บทที่ 461

ไม่ง่ายที่พ่อโจวจะเข้าข้างฝั่งของหลานใจ ซึ่งพวกไห่ถงไม่รู้

หลังจากที่ใบหน้าของหยางหยางผ่านการประคบน้ำแข็ง ก็ค่อยๆยุบลง

เขาเอาแต่ร้องไห้ขอกลับบ้าน

ไห่ถงไปถามหมอ หมอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่ต้องระวังหน่อย เด็กน้อยได้รับกระกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก อาจจะไข้ขึ้นได้

ช่วงตกเย็น ทุกคนก็ไปส่งไห่หลิงกับลูกกลับบ้าน

ไห่ถงไม่วางใจเรื่องหยางหยาง เธอลากจ้านหยินให้เดินออกมาที่นอกระเบียง แล้วพูดกับจ้านหยินว่า "คืนนี้ฉันนอนค้างที่บ้านพี่สาวเป็นเพื่อนหยางหยาง ได้ไหม?"

ลึกๆแล้วในใจของจ้านหยินไม่อยากอยู่ห่างจากเธอ ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อไห่ถงมันมากขึ้นทุกวัน อยากจะอยู่ติดหนึบกับเธอแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

แต่สภาพหยางหยางในตอนนี้ คนเป็นน้าแบบเธอ อยากจะอยู่เป็นเพื่อนหยางหยาง เขาก็เข้าใจดี

"จ้านหยิน?"

ไห่ถงเห็นเขามองมาที่ตัวเองด้วยสายตาลึกซึ้ง ปากบางเม้มเข้าหากัน แต่ไม่ยอมพูดอะไร เธอก็ลอบถามเขาอย่างระมัดระวัง "คุณไม่เห็นด้วยหรอ? หมอบอกว่าหยางหยางอาจจะไข้ขึ้น ให้พี่ดูแลเขาคนเดียว ฉันไม่สบายใจ"

มือใหญ่ข้างนึงยื่นออกมาจับลงบนใบหน้าของเธอ

มือของจ้านหยินกลายเป็นมือที่แสนอ่อนโยน ลูบใบหน้าของเ