บทที่ 640

จ้านหยินพูดด้วยความโกรธ: "นายคิดว่าฉันจะโมโหงั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงต้องโมโหด้วย แม้ว่าไห่ถงจะด่าฉันซึ่งๆ หน้าและเรียกฉันว่าคนใจแคบ การถูกตีหรือด่าก็เป็นส่วนหนึ่งของความรัก ที่เธอด่าก็เพราะว่าเธอรักฉัน ถ้าเธอไม่มีความรู้สึกอะไรต่อฉัน เธอคงไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงการด่าฉันเลย”

“ภาพวาดชิ้นแรกของภรรยา ฉันจะฉีกมันทิ้งลงได้ยังไง ฉันจะเอาไปใส่กรอบและเก็บรักษาไว้อย่างดี พอฉันแก่ตัวไป ฉันก็จะหยิบออกมาชื่นชม แล้วมันก็จะให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป”

ซูหนาน: "...ถ้าไม่เอาภาพวาดนั้นไปใส่กรอบ นายก็แค่ไอ้ขี้แพ้"

จ้านหยินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ "ฉันไม่เพียงแต่เอาใส่กรอบเท่านั้น แต่ยังต้องแขวนมันไว้ในห้องของฉันกับไห่ถงอีก จากนั้นจะดูวันละสองครั้งในตอนเช้าและตอนเย็น"

เพื่อเอาไว้เตือนตัวเองว่าอย่าเป็นคนใจแคบ ไม่คิดเล็กคิดน้อย

ทำให้เธอโกรธ ทำให้เธอเสียใจ ทำให้เธอร้องไห้

ซูหนานเม้มริมฝีปากแล้วพูด:"นายกล้าแขวนมันไว้บนผนังในห้องทำงานของนายไหม?"

“ทำไมฉันต้องแขวนมันไว้ที่นั่นด้วย? ภาพวาดที่ภรรยาฉันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างพวกเราสองสามีภรรยา จะไม่ให้คนนอกเห็นได้ ทางที่ดีที่สุด นายควรลืมภา