บทที่ 633

จ้านหยินคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาและไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางเล่นหูเล่นตาของซูหนาน เขาจึงเดาได้ว่าภาพวาดนั้นเกี่ยวข้องกับเขา

เขาเห็นภาพวาดของไห่ถง

เนื่องจากเธอทถักไหมพรมทุกวัน เธอมักจะต้องวาดตัวอย่าง ดังนั้นเธอจึงวาดภาพเก่ง

"จ้าน... หยิน..."

ไห่ถงซบหน้าอกของจ้านหยิน โดยยังคงบ่นพึมพำอยู่

จ้านหยินอุ้มเธอขึ้นรถอย่างระมัดระวัง แล้ววางเธอนั่งบนเก้าอี้ เขาเดินตามเธอขึ้นไปบนรถและนั่งข้างเธอ จากนั้นพยุงร่างของเธอที่กำลังจะไหล ให้เธอเอนหลังพิงกับตัวเขา

"ฉันอยู่นี่แล้ว"

เขาพูดเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ "ถงถง ฉันอยู่นี่แล้ว"

ไห่ถงยังคงไม่รู้

เธอเมามากจนลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ เธอถูกจ้านหยินกอดไว้ในอ้อมแขน เธอนอนหลับสนิทและพึมพำกับตัวเอง บางครั้งก็ด่าจ้านหยินอย่างชัดเจน และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร

เซินเสี่ยวจวินและน้องของเธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์ มองดูรถยนต์แล่นไปไกล

“พี่ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เขาดูน่ากลัวจริงๆ!”

เซินเสี่ยวเฟิงถามพี่สาวของเขา

“สามีพี่ไห่ถงของนายไงล่ะ”

เซินเสี่ยวเฟิง: "... นั่นคือคนที่แต่งงานฟ้าแลบเหรอ?"

เซินเสี่ยวจวินเหลือบมองน้องชายของเธอและรู้สึกว่าสติปัญญาของเขามีปัญหาเ