช่อดอกไม้ให้ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการจีบ และตอนนี้เขาต้องการพบกับพ่อแม่ของเธอด้วย“คุณจ้านรีบกลับมาอย่างรวดเร็วแบบนี้ พรุ่งนี้เขาต้องไปทำธุรกิจอื่นอีกไหม?”จู่ๆ เซินเสี่ยวจวินก็ถามขึ้นซูหนานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด:"ผมคิดว่าเขาจะต้องรีบไปที่นั่นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เขารับผิดชอบสิ่งต่างๆที่นั่น ดังนั้นหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เขาจะต้องจัดการมัน"“นั่นค่อนข้างเหนื่อยสำหรับเขาเลย”“เขาเหนื่อยมาก แต่เพื่อภรรยา เขาต้องยอมเหนื่อยสักหน่อย”เซินเสี่ยวจวินเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "นั่น