"ถงถง"เซินเสี่ยวจวินรีบไปประคองเธออย่างรวดเร็ว“ฉันยังดื่มได้...”ไห่ถงถูกพยุงเอาไว้ แต่ปากยังบอกว่ายังดื่มได้อีกสองสามแก้วซูหนานมองไปที่ไห่ถงที่อยู่ในสภาพนี้ และคิดกับตัวเองหากหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกวิดีโอนั้น จะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงก็มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ และเขาสามารถเก็บภาพนี้เอาไว้ เพื่อโชว์จ้านหยินดูได้ไม่ง่ายเลย ที่เขาจะได้แต่งงานกับภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่รู้ว่าจะถนอมเธอเอาไว้ได้อย่างไร เขามักหาเรื่องมาโต้เถียงและทำสงครามเย็น พฤติกรรมนี้ชอบทำให้คนรอบข้างได้รับความเดือดร้อนไปด้วย“ไห่ถง เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”เซินเสี่ยวจวินยืนขึ้นและขอโทษซูหนาน "ประธานซู ไห่ถงเมาแล้ว ฉันต้องพาเธอกลับบ้านก่อน"“คุณเองก็ดื่มมาเหมือนกัน ขับรถเองไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ดื่ม ผมจะพาพวกคุณสองคนกลับเองครับ”ซูหนานมาที่นี่ เพื่อเซินเสี่ยวจวินโดยเฉพาะ ดังนั้นเขาจึงไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย แล้วจะได้มีโอกาสอาสาพาเธอกลับบ้าน“ขอบคุณค่ะประธานซู แต่ไม่จำเป็นหรอก น้องชายฉันขับได้ เดี๋ยวฉันโทรหาเขาให้มาพวกเราไปส่งกลับบ้านค่ะ เขาไม่เมา แล้วก็ดื่มไม่ได้เหมือนกันเพราะเขาแพ้แอลกอฮอล์” ”ซูหนาน
จ้านหยินคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาและไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางเล่นหูเล่นตาของซูหนาน เขาจึงเดาได้ว่าภาพวาดนั้นเกี่ยวข้องกับเขาเขาเห็นภาพวาดของไห่ถงเนื่องจากเธอทถักไหมพรมทุกวัน เธอมักจะต้องวาดตัวอย่าง ดังนั้นเธอจึงวาดภาพเก่ง"จ้าน... หยิน..."ไห่ถงซบหน้าอกของจ้านหยิน โดยยังคงบ่นพึมพำอยู่จ้านหยินอุ้มเธอขึ้นรถอย่างระมัดระวัง แล้ววางเธอนั่งบนเก้าอี้ เขาเดินตามเธอขึ้นไปบนรถและนั่งข้างเธอ จากนั้นพยุงร่างของเธอที่กำลังจะไหล ให้เธอเอนหลังพิงกับตัวเขา"ฉันอยู่นี่แล้ว"เขาพูดเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ "ถงถง ฉันอยู่นี่แล้ว"ไห่ถงยังคงไม่รู้เธอเมามากจนลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ เธอถูกจ้านหยินกอดไว้ในอ้อมแขน เธอนอนหลับสนิทและพึมพำกับตัวเอง บางครั้งก็ด่าจ้านหยินอย่างชัดเจน และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรเซินเสี่ยวจวินและน้องของเธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์ มองดูรถยนต์แล่นไปไกล“พี่ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เขาดูน่ากลัวจริงๆ!”เซินเสี่ยวเฟิงถามพี่สาวของเขา“สามีพี่ไห่ถงของนายไงล่ะ”เซินเสี่ยวเฟิง: "... นั่นคือคนที่แต่งงานฟ้าแลบเหรอ?"เซินเสี่ยวจวินเหลือบมองน้องชายของเธอและรู้สึกว่าสติปัญญาของเขามีปัญหาเ
เด็กคนนี้มีประทับใจในตัวซูหนานมาก ถ้าเขาติดต่อกับซูหนานเป็นการส่วนตัว เขาอาจจะขายพี่สาวของตัวเองออกก็ได้ซูหนานหยิบโทรศัพท์ออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเฟิงเป็นคนรอบคอบจริงๆ เพิ่มเพื่อนกันใน WeChat เสี่ยวเฟิงและฉันเป็นเหมือนรู้จักกันมานานแม้จะเพิ่งเคยเจอ ถ้าในอนาคตมีเวลาควรนัดกินข้าวด้วยกันสักครั้ง”เซินเสี่ยวเฟิงยิ้มและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา แลกเปลี่ยนบัญชี WeChat กับซูหนาน จากนั้นพูดกับซูหนาน "คุณซู พวกเราต้องขอตัวก่อน""ลาก่อน ฉันจะเลี้ยงอาหารนายสักวัน”"ได้ครับ"เซินเสี่ยวเฟิงมีความสุขมาก พี่สาวจ้องมองเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปในรถซูหนานยืนอยู่ที่นั่น มองดูสองพี่น้องจากไปขณะที่พวกเขาขับรถออกไป เซินเสี่ยวจวินดุน้องชาย “นายรู้ไหมว่าซูหนานคือใคร? นายกำลังทำตัวสนิทสนมกับเขา โดยเรียกเขาว่าพี่ชายและเพิ่มเขาใน WeChat”“ผมไม่สนใจหรอกว่าเขาเป็นใคร ตราบใดที่เขาออกเดทกับพี่และดูเหมือนสนใจพี่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”เซินเสี่ยวจวินมีเส้นสีดำบนใบหน้าและพูด "นายหวังจะเขี่ยพี่นายออกจากบ้านงั้นเหรอ?"“พี่ น้องพี่ไม่มีความสามารถขนาดนัเน รายได้ต่อเดือนของผมแค่ 35,000
เมื่อกลับไปที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้น จ้านหยินก็อุ้มไห่ถงออกจากรถอย่างอ่อนโยน“นายน้อย ป้าเหลียงอยู่ที่บ้านพี่สาวของนายหญิง”อาชีพูดจ้านหยินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ไม่ต้องรบกวนป้าเหลียง ฉันจะดูแลเธอเอง"เขาเดินเข้าไปในตึกโดยอุ้มไห่ถงไว้อาชีเฝ้าร่างของนายน้อยหายลับก่อนจะขับรถออกไปเมื่อกลับไปที่ประตูบ้านของเขา จ้านหยินก็เห็นรองเท้าแตะของเขาวางอยู่ที่ประตู ดวงตาของเขาก็จ้องมองอย่างละเอียด และเขาจำได้ว่าเมื่อพวกเขาได้รับทะเบียนสมรสครั้งแรก เธอก็ทำแบบเดียวกัน โดยบอกว่าเพื่อให้คนอื่นรู้ว่ามีผู้ชายอยู่ที่บ้าน ทำให้ค่อนข้างปลอดภัยยิ่งขึ้นด้วยทักษะของเธอ พวกอันธพาลธรรมดาๆ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ แต่ก็เป็นการดีที่จะระมัดระวัง“ถงถง คุณยืนก่อน ฉันจะไขประตูบ้าน”จ้านหยินวางไห่ถงลง แต่เธอเมาเกินกว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง ทันทีที่เขาปล่อยเธอก็เริ่มล้มลง จ้านหยินก็คว้าเธออย่างรวดเร็วด้วยแขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเธอ ปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขา เขาคลำหากุญแจด้วยมืออีกข้าง แต่ก็หาไม่เจอ เขาตรวจดูกระเป๋าอีกใบแล้วก็ยังไม่พบเขารีบกลับมาเกินไปและลืมกุญแจหรือเปล่า?จากนั้นจ้านหยินก็ค้นกระเป๋าของไห่ถ
ผู้หญิงคนนี้พูดเสมอว่าเธอไม่ต้องการแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย แต่จริงๆ แล้ว ครอบครัวของเธอถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยตระกูลเซินเป็นคนเรียบง่าย จริงจัง และยังคงใช้ชีวิตแบบธรรมดาแม้จะมีความมั่งคั่งก็ตาม“พ่อแม่ของฉันหลับกันหมดแล้ว ประธานซู ฉันคงจะไม่เชิญคุณเข้ามานั่งหรอกนะ”ซูหนานยิ้มแล้วพูด: "มันดึกมากแล้ว ผมยังไม่ได้ซื้อของขวัญเลย มันไม่เหมาะสมที่จะรบกวนพ่อแม่ของคุณ ครั้งต่อไปเมื่อฉันเตรียมของขวัญที่เหมาะสมมา ฉันจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของคุณเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน”เซินเสี่ยวจวินคิดกับตัวเอง: เขาเพิ่งมอบช่อดอกไม้ให้ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการจีบ และตอนนี้เขาต้องการพบกับพ่อแม่ของเธอด้วย“คุณจ้านรีบกลับมาอย่างรวดเร็วแบบนี้ พรุ่งนี้เขาต้องไปทำธุรกิจอื่นอีกไหม?”จู่ๆ เซินเสี่ยวจวินก็ถามขึ้นซูหนานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด:"ผมคิดว่าเขาจะต้องรีบไปที่นั่นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เขารับผิดชอบสิ่งต่างๆที่นั่น ดังนั้นหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เขาจะต้องจัดการมัน"“นั่นค่อนข้างเหนื่อยสำหรับเขาเลย”“เขาเหนื่อยมาก แต่เพื่อภรรยา เขาต้องยอมเหนื่อยสักหน่อย”เซินเสี่ยวจวินเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "นั่น
หลังจากอกไปแล้ว ซูหนานพึมพำกับตัวเอง “คนที่มีรักความสะอาดสุดโต่ง โดนอ้วกใส่เสื้อผ้าแบบนั้น กลับไม่ผลักเธอออกไปทันที ต้องใช้ความรักมากแค่ไหนในการอดทนต่อสิ่งนี้”ไม่มีอะไรจำเป็นต้องพูดอีกต่อไปซูหนานยังคงเป็นแฟนตัวยงของภรรยาประธาน และชื่นชมเธออย่างสุดซึ้งภายในบ้าน จ้านหยินถอดเสื้อคลุมของเขาออกก่อนแล้วโยนมันลงบนพื้น จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุมของไห่ถงออกแล้วโยนมันลงบนพื้นด้วยเช่นกันเขาจะทำความสะอาดในภายหลังก่อนอื่น เขาต้องอุ้มหญิงสาวขี้เมาคนนี้กลับไปที่ห้องของเธอ"จ้านหยิน....."ไห่ถงที่อ้วกออกมาครั้งหนึ่ง ไม่ว่าเธอจะสร่างเมาแล้วหรือรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว ปากก็เริ่มพึมพำอีกครั้งเมื่อเธอถูกจ้านหยินมารับ เธอก็ตะโกนเรียกจ้านหยินเสียงดัง"ฉันอยู่นี่แล้ว"จ้านหยินตอบเบาๆ เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องของเขา และทันทีที่เขาเข้ามา เขาก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างแตกต่างออกไปข้าวของของเธอทั้งหมดหายไปเธอย้ายกลับห้องตัวเองด้วยความโกรธหรือเปล่า?จ้านหยินยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบ ๆ สองสามนาทีก่อนที่จะอุ้มไห่ถงกลับไปที่ห้องของเธอเองในที่สุด"จ้านหยิน... คุณมันคนงี่เง่า... ฉันไม่อยากชอบคุณอีกต่อไ
“หลังจากที่แต่งงานกัน ฉันก็คอยระวังและสงสัยคุณอยู่ตลอด และผมก็ยังให้คุณเซ็นสัญญาหกเดือน ซึ่งมีข้อจำกัดมากมายกับคุณ... ฉันยอมรับว่าตัวเองเป็นคนงี่เง่า คิดแต่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น และไม่เคยคิดถึงคุณสักนิด"“ที่คุณเรียกฉันว่าคนใจแคบ ฉันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ถงถง ฉันขอโทษ!”จ้านหยินจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ใบหน้าหล่อเหลาต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ถงถง ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันทำความเข้าใจคุณ ค่อยพูดคุยและไว้วางใจคุณ”“คุณก็เป็นภรรยาครั้งแรก ส่วนฉันก็เป็นสามีครั้งแรกเหมือนกัน พวกเราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นต้องมาเรียนรู้ร่วมกัน พยายามและก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน โอเคไหม?”จ้านหยินกระซิบข้างหูของไห่ถง ขณะที่เขาพูดเขาก็เผลอหลับไปข้างเธอสองสามีภรรยาต่างก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากไห่ถงไปที่บาร์เพื่อต้องการเมาลืมเรื่องต่างๆจ้านหยินทำงานทั้งคืน กินไม่อิ่ม นอนไม่พอ เมื่อรู้ว่าไห่ถงไปที่บาร์ เขาก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลั งแล้วรีบกลับภายในข้ามคืน พร้อมกับร่างกายที่เหนื่อยล้าและหิวโซเหมือนที่ป้าเหลียงแนะนำเขา ความไว้วางใจและความเข้าใจซึ่งกันและกันระหว่างสามีภรรยาถือเป็นเรื่องสำคัญสำหรั
เมื่อพิจารณารายละเอียดของภาพวาดแล้วแววตาของเขาก็มืดมนลงไห่ถงวาดภาพเขาได้ดีมาก ก็คือ....จงใจวาดหัวใจของเขา และยังทำวาดเล็กมากอีกด้วยเธอกำลังบอกเป็นนัยว่าเขาใจแคบใช่ไหม? อีโก้สูงและความเห็นแก่ตัวมาก!มีทะเลสาบหรือสระน้ำวาดอยู่ด้านหลังภาพเหมือนเขา? วงกลมเหล่านั้นบนผิวน้ำหมายถึงอะไร? ไม่มีภาพวาดปลาในน้ำ ถ้ามีปลาก็คงบอกได้เลยว่าปลากำลังหายใจ ปล่อยฟองอากาศออกมาด้านหลังน้ำมีไข่อยู่จ้านหยินหยิบรูปวาดเดินไผและคิดทบทวนไห่ถงวาดภาพแบบนี้หมายความว่าอะไร?ภาพเสมือนคือ "จ้านหยิน" แต่น้ำและวงกลมนั่นหมายถึงอะไร?อาชีกำลังรออยู่ด้านล่าง"นายน้อยครับ""อืม"จ้านหยินพยักหน้าเมื่อเห็นอาชี และกำลังดูกระดาษในมือของเขา จากนั้นขึ้นรถ แล้วถามว่า: "นายหญิงวาดรูปให้ฉันน่ะ"อาชีภาพวาดแบบผ่านๆ แต่เนื่องจากนายหญิงเป็นคนวาดเอง มันต้องยอดเยี่ยมแน่นอนเขาชมเชยว่า “ภาพวาดของนายหญิงต้องสวยมากแน่ๆ”“อืม เธอวาดภาพฉันออกมาได้ อย่างกับรูปถ่ายเลย”จ้านหยินเอนหลังบนเบาะ จ้องวงกลมหลายวงบนผิวน้ำ“จ้านหยิน” บวกไข่?"น้ำเป็นโคลน ซึ่งหมายความว่า... จ้านหยิน ไอ้คนใจดำ!"อาชีหันศีรษะไปถามจ้านหยิน: "นายน้อย กำ
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้